คือปกติผมไม่เคยคุยโม้อะไรเลยครับ กับเพื่อนหรือกับใคร มีแค่คุยกันกับแฟนเฉยๆเพราะแฟนดูบอล ปกติผมไม่เคยขี้คุย โอ้อวดอะไรกับใครเลย เวลาอย่างแมนยูชนะ ลิเวอร์พูลแพ้ หรือเสมอ ก็ดีใจ สะใจในใจ แต่ไม่แสดงออกกับคนอื่นทั้งคำพูด บุคลิกภายนอก พอเวลาลิเวอร์พูลแพ้หรือเสมอแบบผมสะใจ เขาคุยกันกับผม ผมก็แค่บอกนะ น่าเสียดายนะ ลูกนั้น ลูกนี้เกือบเข้าแล้ว ถ้าเข้าก็ชนะแล้วอะไรแบบนี้ คนนั้น คนนี่ของลิเวอร์พูลเล่นไม่ดีอะไรแบบนี้นะ คือพูดคุย แสดงความเห็นแบบมารยาทด้วยกันทั้งกับเพื่อนสนิท หรือไม่สนิท แต่ถ้าคิดในใจก็แบบสะใจ กึ่งสมๆน้ำหน้าบ้างนิดๆหน่อยๆบ้าง ตามประสาอารมณ์ร่วม ที่อยากให้ผลงานลิเวอร์พูลไม่ดี

แล้วผมก็ค่อยไม่อยากให้เจอร์หลาดได้ถ้วย หรือประสบความสำเร็จอะไรเลยเวลาแข่งทุกนัด (ก้คือแช่ง) เวลามีแข่งก็อยากให้ผลงานไม่ดี เรียกว่าไม่ค่อยชอบเจอร์หลาดเป็นพิเศษเพราะเป็นหัวใจ กัปตันทีมลิเวอร์พูล แต่ทีนี้พอมี offical ออกมา แปลกที่อยู่ความรู้สึกผมก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด เริ่มกลายเป็นชอบ(แต่แค่เล็กๆ แต่ตอนนี้ยังไม่เต็มตัว เพราะตอนนี้ยังไม่ได้ไป ที่รู้สึกก็เพราะรู้ว่าฤดูนี้ไม่มีทางได้แชมป์แน่ๆด้วย แต่ก็ไม่อยากให้ไปได้ FA cup) อยากให้ตกรอบไปก่อน


ต้องรอย้ายออกเป้นทางการสิ้นฤดูกาลก่อนถึงตอนนั้นก็คิดว่าน่าจะเป็นผู้เล่นที่ชอบ ตามเชียร์(ฟิลลิ่งตอนจินตนาการถึงอนาคตตอนนั้นมันบอก) แล้วพอออกจากลิเวอร์พูลแล้วก็คิดจะตามดูผลงาน และช่วยเชียร์ให้ได้แชมป์ ผมเลยรู้สึกแปลกใจตัวเอง  เลยนึกถึงคำพูดที่เคยมีคนบอกว่า เชื่อไหมแฟนผีสักครั้งต้องอยากให้เจอร์หลาดถือถ้วยแชมป์ปีที่แล้ว ตอนก่อนลื่น ผมนี่ฟังครั้งแรกยังคิดค้านเลย คือ ทำให้รู้ว่าตราบใดที่อยู่ลิเวอร์พูล ไม่อยาก แต่ถ้าย้ายออกไปอยู่ดีๆก็อยากให้ชูถ้วยแชมป์กับเชลซี แมนซิ หรือได้แชมป์กับทีมนอกลีคอื่นๆ อันนี้อยากเห็น ไม่ตะขิด ตะขวงใจเลย เลยอยากรู้ว่าใครคิดเหมือนผมมั่งไหมครับ