คำว่า "force majeure" เป็นคำในภาษาฝรั่งเศศ ที่มีความหมายเช่นเดียวกับ "act of god" ในภาษาอังกฤษ หมายถึง เหตุสุดวิสัย ซึ่งเป็นที่รู้กันว่าเป็นอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นโดยไม่คาดคิดแล้วส่งผลให้อะไรก็ตามที่วางแผนไว้อาจต้องมีการเปลี่ยนแปลง หรือล้มเลิกไปเลย ซึ่งในหนังเรื่องนี้ "force majeure" เป็นเหมือนจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด ที่ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงกับครอบครัวธรรมดาๆครอบครัวหนึ่ง

เรื่องย่อ

ครอบครัวชาวสวีเดนครอบครัวหนึ่งประกอบด้วย พ่อ แม่ ลูกชาย ลูกสาว ไปเที่ยวภูเขาหิมะ คาดหวังว่าจะใช้วันหยุดไปกับการเล่นสกีและพักผ่อนตามประสาครอบครัว แต่แล้ววันหยุดนี้ก็เกิด"เหตุสุดวิสัย"บางอย่างขึ้น ในขณะที่ครอบครัวนี้กำลังนั่งกินข้าวในร้านอาหารริมภูเขาหิมะ ก็เกิดหิมะถล่มใส่อย่างไม่คาดคิด ทำให้ Tomas(พ่อ)รีบคว้ามือถือตัวเองและวิ่งหนีไปโดยไม่ได้สนใจ Ebby (เมีย)และลูกๆ ทว่าเหตุการณ์กลับสงบลงอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้มีใครเป็นอะไร  Ebby จึงเริ่มรู้สึกข้องใจในความเป็น"หัวหน้าครอบครัว"ของ Tomas ที่สามารถทิ้งลูกเมียตัวเองได้ใน"เหตุสุดวิสัย"นี้

ภาระหน้าที่และสัญชาติญาณ

โดยพื้นฐานแล้ว คำว่า"เหตุสุดวิสัย"มักถูกนำมาใช้กับปัจจัยบางอย่างที่เกิดขึ้น และทำให้อะไรบางอย่างไม่เป็นไปตามความคาดหมาย ซึ่งการไม่บรรลุความคาดหมายนี้จะถูกมองว่า "เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้" แม้ว่าความผิดพลาดจะเกิดที่บุคคลๆหนึ่ง ความผิดพลาดนั้นก็ควรจะถูกมองเป็นเรื่องที่สามารถอนุโลมได้

ถึงอย่างนั้นก็ตาม เหตุการณ์ในเรื่อง แม้จะเป็น"เหตุสุดวิสัย" แต่เมื่อมันเกี่ยวพันกับชีวิตของคนในครอบครัวแล้ว จึงทำให้เกิดความไม่ชัดเจนว่า"แบบนี้สามารถอนุโลมได้หรือเปล่า?" เพราะมีปัจจัยของ"ภาระหน้าที่"เพิ่มเข้ามาด้วย

ในบางครั้ง "ภาระหน้าที่" ก็เป็นสิ่งที่ถูกส่งเสริมโดย "สัญชาติญาณ" อย่างตัวละคร Ebby ที่มี"สัญชาติญาณ"ว่าต้องปกป้องลูกของตัวเอง ในขณะที่เจอเหตุการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย พูดอีกแบบคือ เป็นคนที่ให้ความสำคัญกับ"ภาระหน้าที่"เป็นหลัก จึงทำให้"สัญชาติญาณ"ถูกออกแบบมาเพื่อส่งเสริมต่อ"ภาระหน้าที่"

ในขณะที่ตัวละคร Tomas แสดง"สัญชาติญาณ"ในการเอาตัวรอด โดยเพิกเฉยต่อ"ภาระหน้าที่"โดยสิ้นเชิง จึงทำให้สามี-ภรรยาคู่นี้เกิดความขัดแย้งในด้านการลำดับความสำคัญระหว่าง "ภาระหน้าที่" และ "สัญชาติญาณ"

บาดแผลของหัวหน้าครอบครัว

บาดแผลทางจิตใจที่เกิดขึ้นจาก "เหตุสุดวิสัย" นี้ เป็นบาดแผลที่รักษาได้ยากหรืออาจจะรักษาไม่ได้เลย เมื่อ Tomas ผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวก็เลือกที่จะรักษาฐานะของตนเองไว้ ในขณะที่ Ebby ก็ข้องใจว่า Tomas อาจไม่มีคุณสมบัติของการเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี

เมื่อสามีพยายามรักษาบาดแผลด้วยตนเอง โดยพยายามปกปิดไม่ให้ภรรยาเห็น กลับส่งผลทำให้บาดแผลยิ่งร้ายแรงขึ้น เพราะภรรยาเองก็ไม่เข้าใจและต้องการรู้ว่าบาดแผลนี้มีอยู่จริงหรือเปล่า? ความข้องใจของภรรยากลับกลายเป็นมีดที่กรีดซ้ำไปเรื่อยๆลงบนแผลของสามี

เหมือนเป็นภาพจำลองความสัมพันธ์ของสามี-ภรรยาหลายๆคู่ ที่ปัญหามักเกิดจาก "ความไม่เข้าใจกัน" ซึ่งเกิดจากการที่ "ไม่สามารถคุยกันอย่างเปิดอกได้" ปัญหานี้มีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นกับครอบครัวแบบเก่าที่มีค่านิยมว่าฝ่ายชายต้องมีฐานะเป็นหัวหน้าครอบครัว เป็นช้างเท้าหน้าที่นำความสุขสบายและเป็นที่พึ่งพาของคนอื่นในครอบครัว การพยายามรักษาฐานะของตนเองของหัวหน้าครอบครัวจึงมักมากับการ"สร้างภาพ"ให้ตัวเองดูเข้มแข็ง ส่งผลให้บางครั้งคนอื่นในครอบครัวเกิดความ"ข้องใจ"อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ควมกลัวต่อสิ่งไม่คาดคิด

นอกจากประเด็นต่างๆที่กล่าวมา ในด้านกลวิธีในการเล่าเรื่อง ตัวหนังเองเลือกที่จะใช้เสียงเดิมๆซ้ำๆเป็นช่วงๆตลอดทั้งเรื่อง ได้แก่ เสียงดนตรีของ Antonio Vivaldi และเสียงปืนใหญ่?(หรือพลุ?)ที่เป็นสัญญาณของอะไรซักอย่างบนภูเขาหิมะ

การใช้เสียงเหล่านี้ซ้ำๆเป็นสิ่งที่ทำให้คอยย้ำเตือนถึงความทรงจำของ"เหตุสุดวิสัย"ที่เกิดขึ้นตอนต้นเรื่อง จนยิ่งฟังหลายๆรอบเข้า ยิ่งรู้สึกขนลุกขนพอง ราวกับว่ามันเป็นสัญญาณสำหรับ"เหตุสุดวิสัย"ที่กำลังจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ได้ ซึ่งนอกจากจะตอกย้ำถึงความไม่แน่นอนในชีวิตมนุษย์แล้ว ความน่ากลัวอย่างที่สุดของมันก็คือ บาดแผลที่เกิดขึ้น ซึ่งอาจจะเป็นอะไรที่รักษาได้ยากหรือรักษาไม่ได้เลย



เป็นหนังดราม่าที่เน้นความสมจริง โดยโฟกัสไปที่สภาพจิตใจของตัวละครเป็นหลัก บางช่วงอาจเนิบๆไปบ้างแต่ค่อนข้างมีทิศทางในการเล่าเรื่อง และมีหลายเหตุการณ์ที่ค่อนข้างมี impact ทำให้สามารถดูจนจบได้โดยไม่รู้สึกเบื่อมากนัก (แต่ถ้าดูโดยคาดหวังความสนุกไปเลยก็อาจจะไม่ได้)