มีดที่คม  ก็ทำให้การตัดเฉือนใช้แรงแต่น้อยได้
การกระทำที่อ่อนสุภาพ  บ่งบอกถึงวิถีแห่งสติปัญญาแต่แรก
ขณะที่ความรุนแรง  บ่งบอกถึงวิถีแห่งการสิ้นเปลือง   ล้นเกิน และขาดวินัย  เพราะ ขาดการไตร่ตรองแต่แรก

โลกที่เคลื่อนไหว  ย่อมมีการทับซ้อนของความหมาย  และมีความหลากหลาย
ดังนั้น คำพูดหรือภาษา  ก็สะท้อนจุดยืนการเห็นของผู้โพล่งมันออกมา   มันจึงไม่ใช่ทั้งหมดของความจริงอยู่แล้ว

ภาษาย่อมใช้สื่อสารกับตนเอง และผู้อื่นไปพร้อมกัน
แง่หนึ่งมันคือการครอบงำ    แง่หนึ่งมันคือการทำให้เป็นเอกภาพระหว่างมนุษย์ บนความแตกต่างหรือ/และความเหมือน

ยิ่งมีประสบการณ์มาก   ความกว้างขวางและความลึกของการให้ความหมาย ก็ย่อมมีความครอบคลุมอย่างมีนัยยะ
ยิ่งมีประสบการณ์น้อย    ก็ยิ่งมีแนวโน้มยึดเกาะหลักการ และกฏกติกาอย่างแข็งทื่อ  ตายตัว  เป็นสรณะ

บ่อยครั้งที่คนอ่อนแอ   ขาดความมั่นคง   มักแสวงหาการยอมรับด้วยการพูดมาก
ขณะที่บางคนพูดน้อย   ก็เพราะ  ว่างเปล่า  หรือเก็บกดอาการประหม่ากลัวไว้  ก็มี
และก็ไม่มีอะไรดีไปกว่า  การทำหน้าที่ของตัวไป โดยความเชื่อ  เสมือนการทดสอบความจริง...ทุกๆวัน