แก้ไข
กระทู้แรกของพี่
พี่เดินทางบ่อย ชีพจรลงเท้าไง และก็โชคดีที่มีโอกาสไปนั่นมานี่ ไปรู้ไปเห็นอะไรมาก็อยากเอามาเขียนมาเล่า มาแชร์ประสบการณ์ มีทั้งดีและก็ไม่ดี มีสาระบ้าง ไร้สาระบ้าง ปนเปกันไป อันนี้เรื่องแรก
เหตุเกิด ณ kuala lumper international airport
ตอนนั้นพี่ถอยรองเท้าบูทมาใหม่ไง บูทหนังยาวถึงเข่า ประจวบกับมีทริปจะไปญี่ปุ่นพอดี งานแฟชั่นต้องมา จัดเลยจัด แต่จะเอาใส่ไปในกระเป๋าก็เปลืองเนื้อที่ไง พี่กลัวบูทเสียทรง ก็เลยตัดสินใจใส่วันที่จะบิน คิดไว้แล้วว่าใส่ไปก็ใส่กลับตอนนั่งเครื่อง จัดเต็มไปสนามบิน กางเกงยีนส์สีดำ รองเท้าบูทถึงเข่าสีน้ำตาล ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ตั้งแต่เช็คอิน โหลดกระเป๋า ตรวจลงตราเอกสาร ตรวจเสร็จก็ต้องเข้าเครื่องสแกนเพื่อจะผ่านเข้าไปในดงสำหรับชอปปิ้งของ KLIA แล้วก็ประตูสำหรับขึ้นเครื่องเป็นลำดับต่อไป แต่เดี๋ยว ! อย่าเพิ่งไปไหนไกล พี่ยังอยู่ที่เครื่องสแกนนี่อยู่เลย วางกระเป๋า เดินยิ้มสยามเข้าไป เจอเจ้าหน้าที่นางหนึ่ง นางมองพี่แล้วก็มองบูทพี่ แล้วนางก็เอ่ยขึ้นว่า (please take off your shoes and scan) ถอดรองเท้าสแกนด้วยค่ะ ฮาว่าละ
ไม่มีปัญหา ยินดีให้ความร่วมมืออยู่แล้ว นางผายมือบอกให้ออกไปอีกด้านของเครื่องสแกน ซึ่งตอนนั้น ผู้คนล้นหลาม ต่อคิวกันอยู่สี่แถวยาวๆตามจำนวนเครื่องสแกน พี่ก็เดินออกไปหยุดอยู่ระหว่างกลางของแถวที่หนึ่งและสอง เอื้อมมือลงไปถอดบูทหนัง ถอด ถอด ไม่ออก พยายามยืนถอดอยู่เป็นเวลานาน เอาไงดี พี่หันไปหาเพื่อนร่วมเดินทางแล้วทำหน้าแบบ ขอความช่วยเหลือ please แต่เจ้าหน้าที่เค้าไม่ให้ออกมาแล้วไง เอาวะมองซ้ายมองขวา ไม่มีเก้าอี้ นั่งมันลงตรงพื้นนั้นแหละ แฟชั่นจัดเต็ม นึกสภาพ อย่าเรียกว่าถอดเลย พยายามดึงขาให้ออกจากรองเท้ามากกว่า เสร็จไปข้างหนึ่ง ทำเวลาได้ดีมากเกือบห้านาที แล้วก็อีกข้างนึงตามมาอีกสองนาทีให้หลัง เป็นเจ็ดนาทีที่อับอายมาก พอถอดเสร็จไม่รีรอ ขอลัดคิวคนข้างหน้า เจ้คนนั้นเค้าคงเห็นมาแต่ไกลแล้วไง ส่งยิ้มให้พี่แบบไม่เป็นไรนะ เชิงปลอบใจ เห็นนำ้ตาเจ้คลอเบ้านิดๆ แต่ดูท่าทางแล้วน่าจะขำมาตั้งแต่พี่เริ่มนั่งลงกะพื้นละ สแกนเสร็จผ่านไป พี่ใส่รองเท้ากลับอย่างรวดเร็ว เดินออกมาจากฝูงชนโดยไม่หันหลังกลับไป มองอีกเลย อายมากอ่ะอยากหายตัวได้
แต่ตอนขากลับมาจากญี่ปุ่นคนละเรื่องเลยค่ะ พี่นี่ต้องบอกเลย หลงรักญี่ปุ่นเข้าอย่างจัง เหตุการณ์คล้ายกัน ต่างกันตรงที่เจ้าหน้าที่เห็นพี่ ยื่นมือลงไปจะถอดบูท ตอนนั้นยืนอยู่ เจ้าหน้าที่ผายมือให้เดินผ่านเครื่องสแกน บอกให้พี่นั่งลงที่เก้าอี้ด้านข้าง มีสลิปเปอร์ให้ใส่ด้วย พี่ถอดเสร็จ พี่ก็ถือบูทไปวางที่หน้าเครื่องสแกน แล้วพี่เองก็เดินผ่านเครื่องอีกครั้งหนึ่ง เจ้าหน้าที่ขอโทษใหญ่เลยที่ให้พี่ถอดรองเท้า โค้งแล้วโค้งอีก ทั้งขอโทษ ทั้งขอบคุณ นำ้ตาพี่แทบไหล ปลื้ม ไม่อยากกลับเลย
ฝากไว้ว่าเดี๋ยวนี้การตรวจตราที่สนามบินรัดกุมขึ้นกว่าเดิมเยอะ จะเดินทางก็ศึกษาดูหน่อยว่าเค้ามีมาตรการอย่างไรบ้าง เพื่อความปลอดภัย ทั้งตัวเราและก็ผู้อื่น อย่าวีน อย่าเหวี่ยง เจ้าหน้าที่ พูดจาดีๆ ตบท้ายด้วยขอบคุณ ทุกครั้งนะคะ
เดี๋ยวนี้วันดีคืนดีพี่ก็ชอบ search หาในกูเกิ้ลนะ ว่ามีใครแอบถ่ายพี่แล้วเอามาลงยูทูปหรือเปล่า 5555
เพจพี่
อยากล่องหนได้ที่ สนามบินกัวลาลัมเปอร์
กระทู้แรกของพี่
พี่เดินทางบ่อย ชีพจรลงเท้าไง และก็โชคดีที่มีโอกาสไปนั่นมานี่ ไปรู้ไปเห็นอะไรมาก็อยากเอามาเขียนมาเล่า มาแชร์ประสบการณ์ มีทั้งดีและก็ไม่ดี มีสาระบ้าง ไร้สาระบ้าง ปนเปกันไป อันนี้เรื่องแรก
เหตุเกิด ณ kuala lumper international airport
ตอนนั้นพี่ถอยรองเท้าบูทมาใหม่ไง บูทหนังยาวถึงเข่า ประจวบกับมีทริปจะไปญี่ปุ่นพอดี งานแฟชั่นต้องมา จัดเลยจัด แต่จะเอาใส่ไปในกระเป๋าก็เปลืองเนื้อที่ไง พี่กลัวบูทเสียทรง ก็เลยตัดสินใจใส่วันที่จะบิน คิดไว้แล้วว่าใส่ไปก็ใส่กลับตอนนั่งเครื่อง จัดเต็มไปสนามบิน กางเกงยีนส์สีดำ รองเท้าบูทถึงเข่าสีน้ำตาล ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ตั้งแต่เช็คอิน โหลดกระเป๋า ตรวจลงตราเอกสาร ตรวจเสร็จก็ต้องเข้าเครื่องสแกนเพื่อจะผ่านเข้าไปในดงสำหรับชอปปิ้งของ KLIA แล้วก็ประตูสำหรับขึ้นเครื่องเป็นลำดับต่อไป แต่เดี๋ยว ! อย่าเพิ่งไปไหนไกล พี่ยังอยู่ที่เครื่องสแกนนี่อยู่เลย วางกระเป๋า เดินยิ้มสยามเข้าไป เจอเจ้าหน้าที่นางหนึ่ง นางมองพี่แล้วก็มองบูทพี่ แล้วนางก็เอ่ยขึ้นว่า (please take off your shoes and scan) ถอดรองเท้าสแกนด้วยค่ะ ฮาว่าละ
ไม่มีปัญหา ยินดีให้ความร่วมมืออยู่แล้ว นางผายมือบอกให้ออกไปอีกด้านของเครื่องสแกน ซึ่งตอนนั้น ผู้คนล้นหลาม ต่อคิวกันอยู่สี่แถวยาวๆตามจำนวนเครื่องสแกน พี่ก็เดินออกไปหยุดอยู่ระหว่างกลางของแถวที่หนึ่งและสอง เอื้อมมือลงไปถอดบูทหนัง ถอด ถอด ไม่ออก พยายามยืนถอดอยู่เป็นเวลานาน เอาไงดี พี่หันไปหาเพื่อนร่วมเดินทางแล้วทำหน้าแบบ ขอความช่วยเหลือ please แต่เจ้าหน้าที่เค้าไม่ให้ออกมาแล้วไง เอาวะมองซ้ายมองขวา ไม่มีเก้าอี้ นั่งมันลงตรงพื้นนั้นแหละ แฟชั่นจัดเต็ม นึกสภาพ อย่าเรียกว่าถอดเลย พยายามดึงขาให้ออกจากรองเท้ามากกว่า เสร็จไปข้างหนึ่ง ทำเวลาได้ดีมากเกือบห้านาที แล้วก็อีกข้างนึงตามมาอีกสองนาทีให้หลัง เป็นเจ็ดนาทีที่อับอายมาก พอถอดเสร็จไม่รีรอ ขอลัดคิวคนข้างหน้า เจ้คนนั้นเค้าคงเห็นมาแต่ไกลแล้วไง ส่งยิ้มให้พี่แบบไม่เป็นไรนะ เชิงปลอบใจ เห็นนำ้ตาเจ้คลอเบ้านิดๆ แต่ดูท่าทางแล้วน่าจะขำมาตั้งแต่พี่เริ่มนั่งลงกะพื้นละ สแกนเสร็จผ่านไป พี่ใส่รองเท้ากลับอย่างรวดเร็ว เดินออกมาจากฝูงชนโดยไม่หันหลังกลับไป มองอีกเลย อายมากอ่ะอยากหายตัวได้
แต่ตอนขากลับมาจากญี่ปุ่นคนละเรื่องเลยค่ะ พี่นี่ต้องบอกเลย หลงรักญี่ปุ่นเข้าอย่างจัง เหตุการณ์คล้ายกัน ต่างกันตรงที่เจ้าหน้าที่เห็นพี่ ยื่นมือลงไปจะถอดบูท ตอนนั้นยืนอยู่ เจ้าหน้าที่ผายมือให้เดินผ่านเครื่องสแกน บอกให้พี่นั่งลงที่เก้าอี้ด้านข้าง มีสลิปเปอร์ให้ใส่ด้วย พี่ถอดเสร็จ พี่ก็ถือบูทไปวางที่หน้าเครื่องสแกน แล้วพี่เองก็เดินผ่านเครื่องอีกครั้งหนึ่ง เจ้าหน้าที่ขอโทษใหญ่เลยที่ให้พี่ถอดรองเท้า โค้งแล้วโค้งอีก ทั้งขอโทษ ทั้งขอบคุณ นำ้ตาพี่แทบไหล ปลื้ม ไม่อยากกลับเลย
ฝากไว้ว่าเดี๋ยวนี้การตรวจตราที่สนามบินรัดกุมขึ้นกว่าเดิมเยอะ จะเดินทางก็ศึกษาดูหน่อยว่าเค้ามีมาตรการอย่างไรบ้าง เพื่อความปลอดภัย ทั้งตัวเราและก็ผู้อื่น อย่าวีน อย่าเหวี่ยง เจ้าหน้าที่ พูดจาดีๆ ตบท้ายด้วยขอบคุณ ทุกครั้งนะคะ
เดี๋ยวนี้วันดีคืนดีพี่ก็ชอบ search หาในกูเกิ้ลนะ ว่ามีใครแอบถ่ายพี่แล้วเอามาลงยูทูปหรือเปล่า 5555
เพจพี่