บรรยากาศเมืองนอกมันเงียบเหงาจัง ไม่มีคนเดินตามถนนเยอะแยะ อาหารข้างทาง ตลาดสด เหมือนเมืองไทย หมาแมวก็ไม่มี เราอยู่เมกามากว่าแปดปี ก็ยังเหงาอยู่เลย

ตอนเป็นโสด เหงาแทบบ้า ตอนนี้มีครอบครัวแล้วแต่บางทีเบื่อชีวิตที่อยู่กันสามคนพ่อแม่ลูกตลอดเวลา

แฟนอเมริกัน มีพี่ชายน้องชาย แต่ไม่คุย ไม่เจอกัน ส่วนเราไม่มีญาติพี่น้อง หรือเพื่อนสนิทที่เมกาเลย เราอยากออกไปเจอคนอื่นบ้าง ไปนั่งเล่นบ้านญาติพี่น้อง หรือมีที่ไปเวลาทุกข์ใจ บางทีไม่รู้ไปไหน ต้องขับรถไปเรื่อยจนรู้สึกดีขึ้นแล้วกลับมานับหนึ่งใหม่ในแต่ละวัน

เรามีงานทำ แต่ความสัมพันธ์กับคนทำงานฝรั่งล้วนๆก็แค่ทำงานจริงๆ

ยิ่งแฟนเป็นคนไม่ไปไหนเลย อยู่บ้านตลอด 7วัน ทั้งปี ขายของทางเน็ต รอคนมาสั่งของ วันๆไม่ไปไหน นอนดูทีวีทั้งวันทั้งคืน ไม่มีไปขับรถเล่น เป็นเดินงานเทศกาล อย่างมากก็ออกไปกินข้าวที่บุฟเฟอาหารจีน  ไม่อยากไปเมื่องไทยด้วยเพราะห่วงบ้าน ห่วงของ ไม่คิดจะท่องเที่ยวไปไหน สำหรับเรา ชีวิตแฟนมันน่าเบื่อมาก

อยู่กันมา 4ปี ลูกสองขวบ เวลาอยู่บ้านก็อยู่กันคนละมุม กินข้าวคนละรอบ ดูทีวีคนละมุม นอนกันคนละเวลา แฟนต้องนอนหลับคาทีวีเสียงดังๆ ขณะที่เราชอบเงียบๆ พยายามเข้านอนเร็วกับลูก

บางทีเราเบื่อเลี้ยงลูก  รักลูกนะ แต่เวลาอยู่กับลูกตลอดเวลา มันเครียดและเหนื่อย ยังนึกภาพไม่ออกเลย ถ้าลูกโตแล้ว แยกออกไป เหลือเรากับแฟน จะอยู่ได้ยังไง บางทียังไม่อยากมองหน้า

มีหลายครั้งที่เรานึกอยากกลับไปอยู่เมืองไทยกับลูก ซึ่งเราอยู่ได้ไม่ลำบาก บางทีทะเลาะกับแฟน อยากซื้อตั๋วเครื่องบินกลับไทยไปเลย แต่ว่าเราพยายามรักษาครอบครัวให้มากที่สุด ไม่อยากแยกลูกกับพ่อ

สงสัยกับตัวเองว่า ถ้าเรารักใครสักคน เราจะอยู่กับเค้าได้ตลอดเวลา และตลอดไป ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนหรือป่าว

อยากทราบว่า  ครอบครัวไกลบ้านของแต่ละคนเป็นไงบ้าง เบื่อกันบ้างไหม ทำยังไงให้อยู่ได้ในแต่ละวัน