.....คือไม่รู้ว่าตัวเองนิสัยไม่ดีหรือว่าอะไร ถึงไม่ค่อยมีเพื่อนมากมายสักเท่าไหร่
ความจริงไม่ได้ต้องการเพื่อนเยอะหรอก แค่หนึ่งคน หนึ่งคนเท่านั้นที่คอยอยู่ข้างๆเราเวลามีปัญหา คอยให้คำปรึกษา
คอยติวหนังสือด้วยกันเวลาสอบ คอยปลุกตอนเช้าเวลาไปเรียน เดินไปไหนมาไหนด้วยกัน คอยถามกันว่า " หิวยัง? กินไรดีวะ? ร้านไหนดี? "
ทุกวันนี้เวลาอยู่มอ รู้สึกไม่ชินที่ต้องไปนั่งกินข้าวคนเดียว แล้วมองโต๊ะอื่นกินข้าวกับเพื่อนอย่างมีความสุข เลยต้องซื้อใส่กล่อง
กลับมากินที่ห้องคนเดียว บางครั้งกินไปก็ร้องไห้ไป รู้สึกคิดผิดที่เลือกมหาลัยไกลบ้าน อยากเรียนเสร็จกลับเข้าบ้านเลย
เวลาอยู่มอกับกลุ่มเพื่อน เหมือนไม่มีตัวตน อยู่หรือไม่อยู่ก็มีค่าเท่ากัน ต้องทำตัวยังไงถึงจะเป็นที่รักของเพื่อนๆ
อยากเป็นคนคนนึงที่เวลาหายไป แล้วเพื่อนถามถึง
วันๆเรียนเสร็จก็กลับมาอยู่ห้องคนเดียว รู้สึกอ้างว้าง เวลาเหงาก็ดูแต่หนัง ฟังเพลง
  ....  แต่ก่อนเคยอยู่กับเพื่อนกลุ่มใหญ่ สนิทกับเพื่อนคนนึงมาก(เป็นเมท) ชอบที่เขาเป็นคนเฮฮา แคร์เขามาก จนเขามีแฟนที่เป็นรุ่นพี่ เราก็ห่างกัน
จนเรามีปัญหากัน ตัวเราเองจึงตัดสินใจออกจากกลุ่มใหญ่ เพราะเรารู้สึกอึดอัดที่ต้องคุยกับเพื่อนคนนั้นแบบไม่สนิทใจเหมือนเดิม และต้องไปไหนมาด้วยกันแบบฝืนๆใจ หลังจากนั้นเราก็ไม่คุยกันเลย แต่ก็เจอเวลาไปเรียน ... นี้ก็เป็นสาเหตุที่เราอยู่หอพักคนเดียว
..ปัจจุบันเราก็ไปเรียนคนเดียว บางครั้งก็ไปกับเพื่อนอีก2-3คน(กลุ่มใหม่) ที่สนิทกันไม่มาก

อยากได้ความจริงใจมา ก็ต้องมอบความจริงให้เขาก่อน ซึ่งเราก็มอบให้แล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าเขารับรู้มั้ย
เคยได้ยิน เกิดมาคนเดียว ตายคนเดียว ก็ต้องอยู่ให้ได้ แต่ก็ทำไม่ค่อยได้ เห้อออออ

  ตอนนี้อยู่ในช่วงฝึกงานที่แม่ฮ่องสอน รู้สึกเหงา คิดถึงพ่อแม่ อยากกลับบ้าน
ไม่อยากฝึกต่อแล้ว เหลือเวลาอีก 8วัน

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ แค่อยากระบายความรู้สึกจริงๆ