ผมเป็นผู้ชายธรรมดาๆ คนนึง คบกับแฟนมา2ปี แรกๆผมรักแฟนผมมากนะ ผมกับแฟนนิสัยคล้ายๆกัน แต่สไตล์ต่างกัน ผมชอบเที่ยวกินเหล้าแต่แฟนผมไม่แตะเลย ปีแรกๆที่คบกันผมยอมทุกอย่าง แฟนผมเขาเป็นคนติดแฟน ขี้หึง เอาแต่ใจ ปีแรกๆที่คบกันผมนะ ยอมทุกอย่างไม่ว่าจะคุยโทรศัพท์วันละ8-10 ชม คุยถึงตี1-2 ยิ่งวันไหนว่างนะไม่มีเรียนไม่ต้องไปไหนอยู่แต่กับเธอหรือไม่ก็คุยโทรศัพท์กับเธอเขาบอกผมว่าเวลาของผมต้องเป็นของเขาหมด T-T เวลาผ่านมาสักระยะปีกว่าผมเริ่มเซ็งครับกับไอ้การคุยแบบนี้ คุยเยอะจนผมไม่รู้จะสรรหาอะไรมาคุยมี ช่วงนี้ก็มีทะเลาะกันบ้างเล็กน้อยแต่ไม่หนัก
มีช่วงนึงที่ผมติวสอบ เวลาไม่ค่อยมีแต่ผมก็คุยกับเธอทุกวันนะ ราวๆ2 ชม เธอบอกน้อยเลยเริ่มทะเลาะกัน มีช่วงระยะเวลาหนึ่งประมาณ3เดือนที่ทะเลาะกันหนักเรื่องไม่ค่อยมีเวลาติดเพื่อนไม่ค่อยได้สนใจเย็นชา เขาบอกเขาเหงาถ้าคุยกับคนอื่นผมจะว่าไรมั้ยแรกๆผมก็ว่านะหลังรำคาญเลยบอกไปสิทธิของเธอแล้วแมร่งก็คุยจริงๆแต่พอเลิกไปก็ไม่คบกับคนที่เคยคุยนะ ผมก็พยายามง้อพยายามรั้ง แต่เธอยืนยันที่จะเลิกบอกพอแล้วเหนื่อยพอแล้ว
หลังเลิกกัน ช่วงนี้ผมยุ่งมากปัญหาชีวิตเยอะจัดต้องตามฝัน แต่ก็ยังโทรคุยกันอยู่ แต่น้อยลงเยอะ หลังจากนั้นเลิกได้สัก3เดือนผมตามง้ออีกครั้ง เขาบอกว่ามีแฟน ทำไมไม่ง้อให้เร็วกว่านี้ แล้วเงิบสิครับผม หน้าชาไปเลย 555+
ผมตามง้อด้วยเหตุผลต่างๆน่าๆนับประการเธอบอกว่าไม่ เธอบอกเขาดีกว่าผมทุกอย่าง แคร์แม้จะงี่เง่า รู้ว่าหึงเวลาไปเที่ยวกับเพื่อนก็พาไปด้วย ยอมออกห่างจากเพื่อนเพราะรู้ว่าขี้หึง เพราะรู้ว่าติดแฟน อายุเท่าๆกันด้วย แล้วเขาก็บอกผุ้หญิงเกลียดการละเลย และไม่เสมอต้นเสมอปลายที่สุด นี้เหตุผลที่ไม่ให้โอกาศผม เขาบอกผมอะหนักแน่นไม่เจ้าชู้นิสัยดี แต่ผมติดเพื่อน
ผมนี้ยอมจำนนเลย ผมมันไม่ดีใช่สิสิดีไม่พอ T-T ผมก็ได้บอกเขาไปว่า ในวันที่เธอไม่เหลือใครยังมีเราอยู่ตรงนะแค่โทรมาเราพร้อมจะเป็นที่ระบาย ขอให้โชคดีกับคนใหม่ที่ดีกว่าเรา
ผมนะไม่สามารถทำแบบแฟนใหม่เธอได้หรอก อะไรที่มากไปผมก็อึดอัดนะ ผมชอบเที่ยวกลางคืนกินเหล้าไรงี้ผมก็ไม่นอกใจนะ ผมไม่พาแฟนผมไปเพราะผมแมร่งห่วงไง เกินผมเมาแล้วทำไงอะ ผมพาเที่ยวได้แต่ไม่ทุกที่หรอก T-T แต่อาการหักผมก็ดีขึ้นเยอะแล้ว ผมไม่สามารถปล่อยให้ชีวิตผมตกต่ำได้นานหรอก ชีวิตผมผ่านเรื่องเลวร้ายในชีวิตมาเยอะ แค่ทุกวันนี้ปัญหาชีวิตก็เยอะพอแหละเครียดนี้สมองระเบิดตายพอดี ยิ้มเข้าไว้อะไรที่เป็นของเราเดะแมร่งก็กลับมา อะไรที่ไม่ใช่มันก็จากไปแค่นั้นแหละ (ถ้าผมพิมอะไรที่ไม่สุภาพหรือเขียนแล้วดูงงๆขออภัยด้วยนะครับ)
สาเหตุ ที่เธอเดินจากผมไป
มีช่วงนึงที่ผมติวสอบ เวลาไม่ค่อยมีแต่ผมก็คุยกับเธอทุกวันนะ ราวๆ2 ชม เธอบอกน้อยเลยเริ่มทะเลาะกัน มีช่วงระยะเวลาหนึ่งประมาณ3เดือนที่ทะเลาะกันหนักเรื่องไม่ค่อยมีเวลาติดเพื่อนไม่ค่อยได้สนใจเย็นชา เขาบอกเขาเหงาถ้าคุยกับคนอื่นผมจะว่าไรมั้ยแรกๆผมก็ว่านะหลังรำคาญเลยบอกไปสิทธิของเธอแล้วแมร่งก็คุยจริงๆแต่พอเลิกไปก็ไม่คบกับคนที่เคยคุยนะ ผมก็พยายามง้อพยายามรั้ง แต่เธอยืนยันที่จะเลิกบอกพอแล้วเหนื่อยพอแล้ว
หลังเลิกกัน ช่วงนี้ผมยุ่งมากปัญหาชีวิตเยอะจัดต้องตามฝัน แต่ก็ยังโทรคุยกันอยู่ แต่น้อยลงเยอะ หลังจากนั้นเลิกได้สัก3เดือนผมตามง้ออีกครั้ง เขาบอกว่ามีแฟน ทำไมไม่ง้อให้เร็วกว่านี้ แล้วเงิบสิครับผม หน้าชาไปเลย 555+
ผมตามง้อด้วยเหตุผลต่างๆน่าๆนับประการเธอบอกว่าไม่ เธอบอกเขาดีกว่าผมทุกอย่าง แคร์แม้จะงี่เง่า รู้ว่าหึงเวลาไปเที่ยวกับเพื่อนก็พาไปด้วย ยอมออกห่างจากเพื่อนเพราะรู้ว่าขี้หึง เพราะรู้ว่าติดแฟน อายุเท่าๆกันด้วย แล้วเขาก็บอกผุ้หญิงเกลียดการละเลย และไม่เสมอต้นเสมอปลายที่สุด นี้เหตุผลที่ไม่ให้โอกาศผม เขาบอกผมอะหนักแน่นไม่เจ้าชู้นิสัยดี แต่ผมติดเพื่อน
ผมนี้ยอมจำนนเลย ผมมันไม่ดีใช่สิสิดีไม่พอ T-T ผมก็ได้บอกเขาไปว่า ในวันที่เธอไม่เหลือใครยังมีเราอยู่ตรงนะแค่โทรมาเราพร้อมจะเป็นที่ระบาย ขอให้โชคดีกับคนใหม่ที่ดีกว่าเรา
ผมนะไม่สามารถทำแบบแฟนใหม่เธอได้หรอก อะไรที่มากไปผมก็อึดอัดนะ ผมชอบเที่ยวกลางคืนกินเหล้าไรงี้ผมก็ไม่นอกใจนะ ผมไม่พาแฟนผมไปเพราะผมแมร่งห่วงไง เกินผมเมาแล้วทำไงอะ ผมพาเที่ยวได้แต่ไม่ทุกที่หรอก T-T แต่อาการหักผมก็ดีขึ้นเยอะแล้ว ผมไม่สามารถปล่อยให้ชีวิตผมตกต่ำได้นานหรอก ชีวิตผมผ่านเรื่องเลวร้ายในชีวิตมาเยอะ แค่ทุกวันนี้ปัญหาชีวิตก็เยอะพอแหละเครียดนี้สมองระเบิดตายพอดี ยิ้มเข้าไว้อะไรที่เป็นของเราเดะแมร่งก็กลับมา อะไรที่ไม่ใช่มันก็จากไปแค่นั้นแหละ (ถ้าผมพิมอะไรที่ไม่สุภาพหรือเขียนแล้วดูงงๆขออภัยด้วยนะครับ)