ชั้นกับแฟนคบกันมา 4 ปีตั้งแต่ ม.3-ม.6 ค่ะ

ช่วง ม.6 เขาเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน จนวันหนึงเราจับได้ว่าเขามีคนอื่น
แอบคุยกันในเฟสบุ๊ค แอบนัดกันไปเจอที่ผับ  ทำให้เรารุว่าเขาไม่ได้รักเราแล้ว

ชั้นทบทวนตัวเอง ว่าไม่ดีตรงไหน เขาอยากได้อะไรก้อซื้อให้ ดลบรรดาลให้ทุกสิ่งอย่าง (นี้ไม่ได้เวอร์นะ)
อยากได้ รองเท้าฟุตซอล  รองเท้าสตาร์ท เสื้อ กางเกง ของราคาแพงๆ ดูหนัง กินข้าว แม้กระทั้งค่าโทร
เราออกให้หมดตลอดเวลาที่คบกันมา  ชั้นตัดสินใจเลิก   และเสียใจมากก จนทำให้เปนโรคซึมเศร้า  รักษาอยู่นาน
จนทำให้ชั้นเกือบพลาด การเข้าเปนเฟรชชี่ พร้อมเพื่อนๆในวัยเดียวกัน

ชั้นยังเสียใจที่ทำไมถึงรักเขามากขนาดนี้ จนกลายเปนการทำร้ายตัวเอง
เกือบพลาดโอกาสหลายอย่างในชีวิต เช่นการสอบได้เปนนักเรียนทุนในมหาลัยเอกชนชื่อดังที่ค่าเทอมแพงมากๆๆๆ
ก้อต้องสละทุนนั้นไป เพราะ ไกลบ้าน บวกกับชั้นต้องพบแพทย์รักษาไอ้โรคซึมเศร้าบ้าที่ติดตัว  

ตอนหลังชั้นมารู้ว่าเปนเนื้องอกที่ต่อมหมวกไตต้องผ่าตัด  ช่วงนั้น ท้อๆสุด  แย่มากๆ
เป็นสิ่งที่เด็กผู้หญิง อายุ  17 ปี ตองรับไว้ทั้งความเครียด ภาวะกดดันต่างๆ (เด็ก ม6 จะรู้ความรู้สึกนี้ดี)
แต่ชั้นก้อถือว่าโชคดีมากๆ มีต่อมามีโครงการสำหรับเด็กเรียนดี ที่ทำให้ชั้นไปเข้า มหาลัยรัฐ
ที่อยู่ใกล้บ้าน

และยังรักเขาอยู่....