ตอนนี้คบกับแฟนมาได้ปีกว่าๆแล้ว เรารู้สึกว่าเขารักเรามาก แต่เรารู้สึกว่ากับเขามันยังไม่ใช่ ไม่ใช่ว่าเราไม่รู้จักพอนะ เราไม่เคยมองใครอื่นเลย แต่ด้วยฐานะที่ต่างกัน การศึกษา อนาคตของเรา ถ้าคนอื่นมองก็คงว่าไม่เหมาะสมกันเลย และอีกอย่างเรามีลูกติด 1 คน ซึ่งแฟนเราเองก็รับได้นะ แต่ติดอยู่ที่ทางครอบครัวของเขา ซึ่งเราไม่รู้ว่าทางครอบครัวเขาคิดกับเรายังไง เราจะเป็นคนที่คิดมาก ตั้งแต่ที่เราคบกับเขา เราเปลี่ยนแปลงตัวเองมาตลอด เพื่อให้เขาและครอบครัวของเขายอมรับเราได้ เปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวให้ดูดีขึ้นมา ลดน้ำหนัก คือเปลี่ยนหลายๆอย่างที่คิดว่ามันดี และที่สำคัญที่สุดคือ เราเรียนต่อมหาลัย เพื่อเราจะได้เท่าเทียมกับเขา บางทีเหมือนเราปีนขึ้นที่สูงเนอะ^^ คือเราก็คิดนะ ถ้าเลิกกับเขาไปเราไม่เสียดายเลย เราเองก็เคยพูดแบบนี้กับเขา แต่เขาก็บอกไว้ก่อนเลยว่าไม่มีทางเลิก แฟนเราคนนี้เป็นคนที่น่ารักมาก นิสัยดีเลยแหละ และที่สำคัญเขาดูรักเราจริงๆ ที่กล้าพูดขนาดนี้เพราะเคยเป็นเพื่อนและเคบคบกันมาก่อนเมื่อสมัยเรียน แต่ยังไงไม่รู้ถ่านไฟเก่าดันคุขึ้นมาซะนี่ อิอิ..
เอาล่ะๆ เข้าเรื่องดีกว่า อย่างที่บอกไป แฟนเราเขามีเงิน และมีอนาคต ซึ่งเราไปสู้อะไรเขาไม่ได้เลย เรารู้สึกว่าตัวเองกระจอกมากอ่ะ คิดแค่ว่าเราคงไปกันได้หรอก อยากจะให้เขาไปเจอ ผญ ที่ดีกว่านี้ ซึ่งอย่างเขาคงหาได้ไม่ยาก ถ้าถามว่าเราจะเสียใจมั้ย มันก็ต้องเสียใจเป็นธรรมดานะ แต่สำหรับเรา แค่เห็นเขามีความสุข เราก็มีความสุขแล้วแหละ เราคิดงั้นจริงๆนะ บางทีเราก็บอกตัวเองไม่ได้นะ ว่าเรารักเขาจริงๆรึเปล่า มันเป็นความรู้สึกดีๆที่เรามีให้เขา คือเขาเป็นคนดีนะ ดีเกินไปสำหรับเราจริงๆ คือชีวิตเราตอนนี้ เราก็คิดอยากจะสร้างครอบครัวใหม่นะแต่คงหลังจากที่เรามีอนาคตที่ดีกว่านี้ บางทีเราก็แอบกลัวนะ ว่าลูกเราจะได้รับความรักจากแฟนเรามั้ย คือเราหวังมากไปมั้ย เขาเองก็ไม่ใช่พ่อแท้ๆของลูก..
ขอความเห็นของแต่ละคนหน่อยนะคะ ว่าเราควรจะทำไงดี?