แต่ก่อนเราเป็นพวกไม่ค่อยชอบกลับบ้านอะค่ะ ที่บ้านค่อนข้างเงียบเหงา กลับไปก็ไม่มีคน ถ้ามีคน คนก็ชอบทะเลาะกัน
เราจะบ้างาน ทำงานหนักแล้วก็ไปปาร์ตี้หนักๆ เรียกได้ว่า หาเรื่องไม่กลับบ้านตลอด
ไปต่างประเทศยาวๆบ่อย เช่น ตอนเรียนก็ไปพวก work and holiday หรือ มีค่ายอะไรก็ไม่หวั่น
คือถ้างบถึง เวลาสะดวก ก็จะไปตลอด เป็นพวกตัวกิจกรรมเลย
หรือบางทีต่อให้มีงาน ก็จะหอบไปนั่งข้างนอก
ไม่รู้จักหน้าเพื่อนบ้านเลย ไม่สนใจใคร
แต่สามปีก่อน เราได้รับหมาตัวนึงเข้ามาในชีวิต ตอนแรกเราตัง้ใจว่าจะเลี้ยงให้มันเป็นหมา
แบบว่าเลี้ยงหน้าบ้าน (ในรั้ว) แต่ไม่ให้เข้าบ้าน พาเดินตามเหมาะสม คือ ให้ข้าว น้ำ พาเดิน วัคซีน
แต่ไปๆมาๆ เกิดน้ำท่วมขึ้น และต้องให้มันเข้ามาในบ้าน นอนด้วยกัน แล้วหลังจากนั้นก็ผูกพันกันมาก
จนตอนนี้มันเป็นเหมือนสมาชิกตัวนึงในบ้าน เวลาไปไหน เราก็ต้องรีบกลับมา
เพราะมันไม่ยอมขับถ่ายในบ้าน จะรอให้เราพามันออกไปขับถ่ายข้างนอก ตามพุ่มไม้ ตามดงหมาขี้ทั้งหลาย
เราเริ่มทำงานที่บ้านตัวเอง และหลังจากนั้นก็เป็นฟรีแลนซ์ทำงานที่บ้านมาตลอด ก็ยิ่งผูกพันกันเพราะอยู่ด้วยกันทั้งวัน
ทีนี้พอเราจะกลับไปมีกิจกรรมแบบเดิมก็ไม่ได้แล้ว เพราะไม่มีคนดูหมา
เคยพาไปฝากร้านรับเลี้ยง เขาก็ดูแลอย่างดี ไม่มีกักขัง แต่หลังจากนั้นกลับมาก็ได้เห็บมาบานมาก พร้อมกับโรคพยาธิเม็ดเลือดแถมมา = =''
เคยฝากให้คนในบ้านดูให้ เขาก็ทำไม่ได้ดีเท่าเรา มันเองก็ไม่ยอมกินข้าวกินปลาเวลาไม่เจอเรา
ทำให้เราติดอยู่กับบ้านมากขึ้นเรื่อยๆ
ตอนนี้บางครั้ง ก็มีงานประจำที่มีข้อเสนอน่าสนใจเข้ามาในชีวิต เช่น งานที่ได้เดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆ
แต่ก็ต้องตัดใจไปเพราะรู้ว่าถ้าทำงานนี้จริง กลับบ้านไม่เป็นเวลา เดินทางบ่อยๆ ก็ไม่มีใครดูแลหมาเราได้
คนในครอบครัวถามว่า ไม่เรียนต่อเหรอ เราก็เลิกคิดเรื่องนั้นไปเลย
เพื่อนๆมีการไป work and holiday กันเก็บเงินเป็นล่ำเป็นสัน ตัวเราได้ทั้งภาษา และทำงานก็ถึกทน แต่ก็ต้องตัดใจไปเลย
ใจนึงเราก็อยากเป็นคนที่ไม่ผูกพันกับสัตว์เลี้ยงของตัวเองมากขนาดนี้
มีเพื่อนๆหลายคนที่มีสัตว์เลี้ยง แต่ก็มีภาระจำเป็น ต้องไปทำงาน ต้องไปเรียนต่อ สามารถตัดใจจากสัตว์เลี้ยงให้คนอื่นดูแลได้
แต่สำหรับเราที่ให้คนอื่นเลี้ยงแทนไม่ได้ คนในบ้านก็ไม่มีใครดูแลมันได้มากเท่าเรา ทำให้เราต้องติดกับมันไปอีกนาน
เราเคยคุยเรื่องนี้กับเพื่อนๆ ที่รักสัตว์เลี้ยงของตัวเองมากๆ ก็เจอปัญหาคล้ายๆกัน คือ ไปไหนต้องรีบกลับ ไปไหนไม่ได้นาน
มีเพื่อนคนนึงก็เลี้ยงหมา แล้วเขาเคยไปเรียนต่อเมืองนอก 2 ปี ปรากฏว่า คนที่บ้านไม่ระมัดระวังเปิดประตูไว้แล้วมันวิ่งออกไปโดนรถชนตาย
หลังจากนั้นเขากลับมา เลี้ยงหมาตัวอื่นๆก็ไม่ยอมไปค้างคืนที่ไหนอีกเลย เพระาไม่ไว้ใจให้คนในบ้านดูแลอีกแล้ว
เรารู้ว่า นี่ไม่ใช่พฤติกรรมที่ดีเท่าไร ทางที่ดีคนเราก็ควรแคร์ชีวิตตัวเองมากสุดนั่นแหละ แต่เราก็ทำไม่ได้เพราะผูกพันกับมันมากเกินไป
(แต่พูดแบบนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเอาเขาไปทิ้งหรือเลี้ยงทิ้งขว้างให้ตายนะคะ)
ก็เลี้ยงให้ดีที่สุด เท่าที่จะหมดอายุไขเขานั่นแหละ (แล้วจะไม่เอาอะไรมาเลี้ยงอีกแล้ว)
เพราะเราก็ได้ความสุข และเขาก็ช่วยชีวิตเราในหลายๆด้านเหมือนกัน ถ้าไม่มีเขา เราก็คงเป็นคนเสเพลไปเรื่อยๆ
ไม่เอาการเอางานอะไรเหมือนกัน ไม่กลับบ้าน ไม่แคร์ใครเหมือนกัน เอาแต่จะปาร์ตี้ ทำงานเพื่อตัวเอง ใช้ชีวิตเพื่อตัวเองไปวันๆ
เราเลยอยากถามค่ะ ว่าคนรักสัตว์เจอแบบเดียวกันบ้างมั้ย
หรือมีแต่เรากับเพื่อนเรากลุ่มเล็กๆที่ รักสัตว์เลี้ยงตัวเองมากเกินไปเท่านั้น
เคยพลาดโอกาสอะไรไป เพราะมีสัตว์เลี้ยงที่เราทอดทิ้งไม่ได้มั้ยคะ
เราจะบ้างาน ทำงานหนักแล้วก็ไปปาร์ตี้หนักๆ เรียกได้ว่า หาเรื่องไม่กลับบ้านตลอด
ไปต่างประเทศยาวๆบ่อย เช่น ตอนเรียนก็ไปพวก work and holiday หรือ มีค่ายอะไรก็ไม่หวั่น
คือถ้างบถึง เวลาสะดวก ก็จะไปตลอด เป็นพวกตัวกิจกรรมเลย
หรือบางทีต่อให้มีงาน ก็จะหอบไปนั่งข้างนอก
ไม่รู้จักหน้าเพื่อนบ้านเลย ไม่สนใจใคร
แต่สามปีก่อน เราได้รับหมาตัวนึงเข้ามาในชีวิต ตอนแรกเราตัง้ใจว่าจะเลี้ยงให้มันเป็นหมา
แบบว่าเลี้ยงหน้าบ้าน (ในรั้ว) แต่ไม่ให้เข้าบ้าน พาเดินตามเหมาะสม คือ ให้ข้าว น้ำ พาเดิน วัคซีน
แต่ไปๆมาๆ เกิดน้ำท่วมขึ้น และต้องให้มันเข้ามาในบ้าน นอนด้วยกัน แล้วหลังจากนั้นก็ผูกพันกันมาก
จนตอนนี้มันเป็นเหมือนสมาชิกตัวนึงในบ้าน เวลาไปไหน เราก็ต้องรีบกลับมา
เพราะมันไม่ยอมขับถ่ายในบ้าน จะรอให้เราพามันออกไปขับถ่ายข้างนอก ตามพุ่มไม้ ตามดงหมาขี้ทั้งหลาย
เราเริ่มทำงานที่บ้านตัวเอง และหลังจากนั้นก็เป็นฟรีแลนซ์ทำงานที่บ้านมาตลอด ก็ยิ่งผูกพันกันเพราะอยู่ด้วยกันทั้งวัน
ทีนี้พอเราจะกลับไปมีกิจกรรมแบบเดิมก็ไม่ได้แล้ว เพราะไม่มีคนดูหมา
เคยพาไปฝากร้านรับเลี้ยง เขาก็ดูแลอย่างดี ไม่มีกักขัง แต่หลังจากนั้นกลับมาก็ได้เห็บมาบานมาก พร้อมกับโรคพยาธิเม็ดเลือดแถมมา = =''
เคยฝากให้คนในบ้านดูให้ เขาก็ทำไม่ได้ดีเท่าเรา มันเองก็ไม่ยอมกินข้าวกินปลาเวลาไม่เจอเรา
ทำให้เราติดอยู่กับบ้านมากขึ้นเรื่อยๆ
ตอนนี้บางครั้ง ก็มีงานประจำที่มีข้อเสนอน่าสนใจเข้ามาในชีวิต เช่น งานที่ได้เดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆ
แต่ก็ต้องตัดใจไปเพราะรู้ว่าถ้าทำงานนี้จริง กลับบ้านไม่เป็นเวลา เดินทางบ่อยๆ ก็ไม่มีใครดูแลหมาเราได้
คนในครอบครัวถามว่า ไม่เรียนต่อเหรอ เราก็เลิกคิดเรื่องนั้นไปเลย
เพื่อนๆมีการไป work and holiday กันเก็บเงินเป็นล่ำเป็นสัน ตัวเราได้ทั้งภาษา และทำงานก็ถึกทน แต่ก็ต้องตัดใจไปเลย
ใจนึงเราก็อยากเป็นคนที่ไม่ผูกพันกับสัตว์เลี้ยงของตัวเองมากขนาดนี้
มีเพื่อนๆหลายคนที่มีสัตว์เลี้ยง แต่ก็มีภาระจำเป็น ต้องไปทำงาน ต้องไปเรียนต่อ สามารถตัดใจจากสัตว์เลี้ยงให้คนอื่นดูแลได้
แต่สำหรับเราที่ให้คนอื่นเลี้ยงแทนไม่ได้ คนในบ้านก็ไม่มีใครดูแลมันได้มากเท่าเรา ทำให้เราต้องติดกับมันไปอีกนาน
เราเคยคุยเรื่องนี้กับเพื่อนๆ ที่รักสัตว์เลี้ยงของตัวเองมากๆ ก็เจอปัญหาคล้ายๆกัน คือ ไปไหนต้องรีบกลับ ไปไหนไม่ได้นาน
มีเพื่อนคนนึงก็เลี้ยงหมา แล้วเขาเคยไปเรียนต่อเมืองนอก 2 ปี ปรากฏว่า คนที่บ้านไม่ระมัดระวังเปิดประตูไว้แล้วมันวิ่งออกไปโดนรถชนตาย
หลังจากนั้นเขากลับมา เลี้ยงหมาตัวอื่นๆก็ไม่ยอมไปค้างคืนที่ไหนอีกเลย เพระาไม่ไว้ใจให้คนในบ้านดูแลอีกแล้ว
เรารู้ว่า นี่ไม่ใช่พฤติกรรมที่ดีเท่าไร ทางที่ดีคนเราก็ควรแคร์ชีวิตตัวเองมากสุดนั่นแหละ แต่เราก็ทำไม่ได้เพราะผูกพันกับมันมากเกินไป
(แต่พูดแบบนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเอาเขาไปทิ้งหรือเลี้ยงทิ้งขว้างให้ตายนะคะ)
ก็เลี้ยงให้ดีที่สุด เท่าที่จะหมดอายุไขเขานั่นแหละ (แล้วจะไม่เอาอะไรมาเลี้ยงอีกแล้ว)
เพราะเราก็ได้ความสุข และเขาก็ช่วยชีวิตเราในหลายๆด้านเหมือนกัน ถ้าไม่มีเขา เราก็คงเป็นคนเสเพลไปเรื่อยๆ
ไม่เอาการเอางานอะไรเหมือนกัน ไม่กลับบ้าน ไม่แคร์ใครเหมือนกัน เอาแต่จะปาร์ตี้ ทำงานเพื่อตัวเอง ใช้ชีวิตเพื่อตัวเองไปวันๆ
เราเลยอยากถามค่ะ ว่าคนรักสัตว์เจอแบบเดียวกันบ้างมั้ย
หรือมีแต่เรากับเพื่อนเรากลุ่มเล็กๆที่ รักสัตว์เลี้ยงตัวเองมากเกินไปเท่านั้น