นี่เป็นกระทู้ครั้งแรกผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ

เข้าเรื่องเลย... เรื่องมีอยู่ว่า เราเลิกกับแฟนที่รักกันมาเกือบจะ3ปีแล้ว เลิกกันมาได้1เดือน โดยฝ่ายชายเป็นคนบอกเลิก (ซึ่งปกติเราจะเป็นคนบอกเลิกตลอดแล้วเค้าก้ง้อมาตลอดเราก้ใจอ่อน) จนมาครั้งนี้ฝ่ายชายบอกเลิกเพราะเราไม่สนใจเค้า อันเป็นเพราะหลายๆปัจจัยซึ่งเราก็ผิดเอง (ผิดแอบบเยอะ)
ก่อนที่จะเล่าอยากบอกให้เข้าใจว่า ต่างคนต่างไม่มีใครคนใหม่ เพราะความไม่เข้าใจกันเฉยๆ

เมื่อวันที่20เรากลับมาบ้านเพราะสอบเสร้จแล้ว (เราเรียนกันเเฟนคนละที่แฟนเรียนบ้านเกิดเราเรียนที่ตจว.) คิดไว้ว่าจะกลับมาง้อเค้า แต่มันก็สายเกินไป
เพราะเค้าบอกว่าเค้าทำใจได้แล้วกับการที่ไม่มีเรา เค้าอยู่คนเดียวได้ไม่ต้องการเรา(เจ็บสิค่ะ) เราถามว่ายังรักกันอยู่มั้ยเค้าตอบว่ารัก แต่เค้าขออยู่คนเดียวแบบไม่มีเราสบายกว่า (อ่าวยังไง) เราก้ร้องไห้หนักมากสักพักเค้าก้เดินมากอดบอกเราว่า ไม่มีเค้าก้ไม่เป็นไรต้องตัดใจให้ได้แล้วลูบหัวเรา (คือมันเป็นความรู้สึกที่ดีแต่ปนเศร้าๆที่จะต้องเสียเค้าไป)เรากอดเค้าแน่นไม่ปล่อยเลย เหมือนลูกร้องไห้หาพ่อ เราก็พยายามง้อ ทำทุกอย่าง พูดทุกอย่างก็เหมือนเค้าจะใจอ่อนเพราะสงสารที่เราร้องไห้ เค้าบอกว่าถึงคบไปความรู้สึกก้ไม่เหมือนเดิมแล้วก็ยังจะคบหรอ เราก้บอกจะทำให้ความรู้สึกเค้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้ แล้วสุดท้ายก้ไปจบที่บ้านแฟน

วันต่อมาคุยในในเฟสคือ เราละเค้าอันเฟรนกันไปตอนเลิกกัน พอเรากดแอดไปใหม่เข้าใจว่าให้คบกันต่อ แต่เค้าไม่รับแอดเรา เราเลยถามไปว่าไม่รับแอดนี่คือสุดท้ายยังไงก้ต้องเลิกกันไม่คบกันต่อใช่มั้ย เค้าตอบว่าใช่ (เจ็บอีกแล้วค่ะ) เราก้ถามตลอดนะว่ารักเรามั้ย เค้าก้ตอบว่ารัก แต่ความรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิมเราก้พยายามง้อพูดโดยการคุยโทรสับ ชวนไปกินข้าว ดูหนัง ทำกับข้าวเอาไปให้ สุดท้ายก้ไม่ได้ผล เค้าไม่ยอมไปไหนกับเราเลย
คือเรารักเค้ามาก พยายามทำทุกอย่างให้กลับคืนมาเป็นเหมือนเดิม สุดท้ายก็เหมือนเดิมเค้าไม่อยากคบ แต่เราก็ตื้อเหมือนที่เค้าเคยทำกับเรา(คือเมื่อก่อนเรากับเค้าทะเลากันบ่อยแล้วเราชอบบอกเลิก เราเป็นคนงี่เง่าเอาแต่ใจตัวเองมาก แต่เราบอกเลิก เค้าก็พยายามง้อเราทุกอย่างทำทุกอย่างประตูห้องเราเค้าก็ทำมันพังมาแล้ว)แต่ตอนนี้เป็นเหมือนกลับกันเพียงแค่เราไม่ใช้ความรุนแรง จนเมื่อตอนเย็นเหมือนจะคุยกันเข้าใจว่ายังไงก้ไม่คบ เราก้พยายามทำใจ(ร้องไห้ด้วย)

สักพักผ่านไป30นาที เราคิดทบทวน สู้ต่อ เอาว่ะเมื่อก่อนเค้าเคยง้อเราขนาดนั้นเราก้ต้องง้อได้สิว่ะ เราก้ทักเฟสไปเลยจ้า ถามว่าทำอะไร กินข้าวกับอะไร
เค้าก็ตอบเรานะ แต่เค้าบอกว่า "พี่เป็นอะไร พูดเข้าใจกันแล้วไม่ใช่หรอ" เราก็ตอบว่า"ใช่เข้าใจแต่คนมันรักอยากทำให้ถึงที่สุด" เค้าบอกว่า "พอเถอะพี่เราเลิกกันแล้วเข้าใจปะ ทำไมต้องทักมา" เราก็ตอบกลับไปว่า "ไม่เข้าใจเหมือนกัน ก็คนมันรักไม่อยากให้ไป อยากง้อให้ถึงที่สุดจนกว่าจะลำคาน คุยด้วยไม่ได้หรอ" (แต่เค้าไม่เคยบอกว่าเราว่าลำคานเลยนะ ตั้งแต่ง้อมา) เค้าก็ตอบว่า"ใช่ๆ ทำไปก็เท่าเดิม ความรู้สึกมันไม่มีแล้ว" แล้วเราก้ได้แต่ทำใจแบบเจ็บๆแล้วบอกว่า"ไม่เป็นอะไร"  แล้วเราก้ชวนคุยต่อ คือหน้าด้านป้ะ 55555555ตลกตัวเองนะที่ทำแบบนี้ เหมือนคนโง่ไร้ค่า เราเชื่อว่าความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั้น ถึงไม่สำเร็จก็ไม่เป็นไรแต่เราทำดีที่สุดแล้ว ปล.เราง้อคือยังเชื่อว่าเค้ารักเราอยู่จริงๆ มันรู้สึกได้ ถ้าไม่รักกันจริงๆคงไม่คุยด้วยหรอกไม่พาไปบ้านหรอก ไม่นอนกอดหรอก ให้เราทาครีมรีดผ้าให้ เหมือนๆที่เคยทำแบบเมื่อก่อน

คือบางคนบอกพอเถอะ เค้าไม่อยากคบจะไปตื้อทำไม บางคนบอกทำใจ แต่เราเป็นพวกดื้อหัวรั้น หน้าด้าน สู้ต่อเพราะยังไม่ถึงที่สุดจนกว่าเค้าจะบอกว่าลำคานหรือบล๊อกเฟสเราไปเลย  

อยากถามว่า คือถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเราควรหยุดดีมั้ยหรือง้อต่อไปดี ทั้งที่รู้ๆอยู่ในใจแล้วว่าเค้าไม่อยากคบต่อ ก็เค้าบอกอย่างนั้น แต่ความรู้สึกของเรามันบอกต้องต่อได้สิ 5555555 ไม่ค่อยจะเข้าข้างตัวเองเท่าไรเลย