คือผมกับภรรยาหย่ากันได้ประมาณสักสาม สี่เดือน โดยก่อนที่จะหย่ากันมีการลงไม้ลงมือกัน ผมถูกภรรยาเอาไม้กวาดตี แถมมีไล่ออกจากบ้านด้วย จากนั้นเราสองคนลงเอยด้วยการหย่ากันในที่สุด

จากนั้นไม่นานผมเองได้คุยกับผู้หญิงคนนึง โดย ผญ คนนี้นิสัยดี น่ารักมากครับ แต่พอคุยได้ไม่นานผมเองรู้สึกว่าตัวเองยังคิดถึงภรรยา แถมนานวันก็ยิ่งคิดถึงมากขึ้นด้วย (ผมกับภรรยาแต่งกันมาได้ประมาณ 10 ปี ผมอายุ 30 ภรรยา 27)  เลยขอเลิกกับผํ้หญิงคนนี้ โดยเธอเองก็เสียใจมากเช่นกัน ผมก็ให้เหตุผลเธอไปว่า ไม่อยากจะเอาเปรียบเธอ ถ้าเธอรักผม แต่ผมไม่รักเธอ  

จากนั้นเลยกับมาคุยกับภรรยาเก่าได้ไม่นาน ก็เกิดปัญหาเดิมๆ เช่นทะเลาะกัน ภรรยาเป็นคนขี้งอนมาก เอาแต่ใจมากๆ  แถมพอมีอะไรไม่ได้ดั่งใจ ทะเลาะกัน พอผมไม่คุยดีด้วยก็จะฆ่าตัวตาย จะโดดคอนโดตายบ้างอะไรบ้าง

ซึ่งผมเองยอมรับว่าทุกวันนี้ ไม่เป็นตัวของตัวเองเลย คุยกันทางโทรศัพท์สิบครั้ง ทะเลาะกัน แปด เก้าครั้ง (ผมกับภรรยาพักอยู่ใน กทม แต่อยู่กันคนละที่ เพราะทำงานไกลกัน)

บอกตรงๆว่าผมกับมาครั้งนี้ เพราะผมหวังว่าเราคงจะทะเลาะกันน้อยลง จากเหตุการณ์ที่ผ่านๆมา แต่มันไม่ใช่แบบที่คิดเลย และผมรู้สึกว่าเวลาที่ผมเจอเธอแต่ละครั้ง เวลาที่มีสายเธอโทรเข้ามา ผมไม่ได้รู้สึกดี รู้สึกอยากคุยเลย เหมือนฝืนๆ ยังไงก็ไม่รู้ครับ  แต่ติดตรงที่ผมเองเป็นคนที่ขี้สงสาร มักตะคิดแต่ว่า ถ้าเดินออกมา แล้วเธอจะอยู่ยังไง จะไปกินข้าวยังไง อะไรแบบนี้น่ะครับ

ผมควรจะทำอย่างไรต่อไปดีครับ ตอนนี้รู้สึกเครียดมากๆ จะเดินออกมา ก็ต้องยอมหัก ยอมแข็งกับเธอ ซึ่งกลัวว่าพอทำแบบนั้นเดี๋ยวผมก็จะกลับไปสงสารเธออีก แล้วมันก็จะกลับวนลูปแบบนี้ไปเรื่อย


เครียดมากๆครับ บอกตรงๆเลยว่า มีความคิดอยากฆ่าตัวตายเหมือนกัน แบบจะได้ไม่ต้องรับรู้อะไรทั้งสิ้น เพราะผมเองพ่อแม่เสียหมดแล้ว พี่น้องไม่มี ตัวคนเดียวครับ    T-T