ก่อนอื่นต้องขอเล่าที่มาที่ไปของเรื่องนี้ก่อน (เราเคยมาตั้งกระทู้ขอคำปรึกษาจากพันทิพ เมื่อตอนแต่งงานใหม่ๆ (4 ปีที่แล้ว) ซึ่งความเห็นจากสมาชิกพันทิพ เปิดโลกของเราเลย และช่วยในการตัดสินใจของเรามากๆ)
ความเดิม : เราเป็นลูกสาวคนเดียว, อายุ 30 กว่าๆ, แต่งงานมาแล้ว 4 ปี, สามีเราเป็นพวกเด็กวิทย์ เงียบมากๆ (แต่อยู่กะเราขี้โม้นะ), ต่อเติมบ้านพ่อแม่กะว่าจะอยู่หลังแต่ง, สามีมีปัญหากะญาติพ่อและญาติแม่ของเรา (ปัจจุบันก็ยังไม่ดี ญาติเราเฉยๆ แล้ว แต่สามีไม่ยอมเจอ เจอก็ไม่ทักทาย), พ่อชอบสามีมาก แม่ไม่ค่อย (ไปทางไม่ชอบมากกว่า), ย้ายออกไปอยู่บ้านที่เราซื้อไว้ (อยู่ได้ 3 ปีกว่า), พ่อกะแม่เราไม่พูดกันเกือบ 20 ปีแล้ว (พ่อเป็นคนเจ้าอารมณ์ ไม่เอาญาติแม่เลย ทะเลาะกะข้างบ้านทุกหลัง พ่อเคยออกไปอยู่บ้านเมียน้อย ประมาณ 6 ปี (มีลูกใหม่ด้วย) แต่ทะเลาะกันเลยกลับมาบ้านก่อนเราแต่งงานไม่นาน / แม่เข้าได้กะญาติพ่อ ขี้บ่นตามประสา เป็นที่รักของเพื่อนบ้าน)
ความปัจจุบัน : เราคลอดลูกคนแรก, สามีลาออกจากงาน เพื่อเรียนต่อปริญญาเอก (ได้ทุน), กลับมาอยู่บ้านพ่อแม่ (ส่วนที่ต่อเติมไว้) คลอดลูกปุ๊บมาอยู่เลย
ปัญหาที่เกิดก็คือ :
1. เดือนที่ 1 หลังคลอด : ยังอยู่กันปกติ สามียังมีเรียนไม่มาก อยู่บ้านแทบจะทุกวัน ช่วยเลี้ยงลูกดี กลางคืนก็ตื่นมาช่วยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ลูก (เคยมีบ่นครั้งนึง) คือ ทำทุกอย่าง เรามีหน้าที่ให้นมลูกอย่างเดียว และมีแม่เราทำกับข้าวเป็นเสบียงให้ทุกวัน โดยเรากะสามีจะกินข้าวในส่วนต่อเติมใหม่ เพราะพ่อกะแม่เราแยกกันกิน แม่เลยบอกว่าตัดปัญหา (ว่าเดี๋ยวพ่อน้อยใจที่เรากินกะแม่ หรือแม่น้อยใจที่เรากินกะพ่อ) ให้เรากินกะสามีในห้องนั่งเล่นที่เราต่อเติมไว้เลย เรากะสามีจะพลัดกันกิน อีกคนก้ออุ้มลูก (ถ้าลูกร้อง) และพ่อเรามักจะเดินขึ้นมาดูเรากินข้าว แล้วก็พูดประมาณ "โอ๋ๆๆๆ พ่อแม่กินข้าวอยู่ ไม่ยอมอุ้มหลานเลยเนอะ", บางวันพ่อเราก้อไซโค "นมแม่ไม่พอ ก้อให้กินนมผง เด๋วหลานสมองไม่พัฒนานะ" (ทั้ง แม่ เรา สามี ไม่เสริมเลย เพราะนมถึงจะไม่มาก แต่ก้อมีตลอด) จนเราเครียด บังคับสามีให้พาลูกไปหาหมอ เพราะลูกน้ำหนักขึ้นช้า (โดนหมอดุด้วยว่าคิดมาก 555), บางวันเรากะสามีอยู่ในห้องนอน ยังไม่เอาลูกออกไป พ่อเราก้อเปิดประตูเข้ามาเลย >>> สามีเริ่มบ่นว่า ไม่มีพื้นที่ส่วนตัวเลย
2. ช่วงเดือนที่ 2-3 หลังคลอด : สามีเตรียมสอบมิดเทอม กลับบ้านค่ำ พ่อเราช่วยเลี้ยงหลาน (แม่เราไม่อยู่ ไปต่างจังหวัด) พ่อจะอุ้มหลานมาส่งเข้านอน (ในห้องนอนเรา) ทุกวัน, สามีไม่พอใจ ไม่อยากให้คนอื่นเข้าห้องนอน บอกว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัว แต่เราก้อไม่กล้าบอกพ่อ เพราะเกรงใจ พ่อช่วยดูหลานทั้งวัน พ่ออยากขึ้นไปส่งนอน เราก็มองว่าไม่เห็นเป็นไร >>> บางวันสามีกลับเร็ว ก้อไปอยู่ในห้องทำงาน จะเข้าห้องนอนเมื่อพ่อเราออกไปแล้ว
3. หลังจากนั้น : สามีเงียบมาก ไม่คุยกะใครเลย (ยกเว้นเรา) เจอพ่อแม่เราก้อไม่ทักทาย ผู้ใหญ่พูดด้วยก็ไม่ตอบ บอกว่าไม่ได้ยิน ทำให้ผู้ใหญ่เริ่มไม่พอใจ บ่นกะเรา แต่ยังไม่ต่อว่าสามีตรงๆ ผู้ใหญ่รู้อยู่แล้วว่าสามีเป็นคนไม่พูด เงียบๆ แต่มีน้ำใจ ช่วยงานบ้าน แต่พักหลัง ช่วยงานน้อยลง กริยาไม่อ่อนน้อมเหมือนก่อน ดูไม่ให้ความเคารพ ไม่เกรงใจผู้ใหญ่ (เจ้าของบ้าน) >>> เราพูดกับสามีว่า ทำตัวให้น่ารักเหมือนก่อนได้ไหม สามีตอบมาว่า กลับไปอยู่บ้านเดิมกันเถอะ อยู่ที่นี่ไม่ไหวแล้ว
4. เมื่อสามสัปดาห์ที่แล้ว : พ่อกะเราพาหลานเข้านอน เปิดห้องนอนเข้าไป เจอสามีนั่งทำกับข้าวในห้องน้ำ (ห้องน้ำส่วนตัวอยู่ในห้องนอน) และพูดแบบไม่หันมามองว่า "ออกไป" พ่อกะเราอุ้มหลานออกไปห้องนั่งเล่น แล้วพ่อก็ออกไป เราเดินไปต่อว่าสามี บอกให้ไปทำที่ครัว มันเหม็น สามีตอบว่า ไม่มีครัว ไม่อยากไปใช้ครัวแม่ ถ้าเช็ดไม่สะอาด แม่จะบ่น และกลิ่นแป็บเดียวก็หายเหม็นแล้ว >>> เริ่มมีทะเลาะกัน สามีอุ้มลูกไปนอนในห้องทำงาน (มีเตียง) เปิดแอร์ เราไปอุ้มออกมา สามีจะมาแย่ง เรากรี๊ด พ่อกะแม่เข้ามากันสามีออกไป สามียืนตัวเกร็ง >>> พ่อพูดอะไรกับสามีไม่รู้ ได้ยินแต่ไล่ให้เก็บของออกจากบ้าน >>> สามีเข้าห้องนอน >>> พ่อให้เรากะหลานไปนอนข้างเตียงพ่อ >>> แม่นอนห้องแม่
พอเช้า สามีลงไปช่วยเลี้ยงลูกจนเที่ยง เราไปทำงาน เป็นปกติ เหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
ตกเย็น เรายังงอนอยู่ เลยอุ้มลูกไปนอนห้องแม่ สามีโทรมาให้ไปนอนในห้อง เราก็ไม่ไป > แม่เดินมาคุยกะสามีว่า เด๋วพรุ่งนี้เราหายงอนก็กลับไปนอนเอง สามีไม่ยอม รออยู่หน้าห้อง พูดว่า "เพราะพ่อไซโคเรา เราเลยเอาลูกหนี" > สักพัก พ่อขึ้นมา ไล่อีก + โทรตามตำรวจให้มาจับ > สามีเราก็ท้า > ตำรวจมา บอกว่า ถ้าจับขึ้นโรงพัก จะเสียอนาคต > สามีเก็บของขึ้นรถ > เราออกไปคุยกะสามี ให้ใจเย็น อย่าเพิ่งไป เห็นแก่ลูก > เรานอนห้องแม่ สามีอยู่ > รุ่งเช้า เหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
5. เมื่อ 3 วันก่อน : เราเลิกงานกลับบ้าน นั่งเลี้ยงลูกในโซนพ่อ + นั่งเม้าท์กะพ่อ (บ้านเราแบ่ง โซนพ่อ โซนแม่ โซนเรา) เพราะแม่ไปหาหมอ > ไปกินข้าวกะสามี ฝากหลานให้พ่อดู (พ่อจะเลี้ยง/อุ้มหลาน ไปเรื่อยๆ จนกว่าหลานจะง่วงเข้านอน, ผิดกับแม่ ถ้าเรากลับจากทำงาน แม่จะส่งหลานให้เราเลย ยกเว้น จะช่วยอุ้มให้ถ้าเราจะทำอย่างอื่น) > สามีบอกรีบเอาลูกขึ้นมานะ (ปกติจะขึ้นนอนประมาณ 1 ทุ่ม แต่สัปดาห์หลังๆ เราจะเม้าท์กะแม่เพลิน ให้หลับบนตัก แล้วสัก 3 ทุ่ม ก็อุ้มขึ้นห้อง > เรามองว่า เวลาสามีไม่อยู่ ผู้ใหญ่ช่วยเลี้ยงให้ พอตัวเองกลับมาก้อจะเอาไปเลย ไม่รักษาน้ำใจผู้ใหญ่บ้างเลย เพราะงั้นถ้าผู้ใหญ่จะอุ้ม เราก้อให้อุ้มไปเรื่อยๆ จนกว่าลูกจะงอแงเข้านอน)
>>> ใกล้ๆ 1 ทุ่ม สามีเข้ามา พูดกะเรา (ไม่มองหน้าพ่อที่นั่งคุยกะเราอยู่) "ลูกยังไม่อิ่มอีกเหรอ" แล้วก้อไป อีกสัก 5 นาทีมาใหม่ "ลูกหลับแล้วหนิ เอาลูกมา"
> พ่อเรา "พูดจาดีๆ หน่อย อย่ามาข่มขู่ นั่งลงพูดกันดีๆ" (พ่อเราไม่พอใจตั้งแต่เข้ามารอบแรกแล้ว)
> สามี "ไม่นั่ง ไม่มีอะไรจะพูด"
> พ่อ "เก็บของไป" >>> เราคิดในใจ คราวนี้ก้อไม่ไปหรอก ไล่มาตั้งหลายทีไม่เห็นไปเลย (โดนดุซะบ้างก้อดี จะได้หายกร่าง)
> สามีไปเก็บของ เปลี่ยนชุด ลงมาขออุ้มลูก ตบไหล่เรา ยิ้มๆ บอกว่า "เลี้ยงลูกดีๆ นะ", พ่อเรากันไม่ให้อุ้ม, เริ่มเถียงกันอีกรอบ, เราอุ้มลูกไปห้องแม่ บอกว่าไม่ต้องตาม, พ่อโทรตามตำรวจ เพราะสามีเราไม่ยอมไป ขออุ้มลูกก่อน, ตำรวจมาเจรจาให้สามีไป สามีไม่ไป, พ่อกะสามีไปโรงพัก ลงบันทึกประจำวัน > สามีก้อไปเลย น่าจะไปบ้านเดิมที่เคยอยู่ >>> แม่กลับมา บอกว่าดีแล้ว หลานคนเดียวทำไมจะเลี้ยงไม่ได้ ให้เรื่องซ่าๆ แล้วค่อยไปหย่า คนอื่นเค้าก้อหย่ากัน เลี้ยงลูกคนเดียวกันเยอะแยะ
>>> ความรู้สึกเราตอนนั้น มึนๆ ช๊อคๆ (มันเร็วมาก เริ่มประมาณ 1 ทุ่ม จบยังไม่ 2 ทุ่มเลย) ตอนคุยกะแม่ ก้อคิดว่าดีเหมือนกัน เลิกๆ จะได้ไม่เครียด (เพราะสามีเราเข้ากะใครไม่ได้เลย) แม่ก็บ่นสามีสารพัดเรื่อง เราก้อคิดตามแม่ เออจริง นั่น นี่ โน่น มีแต่เรื่องเสียๆ (ที่บ่นหนักสุดคือ ไม่มีงานทำ เปลี่ยนงานบ่อย ไม่สร้างฐานะ เกาะเมียกิน ฯลฯ)
>>> แต่ความรู้สึกตอนนี้ โหวงๆ เคว้งๆ ตั้งแต่สามีไป ไม่มีการติดต่อใดเลย (เมื่อตอนไปอยู่กันเอง 2 คน ก้อทะเลาะกันนะ เราท้าสามีเลิกกันตลอด สามีไม่เคยขอเลิกเลย) เราคบกับสามีตั้งแต่สมัยเรียน เป็นเพื่อนกัน อยู่แบบเพื่อนกันมาตลอด ประมาณ 17 ปี เราไม่เคยคิดว่ามาเกาะเรากิน เรารู้นิสัยสามีเป็นคนไม่กระตือรือล้นเรื่องทำมาหากิน แต่ไม่ฟุ่มเฟือย ติดดิน ไม่เว่อร์ (แต่แม่บอกว่า สามีรู้ว่าเรามีเงิน มีบ้าน เลยขี้เกียจไง, สามีไม่ได้รักเราหรอก ถ้าเราไม่มีอะไรเลย เขาทิ้งเราไปนานแล้ว), เรื่องเรียนต่อ เราก้อสนับสนุนเต็มที่
ตอนนี้ เวลามองลูกก้อสงสาร สงสารทั้งตัวเอง สงสารทั้งลูก สับสนไม่รู้จะทำยังไง ปกติเราเจ้าน้ำตามากเลยนะ แต่คราวนี้ ไม่ร้องไห้เลย มึนๆ งงๆ อยากอยู่กับสามีก้ออยาก แต่ก้อไม่อยากผิดใจกะผู้ใหญ่
สรุป >>> เราควรทำอย่างไรดีคะ
1. ง้อสามีให้กลับมาบ้าน ให้สามีมาขอโทษพ่อแม่ (ทางเลือกนี้ ดูจะเป็นไปไม่ได้ เพราะสามีคงไม่กลับ)
2. เลิกกับสามีไปเถอะ ตั้งหน้าตั้งตาเลี้ยงลูกไป
3. ออกจากบ้าน ไปอยู่กับสามี (ทางเลือกนี้ เราไม่อยากเลย เพราะ 1.ไปอยู่บ้านเดิมไม่ได้ สภาพแวดล้อมไม่ดี ไม่เหมาะเลี้ยงเด็ก 2.ไปเช่าห้อง/บ้าน ก้อเสียดายเงิน เก็บเงินไว้เลี้ยงลูกดีกว่า 3.เกรงใจพ่อแม่ จะเป็นว่า "เห็นผัวดีกว่า")
เราต้องขอรบกวนเพื่อนๆ ในพันทิพช่วยแนะนำเราด้วยนะคะ เต็มที่ค่ะ เรายังรู้สึกเลยว่าตัวเองเห็นแก่ตัว จะเอาทุกทาง โลเล แต่นั่นแหละค่ะ เพราะเราเป็นคนอย่างนั้น เรื่องมันถึงได้ยุ่งขนาดนี้ ขอบคุณทุกๆ คนล่วงหน้าคะ
ขอบคุณค่ะ
พ่อเรา กับ พ่อของลูกเรา เอาอย่างไรดี???
ความเดิม : เราเป็นลูกสาวคนเดียว, อายุ 30 กว่าๆ, แต่งงานมาแล้ว 4 ปี, สามีเราเป็นพวกเด็กวิทย์ เงียบมากๆ (แต่อยู่กะเราขี้โม้นะ), ต่อเติมบ้านพ่อแม่กะว่าจะอยู่หลังแต่ง, สามีมีปัญหากะญาติพ่อและญาติแม่ของเรา (ปัจจุบันก็ยังไม่ดี ญาติเราเฉยๆ แล้ว แต่สามีไม่ยอมเจอ เจอก็ไม่ทักทาย), พ่อชอบสามีมาก แม่ไม่ค่อย (ไปทางไม่ชอบมากกว่า), ย้ายออกไปอยู่บ้านที่เราซื้อไว้ (อยู่ได้ 3 ปีกว่า), พ่อกะแม่เราไม่พูดกันเกือบ 20 ปีแล้ว (พ่อเป็นคนเจ้าอารมณ์ ไม่เอาญาติแม่เลย ทะเลาะกะข้างบ้านทุกหลัง พ่อเคยออกไปอยู่บ้านเมียน้อย ประมาณ 6 ปี (มีลูกใหม่ด้วย) แต่ทะเลาะกันเลยกลับมาบ้านก่อนเราแต่งงานไม่นาน / แม่เข้าได้กะญาติพ่อ ขี้บ่นตามประสา เป็นที่รักของเพื่อนบ้าน)
ความปัจจุบัน : เราคลอดลูกคนแรก, สามีลาออกจากงาน เพื่อเรียนต่อปริญญาเอก (ได้ทุน), กลับมาอยู่บ้านพ่อแม่ (ส่วนที่ต่อเติมไว้) คลอดลูกปุ๊บมาอยู่เลย
ปัญหาที่เกิดก็คือ :
1. เดือนที่ 1 หลังคลอด : ยังอยู่กันปกติ สามียังมีเรียนไม่มาก อยู่บ้านแทบจะทุกวัน ช่วยเลี้ยงลูกดี กลางคืนก็ตื่นมาช่วยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ลูก (เคยมีบ่นครั้งนึง) คือ ทำทุกอย่าง เรามีหน้าที่ให้นมลูกอย่างเดียว และมีแม่เราทำกับข้าวเป็นเสบียงให้ทุกวัน โดยเรากะสามีจะกินข้าวในส่วนต่อเติมใหม่ เพราะพ่อกะแม่เราแยกกันกิน แม่เลยบอกว่าตัดปัญหา (ว่าเดี๋ยวพ่อน้อยใจที่เรากินกะแม่ หรือแม่น้อยใจที่เรากินกะพ่อ) ให้เรากินกะสามีในห้องนั่งเล่นที่เราต่อเติมไว้เลย เรากะสามีจะพลัดกันกิน อีกคนก้ออุ้มลูก (ถ้าลูกร้อง) และพ่อเรามักจะเดินขึ้นมาดูเรากินข้าว แล้วก็พูดประมาณ "โอ๋ๆๆๆ พ่อแม่กินข้าวอยู่ ไม่ยอมอุ้มหลานเลยเนอะ", บางวันพ่อเราก้อไซโค "นมแม่ไม่พอ ก้อให้กินนมผง เด๋วหลานสมองไม่พัฒนานะ" (ทั้ง แม่ เรา สามี ไม่เสริมเลย เพราะนมถึงจะไม่มาก แต่ก้อมีตลอด) จนเราเครียด บังคับสามีให้พาลูกไปหาหมอ เพราะลูกน้ำหนักขึ้นช้า (โดนหมอดุด้วยว่าคิดมาก 555), บางวันเรากะสามีอยู่ในห้องนอน ยังไม่เอาลูกออกไป พ่อเราก้อเปิดประตูเข้ามาเลย >>> สามีเริ่มบ่นว่า ไม่มีพื้นที่ส่วนตัวเลย
2. ช่วงเดือนที่ 2-3 หลังคลอด : สามีเตรียมสอบมิดเทอม กลับบ้านค่ำ พ่อเราช่วยเลี้ยงหลาน (แม่เราไม่อยู่ ไปต่างจังหวัด) พ่อจะอุ้มหลานมาส่งเข้านอน (ในห้องนอนเรา) ทุกวัน, สามีไม่พอใจ ไม่อยากให้คนอื่นเข้าห้องนอน บอกว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัว แต่เราก้อไม่กล้าบอกพ่อ เพราะเกรงใจ พ่อช่วยดูหลานทั้งวัน พ่ออยากขึ้นไปส่งนอน เราก็มองว่าไม่เห็นเป็นไร >>> บางวันสามีกลับเร็ว ก้อไปอยู่ในห้องทำงาน จะเข้าห้องนอนเมื่อพ่อเราออกไปแล้ว
3. หลังจากนั้น : สามีเงียบมาก ไม่คุยกะใครเลย (ยกเว้นเรา) เจอพ่อแม่เราก้อไม่ทักทาย ผู้ใหญ่พูดด้วยก็ไม่ตอบ บอกว่าไม่ได้ยิน ทำให้ผู้ใหญ่เริ่มไม่พอใจ บ่นกะเรา แต่ยังไม่ต่อว่าสามีตรงๆ ผู้ใหญ่รู้อยู่แล้วว่าสามีเป็นคนไม่พูด เงียบๆ แต่มีน้ำใจ ช่วยงานบ้าน แต่พักหลัง ช่วยงานน้อยลง กริยาไม่อ่อนน้อมเหมือนก่อน ดูไม่ให้ความเคารพ ไม่เกรงใจผู้ใหญ่ (เจ้าของบ้าน) >>> เราพูดกับสามีว่า ทำตัวให้น่ารักเหมือนก่อนได้ไหม สามีตอบมาว่า กลับไปอยู่บ้านเดิมกันเถอะ อยู่ที่นี่ไม่ไหวแล้ว
4. เมื่อสามสัปดาห์ที่แล้ว : พ่อกะเราพาหลานเข้านอน เปิดห้องนอนเข้าไป เจอสามีนั่งทำกับข้าวในห้องน้ำ (ห้องน้ำส่วนตัวอยู่ในห้องนอน) และพูดแบบไม่หันมามองว่า "ออกไป" พ่อกะเราอุ้มหลานออกไปห้องนั่งเล่น แล้วพ่อก็ออกไป เราเดินไปต่อว่าสามี บอกให้ไปทำที่ครัว มันเหม็น สามีตอบว่า ไม่มีครัว ไม่อยากไปใช้ครัวแม่ ถ้าเช็ดไม่สะอาด แม่จะบ่น และกลิ่นแป็บเดียวก็หายเหม็นแล้ว >>> เริ่มมีทะเลาะกัน สามีอุ้มลูกไปนอนในห้องทำงาน (มีเตียง) เปิดแอร์ เราไปอุ้มออกมา สามีจะมาแย่ง เรากรี๊ด พ่อกะแม่เข้ามากันสามีออกไป สามียืนตัวเกร็ง >>> พ่อพูดอะไรกับสามีไม่รู้ ได้ยินแต่ไล่ให้เก็บของออกจากบ้าน >>> สามีเข้าห้องนอน >>> พ่อให้เรากะหลานไปนอนข้างเตียงพ่อ >>> แม่นอนห้องแม่
พอเช้า สามีลงไปช่วยเลี้ยงลูกจนเที่ยง เราไปทำงาน เป็นปกติ เหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
ตกเย็น เรายังงอนอยู่ เลยอุ้มลูกไปนอนห้องแม่ สามีโทรมาให้ไปนอนในห้อง เราก็ไม่ไป > แม่เดินมาคุยกะสามีว่า เด๋วพรุ่งนี้เราหายงอนก็กลับไปนอนเอง สามีไม่ยอม รออยู่หน้าห้อง พูดว่า "เพราะพ่อไซโคเรา เราเลยเอาลูกหนี" > สักพัก พ่อขึ้นมา ไล่อีก + โทรตามตำรวจให้มาจับ > สามีเราก็ท้า > ตำรวจมา บอกว่า ถ้าจับขึ้นโรงพัก จะเสียอนาคต > สามีเก็บของขึ้นรถ > เราออกไปคุยกะสามี ให้ใจเย็น อย่าเพิ่งไป เห็นแก่ลูก > เรานอนห้องแม่ สามีอยู่ > รุ่งเช้า เหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
5. เมื่อ 3 วันก่อน : เราเลิกงานกลับบ้าน นั่งเลี้ยงลูกในโซนพ่อ + นั่งเม้าท์กะพ่อ (บ้านเราแบ่ง โซนพ่อ โซนแม่ โซนเรา) เพราะแม่ไปหาหมอ > ไปกินข้าวกะสามี ฝากหลานให้พ่อดู (พ่อจะเลี้ยง/อุ้มหลาน ไปเรื่อยๆ จนกว่าหลานจะง่วงเข้านอน, ผิดกับแม่ ถ้าเรากลับจากทำงาน แม่จะส่งหลานให้เราเลย ยกเว้น จะช่วยอุ้มให้ถ้าเราจะทำอย่างอื่น) > สามีบอกรีบเอาลูกขึ้นมานะ (ปกติจะขึ้นนอนประมาณ 1 ทุ่ม แต่สัปดาห์หลังๆ เราจะเม้าท์กะแม่เพลิน ให้หลับบนตัก แล้วสัก 3 ทุ่ม ก็อุ้มขึ้นห้อง > เรามองว่า เวลาสามีไม่อยู่ ผู้ใหญ่ช่วยเลี้ยงให้ พอตัวเองกลับมาก้อจะเอาไปเลย ไม่รักษาน้ำใจผู้ใหญ่บ้างเลย เพราะงั้นถ้าผู้ใหญ่จะอุ้ม เราก้อให้อุ้มไปเรื่อยๆ จนกว่าลูกจะงอแงเข้านอน)
>>> ใกล้ๆ 1 ทุ่ม สามีเข้ามา พูดกะเรา (ไม่มองหน้าพ่อที่นั่งคุยกะเราอยู่) "ลูกยังไม่อิ่มอีกเหรอ" แล้วก้อไป อีกสัก 5 นาทีมาใหม่ "ลูกหลับแล้วหนิ เอาลูกมา"
> พ่อเรา "พูดจาดีๆ หน่อย อย่ามาข่มขู่ นั่งลงพูดกันดีๆ" (พ่อเราไม่พอใจตั้งแต่เข้ามารอบแรกแล้ว)
> สามี "ไม่นั่ง ไม่มีอะไรจะพูด"
> พ่อ "เก็บของไป" >>> เราคิดในใจ คราวนี้ก้อไม่ไปหรอก ไล่มาตั้งหลายทีไม่เห็นไปเลย (โดนดุซะบ้างก้อดี จะได้หายกร่าง)
> สามีไปเก็บของ เปลี่ยนชุด ลงมาขออุ้มลูก ตบไหล่เรา ยิ้มๆ บอกว่า "เลี้ยงลูกดีๆ นะ", พ่อเรากันไม่ให้อุ้ม, เริ่มเถียงกันอีกรอบ, เราอุ้มลูกไปห้องแม่ บอกว่าไม่ต้องตาม, พ่อโทรตามตำรวจ เพราะสามีเราไม่ยอมไป ขออุ้มลูกก่อน, ตำรวจมาเจรจาให้สามีไป สามีไม่ไป, พ่อกะสามีไปโรงพัก ลงบันทึกประจำวัน > สามีก้อไปเลย น่าจะไปบ้านเดิมที่เคยอยู่ >>> แม่กลับมา บอกว่าดีแล้ว หลานคนเดียวทำไมจะเลี้ยงไม่ได้ ให้เรื่องซ่าๆ แล้วค่อยไปหย่า คนอื่นเค้าก้อหย่ากัน เลี้ยงลูกคนเดียวกันเยอะแยะ
>>> ความรู้สึกเราตอนนั้น มึนๆ ช๊อคๆ (มันเร็วมาก เริ่มประมาณ 1 ทุ่ม จบยังไม่ 2 ทุ่มเลย) ตอนคุยกะแม่ ก้อคิดว่าดีเหมือนกัน เลิกๆ จะได้ไม่เครียด (เพราะสามีเราเข้ากะใครไม่ได้เลย) แม่ก็บ่นสามีสารพัดเรื่อง เราก้อคิดตามแม่ เออจริง นั่น นี่ โน่น มีแต่เรื่องเสียๆ (ที่บ่นหนักสุดคือ ไม่มีงานทำ เปลี่ยนงานบ่อย ไม่สร้างฐานะ เกาะเมียกิน ฯลฯ)
>>> แต่ความรู้สึกตอนนี้ โหวงๆ เคว้งๆ ตั้งแต่สามีไป ไม่มีการติดต่อใดเลย (เมื่อตอนไปอยู่กันเอง 2 คน ก้อทะเลาะกันนะ เราท้าสามีเลิกกันตลอด สามีไม่เคยขอเลิกเลย) เราคบกับสามีตั้งแต่สมัยเรียน เป็นเพื่อนกัน อยู่แบบเพื่อนกันมาตลอด ประมาณ 17 ปี เราไม่เคยคิดว่ามาเกาะเรากิน เรารู้นิสัยสามีเป็นคนไม่กระตือรือล้นเรื่องทำมาหากิน แต่ไม่ฟุ่มเฟือย ติดดิน ไม่เว่อร์ (แต่แม่บอกว่า สามีรู้ว่าเรามีเงิน มีบ้าน เลยขี้เกียจไง, สามีไม่ได้รักเราหรอก ถ้าเราไม่มีอะไรเลย เขาทิ้งเราไปนานแล้ว), เรื่องเรียนต่อ เราก้อสนับสนุนเต็มที่
ตอนนี้ เวลามองลูกก้อสงสาร สงสารทั้งตัวเอง สงสารทั้งลูก สับสนไม่รู้จะทำยังไง ปกติเราเจ้าน้ำตามากเลยนะ แต่คราวนี้ ไม่ร้องไห้เลย มึนๆ งงๆ อยากอยู่กับสามีก้ออยาก แต่ก้อไม่อยากผิดใจกะผู้ใหญ่
สรุป >>> เราควรทำอย่างไรดีคะ
1. ง้อสามีให้กลับมาบ้าน ให้สามีมาขอโทษพ่อแม่ (ทางเลือกนี้ ดูจะเป็นไปไม่ได้ เพราะสามีคงไม่กลับ)
2. เลิกกับสามีไปเถอะ ตั้งหน้าตั้งตาเลี้ยงลูกไป
3. ออกจากบ้าน ไปอยู่กับสามี (ทางเลือกนี้ เราไม่อยากเลย เพราะ 1.ไปอยู่บ้านเดิมไม่ได้ สภาพแวดล้อมไม่ดี ไม่เหมาะเลี้ยงเด็ก 2.ไปเช่าห้อง/บ้าน ก้อเสียดายเงิน เก็บเงินไว้เลี้ยงลูกดีกว่า 3.เกรงใจพ่อแม่ จะเป็นว่า "เห็นผัวดีกว่า")
เราต้องขอรบกวนเพื่อนๆ ในพันทิพช่วยแนะนำเราด้วยนะคะ เต็มที่ค่ะ เรายังรู้สึกเลยว่าตัวเองเห็นแก่ตัว จะเอาทุกทาง โลเล แต่นั่นแหละค่ะ เพราะเราเป็นคนอย่างนั้น เรื่องมันถึงได้ยุ่งขนาดนี้ ขอบคุณทุกๆ คนล่วงหน้าคะ
ขอบคุณค่ะ