บอกเลยว่าเรื่องนี้นานมากเเล้ว ย้อนไปไกลหลายปีเเสง เลยทีเดียยย...
ตอนนั้นเราอายุประมาณ13-14 ปี เรียนม.1 อ่ะจำได้เลย ตอนนั้นเราชอบฟังวิทยุ ที่มีพี่พุดเดิ้ลเป็นดีเจ
เเล้วจะมีการร่วมสนุกคือ ให้ฟังรายการเเล้วโทรไปตอบคำถาม เเล้วสะสมเเต้ม ซึ่งเราเปิดฟัง24ชม.เลย 555 บ้ามาก
รางวัลทีได้คือ เราได้ไปเกาะพีพี กับเพื่อนคนอื่นอีก30คนเเละดีเจที่คลื่น เรื่องราวก็ปกติสุขดี จนมาถึงวันกลับ
ตอนนั้นขากลับรถมาจอดที่โรงเเรมรามา การ์เด้นท์เเถววิภาวดีค่ะ เวลาประมาณบ่ายโมงได้ ทุกคนๆก็เเยกย้ายกันกลับ
บางคนก็เเลกICQกัน เเลกเบอร์กัน เวลาผ่านไปประมาณ1-2ชั่วโมง คนก็เริ่มโหรงเหรงล่ะ เเต่เรายังรอให้พ่อมารับอยู่
คือเรานัดกับพ่อไว้ว่า รถจะมาถึงวันนี้ เวลานี้ เเต่รอๆๆๆจนเหลือเราคนเดียว พ่อก็ไม่มาซะที ทีนี้เหลือเราคนเดียวล่ะ
พี่พุดเดิ้ลก็กำลังจะกลับค่ะ เเต่เห็นเรานั่งอยู่คนเดียว เค้าก็มารอๆกับเราด้วย รอไปรอมาพ่อเราก็ยังไม่มา ทีนี้พี่เค้าถามเราว่าบ้านอยู่ไหน พี่เค้าจะไปส่ง
เราก็บอกเค้าไปว่า "ไม่เป็นไรเพราะเรานัดกับพ่อไว้เเล้ว" เราคิดว่าเดี๋ยวคงมา เเล้วกลัวมาเเล้วจะคลาดกัน หรือถ้าไปก็อาจจะเข้าบ้านไม่ได้อยู่ดี
เเต่ถ้าพ่อไม่มาจริงๆเราก็กลับเองได้ เพราะพ่อเราให้ตังเผื่อฉุกเฉินไว้อยู่เเล้ว เเล้วในใจเราคือ จะไปขึ้นปอ.ที่หน้าเซ็นทรัล
เเต่ตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าโรงเเรมกับเซ็นทรัลมันไกลกันรึป่าว เลยนั่งรอพ่อไปก่อนดีกว่า
รอไปสักพัก น่าจะสัก4-5โมงได้เเล้วค่ะ เราเกรงใจพี่เค้ามาก อยากให้เค้ากลับๆไปซะที55 เราอึดอัด เราอยากจะออกไปเรียกเเท๊กซี่ เเต่พี่เค้ายังไม่กลับ
เราก็ไม่กล้าพูด ต่างคนต่างเงียบบบบ... เพื่อนดีเจของพี่เค้าทยอยกลับไปเรื่อยๆ ก็ถามว่ารออะไร พี่เค้าก็ว่า รอพ่อน้องเค้ามารับ เป็นเเบบนี้จนคนหมด....
ทีนี่พี่เค้าก็ถามเราอีกว่าบ้านอยู่ไหน เค้าจะไปส่ง ที่เราไม่ได้บอกที่อยู่พี่เค้าไปตั้งเเต่เเรกอ่ะ เพราะเราก็ไม่รู้เหมือนกัน5555
คือเราเพิ่งย้ายไปไม่กี่เดือน ปกติก็นั่งมอไซค์มาขึ้นปอ.ไปรร.รร.อยู่สนามหลวง ขากลับก็มองๆพอเจอร้านค้าก็ลุก
รถก็จอดป้ายพอดี เราเลยไม่รู้ว่าซอยอะไร...
เราบอกพี่เค้าเเค่ว่า เลยสวนสยามไปค่ะ ป้ายมันเขียนว่า ซอยรามอินทรา เเต่ไม่รู้ว่าซอยที่เท่าไหร่...ทีนี้พี่เค้าเลยชวนเรากลับ เค้าจะไปส่ง ทั้งๆที่เค้าก็ไม่ใช่คนเเถวนี้ เส้นทางเค้าก็ไม่รู้ นึกดูนะคะ ออกจากโรงเเรม เค้าถามเราว่า เลี้ยวทางไหน ไปทางนี้ได้มั้ย เราก็ไม่รู้ ขับไปสักพัก เค้าถามอีก ใช่ทางนี้ใช่มั้ย เราก็ไม่รู้ เค้าถามว่าคุ้นๆทางบ้างมั้ย เราก็บอกว่า คุ้นๆค่ะ เเต่ไม่เเน่ใจ (อิเด็กบ้าาาา555) เวลานั้นประมาณ5-6 โมงได้ค่ะ รถก็ติด ก็ขับๆหลงๆกันไป พี่เค้าก็โทรถามทางเพื่อนเค้าอยู่เรื่อยๆ เราก็นั่งตัวลีบเชียว อยากจะร้องไห้ มันกดดันมากอ่ะ คือให้เค้ามาส่งบ้านเเต่ไม่รู้ว่าบ้านอยู่ไหน5555 ก็วนไปวนมาจนค่ำเจอซอยเข้าบ้านเราเเล้วค่ะ เเต่เข้าซอยไปก็มีซอยเเยกๆๆๆอีกร้อยเเยก555 สรุปก็ไปผิดซอยอีก TT
เพราะปกติขึ้นมอไซค์ บอกชื่อหมู่บ้าน นั่งไปนึกนู้นนี้ไป เลยไม่ค่อยดูทางด้วย (เราโง่นั่นเเหละ555)
ก็วนไปวนมาจนเจอทางเข้าหมู่บ้านค่ะ พี่เค้าก็ไปส่งหน้าบ้าน สรุปว่าพ่อเราก็อยู่ในบ้านนั่นเเหละค่ะ พ่อเค้าจำวันผิดเลยไม่ได้ออกไปรับ
เราก็ขอบคุณพี่เค้ามากๆๆ พี่เค้าก็บอกว่ายินดีค่ะ เเต่หน้าพี่เค้าเหี่ยวๆไป คงเหนื่อยกับอิเด็กโง่นี่เเหละ55 เราชวนเค้าลงมาทานน้ำก่อน เค้าก็ไม่ลงค่ะ
เค้าบอกว่าเค้ารีบไป (ก็เเหงล่ะค่ะ งานของพี่เค้าถือว่าหมดเวลาตั้งเเต่บ่าย นั่งรถทัวร์กลับมาจากกระบี่อีกต่างหาก จนค่ำเเล้วพี่เค้ายังไม่ได้พักผ่อน ) หลังจากนั่นเราก็ติดตามพี่เค้าเรื่อยๆๆ
มีกิจกรรมอะไรทีเราไปได้เราก็ไป เเต่ตอนหลังรายการนี้ก็ปิดตัวลง คลื่นนี้ก็ผันไปทำเเนวลูกทุ่งค่ะ เราก็เลยเลิกติดตามไป จนมาเจอพี่พุดเดิ้ลอยู่ตามหน้าจอทีวีนี่เเหละค่ะ จากบทเล็กๆน้อยๆ จนตอนนี้กลายมาเป็นผู้จัดซะเเล้ว....
ปล, ,,,,กระทู้ยาวไปหน่อย อาจไม่มีสาระ หรือเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ สำหรับคนอื่น เเต่สำหรับเราเเล้ว เราไม่เคยลืมค่ะ
ขอบคุณน้ำใจของพี่เค้าที่หยิบยื่นมาให้เด็กโง่เเบบเราในวันนั้น,,,จริงถ้าพี่เค้าเดินผ่านเเล้วก็กลับไป เราก็ไม่นึกจะโกรธอะไรเลยนะคะ
เพราะตอนไปพีพีกัน เราก็ไม่ได้สนิทอะไรกับพี่เค้าเลย พี่เค้าจะมีคนห้อมล้อม เฮฮากันอยู่เเล้ว เราก็นั่งเงียบๆของเราอยู่กับบัดดี้อีกคนนึง
ถ้าพี่พุดเดิ้ลผ่านมาเห็น หนูขอเป็นกำลังใจให้พี่ประสบความสำเร็จในทุกด้านที่พี่ต้องการนะคะ ขอบคุณพี่จริงๆค่ะ ^^
ปล2,,,ขออภัยค่ะ หัวกระทู้รุนเเรงมากเลย..อยากให้หลายๆคนได้เข้ามาอ่านกันค่ะ
ปล,3 เเก้ไขขยายบางคำค่ะ
กระทู้เล่าเรื่องจริงถึงพฤติกรรมของคุณพุดเดิ้ล.....กับดิชั้น!!
ตอนนั้นเราอายุประมาณ13-14 ปี เรียนม.1 อ่ะจำได้เลย ตอนนั้นเราชอบฟังวิทยุ ที่มีพี่พุดเดิ้ลเป็นดีเจ
เเล้วจะมีการร่วมสนุกคือ ให้ฟังรายการเเล้วโทรไปตอบคำถาม เเล้วสะสมเเต้ม ซึ่งเราเปิดฟัง24ชม.เลย 555 บ้ามาก
รางวัลทีได้คือ เราได้ไปเกาะพีพี กับเพื่อนคนอื่นอีก30คนเเละดีเจที่คลื่น เรื่องราวก็ปกติสุขดี จนมาถึงวันกลับ
ตอนนั้นขากลับรถมาจอดที่โรงเเรมรามา การ์เด้นท์เเถววิภาวดีค่ะ เวลาประมาณบ่ายโมงได้ ทุกคนๆก็เเยกย้ายกันกลับ
บางคนก็เเลกICQกัน เเลกเบอร์กัน เวลาผ่านไปประมาณ1-2ชั่วโมง คนก็เริ่มโหรงเหรงล่ะ เเต่เรายังรอให้พ่อมารับอยู่
คือเรานัดกับพ่อไว้ว่า รถจะมาถึงวันนี้ เวลานี้ เเต่รอๆๆๆจนเหลือเราคนเดียว พ่อก็ไม่มาซะที ทีนี้เหลือเราคนเดียวล่ะ
พี่พุดเดิ้ลก็กำลังจะกลับค่ะ เเต่เห็นเรานั่งอยู่คนเดียว เค้าก็มารอๆกับเราด้วย รอไปรอมาพ่อเราก็ยังไม่มา ทีนี้พี่เค้าถามเราว่าบ้านอยู่ไหน พี่เค้าจะไปส่ง
เราก็บอกเค้าไปว่า "ไม่เป็นไรเพราะเรานัดกับพ่อไว้เเล้ว" เราคิดว่าเดี๋ยวคงมา เเล้วกลัวมาเเล้วจะคลาดกัน หรือถ้าไปก็อาจจะเข้าบ้านไม่ได้อยู่ดี
เเต่ถ้าพ่อไม่มาจริงๆเราก็กลับเองได้ เพราะพ่อเราให้ตังเผื่อฉุกเฉินไว้อยู่เเล้ว เเล้วในใจเราคือ จะไปขึ้นปอ.ที่หน้าเซ็นทรัล
เเต่ตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าโรงเเรมกับเซ็นทรัลมันไกลกันรึป่าว เลยนั่งรอพ่อไปก่อนดีกว่า
รอไปสักพัก น่าจะสัก4-5โมงได้เเล้วค่ะ เราเกรงใจพี่เค้ามาก อยากให้เค้ากลับๆไปซะที55 เราอึดอัด เราอยากจะออกไปเรียกเเท๊กซี่ เเต่พี่เค้ายังไม่กลับ
เราก็ไม่กล้าพูด ต่างคนต่างเงียบบบบ... เพื่อนดีเจของพี่เค้าทยอยกลับไปเรื่อยๆ ก็ถามว่ารออะไร พี่เค้าก็ว่า รอพ่อน้องเค้ามารับ เป็นเเบบนี้จนคนหมด....
ทีนี่พี่เค้าก็ถามเราอีกว่าบ้านอยู่ไหน เค้าจะไปส่ง ที่เราไม่ได้บอกที่อยู่พี่เค้าไปตั้งเเต่เเรกอ่ะ เพราะเราก็ไม่รู้เหมือนกัน5555
คือเราเพิ่งย้ายไปไม่กี่เดือน ปกติก็นั่งมอไซค์มาขึ้นปอ.ไปรร.รร.อยู่สนามหลวง ขากลับก็มองๆพอเจอร้านค้าก็ลุก
รถก็จอดป้ายพอดี เราเลยไม่รู้ว่าซอยอะไร...
เราบอกพี่เค้าเเค่ว่า เลยสวนสยามไปค่ะ ป้ายมันเขียนว่า ซอยรามอินทรา เเต่ไม่รู้ว่าซอยที่เท่าไหร่...ทีนี้พี่เค้าเลยชวนเรากลับ เค้าจะไปส่ง ทั้งๆที่เค้าก็ไม่ใช่คนเเถวนี้ เส้นทางเค้าก็ไม่รู้ นึกดูนะคะ ออกจากโรงเเรม เค้าถามเราว่า เลี้ยวทางไหน ไปทางนี้ได้มั้ย เราก็ไม่รู้ ขับไปสักพัก เค้าถามอีก ใช่ทางนี้ใช่มั้ย เราก็ไม่รู้ เค้าถามว่าคุ้นๆทางบ้างมั้ย เราก็บอกว่า คุ้นๆค่ะ เเต่ไม่เเน่ใจ (อิเด็กบ้าาาา555) เวลานั้นประมาณ5-6 โมงได้ค่ะ รถก็ติด ก็ขับๆหลงๆกันไป พี่เค้าก็โทรถามทางเพื่อนเค้าอยู่เรื่อยๆ เราก็นั่งตัวลีบเชียว อยากจะร้องไห้ มันกดดันมากอ่ะ คือให้เค้ามาส่งบ้านเเต่ไม่รู้ว่าบ้านอยู่ไหน5555 ก็วนไปวนมาจนค่ำเจอซอยเข้าบ้านเราเเล้วค่ะ เเต่เข้าซอยไปก็มีซอยเเยกๆๆๆอีกร้อยเเยก555 สรุปก็ไปผิดซอยอีก TT
เพราะปกติขึ้นมอไซค์ บอกชื่อหมู่บ้าน นั่งไปนึกนู้นนี้ไป เลยไม่ค่อยดูทางด้วย (เราโง่นั่นเเหละ555)
ก็วนไปวนมาจนเจอทางเข้าหมู่บ้านค่ะ พี่เค้าก็ไปส่งหน้าบ้าน สรุปว่าพ่อเราก็อยู่ในบ้านนั่นเเหละค่ะ พ่อเค้าจำวันผิดเลยไม่ได้ออกไปรับ
เราก็ขอบคุณพี่เค้ามากๆๆ พี่เค้าก็บอกว่ายินดีค่ะ เเต่หน้าพี่เค้าเหี่ยวๆไป คงเหนื่อยกับอิเด็กโง่นี่เเหละ55 เราชวนเค้าลงมาทานน้ำก่อน เค้าก็ไม่ลงค่ะ
เค้าบอกว่าเค้ารีบไป (ก็เเหงล่ะค่ะ งานของพี่เค้าถือว่าหมดเวลาตั้งเเต่บ่าย นั่งรถทัวร์กลับมาจากกระบี่อีกต่างหาก จนค่ำเเล้วพี่เค้ายังไม่ได้พักผ่อน ) หลังจากนั่นเราก็ติดตามพี่เค้าเรื่อยๆๆ
มีกิจกรรมอะไรทีเราไปได้เราก็ไป เเต่ตอนหลังรายการนี้ก็ปิดตัวลง คลื่นนี้ก็ผันไปทำเเนวลูกทุ่งค่ะ เราก็เลยเลิกติดตามไป จนมาเจอพี่พุดเดิ้ลอยู่ตามหน้าจอทีวีนี่เเหละค่ะ จากบทเล็กๆน้อยๆ จนตอนนี้กลายมาเป็นผู้จัดซะเเล้ว....
ปล, ,,,,กระทู้ยาวไปหน่อย อาจไม่มีสาระ หรือเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ สำหรับคนอื่น เเต่สำหรับเราเเล้ว เราไม่เคยลืมค่ะ
ขอบคุณน้ำใจของพี่เค้าที่หยิบยื่นมาให้เด็กโง่เเบบเราในวันนั้น,,,จริงถ้าพี่เค้าเดินผ่านเเล้วก็กลับไป เราก็ไม่นึกจะโกรธอะไรเลยนะคะ
เพราะตอนไปพีพีกัน เราก็ไม่ได้สนิทอะไรกับพี่เค้าเลย พี่เค้าจะมีคนห้อมล้อม เฮฮากันอยู่เเล้ว เราก็นั่งเงียบๆของเราอยู่กับบัดดี้อีกคนนึง
ถ้าพี่พุดเดิ้ลผ่านมาเห็น หนูขอเป็นกำลังใจให้พี่ประสบความสำเร็จในทุกด้านที่พี่ต้องการนะคะ ขอบคุณพี่จริงๆค่ะ ^^
ปล2,,,ขออภัยค่ะ หัวกระทู้รุนเเรงมากเลย..อยากให้หลายๆคนได้เข้ามาอ่านกันค่ะ
ปล,3 เเก้ไขขยายบางคำค่ะ