ผมใช้ชีวิตตามปกติกับเพื่อนสมัยมัธยม แต่พอถึงเวลาที่เราต้องจากกันเพื่อไปเรียนตามความฝันของตนเองกลับรู้สึกว่าเราจะจากผู้หญิงคนผนึ่งที่รักมากๆเกินเพื่อนด้วยสิ  ซึ่งผมกลับมาถามใจตัวเองว่าเรารู้สึกอย่างไรกันแน่ รักเธอใช่ไหม.....
จากวันนั้น ผมจึงรู้ว่าผมรักเค้ามากจริงๆ แต่คำว่าเพื่อนกันตลอดไปทำให้ต้องเก็บมันไว้ แต่ถึงแม้จะเก็บไว้ลึกแค่ไหนสายตามันเก็บความลับไม่อยู่หรอกครับ - -'  แต่ผมไม่กล้าพูดหรอก   พอจบ ม.3กันไปผมเรียนต่อ โรงเรียนเดิม แต่เธอต้องส่งน้องเรียนอีกจึงเข้าเมืองมาทำงาน ซึ่งผมเป็นเด็กกิจกรรมจึงได้เข้าเมืองไปแข่งนู่นแข่งนี่บ่อยก็ถือโอกาศแวะหาเธอให้หายคิดภึง^^ ทุกครั้ง   ขอแค่ได้เจอหน้าได้คุยก็สุขใจแล้วล่ะครับ  จน วันจบม.6เพื่อนสนิทผมบอกว่ามันเป็นแฟนกับเธอ  ตอนนั้นผมช็อคมาก   จะแค้น จะดีใจ หรือจะเสียใจดี เสียใจครับผมน่ะคำสัญญาคือสัญญา เพื่อนกันตลอดไป  คำนี้ทำให้ผมเข่าทรุดลงน้ำตาไหลจากไหนไม่รู้มากมายเหลือเกินรู้ตัวร้อนไปหมด เราจะไปยังไงดีคนหนึ่งก็เพื่อนสนิทอีกคนก็เพื่อนที่เราแอบชอบมานานมากตั้งแต่ม.1  ไม่เคยรักใครอย่างลืมไม่ได้อย่างนี้
      พอขึ้นมหาลัยปีหนึ่ง  ผมพักอยู่หอกับมันแหละครับ บางทีเธอก็มาหาไอ้นี่บ้างบางครั้ง(อาทิตย์นึงมา5-6วัน) ผมล่ะวางตัวยังไงหรอ ทำไมมันผ่านมาตั้งนานแล้วแต่กุน้ำตายังคลอเบ้าว่ะ ?   และทุกครั้งที่เราไปเที่ยว ไปกินเหล้าตามประสาผู้ชาย ถ้ามีเธอมานั่งด้วยแล้วผมไม่ใช่ผู้ชายที่เข้มแข็งเลยครับทำไมน้ำตามันไหลทำไมมองเธอแล้ว คำว่า เพื่อนมันผุดขึ้นมา ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ  แล้วเราควรทำยังไงดีตอนนั้นยอมรับว่าผมน่ะ เปลี่ยนความคิดให้เป็นจากรักเป็นเกลียด ไปซึ่งมันช่วยเยียวยาแผลใจได้นะ ทุกวันนี้เรื่องมันผ่านมา 6เกือบ7 ปีแล้ว ผมยังไม่มีใครซึ่งผมเคยคบคนใหม่แต่มันยังลืมเค้าไม่ได้   สักที จนผมทำให้แฟนคนใหม่ต้องเสียใจหลายครั้งกับการกระทำที่งี่เง่าของผม ผมตัวคนเดียวมานานมากจนไม่กล้าจะรับใครเข้ามาอีกแล้วไม่รู้เพราะอะไร แต่ผมรู้ว่าผมกลัวสิ่งที่เรียกว่า เพื่อนกันตลอดไป  เพราะสัญญานี้มันศักดิ์สิทธิ์สำหรับผมจริง