ก่อนอื่นต้องขออภัยนะค่ะ พิมพ์จากมือถือ รีวิวและเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่ง

เมื่อ 18 ปีที่แล้ว เมื่อปี พศ 2539เราหยกค่ะ เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนึง หน้าตาธรรมดาๆ อายุ 15 ปี เรียนอยู่ ม.3 เรียนอยู่โรงเรียนสรรถภาพวิทยา เป็นโรงเรียนเล็ก มีมัธยมเพียงชั้นละ 1 ห้องเท่านั้น. มีเพื่อนผู้ชายตี๋ๆ ตาตี่ๆ ชื่อแป๊ะ  ไม่หล่อ แต่คุยเก่ง เราชอบแอบมองเค้า เรียนอยู่ห้องเดียวกันเป็นคนตลก คุยสนุก แต่เราไม่ได้สนิทกันนะ แต่เราชอบแอบมองเค้า ไม่รู้ทำไม เหมือนแอบชอบแต่ก็ไม่กล้าที่จะแสดงออก ครั้งนึง เราได้มีโอกาสเชิญธงชาติด้วยกัน ในใจก็แอบเขินๆนะ  แต่ก็ยังคงไม่ได้แสดงออก  จนเรียนใกล้จบ ม.3 เทอม 2 ล่ะ อยู่ๆเพื่อนชายก็เหมือนจะมีใจให้เรานะ มาหาที่บ้านมาหน้าบ้าน มายืม วงเวียน 555 จะมาหาผู้หญิงโดยการมายืมของ เราก็ถามนะมายืมวงเวียนเนี้ยนะ แล้วก็กลับไป บ้านเราอยู่สุขสวัสดิ์ 14 ส่วนบ้านแป๊ะอยู่ สำเหร่ เราก็ให้ไปก็แอบดีใจนะ อิอิ คิดในใจมีใจให้แน่ๆเลย วันอำลาก่อนจบ ม.3 แป๊ะ ก็มอบดอกไม้ให้เรา นั้นก็คือดอกบัว จากนั้น ก็ได้ขอเบอร์บ้าน ก็ได้ต่อติดกันทางเบอร์บ้าน. สมัยนั้นมีแต่โทรศัพท์บ้านนะค่ะ เพจ มือถือ ไอโฟน ไอแพด อะไรไม่มี ติดต่อกันยากมาก ต้องใช้เบอร์บ้านอย่างเดียว คนที่ได้ผ่านช่วงเวลาที่ไร้การสื่อสารเป็นอย่างไร ต่อนะค่ะ ปิดเทอม เราได้นัดกันไปดูหนัง เราชวนเพื่อนสนิทไปคนนึง สรุปไปกัน 3 คน วันนั้นดูเรื่องจักรยานสีแดง  มอส กะ ทาทา  พอออกจากโรงหนังก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ก็อบยืนเทปให้ 1 ตลับ พร้อมบอกว่าให้ไปฟังเพลงที่ 3 นะ เอะยังไง  กลับบ้านมารีบเปิดฟังเลย   เพลงมันร้องว่า. อุ้ยยย
เขิลอ่ะ. อยากให้เธออยู่เคียงข้างฉันอย่างนี้ทุกคืนวัน อย่างนี้ตลอดไป บอกคำว่ารัก สักนิดให้ฉันรู้ กระซิบข้างๆหูให้หวานแทบขาดใจ  เพลงที่มอบให้หยก คือเพลงแทบขาดใจนะ.
เย็นวันนั้น หยกออกมานอกบ้าน หาตู้สาธารณะโทรหา เพราะถ้าพ่ออยู่บ้านก็ต้องแอบออกไปโทรข้างนอกบ้าน. หายไปทีเป็นชั่วโมงเพื่อไปโทรศัพท์ ช่วงนั้นจะทะเลาะ ก็ชาวบ้านเพื่อแย่งใช้โทรศัพท์ คนอื่นรอใช้ต่อก็แบบว่าแอบโดนด่าบ้างไรบ้าง. อย่างกะเป็นเจ้าของโทรศัพท์ สาธารณะซะงั้น เมื่อความรักมันเข้าตา โดนด่าบ้างไรบ้าง วิ่งไปตู้โน่นที นี่ที แต่บอกพ่อว่าไปทำการบ้านบ้านเพื่อนนะ แต่จริงแล้วมันมิใช่เลย

โทรศัพท์  
หยก: ฮัลโหล ก็อบเหรอ
ก็อบ: ฟังเพลงยัง
หยก: ฟังแล้ว ให้เหรอ เพลงนี้อ่ะ
ก็อบ : ชอบป่ะ
หยก: ชอบสิ เขินอ่า
สรุปเราก็เป็นแฟนกันในที่สุด

เรียนจบ ม.3 เราไปเรียนต่อโรงเรียนวัดราชโอรส แป๊ะไปเรียนต่อที่โรงเรียนวัดนวลนรดิส แป๊ะจริงแล้วไม่ใช่ชื่อแป๊ะนะค่ะ แต่เพื่อนเค้าเรียกกัน จนเราเองก็คิดว่าชื่อ แป๊ะ  ซะอีก จริงแล้วชื่อ ก็อบ ค่ะ พอจบ ม.3 เราก็เลยเปลี่ยนมาเรียกว่า. ก็อบ แทน ขึ้น ม.4 เราคุยกันทุกวันได้ยินเสียงกันทุกวันทางโทรศัพท์ สมัยนั้นแทบไม่ได้เจอกันเลย  แต่ความรักไม่เป็นใจ เราเป็นลูกสาวคนแรก มีพี่น้อง 4 คน พ่อเราเป็นคนดุมาก ในสายตาเรา และในสายตาเพื่อนๆเรา ในสมัยนั้นเรียกได้ว่าห่วงลูกสาวสุดๆเนี้ยแหละ. เรารู้อยู่แล้วว่าการมีแฟนในวัย อายุเพียง 15-16 ปี ถ้าพ่อรู้นี่ ตายแน่ๆๆๆ เราสองคนไม่ได้เรียนที่เดียวกัน ไม่ได้เจอกัน แล้วยังต้องคอยหลบๆซ่อน เพื่อโทรหากัน ตลอดเวลา 4 ปี ที่เรียนมัธยม ทุกวัน  หยกจะต้องตื่นเช้า และก็แลกเหรียญบาทมาเต็มกระเป๋า เพื่อมายืนหยอดตู้สาธารณะ ที่โรงเรียน เพื่อโทรเข้าเบอร์บ้านหาก็อบทุกเช้า ทุกวันครั้งละประมาณ ครึ่งชั่วโมง.ส่วนก็อบก็ต้องรอรับโทรศัพท์ทุกเช้า  จึงไม่เคยไปโรงเรียนเช้าเลย สายทุกวัน โดนป๊ากะม๊า บ่นทุกวัน อิอิ แต่ก็หาฟังไม่. พอเรียน ม.5 เริ่มมีเพจใช้ล่ะ อิอิ โบราณมากๆ  เรามีเพจเครื่องนึง  ส่วนก็อบไม่มีแต่อาศัยให้หยกเพจ เข้าเครื่องเพื่อน คิดแล้วก็ขำดีอ่ะ. เวลาเพจเราจะโทรไปฝากข้อความโดยการให้พนักงานที่ปลายสายพิมพ์ตามที่เราบอก แล้วก็ส่งไปให้คู่สายที่เราต้องการส่ง. ( พนักงาน สวัสดีค่ะ จะส่งข้อความว่าอะไรค่ะ. ) เรา สารพัดกลอน น้ำเน่าเพียบ ส่งไปทุกวัน วันละหลายรอบ อิอิ  จนลืมไปด้วยซำ้ว่า เราส่งเข้าเครื่องเพื่อนเค้านะ.แต่ละประโยค รักอย่างนั้น รักอย่างนี้ เพื่อนอ่านก็อ่านเสร็จ แล้วก็บอก อ่า แฟนเพจมาอ่ะ ถ้าว่าอายบ้างมั้ยไม่มีเลยค่ะ. แฟนเราก็เพจมาหาเราตลอดเหมือนกัน มีวันนึง เรากลับบ้านช้า ไปซ่อมหรีดเดอร์  พ่อเราโมโห ปาเพจเราแตกกระจายเสียเลย ฮือๆ เราไม่มีเพจใช้อีกแล้ว. เลยยืมเพื่อนแทนเหมือนกัน  ทุกเย็นเวลาเลิกเรียน หยกจะมีตู้สาธารณะประจำ ข้างสระว่ายน้ำในโรงเรียนวัดราชโอรส ใครๆให้ฉายาว่า ตู้สาธารณะประจำตัวไปแล้ว ใครมาแย่งใช้มีเรื่องแน่ๆ 555 ส่วนก็อบ เลิกเรียนเสร็จต้องรีบกลับบ้านให้เร็วเผื่อมารับโทรศัพท์ทุกวัน เรานัดเวลากันทุกวัน คุยกันทุกวัน ตลอดเวลา 4 ปี ต่างคนต่างทำเป็นเสมือนกิจวัตรประจำวัน เหตุที่ต้องคุยโทรศัพท์กันก่อนกลับบ้านแล้วก็อบต้องมารอโทรศัพท์ กลัวป๊าหยกรู้ว่ามีแฟน จึงหลบๆซ่อนตลอดมา ต่อมาเริ่มมีพีซีที เป็นโทรศัพท์ไร้สายแบบพกพา เป็นเป็นบ้าน. 02 นะ เก็บเงินซื้อ สุดท้ายโทรไม่ได้ แม่เจ้า อิชั้นอยู่ชั้น 3 ไม่มีคลื่นโทรศัพท์จ้าาา ชีวิตลำบากเหมือนเดิม คือหลบๆซ่อนๆ เวลาพ่อไม่อยู่ก็แอบใช้โทรศัพท์ ต่อตอนดึก 4-5 ทุ่มงี้  ถ้าพ่ออยู่บ้านตอนเย็นก็วิ่ง หยอดเหรียญตามตู้สาธาีณะไปเรื่อย คุยทีเป็นชั่วโมงแค่ก็สุขใจ เพียงได้ยินเสียง แต่ก็แปลกนะ คุยกันทุกวัน วันละ 2 รอบ รอบเย็นนี่คุยที่ เป็นชั่วโมงๆ แต่ก็มีเรื่องให้คุยทุกวัน อิอิ


วันนึงกลางดึก ปิดไฟสลัวๆ พ่อกลับเข้าบ้านมาแบบเงียบๆ คงสงสัย และกำลังจะโดนจับได้

พ่อ : หยกคุยกะใครอ่ะ
หยก: ตกใจมาก คุยกะเพื่อน
พ่อ: แย้งโทรศัพท์ไปทันที เป็นใครไม่ต้องมายุ่งกะลูกสาวกู
ก็อบ: ตกใจ ตอบว่าครับ
พ่อ: วางสายอย่างแรง คุยกะแฟนเหรอ เปล่าป๊าเพื่อน อย่าให้กูรู้นะ
คืนนั้น ร้องไห้ๆๆ ฟังเพลง แทบขาดใจที่ให้ซ้ำไป ซ้ำมา ยิ่งร้องไห้ใหญ่ ในใจคิดว่าต้องเลิกกันแน่ๆ
ตอนเช้ารีบไปโรงเรียน โทรหาก็อบ ก็อบเป็นไงบ้าง หยกโดนป๊าด่าบอกให้เลิกยุ่ง หยกจะเลิกมั้ย บอกไม่ แล้วก็อบล่ะ ไม่
โอเคงั้นไม่ต้องโทรศัพท์ที่บ้านแล้ว ไว้ค่อยมาโทรที่โรงเรียนตอนเช้า และตอนเย็นอย่างเดียวพอ ได้ๆ กลางคืนไม่ต้องหลอก
จากนั้นเราก็ คุยกันแบบนี้เรื่อยมา มีนัดเจอกัน ดูหนัง กินข้าวบ้างนานๆครั้ง เราต่างคนต่างเป็นนักเรียนพ่อแม่ให้เงินไปโรงเรียนก็ไม่เยอะ
ส่วนก็อบเก็บเงินไม่กินข้างกลางวัน กินข้าวเช้าที่บ้าน พอ 3 โมงกลับบ้านก็ไปกินข้าวที่บ้านเพื่อเก็บเงินค่าขนม มาเลี้ยงข้าวเลี้ยงหนัง เราจะสลับกันออก แล้วก็แชร์กันตลอด
เพราะมีเงินไม่มาก

จบ ม. 6 เข้ามหาลัย เราเข้ามหาวิทยาลัยสยาม ส่วนก็อบ สอบติดบ้านสมเด็จ ก็ไม่ได้เรียนด้วยกันอีกละ. เรายังคงคุยกันทุกวันแบบหลบๆซ่อนๆอยู่. เราไปหากันที่มหาลัยบ้าง
ส่วนหยกต้องเอาตารางเรียนให้พ่อดูด้วยว่า เรียนกี่โมง เลิกกี่โมง. แต่เราปลอมตารางเรียนให้พ่อตลอดๆ เรานัดกันที่ห้างฟิวเจอร์ เป็นที่ประจำ ดูหนัง กินข้าว เมื่อก่อนนะถ้ากลับบ้านฟ้ามืดหน่อยนะ โหจิตใจไม่อยู่กะเนื้อกะตัวล่ะ โดนด่าแน่ๆเลย กลัวพ่อนะ แต่เพื่อความรักอะไรก็ทำได้ อิอิ
เราคบกันมานาน อยากรู้มั้ย ว่ามีหลุดๆบ้างมั้ย ตอบเลยว่ามี ช่วงมหาลัยเป็นช่วงที่เกือบจะเลือกกันแล้ว  เราผิดเอง
เราเริ่มรู้สึกดีกับ คนๆนึง เริ่มโทรคุยกัน ตอนนี้มีโทรศัพท์ บ้านบนห้องนอนล่ะ แต่นอนกะแม่นะ พอแอบคุยได้ แม่ไม่ว่า

วันหนึ่ง. เป็นวันที่รู้สึกว่า..............คุยกันปกติ
หยก : ก็อบเราคบกันมานาน. เธออยากลองห่างๆกันดูมั้ย เผื่อเธออยากลองคบใคร ( ไม่เคยทะเลาะกันมาก่อน)
ก็อบไม่เคยนอกใจ จากน้ำเสียง มีอะไรเหรอ เป็นอะไร ก็อบถาม ไม่มีอะไร แล้วก็อบก็พูดว่าก็แล้วแต่ ถ้าคิดว่าเราจะห่างกันก็เลิกกันไปเลย พอก็อบพูดจบ เราเองกลับรู้สึกเหมือนโดนบอกเลิก เหมือนทิ้ง ฮือๆๆ เหมือนเวลาที่คบกันมาตั้งนานขนาดนี้ก็อบก็พูดแบบไม่มีเยื่อใย ใดๆเลย แค่นั้นล่ะ เราเองกลับเป็นคนร้องไห้ กลับเป็นคนเสียใจ เราเองที่เป็นคนที่กำลังจะนอกใจ เป็นคนที่จะทำลายความรัก.###### รักแรกของเรา####### จะพังที่ลง คบกันมา คบกันเกือบ 5 ปี แล้ว
สำนึกได้เดี๋ยวนั้นเลย แล้วบอกว่าไม่นะ ไม่เลิก หยกรักเธอนะ แฟนเราเค้าก็ให้อภัยอ่ะจากนั้นก็ไม่เคยคิดจะเลิกกันอีกเลย. ก็คบกันเรื่อยมา พอ มหาลัย ปี 2 เราเลยบอกพ่อไปตรงๆเราคบกะคนนี้อยู่นะ  คนที่ป๊าสั่งให้เลิกอ่ะ เราเลยบอกป๊าว่าหยกโตแล้วนะ. ไว้จะพามาบ้านนะ มาให้รู้จัก แล้วเราก็พามาหาพ่อเรา พ่อก็รับไหว้ คุยด้วยนิดหน่อย. จากนั้นเราก็พามาบ่อยขึ้น มีมากินข้าว ไปเที่ยวด้วยกัน ก็อบเข้ากะผู้ใหญ่เก่ง ชวนคุยโน่นนี่ พอเรียนจบก็มาทำงานด้วยกัน ที่บ้านเรา
และในที่สุด เราก็ได้แต่งงานกัน มีลูกน้อย เล็กๆ 2 คน. อุปสรรคต่างๆทำให้เรารักกันมากขึ้นๆ. ขอบคุณเทคโนโลยีที่ด้อยพัฒนา ณ เวลานั้นที่ทำให้เราต้องใช้ความพยายามติดต่อกันตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นโทรศัพทบ้าน. ตู้โทรศัพท์สาธารณะ  เพจ. พีซีที. แล้วควาทอดทนของเราทั้งคู่ ขอบคุณสามี ก็อบ ที่อยู่เคียงข้างกันตลอดมาก 18 ปีที่คบกับ
วันที่ 6/2/58 จะครบรอบแต่งงาน 5 ปี แล้วขอบคุณจริงๆ

ใครอยากตามความรักของเรา. พิมพ์ อากู๋ (คำว่า งานแต่ง หยก กอล์ฟ) นะค่ะ
youtube/ Presentation Wedding Yok&Golf  6/2/2010: http://youtu.be/EePKmvUwMiw