สวัสดีพี่ๆเพื่อนๆน้องๆชาวพันทิปทุกท่านครับ วันนี้ผมเปิดเฟสบุ๊คปกติทั่วไปครับ แล้วไปเจอคลิปๆนึงที่เป็นเหตุการณ์ของตำรวจที่ไม่ค่อยดี แล้วจู่ๆผมก็นึกถึงเหตุการณ์นึงครับ ที่ผมประสบพบเจอมาเมื่อ 3-4 ปีที่แล้ว
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อ 3-4 ปีที่แล้วผมกำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ครับ ด้วยวัยที่กำลังเจริญเติบโต จึงต้องการมีอิสระมากขึ้น จึงขอพ่อกับแม่ว่าต้องการกลับบ้านด้วยตนเอง ซึ่งปกติแล้วตอนมัธยมต้นผมจะกลับบ้านพร้อมแม่ครับ แต่พอขึ้นมัธยมปลายจึงขอพ่อแม่ว่าขอกลับบ้านเอง ท่านก็ไม่ว่าอะไรครับ ให้ผมกลับบ้านเองได้ ทุกอย่างปกติราบรื่นครับเป็นเวลาสองปีกว่าๆ โดยปกติแล้วผมจะกลับบ้านทางเรือโดยสารคลองแสนแสบครับ โดยขึ้นจากท่าเรือสะพานผ่านฟ้าลีลาศต้นสาย และมาลงที่ท่าเรือเดอะมอลล์บางกะปิ แต่แล้ววันนึงสิ่งที่ผมไม่เคยคิดกับตัวเองว่าจะเกิดขึ้นในชีวิตผมได้เกิดขึ้นครับ คือผมโดนจี้ครับ คือตอนลงมันมีชายสามคนเดินมากอดคอผมคนนึงครับ และพูดคุยเหมือนผมเป็นเพื่อน!!! คนอื่นก็ไม่สนใจครับ อีกคนเดินมาข้างหน้าและล้วงกางเกงเหมือนมีอะไรสักอย่าง ผมก็พอเดาได้ครับ และพาผมเดินไปที่ใต้สะพานตรงแยกลำสาลี และเอาเงินกับมือถือผมไป แล้วหายไปกับความมืดทันทีเลยครับ
หลังจากที่ผมเจอเหตุการณ์นี้ไป ผมก็ยืนงงอยู่พักใหญ่ครับ ทำอะไรไม่ถูกจริงๆ เลยเดินไปที่แยกลำสาลีครับ และบอกตำรวจว่า "พี่ผมโดนปล้น" ซึ่งตอนนั้นเวลาประมาณสี่ทุ่มแล้วครับ พี่ตำรวจเลยขับรถพาไปแจ้งความที่ สน.หัวหมากครับ หลังจากที่ผมลงบันทึกประจำวันและพูดคุยกับพี่ร้อยเวรเรียบร้อยแล้ว เค้าก็นัดผมมาอีกที2-3 หลังจากนี้ครับ เพื่อเข้าห้องสอบสวน
เมื่อผมเสร็จจากแจ้งความแล้ว ผมจึงลงจากโรงพักไปครับ พลางคิดไปว่าจะกลับบ้านอย่างไรดีสงสัยต้องกลับแท๊กซี่แล้วไปเอาเงินที่บ้าน แต่เมื่อผมลงมาด้านล่าง ผมเจอพี่ตำรวจคนที่พาผมมาส่งครับ เค้าถามผมว่า
พี่ตำรวจ : น้องจะกลับบ้านยังไงครับ
ผม : พี่ผมไม่มีตังเลย สงสัยต้องเรียกแท๊กซี่แล้วแหละเดี๋ยวไปเอาตังที่บ้าน
พี่ตำรวจ : งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปส่งนั่งแท๊กซี่เปลืองตังอีก โดนปล้นไปแล้วเสียดายตังเปล่าๆ
คำว่าเดี๋ยวพี่ไปส่งเนี่ยแหละครับ ดังก้องในหัวผมมาตลอดทาง ซึ่ง สน.หัวหมาก จนถึง ซอยมิสทีน ไกลพอสมควรเลยครับสำหรับมอเตอร์ไซ แต่พี่เค้าขับมาส่งผมถึงหน้าบ้านเลยครับ ระหว่างทางพี่เค้าก็ชวนคุยครับ พอถึงหน้าบ้าน ผมเลยถามว่าพี่จะทานอะไรมั้ยครับ เข้าบ้านผมก่อนก็ได้ แต่พี่เค้าบอกว่า "ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวต้องรีบไปปฎิบัติหน้าที่ต่อ" ผมจึงถามชื่อพี่เค้าครับ แต่พี่เค้ายิ้มและชี้ไปที่หมวก ซึ่งมีเลขประจำตัวของคนๆนั้นอยู่คือ 369 หรือ 639 หรือ 539 ซึ่งผมก็จำไม่ได้แล้วครับ แต่น่าจะราวๆนี้ หลังจากนั้นผมก็ซื้อขนมตามที่กำลังของผมพอจะซื้อได้ไปฝากที่ป้อมตำรวจครับ แต่พี่เค้าไม่อยู่ครับ เลยฝากไว้กับพี่อีกท่านนึงไว้
ผมอยากจะฝากบอกหลายๆคนนะครับ ที่อคติกับตำรวจไทยว่าอย่างโง้นอย่างงี้ แต่ยังมีตำรวจดีๆอีกหลายๆท่านที่ยังปฎิบัติหน้าที่เพื่อประชาชนอย่างแท้จริง และผมขอเป็นกำลังใจให้พี่ๆตำรวจที่ปฎิบัติหน้าที่อยู่ด้วยนะครับ และฝากเตือนคนที่กลับบ้านดึกๆคนเดียวนะครับให้ระวังกันด้วย คนเดี๋ยวนี้อันตรายครับ และฝากถึงคุณพ่อคุณแม่ที่ปล่อยให้ลูกกลับบ้านด้วยตนเอง บอกให้ลูกระวังตัวมากขึ้นด้วยนะครับ ยิ่งโดยสารด้วยเรือคลองแสนแสบ ตรงท่าเรือบางกะปิ และท่าเรือ เดอะมอลล์ราม ยิ่งน่ากลัวมากครับ ทางเปลี่ยวมาก ยิ่งดึกยิ่งน่ากลัว
ปล.ผิดพลาดยังไงขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ
เรื่องดีๆของพี่ตำรวจ ที่อยากนำมาแชร์
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อ 3-4 ปีที่แล้วผมกำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ครับ ด้วยวัยที่กำลังเจริญเติบโต จึงต้องการมีอิสระมากขึ้น จึงขอพ่อกับแม่ว่าต้องการกลับบ้านด้วยตนเอง ซึ่งปกติแล้วตอนมัธยมต้นผมจะกลับบ้านพร้อมแม่ครับ แต่พอขึ้นมัธยมปลายจึงขอพ่อแม่ว่าขอกลับบ้านเอง ท่านก็ไม่ว่าอะไรครับ ให้ผมกลับบ้านเองได้ ทุกอย่างปกติราบรื่นครับเป็นเวลาสองปีกว่าๆ โดยปกติแล้วผมจะกลับบ้านทางเรือโดยสารคลองแสนแสบครับ โดยขึ้นจากท่าเรือสะพานผ่านฟ้าลีลาศต้นสาย และมาลงที่ท่าเรือเดอะมอลล์บางกะปิ แต่แล้ววันนึงสิ่งที่ผมไม่เคยคิดกับตัวเองว่าจะเกิดขึ้นในชีวิตผมได้เกิดขึ้นครับ คือผมโดนจี้ครับ คือตอนลงมันมีชายสามคนเดินมากอดคอผมคนนึงครับ และพูดคุยเหมือนผมเป็นเพื่อน!!! คนอื่นก็ไม่สนใจครับ อีกคนเดินมาข้างหน้าและล้วงกางเกงเหมือนมีอะไรสักอย่าง ผมก็พอเดาได้ครับ และพาผมเดินไปที่ใต้สะพานตรงแยกลำสาลี และเอาเงินกับมือถือผมไป แล้วหายไปกับความมืดทันทีเลยครับ
หลังจากที่ผมเจอเหตุการณ์นี้ไป ผมก็ยืนงงอยู่พักใหญ่ครับ ทำอะไรไม่ถูกจริงๆ เลยเดินไปที่แยกลำสาลีครับ และบอกตำรวจว่า "พี่ผมโดนปล้น" ซึ่งตอนนั้นเวลาประมาณสี่ทุ่มแล้วครับ พี่ตำรวจเลยขับรถพาไปแจ้งความที่ สน.หัวหมากครับ หลังจากที่ผมลงบันทึกประจำวันและพูดคุยกับพี่ร้อยเวรเรียบร้อยแล้ว เค้าก็นัดผมมาอีกที2-3 หลังจากนี้ครับ เพื่อเข้าห้องสอบสวน
เมื่อผมเสร็จจากแจ้งความแล้ว ผมจึงลงจากโรงพักไปครับ พลางคิดไปว่าจะกลับบ้านอย่างไรดีสงสัยต้องกลับแท๊กซี่แล้วไปเอาเงินที่บ้าน แต่เมื่อผมลงมาด้านล่าง ผมเจอพี่ตำรวจคนที่พาผมมาส่งครับ เค้าถามผมว่า
พี่ตำรวจ : น้องจะกลับบ้านยังไงครับ
ผม : พี่ผมไม่มีตังเลย สงสัยต้องเรียกแท๊กซี่แล้วแหละเดี๋ยวไปเอาตังที่บ้าน
พี่ตำรวจ : งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปส่งนั่งแท๊กซี่เปลืองตังอีก โดนปล้นไปแล้วเสียดายตังเปล่าๆ
คำว่าเดี๋ยวพี่ไปส่งเนี่ยแหละครับ ดังก้องในหัวผมมาตลอดทาง ซึ่ง สน.หัวหมาก จนถึง ซอยมิสทีน ไกลพอสมควรเลยครับสำหรับมอเตอร์ไซ แต่พี่เค้าขับมาส่งผมถึงหน้าบ้านเลยครับ ระหว่างทางพี่เค้าก็ชวนคุยครับ พอถึงหน้าบ้าน ผมเลยถามว่าพี่จะทานอะไรมั้ยครับ เข้าบ้านผมก่อนก็ได้ แต่พี่เค้าบอกว่า "ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวต้องรีบไปปฎิบัติหน้าที่ต่อ" ผมจึงถามชื่อพี่เค้าครับ แต่พี่เค้ายิ้มและชี้ไปที่หมวก ซึ่งมีเลขประจำตัวของคนๆนั้นอยู่คือ 369 หรือ 639 หรือ 539 ซึ่งผมก็จำไม่ได้แล้วครับ แต่น่าจะราวๆนี้ หลังจากนั้นผมก็ซื้อขนมตามที่กำลังของผมพอจะซื้อได้ไปฝากที่ป้อมตำรวจครับ แต่พี่เค้าไม่อยู่ครับ เลยฝากไว้กับพี่อีกท่านนึงไว้
ผมอยากจะฝากบอกหลายๆคนนะครับ ที่อคติกับตำรวจไทยว่าอย่างโง้นอย่างงี้ แต่ยังมีตำรวจดีๆอีกหลายๆท่านที่ยังปฎิบัติหน้าที่เพื่อประชาชนอย่างแท้จริง และผมขอเป็นกำลังใจให้พี่ๆตำรวจที่ปฎิบัติหน้าที่อยู่ด้วยนะครับ และฝากเตือนคนที่กลับบ้านดึกๆคนเดียวนะครับให้ระวังกันด้วย คนเดี๋ยวนี้อันตรายครับ และฝากถึงคุณพ่อคุณแม่ที่ปล่อยให้ลูกกลับบ้านด้วยตนเอง บอกให้ลูกระวังตัวมากขึ้นด้วยนะครับ ยิ่งโดยสารด้วยเรือคลองแสนแสบ ตรงท่าเรือบางกะปิ และท่าเรือ เดอะมอลล์ราม ยิ่งน่ากลัวมากครับ ทางเปลี่ยวมาก ยิ่งดึกยิ่งน่ากลัว
ปล.ผิดพลาดยังไงขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ