สวัสดีเพื่อนๆชาวพันทิปนะคะ อิชั้นพึ่งเจอเรื่องที่ทำให้เสียใจ และชอคที่สุดมาสดๆร้อนๆ ก่อนอื่นต้องขออภัยนะคะ หากมีการพิมพ์ตกหล่น หรือผิดพลาด พึ่งจะตั้งกระทู้เป็นครั้งที่สอง แหะๆ
      เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า  อิชั้นของเอ่ยนามสมมติว่า กะตัง นะคะ ต้องบอกก่อยว่า อิชั้นเป็นคนที่รูปร่างเล็ก ขาว สไตล์การแต่งตัวติสๆ ช่วงนั้นหัวเห็ดด้วย เป็นผู้หญิงลุยๆห้าวๆค่ะ ไปไหนไปกัน นิสัยติดเพื่อนมากๆ วันๆก็อยู่แต่กับเพื่อน จนกระทั่งวันนั้น วันที่ 9 ธันวา เป็นวันเกิดของอิชั้นเอง อิชั้นออกไปปาร์ตี้กะเพื่อนๆตามประสาคนโสดเฟี๊ยวเงาะ อิชั้นได้เจอกับผู้ชายคนนึง เค้าเดินมาที่โต๊ะอิชี่น เพื่อทักเพื่อนของอิชั้นซึ่งรู้จักกะเค้า  นั่นคือการพบกันครั้งแรก ในคือนนั้น อิชั้นก็เมาอ่ะค่ะ โทรศัพย์ก็ไม่ได้พกติดตัวเบื่อๆโลก เพื่อนอิชั้นก็ลากไปๆมาๆ ระหว่างโต๊ะอิชั้นกะโต๊ะผู้ชายคนนั้น เพื่อนจึงแนะนำให้รู้จักกัน เขาบอก เขาชื่อ บอล(นามสมมติ) จากนั้นเราก็แรกเบอกัน เอ้าทำไงไม่ได้เอาโทรศัพย์มา ตัวบอลเอง็โทรศัพย์อยู่ในรถ เอาวะ ยืมโทรศัพย์เพื่อนมากดเบอร์ผู้ชายเฉยเลย จากนั้นมาเราก็คุยและติดต่อกันมาเรื่อยๆ ทั้ง facebook และโทรคุย  ช่วงนั้นเป็นงานกีฬาของมหาวิทยาลัยค่ะ อิชั้นดันโดนจับไปแสดง เขาก็ตามมาดู มาดูเราคนเดียวรึปล่าวไม่รู้นะ เราคุยกันได้ไม่เท่าไหร่ พอช่วงปีใหม่ อีชั้นกลับบ้านที่ต่างจังหวัดค่ะ ประมานวันที่ 27 เขาโทรมาบอกกอีชั้นว่า รับหน่อยสิ อิชั้นก็งงว่ารับอะไรวะ?  คือเขาขออนุญาติตั้งสเตตัสในเฟสบุค ว่าคบัน อีชั้นคิดทบทวนอยู่วันนึงว่าโอเคไหม จะคบดีไหม นี่มันเปนการขอคบแบบหน้าด้านๆเลยนะเว้ย เราก็เอาวะ เราคุยกะเค้าแล้วรู้สึกโอเคมากอ่ะ เค้าดูแลเทคแคร์เราดีมาก วันนั้นจึงเป็นวันที่เราตกลงคบกันเป็นแฟน 28 ธ.ค. 56
      เราคบกันมาเรื่อยๆ และหลังๆเริ่มใช้ชีวิตด้วยกัน โมเม้นนั้นมันมีความสุขมาก ไปไหน ทำอะไร ตัวติดกัน เรียกได้ว่าเพื่อนๆนี่อิจจฉากันยกใหญ่ แต่เราก็ทะเลาะกันบ่อย เรื่องมือที่สาม อิชั้นเป็นคนใจร้อนค่ะ ถ้าได้โมโหคือใครก็เอาไม่อยู่ อิชั้นปราบอีนังชนีหน้าหนอนพวกนั้นได้ทุกครั้ง มันก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ ไม่บ่อยเท่าไหร่ แต่ล่าสุด เมื่อประมาน เดือนสิงหาคม 2557นี้ เค้าต้องไปฝึกงาน และเนื่องจากเค้าเรียนเกี่ยวกับสาธารณสุข จึงต้องฝึกพวกโรงพยาบาลเสริมสุขภาพตำบล คลีนิค  ซึ่งบอลเค้าได้ปฝึกที่คลีนิค ที่นนทบุรี  ที่บาง...ร..ย
บอลเค้าเป็นคนที่มีปัญหาแล้วไม่ค่อปรึกษาที่บ้าน อีกอย่างคือเราองคนอยู่ด้วยกันตลอด เราเลยคกันได้ทุกเรื่องเเละช่วยกันแก้ปัญหาต่างๆ  เค้าคิดมาก เรื่องการฝึกงานมาก ตื่นเต้น กลัวปรับตัวไม่ได้ แต่โชคดีที่คนที่คลีนิคนั้น เค้าใจดีทุกคน จนเกิดเรื่อง!!

     อิชั้นมีพาสเวิด ของเฟสบุคและไลน์ของแฟนทุกอย่าง เข้าไปดูประจำมันก็ไม่มีไรหรอก ไม่มีสาวที่ไหนเข้ามาคุย เพราะวันๆ เค้าก็ทำแต่งาน แต่!!! มันมีอยู่แชทนึง ในไลน์ เป็นพี่ที่ฝึกงาน ชื่อเป็นผลไม้มีวิตามินซีลูกสีส้ม! ( เออ จะอ้อมทำไมเนี่ย  ==" ) คุยกันแปลกๆ เหมือนไม่ใข่แค่คนรว่มงาน เราเริ่มสงสัยตั้งแต่บอลเค้าไปฝึกงานเข้าประมานเดือนที่ 2 เราถามเค้า เค้าก็บอกว่าพี่ที่ทำงาน ก็คุยเรื่องงาน ก็สนิทกัน เราเองก็แปลกๆใจ ว่าคนอื่นที่ทไงานมีเยอะแยะทำไมต้องคุยกะเจ๊ คนนี้คนเดียว นานๆไปเริ่มมี คิดถึง กัน ฝันดี มีโทรไลน์ ขนาดเวลางานนะคะ ยังคุยกัน เอ่อ คือคุณไม่ได้ทำงานอยู่ที่เดียวกันรึยังไง อีเนี่ยแฟนนั้งส่องอยู่มันยังไม่ทักเลย  แต่คุยไลน์กะอีเจ๊นั่น ยิ๊กๆๆเลยจ้าาา
     เราจึงทนไม่ไหว เข้าไปพูดตรงๆกับแฟน บอกว่าไม่ชอบ ไม่สบายใจ เขาก็บอกเคๆ จะไม่ทำให้ไม่สบายใจ เงียบไปได้สักพัก มันมาอีกละคะคุณผู้ชมมมม  นางนั่นก็มีแฟนแล้วนะคะ แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แฟนนางเป็น นศ ฝึกสอนอยุ่ต่างจังหวัด เราจึงเข้าไปคุยกะเจ๊นั่นเลยว่า พี่คะ หนูไม่บายใจเลยที่เห็นพี่คุยกะเเฟนหนูแบบนั้น ตกลงมันยังไงกันคะ  นางก็ตอบเราแค่ว่า นางทำหน้าที่ รุ่นพี่ที่ทำงาน ถ้ามันมากไปก็ขอโทษด้วยที่ทำให้ไม่สบายใจ เค! หลังจากที่เราเคลียไป เราก็สบายใจมากขึ้น จนกระทั่งแฟนเราลางานกลับมาหาเรา และพบบางสิ่งบางอย่าง ในโทรศัพย์

    ในคืนนั้น บอลเค้าขอกลับไปนอนที่บ้านหนึ่งคืน ไอ้เราก็อ่านหนังสือจะสอบพอดี แต่เราก็เปิดไลน์ของเค้าไว้ในคอมพิวเตอร์เรา จังหว่ะที่เราหยุดพักอ่านหนังสือ จะเปิดเฟสบุคเข้าไปบอกแนวข้อสอบเพื่อนๆ เอ๊ะ! ไลน์แจ้งเตือน นี่มันโทรไลน์คุยกัน! กะอีเจ้นั่น แต่มันบอกเราว่านอนแล้ว!!! นานด้วย!!!
    จังหว่ะสายหลุดสงสัยเน็ตไม่ดี อีเจ๊นั่นโทรกลับมา เอ้า มันก็เตือนในคอมชั้น ชั้นก็รับสะเลยคะ  "ฮัลโหล!! (เสียงแข็ง เหมือนจะหาเรื่อง ) นางก็วางไป เราก็เอาไลน์แฟนทักไปเลย ถามนางทันทีเลยว่าพี่ทำแบบนี้หมายความว่ายังไง ไหนบอกไม่มีอะไร พี่ไม่บริสุทธิ์ใจ ทำไมทำแบบนี้ นางก็ได้แต่ขอโทษและบอกจะถอยออกมา  พอวันรุ่งขึ้นบอลเค้าก็กลับมาจากบ้านเค้า วันนั้นเราทะเลาะกันแรงมาก ทะเลาะกันในรถ อิชั้นร้องไห้เสียงดังลั่น ชาวบ้านแตกตื่น ได้แต่ร้องไห้ และไปเปิดดูในโทรศัพย์ของบอล เห็นsms ที่เขาส่งไปเป็นเบอของเจ๊นั่น พิมพ์ว่า "เมื่อก่อนผมอยากหยุดเวลาให้เราได้อยู่ด้วยกันนานๆ แต่ตอนนี้ผมอยากให้เวลาผ่านไปเร็วๆผมไม่อยากจะทรมาน" ขุ่นพระ! มือไม้ชั้นสั่นไปหมด ร้องไห้โวยวาย บอลเค้าก็ได้แต่ขอโทษๆๆๆ เขาก็บอกมันจบแล้ว บอลกะเจ๊นั่นจบแล้วว เขาเลือกอิชั้น เราพยายามทำความเข้าใจ อิชั้นพยายามไม่คิดอะไร เราก็ยังอยู่ด้วยกันไปทานข้าวเย็นด้วยกัน บอกดึกๆ บอลเค้าขอออกไปนั่งจิบเบียร์ชิลๆกับเพื่อนๆ ตัวเราเพลียมากเลยขอนอนอยู่ที่บ้าน สักประมานเที่ยงคืนเขาก็กลับมา ก็ทำตัวปกติ พอตอนเช้าบอลเค้าลุกไปอาบน้ำ เราจึงแอบเอาโทรศัพย์ขึ้นมาดู ด้วยความอยากรู้ยังติดต่อกันอยู่ไหม แม่เจ้า! เมื่อคืนที่ออกไปกินเบียร์ที่แท้แอบไปติดต่อกัน และมีข้อความ sms "กะโทรไม่ติดเหมือนเดิม วันนี้ออกมากินเบียร์กะเพื่อนๆนะ ไม่รฝุ้หรอกนะว่าพี่คิดอะไร ผมยังเชื่อมันในตัวพี่เหมือนเดิม และก็อยากให้พี่เชื่อในตัวผมรักพี่นะ อย่าพึ่งคิดไปเองคนเดียวโดยไม่ถามผม เพราะคำว่าเราไม่ได้เป็นของพี่คนเดียว เดียวจะไปหาอย่าปล่อยมือผม สัญญา ^^ " อิชั้นถึงกับสั่นไปทั้งตัว เดินเข้าไปหาเค้าในห้องน้ำ ถามว่านี่คืออะไร เค้าก็บอกก็นี่ไง ตอบมาแบบนี้ อารมณ์วูบสิคะปาโทรศัพย์เค้าลงพื้นแตก จากนั้นความรุ่นแรงก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เมื่ออิชั้นถามเค้าว่ารักมันมากใช่ไหม เค้าตอบไม่รู้... ได้เดี๋ยวชั้นจะไปเอง จากนั้นก็เก็บข้าวของทุกอย่างที่เป็นของเค้า ที่เค้าซื้อให้ แล้วบอกออกไปซะ เก็บของไปให้หมด ออกไปจากชีวิตกู เราทั้งสองต่างเสียใจ แต่เรายืนด้วยกันไม่ได้แล้ว อิชั้นรับมันไม่ไหวแล้ว มันหนักจริงๆค่ะ แล้วเค้าก็จากไป
         สัญญากับตัวเองมาตลอด ว่าจะจริงใจ จริงจังกับคนที่เรารัก จะซื่อสัตย์ จะรักให้มากๆ อิช้นไม่เคยไปแย่งของๆใคร แต่สุดท้ายก็โดนแบบนี้ทุกที อิชั้นรักเค้ามาก ใจก็ไม่อยากให้เค้าเดินจากไปหรอกค่ะ แต่มันไม่ไหวแล้วจริงๆ ตั้งแต่เค้าไปฝึกงาน อิชั้นไม่เคยปิดไฟนอนเลยสักคืน นอนกอดหมอนของเขาทุกคืน แต่ต่อจากนี้มันไม่มีเค้าอีกแล้ว มันจบลงแล้ว ครอบครัวฉันไม่ต้อนรับเค้าอีกแล้ว มันจบแล้วอนาคตที่คิดกันไว้ มันจบแล้วกับคำที่พูดว่าฝึกงานเสร็จจะให้พ่อไปคุยเรื่องเรากับป๊าและแม่ของฉัน มันไม่มีคำว่าเรา ไม่มีงานหมั้น ไม่มีหมอนใบนั้น ไม่มีคนบอกันดี ไม่มีคนดูแลเมื่อเราป่วย ไม่มีให้อ้อน ใจสลายเลยค่ะ ฉันไม่รู้ต้องทำยังไงต่อไป เค้ากลับไปเค้าก็เจอกัน อยู่ด้วยกัน ยิ่งคิดยิ่งทรมานค่ะ ทำใจลำบากมาก แต่ก็ต้องอยู่ให้ได้