ความรู้สึกมันเหมือนแบบ เรานั่งเรือไปกับคน คนนึง ก่อนขึ้นเรือ เราไม่ยอมขึ้น เค้าก้อพยายาม ทำทุกทางเพื่อไห้เราขึ้นเรือไปกับเค้า. ระหว่างทาง เค้าก็พยายามทำไห้เรามีความสุขจนเราเริ่มมีความสุขที่ได้นั่งเรือมากับเค้า เวลาผ่านไป 1 ชม 1 วัน 1 เดือน 1 ปี ผ่านไปเรื่อยๆ จนเราเคยชิน และมีความสุขที่ได้อยู่บนเรือลำนี้ แต่แล้ว มันเหมือนกับเจอพายุ กลางมหาสมุทร เรือก็เริ่มเก่าลงทุกวันๆ แต่เราก็ไม่เคยสนใจว่าเรือจะเก่ามั้ย เรากลับมีความสุขกับคนคนที่พาเรามา. แต่แล้ว เค้ากลับ กระโดดลงน้ำ เพราะไห้เหตผล ว่าเรือมันเก่า อาจพังลงมาได้ ทั้งๆที่เรือยังแข็งแรง แต่เราก็ยังมองเห็นเค้าว่ายน้ำออกไป เรื่อยๆ เจอเค้านั่งบนเรือใหม่ อยู่บนเรือคนเดียว ถามว่าดีใจมั้ย ก้อดี ที่เค้าอยู่คนเดียว แต่ความรู้สึกลึก 'เหย ไปกะเราก้อได้ปะ ทำไม ไม่ไป ??' แต่เราก็ยังต้องทนเห็นเค้าทุกวัน บนเรือลำอื่น เห็นเค้ามีความสุข แต่เรากลับเหงา บนเรือลำเก่า อ้างว้าง เดียวดาย สักวัน เค้าอาจรับใครสักคน ขึ้นไปบนเรือกับเค้าก็ได้ อืม เราก็ไม่อยากเห็น เลยเลือกที่จะ นอนลงไปบนเรือ ไห้สายตามันเห็นแค่ท้องฟ้า ไห้ทุกไม่ต้องเห็นเรา รวมทั้งเค้า ไม่ต้องเห็นเรา คงจะดีกว่า คงต้องทนมองท้องฟ้าที่น่าเบื่อ รองันที่เรือจะลอยไปเรื่อยๆ ไม่รู้จะถึงฝั่งเมื่อไหร่. มันน่าเศร้าเนอะ แต่เราก็ไม่โกรธเค้าเลยสักนิด. บ้าจิง