ตั้วเฮียมีบุญอยู่อย่างคือ อยากจะเป็นอะไรก็เป็นได้
เป็นนายตำรวจก็เป็นมาแล้ว
เป็นนักธุรกิจก็เป็นแล้ว รวยด้วย
เป็นคนรวยที่สุดในประเทศก็เป็นแล้ว
เป็นนักการเมืองก็เป็นได้ ตั้งพรรคเองก็ได้
เป็นนายกฯก็เป็นมาแล้ว ให้คนอื่นเป็นก็ทำได้
เป็นเจ้าของทีมฟุตบอลชื่อดังก็ได้
ฯลฯ
ล่าสุด ได้เป็นคุณตาสมใจ

"ผมอยากกลับบ้าน"
แต่...ชะตา โอ้หนอชะตา ในเมื่อ"ตั้วเฮีย"ได้ทุกอย่างสมใจ แต่สิ่งที่อยากได้ใจจะขาด ทำไมไม่ได้สักที
ทั้งๆ ที่ สิ่งที่อยากได้นั้น ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย คนทั่วไป ยากดี มีจน ต้อยต่ำที่ไหนในโลก ก็กลับบ้านได้ทั้งนั้น
ทำไมๆ ชะตาลิขิตถึงได้กลั่นแกล้ง"ตั้วเฮีย"เสียจริง จนป่านนี้หลายปีแล้วยังกลับบ้านไม่ได้สักที

ยิ่งลมเหนือโชยมาเช่นนี้ ช่างหนาวร้าวราญใจ ปีใหม่ฝรั่งใครๆ ก็กลับบ้านไปหาครอบครัว เหมือนปีใหม่ไทย
ถนนจะว่างโล่ง ร้านค้าจะปิดหมด เพื่อกลับไปเฉลิมฉลองกับคนที่รักในครอบครัว มันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

ขอยกกระทู้ให้เพื่อให้เป็นกำลังใจกับ "ตั้วเฮีย"ครับ

ขอให้การเดินทางยาวไกลของ"ตั้วเฮีย" มาถึงจุดหมายปลายทางเสียที
อยากให้"ตั้วเฮีย" วางสัมภาระที่แบกเอาไว้ลงทั้งหมด แล้วนั่งลงบนโซฟายาว
มองดูลูกสาว และหลานตัวน้อย ในอ้อมกอดอันแสนจะอบอุ่น

ไม่มีที่ไหนที่จะสุขใจเท่ากับบ้านได้อีกแล้วครับ
ปีใหม่ ๒๕๕๘ นี้ ขอให้ "ตั้วเฮีย" อยู่ในอ้อมกอดของครอบครัว และไม่ไปไหนอีก

ปล. ผมยังก้าวไม่ข้าม"ตั้วเฮีย"ครับ ใจไม่แข็งแบบไพร่แดง
ด้วยรัก...ติ่งWM


่