กระทู้แรก.
บอกก่อนเลยว่าเราเป็นมนุษย์ที่กลัวผีมากกกกกก
แต่ก็ชอบฟังเรื่องผีมากเหมือนกัน ยังไม่พอ มันดันเจอกับตัวเองบ่อยด้วยเนี่ยสิ
วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องที่ร้ายแรงกับเรามากที่สุดตั้งแต่เคยเจอมา
*โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
**ทั้งหมดเป็นเรื่องจริงไม่แต่งเติม**
เรื่องมีอยู่ว่า
ในช่วงที่เราเพิ่งเข้าม.มาใหม่ๆ แน่นอนว่าเฟรชชี่ส่วนใหญ่ก็ต้องอยู่หอใน ซึ่งครั้งแรกที่มาเราไม่ได้รู้สึกน่ากลัวหรืออะไรเลยนะ เฉยๆมาก ก็อยู่ไปเรื่อยๆ
เราค่อนข้างจะมีปัญหากับเมท ไม่ได้ทะเลาะกันนะ แต่ไลฟ์สไตล์มันไม่ตรงกัน เราก็จะมาอยู่กับเพื่อนอีกห้องนึง นั่งคุยกันจนง่วงก็จะกลับไปนอนห้องตัวเอง
จนมาวันหนึ่ง อ้อ เราเป็นลีดคณะ ซึ่งการซ้อมลีดคณะเนี่ย มันหนักมากกกกกก คือซ้อมดึกมาก เลิกแบบห้าทุ่ม เที่ยงคืน เราก็เพลียอ้ะ ก็จะกลับมาอาบน้ำนอนเลย ไม่ค่อยได้ไปห้องเพื่อน
ต่อนะ มาวันนึง พี่ลีดเนี่ย ได้พาไปร้านเหล้าแถวม. โอ้โห ครั้งแรกในชีวิต ตื่นเต้นมากๆ อ้ะแต่งตัวไงดี ก็แบบไม่รู้ร้านเป็นไง มันไม่เคยไปอ้ะตั้งแต่เกิด5555555 ก็แบบอยากแต่งตัวดีๆไปอ่อยไรงี้
พอไปถึงร้าน เราเป็นคนติดกล้องมาก ชอบพกเวลาไปเที่ยว ลักษณะร้านก็เป็นเปิดโล่งแบบทั่วไป เราก็นั่งมองคนนู้นคนนี้ กินเหล้าก็ไม่เป็น บุหรี่ก็ไม่สูบ บารากุก้เพิ่งรู้จักอ้ะ 55555 (ตอนนี้ก็ยังไม่เสพไม่สูบสักอย่าง) ก็กินแต่เปปซี่ไป หายใจก็ลำบาก เหม็นบุหรี่จริงๆ เราก็มองหากลิ่น สรุปกลิ่นมันมาจากโต๊ะข้างหลัง เราก็เลยหันไปมอง ก็มีคนนึงเค้าก็มองมาเห็นว่าเราปิดจมูก เค้าก็พูดแบบขยับแค่ปากว่าขอโทษครับ ละก็ตบหัวเพื่อนมันที่สูบละเป่า นาทีนั้นสะใจ5555555 เค้าก็เป่าขึ้นบนฟ้าแทน เราก้สบายใจละ ทีนี้ก่อนกลับก็สักหน่อยละกัน ไปขอถ่ายรูป คือปลื้มไง เค้าแบบ แมนดี ละมีความเกรงใจ จัดไปสองรูป ตอนนั้นคือมีความสุขมากกก อิอิ
ผ่านไปเดือนกว่า
เราก็ได้ข่าวมาจากเพื่อนเค้าเนี่ย ว่าคนที่เราถ่ายรูปด้วยได้เสียชีวิตแล้ว เราก็ตกใจมาก แบบเฮ้ย! พึ่งเจอเองนะ แล้วก็เป็นคนที่ชอบ ก็ไม่ได้เสียใจเท่าไหร่แต่ตกใจมากกว่า เราก็เป็นคนจิตอ่อน อ่อนไหวง่ายด้วย กับเรื่องแบบนี้ยิ่งแล้วใหญ่ เราก็คิดๆๆในหัวตลอด แบบมันงงอ้ะ ว่าทำไมคนเราไปเร็วแบบนี้ ยิ่งพอรู้สาเหตุก็ยิ่งเศร้า
ประมาณวันสองวันต่อมาเราก็ได้ไปกินข้าวกับเพื่อนที่ตลาดในมอ ช่วงนั้นเป็นช่วงประมาณฤดูฝน ท้องฟ้ามันก็แปรปรวนอ้ะ เพื่อนก็เล่าความฝันให้ฟัง ว่า
' เนี่ย เมื่อคืนกูฝันแหละว่าอ้ะมาหากูที่ห้องใช่ป้ะ ละก็ปีนขึ้นเตียงมาหากูเว่ย กูก็ถามว่า เห้ย มีอะไรรึเปล่า ก็ไม่ตอบกูเลย จนแบบใกล้กูมากๆ แบบแล้วมองกูตาแข็งเลย กูก็กลัวอ้ะ กูเลยกระโดดลงเตียงมา เสร็จแล้วกูก็วิ่งหนีเลย ลงมาหน้าหอใช่ป้ะ พอลงมาถึง ตรงวงเวียนหน้าหอ แบบกูเหนื่อยแล้วอ้ะ กูเลยแหกปากถามเลยว่า เป็นไรเนี่ย!! ต้องการไรจากกู แล้วรู้ป้ะ ตอบกูว่าไง ตอบกูว่า กูไม่ใช่(เรา) กูชื่อ(คนที่ตาย) กูจะมาเอาชีวิตมัน!! '
.
..
...
เดี๋ยวมาต่อตอนดึกจะได้มีฟีลลิ่ง
เรื่องเล่า.. จากหอใน
บอกก่อนเลยว่าเราเป็นมนุษย์ที่กลัวผีมากกกกกก
แต่ก็ชอบฟังเรื่องผีมากเหมือนกัน ยังไม่พอ มันดันเจอกับตัวเองบ่อยด้วยเนี่ยสิ
วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องที่ร้ายแรงกับเรามากที่สุดตั้งแต่เคยเจอมา
*โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
**ทั้งหมดเป็นเรื่องจริงไม่แต่งเติม**
เรื่องมีอยู่ว่า
ในช่วงที่เราเพิ่งเข้าม.มาใหม่ๆ แน่นอนว่าเฟรชชี่ส่วนใหญ่ก็ต้องอยู่หอใน ซึ่งครั้งแรกที่มาเราไม่ได้รู้สึกน่ากลัวหรืออะไรเลยนะ เฉยๆมาก ก็อยู่ไปเรื่อยๆ
เราค่อนข้างจะมีปัญหากับเมท ไม่ได้ทะเลาะกันนะ แต่ไลฟ์สไตล์มันไม่ตรงกัน เราก็จะมาอยู่กับเพื่อนอีกห้องนึง นั่งคุยกันจนง่วงก็จะกลับไปนอนห้องตัวเอง
จนมาวันหนึ่ง อ้อ เราเป็นลีดคณะ ซึ่งการซ้อมลีดคณะเนี่ย มันหนักมากกกกกก คือซ้อมดึกมาก เลิกแบบห้าทุ่ม เที่ยงคืน เราก็เพลียอ้ะ ก็จะกลับมาอาบน้ำนอนเลย ไม่ค่อยได้ไปห้องเพื่อน
ต่อนะ มาวันนึง พี่ลีดเนี่ย ได้พาไปร้านเหล้าแถวม. โอ้โห ครั้งแรกในชีวิต ตื่นเต้นมากๆ อ้ะแต่งตัวไงดี ก็แบบไม่รู้ร้านเป็นไง มันไม่เคยไปอ้ะตั้งแต่เกิด5555555 ก็แบบอยากแต่งตัวดีๆไปอ่อยไรงี้
พอไปถึงร้าน เราเป็นคนติดกล้องมาก ชอบพกเวลาไปเที่ยว ลักษณะร้านก็เป็นเปิดโล่งแบบทั่วไป เราก็นั่งมองคนนู้นคนนี้ กินเหล้าก็ไม่เป็น บุหรี่ก็ไม่สูบ บารากุก้เพิ่งรู้จักอ้ะ 55555 (ตอนนี้ก็ยังไม่เสพไม่สูบสักอย่าง) ก็กินแต่เปปซี่ไป หายใจก็ลำบาก เหม็นบุหรี่จริงๆ เราก็มองหากลิ่น สรุปกลิ่นมันมาจากโต๊ะข้างหลัง เราก็เลยหันไปมอง ก็มีคนนึงเค้าก็มองมาเห็นว่าเราปิดจมูก เค้าก็พูดแบบขยับแค่ปากว่าขอโทษครับ ละก็ตบหัวเพื่อนมันที่สูบละเป่า นาทีนั้นสะใจ5555555 เค้าก็เป่าขึ้นบนฟ้าแทน เราก้สบายใจละ ทีนี้ก่อนกลับก็สักหน่อยละกัน ไปขอถ่ายรูป คือปลื้มไง เค้าแบบ แมนดี ละมีความเกรงใจ จัดไปสองรูป ตอนนั้นคือมีความสุขมากกก อิอิ
ผ่านไปเดือนกว่า
เราก็ได้ข่าวมาจากเพื่อนเค้าเนี่ย ว่าคนที่เราถ่ายรูปด้วยได้เสียชีวิตแล้ว เราก็ตกใจมาก แบบเฮ้ย! พึ่งเจอเองนะ แล้วก็เป็นคนที่ชอบ ก็ไม่ได้เสียใจเท่าไหร่แต่ตกใจมากกว่า เราก็เป็นคนจิตอ่อน อ่อนไหวง่ายด้วย กับเรื่องแบบนี้ยิ่งแล้วใหญ่ เราก็คิดๆๆในหัวตลอด แบบมันงงอ้ะ ว่าทำไมคนเราไปเร็วแบบนี้ ยิ่งพอรู้สาเหตุก็ยิ่งเศร้า
ประมาณวันสองวันต่อมาเราก็ได้ไปกินข้าวกับเพื่อนที่ตลาดในมอ ช่วงนั้นเป็นช่วงประมาณฤดูฝน ท้องฟ้ามันก็แปรปรวนอ้ะ เพื่อนก็เล่าความฝันให้ฟัง ว่า
' เนี่ย เมื่อคืนกูฝันแหละว่าอ้ะมาหากูที่ห้องใช่ป้ะ ละก็ปีนขึ้นเตียงมาหากูเว่ย กูก็ถามว่า เห้ย มีอะไรรึเปล่า ก็ไม่ตอบกูเลย จนแบบใกล้กูมากๆ แบบแล้วมองกูตาแข็งเลย กูก็กลัวอ้ะ กูเลยกระโดดลงเตียงมา เสร็จแล้วกูก็วิ่งหนีเลย ลงมาหน้าหอใช่ป้ะ พอลงมาถึง ตรงวงเวียนหน้าหอ แบบกูเหนื่อยแล้วอ้ะ กูเลยแหกปากถามเลยว่า เป็นไรเนี่ย!! ต้องการไรจากกู แล้วรู้ป้ะ ตอบกูว่าไง ตอบกูว่า กูไม่ใช่(เรา) กูชื่อ(คนที่ตาย) กูจะมาเอาชีวิตมัน!! '
.
..
...
เดี๋ยวมาต่อตอนดึกจะได้มีฟีลลิ่ง