นี่เป็นคืนที่สองแล้วที่ทำให้ดิฉันนอนไม่หลับหลังจากจบการแข่งขัน จากงานศิลปหัตถกรรมนักเรียนภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ครั้งที่64 ปีการศึกษา 2557 จังหวัดสกลนคร ในกลุ่มสาระคณิตศาสตร์ กิจกรรมการแข่งขันคิดเลขเร็ว จนต้องขอยืมอมยิ้มของลูกสาวมาตั้งกระทู้ในพันทิป เผื่อว่าเสียงเล็กๆของครูบ้านนอกคนหนึ่ง จะดังไปถึงคณะกรรมการผู้จัดงาน และ เป็นข้อคิดแก่คณะกรรมการผู้ตรวจคำตอบ ในภาคอื่นๆ และระดับดับประเทศต่อไป
ต้องขอเกริ่นนำก่อนค่ะ สำหรับผู้ที่เข้ามาอ่านที่ไม่ได้อยู่ในวงการ การศึกษาว่างานศิลปหัตถกรรมนักเรียนคืออะไร จขกท. ขออธิบายง่ายๆนะคะ ว่างานศิลปหัตถกรรมนักเรียนคืองานการแข่งขันวิชาการ และศิลปะ ของนักเรียนทั่งประเทศ ในแต่ละช่วงชั้น คือ
                1.ปฐมวัย
                2. ช่วงชั้นป. 1-3
                3. ช่วงชั้นป.4-6
                4. ช่วงชั้นม. 1-3 และ
                5. ช่วงชั้นม.4-6

               ในกลุ่มสาระต่างๆเช่น กลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทย กลุ่มสาระการเรียนคณิตศาสตร์ และกลุ่มสาระการเรียนรู้อื่นๆ โดยแต่ละโรงเรียนทั่วประเทศจะคัดเด็กนักเรียนที่เก่งในกิจกรรมต่างๆ มาฝึกฝนเพื่อเเข่งขันกันและคัดนักเรียนที่เก่งที่สุดเพียงหนึ่งเดียวเป็นตัวแทนเข้าแข่งขันในระดับโรงเรียน กลุ่มเครือข่าย เขตการศึกษา ระดับภาค และระดับประเทศต่อไป สำหรับในระดับภาคนั้น จะคัดเอานักเรียน ที่1-3 ของแต่ละภาคนั้น เป็นตัวแทนของทั้งสี่ภาค เพื่อเป็นสิบสองทีม/คนสุดท้ายเข้าแข่งขันในระดับประเทศที่เมืองทองธานี นั่นคือที่สุดของนักเรียนและผู้ฝึกสอน เพื่อหาสุดยอดเด็กเก่งของประเทศไทยเรา.
              ตัวอย่างที่ท่านๆเคยเห็นบ่อยๆในข่าวคือเด็ก ตจว. ตัวน้อยเล่านิทานภาษาอังกฤษ คล่องปรื๋อ เด็กเล่านิทานหลายภาษา ก็ล้วนแต่มาจากการต่อยอดจากการเข้าประกวดในงานศิลปหัตถกรรมนักเรียนทั้งสิ้น แต่ทั้งคุณครูและนักเรียนทุกคนที่เข้าร่วมงานนี้ล้วนทุ่มเท ทั้งกำลังกาย กำลังใจ กำลังทรัพย์ เพราะไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่ได้มาง่ายๆหรอกค่ะ โดยเฉพาะนักเรียนที่ต้องฝึกฝนอย่างหนักไม่แพ้กัน
              แต่แล้วสิ่งที่ดิฉันและนักเรียนได้ทำมามันก็พังลง ภาพของเด็กนักเรียนหญิงที่ทรุดลงกับพื้นร้องโห้โฮ สะอึก สะอื้น ไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง ยังวนเวียนอยุ่ในหัวอยู่ในหัวของดิฉัน ณ ตอนนี้