สวัสดีจ้านี่ก็เป็นกระทู้แรกของเราเอง วันนี้ก็อยากจะมาพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องความชอบของเราเอง
เรื่องมีอยู่ว่า
ตอนแรกเราก็ไม่ได้รู้สึกกับเพื่อนผช คนนี้มากเกินกว่าเพื่อนเลย เราสนิทกับเขาอาจเป็นเพราะเขาก็เฟรนลี่ด้วยแหละ เราก็ไม่เคยคิดอะไรกับเขาเลยนะ แบบเราชอบใครเราให้เขาไปบอกปรึกษาเค้าด้วยซ้ำ เราก็เริ่มสนิทกันเดินกลับบ้านพร้อมกันบางครั้งเราก็เล่นกันเหมือนแฟน. ชอบว่าเค้าเป็นแฟนเราอะไรประมาณนี้พูดเล่นหยอกล้อกันไปแต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรนะ พอเวลาผ่านมสมันก็มีเหตุการณ์นึงที่ทำให้เรารู้สึกว่าเราชอบเขา(ไม่ขอบอกว่าอะไรนะ) เราก็ปรึกษากับเพื่อนว่าเราชอบเขา ซึ่งมันก็เป็นช่วงม.6ด้วยแหละ เราก็แอบคิดว่าจะบิกหรือไม่บอกดีเพราะว่ามันก็ต้องจากกันอยู่แล้ว แต่เราก็ตัดสินใจที่จะบอกเขานะ แล้วเราก็บอกกับเขาว่าเรารู้สึกดีกับเขานะ ถ้าถามว่าโดนปฏิเสธไหม๊ มันก็เชิงๆแบบนั้นแหละแต่เขาบอกแค่ว่าเขายังไม่อยากมีแฟน เขายังอยากมีชีวิตที่อิสระ อยู่ เออเราก็เข้าใจ แต่เราไม่เคยโกรธเขาเลยนะที่ไม่คบเราแต่เราแค่นอยๆจากวันนั้นเราก็ไม่คุยกับเค้าเลย. จนจบม.6เขาก็พยายามเข้ามาคุยด้วยนะ แต่เราก็เดินหนีๆเรายอมรับว่าเราเศร้ามากไม่อยากคุย แต่เรามีความคิดนะว่ามันเป็ยแค่ความกลงความเคลิ้มกับคำพูดเฉยๆ เราคิดว่าไม่นานเราก็คงเลิกชอบเกมือนคนอื่นๆที่เราชอบมาแป๊ปเดียวก็เลิก แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้นสิเชื่อไม๊ว่าเวลาผ่านมานานแค่ไหน. เราคบกับคนอื่นนะตั้งแต่เราจบม.6มา แต่พอเลิกกันเรากลับคิดถึงแต่เขา จนมาครั้งนี้เราเลิกกับแฟนคนนึงไปเราก็กลับมาคิดถึงเขาตลอดจนถึงตอนนี้ เฝถึงแม้เราจะไม่ค่อยไดคุยกันทุกวัน นานๆครั้งย้ำว่านานๆครั้งเราก็คิดถึงเค้าทุกวันเลยนะ. เราก็ไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไงกับเราหรอกนะแต่เขาเคยบอกว่าเขาเคยชอบเรานะ. ตอนนี้ที่คุยกันเราคงคิดไปเองแหละว่าเขาคงยังมีความรู้สึกดีๆเหลืออยู่ แต่เรื่องของเรามันคงเป็นไปไม่ได้สินะ เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหนเหมือนความรู้สึกของเรามันยังอยู่ที่เดิม มันไม่เปลี่ยนไปตามกาลเวลาเลยนะถึงเราจะมีแฟนคบกับใครเราก็รู้สึกเหมือนกับว่าเรายังรักคนที่เราคบได้ไม่เต็มหัวใจยังพูดคำว่ารักได้ไม่เค็มปาก หรือเพราะเรายังมีเค้าอยู่ในใจเสมอมา
เราเศร้าจังเราไม่เข้าใจตัวเองทำไมเราต้องชอบเขามากขนาดนี้ทั้งไที่ตอนที่เป็นเพื่อนกันเราไม่เคยมีความคิดที่จะคิดเกินเพื่ินเลยสักนิดแต่ใครจะรู้ว่าความรู้สึกมันเปลี่ยนได้สินะ. เราควรจะทำไงดี? เพื่อนๆ
ทำไมต้องเป็นเธอ...
เรื่องมีอยู่ว่า
ตอนแรกเราก็ไม่ได้รู้สึกกับเพื่อนผช คนนี้มากเกินกว่าเพื่อนเลย เราสนิทกับเขาอาจเป็นเพราะเขาก็เฟรนลี่ด้วยแหละ เราก็ไม่เคยคิดอะไรกับเขาเลยนะ แบบเราชอบใครเราให้เขาไปบอกปรึกษาเค้าด้วยซ้ำ เราก็เริ่มสนิทกันเดินกลับบ้านพร้อมกันบางครั้งเราก็เล่นกันเหมือนแฟน. ชอบว่าเค้าเป็นแฟนเราอะไรประมาณนี้พูดเล่นหยอกล้อกันไปแต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรนะ พอเวลาผ่านมสมันก็มีเหตุการณ์นึงที่ทำให้เรารู้สึกว่าเราชอบเขา(ไม่ขอบอกว่าอะไรนะ) เราก็ปรึกษากับเพื่อนว่าเราชอบเขา ซึ่งมันก็เป็นช่วงม.6ด้วยแหละ เราก็แอบคิดว่าจะบิกหรือไม่บอกดีเพราะว่ามันก็ต้องจากกันอยู่แล้ว แต่เราก็ตัดสินใจที่จะบอกเขานะ แล้วเราก็บอกกับเขาว่าเรารู้สึกดีกับเขานะ ถ้าถามว่าโดนปฏิเสธไหม๊ มันก็เชิงๆแบบนั้นแหละแต่เขาบอกแค่ว่าเขายังไม่อยากมีแฟน เขายังอยากมีชีวิตที่อิสระ อยู่ เออเราก็เข้าใจ แต่เราไม่เคยโกรธเขาเลยนะที่ไม่คบเราแต่เราแค่นอยๆจากวันนั้นเราก็ไม่คุยกับเค้าเลย. จนจบม.6เขาก็พยายามเข้ามาคุยด้วยนะ แต่เราก็เดินหนีๆเรายอมรับว่าเราเศร้ามากไม่อยากคุย แต่เรามีความคิดนะว่ามันเป็ยแค่ความกลงความเคลิ้มกับคำพูดเฉยๆ เราคิดว่าไม่นานเราก็คงเลิกชอบเกมือนคนอื่นๆที่เราชอบมาแป๊ปเดียวก็เลิก แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้นสิเชื่อไม๊ว่าเวลาผ่านมานานแค่ไหน. เราคบกับคนอื่นนะตั้งแต่เราจบม.6มา แต่พอเลิกกันเรากลับคิดถึงแต่เขา จนมาครั้งนี้เราเลิกกับแฟนคนนึงไปเราก็กลับมาคิดถึงเขาตลอดจนถึงตอนนี้ เฝถึงแม้เราจะไม่ค่อยไดคุยกันทุกวัน นานๆครั้งย้ำว่านานๆครั้งเราก็คิดถึงเค้าทุกวันเลยนะ. เราก็ไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไงกับเราหรอกนะแต่เขาเคยบอกว่าเขาเคยชอบเรานะ. ตอนนี้ที่คุยกันเราคงคิดไปเองแหละว่าเขาคงยังมีความรู้สึกดีๆเหลืออยู่ แต่เรื่องของเรามันคงเป็นไปไม่ได้สินะ เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหนเหมือนความรู้สึกของเรามันยังอยู่ที่เดิม มันไม่เปลี่ยนไปตามกาลเวลาเลยนะถึงเราจะมีแฟนคบกับใครเราก็รู้สึกเหมือนกับว่าเรายังรักคนที่เราคบได้ไม่เต็มหัวใจยังพูดคำว่ารักได้ไม่เค็มปาก หรือเพราะเรายังมีเค้าอยู่ในใจเสมอมา
เราเศร้าจังเราไม่เข้าใจตัวเองทำไมเราต้องชอบเขามากขนาดนี้ทั้งไที่ตอนที่เป็นเพื่อนกันเราไม่เคยมีความคิดที่จะคิดเกินเพื่ินเลยสักนิดแต่ใครจะรู้ว่าความรู้สึกมันเปลี่ยนได้สินะ. เราควรจะทำไงดี? เพื่อนๆ