ขอเล่าความประทับใจเรื่องการไปเชียร์บอลเมื่อวานครับ ผมนั่งอยู่โซน W1 ทางขวามือของประธานครับ ตรงนั้นนี่โห่นักเตะฟิลิปปินส์กันแรงใช้ได้เลย เริ่มกันตั้งแต่ตอนวอร์มเลย ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือปล่าวว่าโห่จนนักเตะปินส์ยิงนกตกปลากันหมดช่วงตอนวอร์ม แล้วก็ถึงเวลาแข่งขัน อย่างที่ท่านทั้งหลายที่อยู่ในสนามทราบ เสียงโห่อื้ออึง ยิ่งโดยเฉพาะเบอร์ 12 นี่เป็นเป้าเลย ผมนี้เข้าใจความหมายของผู้เล่นคนที่ 12 เลย นี่มันนรกของผู้มาเยือนชัดๆ กองเชียร์ฟิลิปปินส์บนโซน W2 ซึ่งอยู่บริเวณที่ผมนั่งก็พยายามร้องเพลงเชียร์ก็โดนเราโห่อีก (แต่อันนี้อาจจะไม่ค่อยงามนะครับ 555)

แต่พอเกมส์จบบรรยากาศก็เปลี่ยนเป็นคนละเรื่องนะครับ หลังจากที่นักเตะไทยมาขอบคุณกองเชียร์แล้วก็มีนักบอลฟิลิปปินส์สองสามคน เดิมมาขอบคุณกองเชียร์เค้าที่อยู่ด้านบน กองเชียร์ไทยเราจากที่เคยโห่ ก็เปลี่ยนมาปรบมือให้กำลังใจนักเตะฟิลิปปินส์กัน รวมทั้งมีบางคนหันขึ้นไปให้กำลังใจกองเชียร์ฟิลิปปินส์ด้วย ผมเองก็ตะโกนด้วยว่า  Don't give up ดังๆ ถ้าใครอยู่ตรงนั้นจะเห็นนักบอลฟิลิปปินส์เบอร์ 2 ปีนอัฒจรรย์ขึ้นมาร้องไห้กอดกับกองเชียร์ อาจจะเป็นพ่อแม่เค้ามั้งครับ พวกเราก็ปรบมือให้ (เบอร์ 2 นี่ถ้าจะเสียใจมาก ทั้งกอดกองเชียร์ร้องไห้ นั่งซึมอยู่กลางสนามคนเดียว เดินวนรอบๆสนามคนเดียวแบบซึมๆ)

พอดีผมไปกับลูกห้าขวบครับ เขาถามว่าทำไมปรบมือให้ฟิลิปปินส์ ผมเลยได้โอกาสสอนว่า เมื่อกี้ตอนแข่ง เราและเขาคือคู่ต่อสู้ นักกีฬาก็วิ่งเต็มกำลังความสามารถ กองเชียร์ก็ทำหน้าที่เต็มที่เพื่อกดดันฝ่ายตรงข้าม แต่พอเกมส์จบ หน้าที่เราตรงนั้นก็จบ กองโห่ก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป แล้วเราก็ไม่จำเป็นต้องไปเกลียดเค้าเพราะเค้าก็ทำตามหน้าที่เขาเหมือนกัน ทั้งเค้าและเรายังเป็นเพื่อนกันได้

นี่คือมุมดีๆที่ผมอยากจะเล่าเพราะทำให้ผมได้มีโอกาสใด้สอนลูกจากการที่แกได้รับประสบการณ์จริงจากสนาม ขอบคุณกองเชียร์ไทยทุกท่านครับ พวกท่านสุดยอดมาก (ยกเว้นพวกจุดพลุไฟแค่ไม่กี่คนนะครับ พวกนี้ผมมองไปไม่ต่างจากเด็กแว้น & สก๊อย)