สวัสดีค่ะวันนี้แค่อยากระบายความรู้สึกที่ไม่อยากให้คนรอบข้างเขารู้แล้วเป็นห่วงโดยเฉพาะ "คุณแม่"
ช่วงเวลาที่คบกันมันอาจจะน้อยนิดแต่เธอจะรู้บ้างไหมว่าตลอดเวลาที่ผ่านมามันชั่งมีค่ากับเรามากแค่ไหน? รู้ไหมว่าเรารัก,ทุ่มเท,พยายามทำหรือเปลี่ยนนิสัยที่เธอบอกว่าไม่ชอบ มันยากนะแต่เราก็พยายามที่สุดจริงๆ เราหวังมาตลอดว่าที่เราคอยรีบทายาให้เวลาโดนมดกัด รีบหาอุปกรณ์ช่วยบ่งเสี้ยนลวดเหล็กที่ตำนิ้วมือเธอ นั่งอดหลับอดนอนช่วยเธอทำโปรเจค/รายงานส่งอาจารย์บ้างเล็กๆน้อยๆ นอนดึก ( เรียกว่าเช้ามืดดีกว่า ) แล้วต้องฝืนตื่นมาอาบน้ำขับรถไปส่ง คอยอาสาจะไปรับที่บ้าน ที่หอพัก บ้านเพื่อน
เธอหลับอยู่แล้วตื่นมาหิวน้ำเราเดินลงไปหยิบและป้อนให้ จะไปไหนยังไงเราไม่ว่าไม่เคยห้ามสักครั้งเลย ซักผ้าตากผ้าที่หอบจากหอมาให้ซักโดยเราไม่เคยบ่น อยู่ด้วยกันก็ไม่ค่อยคุยด้วยเพราะตอบแชทกิ๊ก,เด็ก,แฟน เราไม่ว่าอะไร นัดเจอหรอไปนอนกับใครที่ไหนเราก็ไม่เคยอาละวาด
เพื่อนสนิทตัวเล็กๆคนนึงเคยถามว่า " ตรูถามจิงๆนะ มุงเหนื่อยไหมที่ต้องคอยทำนั่นโน่นนี้ให้เขา"
บอกเลยนะว่าเหนื่อยนะ..หลายคนมองว่าเรา "โง่" แต่เรายอมโง่ค่ะ เพราะยังไม่อยากเสียเขาไปจนสัปดาก่อนถามเซ้าซี้พอเธอรำคาญใส่อารมกะเรา เราเสียใจจริงๆนะ ตลอดเวลาเสียใจนะ น้อยใจนะ ทุกครั้งที่เรายิ้มให้หลังจับได้ว่าเธอโกหกแล้วโกหกออีกเรากลัวจะเสียเทอไปเราเลยยอมทนเจ็บ
วันหนึ่งที่เธอหลุดปากเรื่องที่ไปมุ้งมิ้งกะอีกคนด้วยตัวเธอเอง คืนนั้นเรานอนหันหลังให้เพราะเราเสียใจและร้องไห้ นานไปเรายิ่งงอแงและอยากให้เธอง้อเลยขอเลิก เธอบอกว่า "อื้ม เอาที่+++สบายใจละกัน" เรายิ่งโมโหจนตอนนี้เราเลิกกันจริงๆ
เราไม่สามารถอยู่ในบ้านและมองเห็นภาพเก่าๆในวันก่อนไม่ได้ เราไปดื่มติดๆกัน3วัน3ที่ 1หลักสี่2.ชลบุรี3.บางมด ตอนนั้นเรารู้สึกโอเคแล้วและคิดว่าคงเข้มแข็งพอที่จะเจอหรือคุยโดยไม่มีคนขี้แงอีก
มั่นใจว่าไม่เป็นไร เลยทักไลน์เรื่องของๆเทอ แค่เธอพิมกลับมาเราเนี่ยดีใจจะขาด รู้ไหมเราอยากเจอเธอ อยากกอด เหมือนเมื่อก่อน อยากบอกความรู้สึกที่ยังรักคิดถึงแต่ก็ต้องหยุดไว้
เพราะอะไรหน่ะหรอ? เรากลัวเธออยู่ข้างๆใครคนนึงหากเขาเห็นคงไม่ดีแน่
แค่2ประโยคที่เธอตอบมาเรานั่งนิ่งๆมองจอโทรศัพรอเธอตอบไลน์ อยุ่ๆน้ำตาที่หยดลงมาและค่อยๆตามกันมาโดยที่เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องร้องไห้อีก?
เราไม่ขอให้ใครมาสงสารเราที่เธอไม่รักเรา โดยเฉพาะทุกครั้งที่เราร้องไห้และมีคนอื่นอยู่ด้วย เราสมเพศตัวเองมากๆ เกลียดตัวเองเสมอที่อ่อนแอ ไม่อยากถูกหาว่าสำออยให้สงสารอีก
ถ้าเธอมีโอกาสมาอ่าน ช่วยรับรู้ทุกความรู้สึกเราที ที่ผ่านมาเราหึง เราห่วง เราถามว่าทำไรที่ไหน เพราะเราเปนห่วง เราแค่รักเธอมากกว่าเทอรักเราไปแยะ
**สุดท้ายเราจะบอกว่า เรารักเธอมากนะ <3 EKK**
ปล. ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ ของที่ยังอยู่บ้านเรารอหน่อยนะ เด๋วเราจะกลับใต้ไปทำใจสักพัก ก่อนไปจะเอาไปให้
้
[ ระบายความรู้สึก ] เกลียดตัวเองที่ยังอ่อนแอ โกหกตัวเองว่าไหว แค่เขาตอบไลน์มาสำออยทำไม :(
ช่วงเวลาที่คบกันมันอาจจะน้อยนิดแต่เธอจะรู้บ้างไหมว่าตลอดเวลาที่ผ่านมามันชั่งมีค่ากับเรามากแค่ไหน? รู้ไหมว่าเรารัก,ทุ่มเท,พยายามทำหรือเปลี่ยนนิสัยที่เธอบอกว่าไม่ชอบ มันยากนะแต่เราก็พยายามที่สุดจริงๆ เราหวังมาตลอดว่าที่เราคอยรีบทายาให้เวลาโดนมดกัด รีบหาอุปกรณ์ช่วยบ่งเสี้ยนลวดเหล็กที่ตำนิ้วมือเธอ นั่งอดหลับอดนอนช่วยเธอทำโปรเจค/รายงานส่งอาจารย์บ้างเล็กๆน้อยๆ นอนดึก ( เรียกว่าเช้ามืดดีกว่า ) แล้วต้องฝืนตื่นมาอาบน้ำขับรถไปส่ง คอยอาสาจะไปรับที่บ้าน ที่หอพัก บ้านเพื่อน
เธอหลับอยู่แล้วตื่นมาหิวน้ำเราเดินลงไปหยิบและป้อนให้ จะไปไหนยังไงเราไม่ว่าไม่เคยห้ามสักครั้งเลย ซักผ้าตากผ้าที่หอบจากหอมาให้ซักโดยเราไม่เคยบ่น อยู่ด้วยกันก็ไม่ค่อยคุยด้วยเพราะตอบแชทกิ๊ก,เด็ก,แฟน เราไม่ว่าอะไร นัดเจอหรอไปนอนกับใครที่ไหนเราก็ไม่เคยอาละวาด
เพื่อนสนิทตัวเล็กๆคนนึงเคยถามว่า " ตรูถามจิงๆนะ มุงเหนื่อยไหมที่ต้องคอยทำนั่นโน่นนี้ให้เขา"
บอกเลยนะว่าเหนื่อยนะ..หลายคนมองว่าเรา "โง่" แต่เรายอมโง่ค่ะ เพราะยังไม่อยากเสียเขาไปจนสัปดาก่อนถามเซ้าซี้พอเธอรำคาญใส่อารมกะเรา เราเสียใจจริงๆนะ ตลอดเวลาเสียใจนะ น้อยใจนะ ทุกครั้งที่เรายิ้มให้หลังจับได้ว่าเธอโกหกแล้วโกหกออีกเรากลัวจะเสียเทอไปเราเลยยอมทนเจ็บ
วันหนึ่งที่เธอหลุดปากเรื่องที่ไปมุ้งมิ้งกะอีกคนด้วยตัวเธอเอง คืนนั้นเรานอนหันหลังให้เพราะเราเสียใจและร้องไห้ นานไปเรายิ่งงอแงและอยากให้เธอง้อเลยขอเลิก เธอบอกว่า "อื้ม เอาที่+++สบายใจละกัน" เรายิ่งโมโหจนตอนนี้เราเลิกกันจริงๆ
เราไม่สามารถอยู่ในบ้านและมองเห็นภาพเก่าๆในวันก่อนไม่ได้ เราไปดื่มติดๆกัน3วัน3ที่ 1หลักสี่2.ชลบุรี3.บางมด ตอนนั้นเรารู้สึกโอเคแล้วและคิดว่าคงเข้มแข็งพอที่จะเจอหรือคุยโดยไม่มีคนขี้แงอีก
มั่นใจว่าไม่เป็นไร เลยทักไลน์เรื่องของๆเทอ แค่เธอพิมกลับมาเราเนี่ยดีใจจะขาด รู้ไหมเราอยากเจอเธอ อยากกอด เหมือนเมื่อก่อน อยากบอกความรู้สึกที่ยังรักคิดถึงแต่ก็ต้องหยุดไว้
เพราะอะไรหน่ะหรอ? เรากลัวเธออยู่ข้างๆใครคนนึงหากเขาเห็นคงไม่ดีแน่
แค่2ประโยคที่เธอตอบมาเรานั่งนิ่งๆมองจอโทรศัพรอเธอตอบไลน์ อยุ่ๆน้ำตาที่หยดลงมาและค่อยๆตามกันมาโดยที่เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องร้องไห้อีก?
เราไม่ขอให้ใครมาสงสารเราที่เธอไม่รักเรา โดยเฉพาะทุกครั้งที่เราร้องไห้และมีคนอื่นอยู่ด้วย เราสมเพศตัวเองมากๆ เกลียดตัวเองเสมอที่อ่อนแอ ไม่อยากถูกหาว่าสำออยให้สงสารอีก
ถ้าเธอมีโอกาสมาอ่าน ช่วยรับรู้ทุกความรู้สึกเราที ที่ผ่านมาเราหึง เราห่วง เราถามว่าทำไรที่ไหน เพราะเราเปนห่วง เราแค่รักเธอมากกว่าเทอรักเราไปแยะ
**สุดท้ายเราจะบอกว่า เรารักเธอมากนะ <3 EKK**
ปล. ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ ของที่ยังอยู่บ้านเรารอหน่อยนะ เด๋วเราจะกลับใต้ไปทำใจสักพัก ก่อนไปจะเอาไปให้
้