ออกตัวก่อนว่า ส่องมานาน มีปัญหาหนักใจเรื่องนี้มาก ไม่รู้จะปรึกษาใคร
ตั้งกระทู้ก็กลัวดราม่า (แต่ก็ตั้ง) คือ ไม่รู้ว่าจะดราม่าไหม แต่ไม่อยากให้ดราม่านะคะ
เป็นกระทู้แรกที่ตั้ง หากผิดอะไรขออภัยด้วยนะคะ

เรื่องราวอาจจะยาวค่ะ

คือที่บ้านเรานับถือศาสนาพุทธกันหมด แต่เราเป็นคนเดียวที่รู้สึกว่าไม่อิน และสวดมนต์ไม่ได้เลยยย
ไม่ทราบว่าเด็กรุ่นเรา หรือเล็กลงไป เป็นเหมือนกันหรือเปล่านะคะ เราสวดได้แค่นะโม 3 จบ  อิติปิโสอย่าพูดถึงค่ะ
แต่เราก็ไม่ได้ต่อต้านอะไรนะคะ แบบทำบุญก็ไป ฟังสวด ฟังเทศน์เราไปหมด
จนเมื่อเราอยู่มอปลาย เรามีเพื่อนเป็นคริสเตียน และเห็น รับรู้สิ่งที่เขาได้รับพระพรจากพระเจ้า
เรารู้สึกว่าเฮ้ยยย ดีอ่ะ ชอบ

จนเมื่อ 8-9 เดือนที่ผ่านมา มีคนชวนเราไปแคร์ค่ะ กิจกรรมของชาวคริสเตียน ชวนเหมือนลองไปเปิดใจก่อน
เราไม่กล้าปฏิเสธเขา ก็เลยตอบตกลงไปค่ะ นั่นเป็นครั้งแรกที่เราเริ่มรู้จักชีวิตคริสเตียนจริงๆ
พอเราไปแคร์ พี่น้องคริสเตียนก็ดีกับเราค่ะ คือเราชอบพวกเขา เขาก็ชวนเรามาเชื่อในพระเจ้า เราก็โอเค ไม่กล้าปฏิเสธอีกแล้ว
ตอนแรกเรายอมรับค่ะ ไปโบสถ์ ไปแคร์ ทำกิจกรรมทางศาสนาคริส แต่ไม่มีท่าทีในการเชื่อพระเจ้า หรือไว้วางใจในพระองค์
ทีนี้ พี่เลี้ยงของเราเหมือนเขาจะรู้ค่ะ เขาบอกให้เราอธิษฐานกับพระเจ้าบ่อยๆ แล้วก็พูดถึงพระราชกิจของพระองค์
ซึ่งเราเคยฟังมาบ้าง แรกๆเราไม่เชื่อค่ะ คือแบบเราพุทธมาตลอด ถึงจะไม่ค่อยเข้าวัด แต่อยู่ๆจะเปลี่ยนไปคริสเตียนเลยคงไม่ใช่

แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปค่ะ ได้แต่เขาให้ทำอะไรก็ทำ .. และทุกครั้งที่เราไปโบสถ์ เราไม่เคยบอกพ่อแม่เลยค่ะ
เนื่องจากเรายังไม่มีท่าทีเชื่อในพระเจ้าจริงๆ เราเลยไม่รู้จะบอกทำไม ได้แต่บอกแม่ว่า ไปเป็นเพื่อน เพื่อนที่เป็นคริสเตียน
แม่เราก็บอกว่า อย่าไปยุ่งอะไรนะ ห่างๆไว้ก็ดี  เราก็โอเคค่ะ ไม่กล้าบอกแม่ว่าไปทุกอาทิตย์
แม่บอกให้ห่าง ก็บอกว่าไม่ได้ไปโบสถ์แล้ว  แต่ความจริงคือเราไปทุกอาทิตย์ค่ะ

จนกระทั่ง .. เรื่องมันมาแดง ตอนที่ วันหนึ่งพี่ที่โบสถ์มาบ้านเราค่ะ TwT วินาทีนั้นเหมือนอยากตายเลยค่ะ
แบบมาไม่ทันตั้งตัว มาเจอแม่เรา คุยกะแม่เรา แม่เรานี่มองเราตาขวางเลยค่ะ
จนพี่เขากลับไป แม่ถึงรู้ว่า ทุกวันอาทิตย์ที่เราขอออกไปเที่ยว คือเราไปโบสถ์ (บ้านเราพุทธจ๋ามากกก พ่อเป็นลูกศิษย์วัดค่ะ)
แม่ก็เอาเรื่องนี้ไปพูดกับพ่อค่ะ ทีนี้พ่อรู้ก็แบบ เห้ยยย มันไม่ใช่เรื่องเลยนะลูก ไปทำไม มันไม่ดี พุทธก็ดีอยู่แล้ว

จากนั้นเหมือนโดนกักบริเวณค่ะ ทุกวันอาทิตย์เราโดนห้ามออกไปไหน  ยกเว้นไปเรียน คือพ่อแม่กลัวว่าเราจะไปโบสถ์

แต่คือเหมือนไม่ทันแล้ว เราเชื่อในพระเจ้าไปแล้วค่ะ ก็บอกไม่ถูกว่าเป็นอย่างไร เชื่อตอนไหน
แต่คือมารู้สึกอีกที เราว่าเราโอเคกับศาสนาคริสต์ มากกว่า ศาสนาพุทธ ค่ะ เรามีความสุขที่เชื่อใจพระเจ้า เราไว้วางใจในพระองค์
ประเด็นคือ พอเราไม่ได้ไปโบสถ์ เราก็ไปแคร์แทน แต่เราก็ไม่ได้เรียนพระคัมภีร์ที่โบสถ์ในวันอาทิตย์
ไม่ได้สรรเสริญพระเจ้าในวันอาทิตย์ค่ะ พูดง่ายๆว่า วันอาทิตย์เราไม่ได้ไปโบสถ์ และไม่ได้ทำกิจกรรมทางศาสนาคริสต์เลยค่ะ
เรารู้สึกผิดต่อพระเจ้ามาก ไม่รู้จะทำยังไง จะเริ่มยังไง ได้แต่อ่านไบเบิ้ลอยู่ที่บ้าน เวลาอ่านก็แอบพ่อแม่อ่านค่ะ
เวลาทางคริสตจักรไปค่ายกัน เราไม่เคยได้ไปเลยสักครั้ง ทั้งๆที่ในใจอยากไปมากกกกกก
เราเหมือนเป็นคนนับถือศาสนาคริสต์ แต่ไม่ใช่คริสเตียนเลย เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ถ้ามีคนมาบอกว่า 'พระเจ้าอวยพระพรนะ' ควรตอบว่าอย่างไร
เราได้แค่คิดว่า สักวันนึง พ่อแม่ต้องเข้าใจเรา

ที่เรามาตั้งกระทู้คือ เราอยากทราบว่า เรามีท่าทีที่ผิดไหมคะ เราไม่ไปโบสถ์ ไม่ได้เรียนพระคัมภีร์ ไม่ได้ร้องเพลงสรรเสริญในวันอาทิตย์ แต่เรายังเชื่อในพระเจ้า ยังอ่านไบเบิ้ล ยังอธิษฐานต่อพระองค์เรื่อยๆ อย่างเราเรียกว่า คริสเตียน ได้ไหมคะ ?

กระทู้นี้ไม่อยากให้ดราม่านะคะ กลัวดราม่าเหมือนกระทู้อื่นๆ
เรานับถือโปรแตสแตนท์ค่ะ ยังไม่มีโอกาสได้บัพติศมาค่ะ

ถ้ามีข้อผิดพลาดอะไร ขออภัยด้วยนะคะ
ขอแท็กห้องศาสนา กับ สยามสแควร์นะคะ เราคิดว่ามันเป็นปัญหาของวัยรุ่นน่ะค่ะ
ใครสนใจเป็นเพื่อนก็หลังไมค์ได้นะคะ ถ้ามีปัญหาเดียวกัน เราอยากมีเพื่อนพูดคุยรุ่นๆเดียวกัน ศาสนาเดียวกัน