ทำไมแรกๆมนุษย์พอเห็นเด็กน่ารักหน่อยก็บ่นอยากมีลูก แต่พอมีแล้วกลับพูดว่ารู้งี้ไม่น่ามีเลย

ไม่รู้เหมือนกันว่า มีคนสงสัย และ นำเรื่องนี้ไปขบคิดกันบ้างไหม คือ เท่าที่เห็นมาหลายครั้ง พอเห็นลูกใครน่ารัก ก็บ่นๆอยากจะมีเด็ก มีลูกกะเขาบ้าง แต่สุดท้าย พอมีแล้ว ก็กลับบ่นไม่อยากจะมี บ้างก็โยนให้ผู้ใหญ่เลี้ยง ทั้งที่ร่างกายก็ไม่ค่อยจะไหว แต่กลับไปบอกคนอื่นว่า ดูแลลูกมาเองอย่างภูมิใจ บ้างก็บอก ลูกไม่ใช่ภาระหรอก แต่พอตัวเองตกอับ ก็เริ่มจะรู้สึกค้านๆกับ สิ่งที่เคยคิดไว้ก่อนหน้า ขณะที่อีกจำนวนไม่น้อย ก็บ่นว่า คิดผิดไม่น่าจะมีเลย เพราะมีปัญหาเรื่องค่าใช้จ่ายมหาศาล ไม่ว่าจะค่าเลี้ยงดู กิน นอนต่างๆ ต้องทนเสียงร้อง ตอนดึกๆ ป้อนน้ำ ป้อนข้าวแล้วพอเด็กโตขึ้น ค่าใช้จ่ายก็ยิ่งมาก ขนาดหลายคนเป็นมนุษย์เงินเดือน กินใช้ก็ยังแทบจะไม่พอเลยด้วยซ้ำ สุดท้ายก็ไม่พ้นครอบครัวมีปัญหา ทะเลาะเบาะแว้ง เนื่องจากทรัพยากรไม่พอ และ แย่งกันกินใช้ ถ้าเลวร้ายหน่อยครอบครัวก็แตกแยก เพราะไม่มีใครอยากจะทนลำบาก ทั้งที่ตอนแรกบอกกันรักนักหนา สุดท้ายกลายเป็นว่ารักแต่ตนเอง แล้วอย่างงี้ ก็คงจะเห็นมีแต่ ไม่มีลูก หรือ อยู่เป็นโสด อาจจะดีกว่า

แล้วอ่ย่างนี้ คนที่ประสบปัญหานี้จะแก้ไขอย่างไร ส่วนคนที่ไม่แต่งงาน เป็นโสด จะดูแลตัวเองอย่างไร เพราะสุดท้ายแล้ว พวกที่แต่งงาน มีลูก ก็ต้องดูแลตัวเองอยู่ดีนั่นแหล่ะ เพราะลูกก็ต้องไปมีชีวิตของตัวเอง ไม่มาเฝ้าคนแก่ ให้เวลาในชีวิตโดนขโมยไปหรอก ฟังดูอาจจะขัดความรุ้สึกนะ แต่มันคือเรื่องจริงยุคสมัยต่อจากนี้