สวัสดีค่ะ
เพิ่งเคยตั้งกระทู้ครั้งแรกค่ะ ผิดพลาดอะไร รบกวนแนะนำด้วยค่ะ
เข้าเรื่องเลยนะคะ เรากับแฟน คบกันมาปีกว่า แฟนเราอายุอ่อนกว่าเรา เคยผ่านการมีครอบครัวมาแล้ว และมีลูกติดมาด้วย ลูกยังเด็ก เขาเพิ่งเลิกกับแฟนเขาไม่นาน ก็มาคบกับเรา แรกๆ เราก็มีความสุขดี เพราะต่างคนก็ต่างแสดงแต่สิ่งดีๆ ออกมา
เราเป็นลูกสาวคนเดียว หน้าตาก็จัดว่าพอดูได้ แต่ชีวิตไม่เคยสมหวังในความรักเลย
จนมาคบกับแฟนคนนี้ รู้สึกว่าเขาเป็นคนดีมาก เอาใจ ดูแล ยอมเราทุกอย่าง แต่ค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นตลอดระยะเวลา ปีกว่า เราเป็นฝ่ายออก 99% เลยก็ว่าได้ ไปไหนมาไหน เราจ่าย รถยนต์เขาก็ไม่มี ใช้รถเราตลอด บางเดือนเงินไม่พอใช้ก็มายืมเรา ซึ่งเราคือมนุษย์เงินเดือน มีหนี้สิน ผ่อนทั้งบ้าน ทั้งรถ และภาระรายจ่ายในครอบครัวเรา ที่เราต้องดูแล เงินจึงไม่มีมากพอ ที่จะมาคอย support ให้ใครยืม บางเดือนต้องไปหาลูก ค่าน้ำมันเราก็ต้องออก คือตั้งแต่เขามีเรา ไม่ต้องควักเงินเลย เรารู้สึกว่าเราต้องเลี้ยงเขาอีกคน ทั้งที่เงินที่เลี้ยงเขาเอามาให้แม่ เอามาจ่ายหนี้สินหน้าจะมีประโยชน์มากกว่า
ความจนไม่ใช่ประเด็นสำคัญในการจะเลือกคบใครซักคน ประเด็นอยู่ที่ว่า เขาไม่กระตือรือร้นที่จะทำให้ชีวิตมันดีขึ้น ใช้ชีวิตสบายๆ ทำแค่งานประจำ ไม่คิดสร้างรายได้เพิ่ม ลำพังรายจ่ายของเขา ที่ต้องส่งลูก ค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ากินไปวันๆ ก็ไม่พอที่จะมาจุนเจือหรือช่วยเหลือเรา ในยามที่เราช็อตเลย โอกาสพิเศษไม่เคยซื้ออะไรให้ วันเกิด เค๊กซักชิ้นก็ไม่มี เหตุผลเพราะไม่มีเงิน ตรงกันข้าม เราใส่ใจทุกอย่างที่เป็นเขา วันเกิด แม่เขา ลูกเขา เราต้องหาของขวัญ หาเค๊ก ทำทุกอย่าง เงินหมดไปไม่ใช่น้อย ให้กับเขาและครอบครัวเขา เราไม่ได้เสียดายหรอก เพราะเรารักเขา
ส่วนกับทางครอบครัวเรา ไม่เคยปริปากบ่นว่าเขาจน เรารักใครแม่ก็รักด้วย
แต่มาถึงวันนี้ ด้วยภาระหน้าที่ ที่ผู้หญิงคนเดียวแบกรับอยู่ ทำงานประจำ หารายได้เสริม เหนื่อยแสนเหนื่อยกระตือรือร้นเพื่อจะทำให้ชีวิตดีขึ้น แต่เขาไม่ทำอะไร ไม่สร้างอะไรเพื่ออนาคตของเราเลย พูดถึงเรื่องแต่งงาน ก็เงียบ คือชีวิตไม่มีอนาคตเลย อยู่ไปวันๆ พอบ่น พอว่า ก็ผมมันจน ผมมันดีไม่พอ ขอให้โชคดี ขอให้เจอคนดี ๆ แต่ไม่เคยคิดทำอะไรให้มันดีขึ้น เพื่อที่จะได้มีกันต่อไป สรุปผู้ชายคนนี้รักเรามั้ย แล้วจำเป็นแค่ไหนที่เราต้องทน หน้าที่การงานเราก็ดี โอกาสที่จะเจอคนที่พร้อมจะดูแลเรา ก็น่าจะไม่ใช่เรื่องยาก .... แต่ติดที่ว่าเราตัดใจไม่ได้ ตั้งใจจะเลิกทีไร สุดท้ายก็ใจอ่อนทุกที
ใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้กับตัวบ้าง มาแชร์กันหน่อยค่ะ ตอนนี้เราห่างกัน เราเองพยายามฝืนตัวเอง ตัวเราไม่มีใคร ไม่มีคนใหม่ แต่ความรู้สึกตอนนี้ เบื่อหน่าย กับความไม่เอาไหน และความเห็นแก่ตัวของเขา ที่นับวันจะมากขึ้นเรื่อยๆ
ไม่ต้องรวยมาก แต่อย่าเบียดเบียนกัน ดูแลเราได้บ้าง ใส่ใจในโอกาสพิเศษๆ คงไม่ขอมากไปมั้ง T_T
แฟนจน ต้องทนมั้ย มีลูกติด ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย
เพิ่งเคยตั้งกระทู้ครั้งแรกค่ะ ผิดพลาดอะไร รบกวนแนะนำด้วยค่ะ
เข้าเรื่องเลยนะคะ เรากับแฟน คบกันมาปีกว่า แฟนเราอายุอ่อนกว่าเรา เคยผ่านการมีครอบครัวมาแล้ว และมีลูกติดมาด้วย ลูกยังเด็ก เขาเพิ่งเลิกกับแฟนเขาไม่นาน ก็มาคบกับเรา แรกๆ เราก็มีความสุขดี เพราะต่างคนก็ต่างแสดงแต่สิ่งดีๆ ออกมา
เราเป็นลูกสาวคนเดียว หน้าตาก็จัดว่าพอดูได้ แต่ชีวิตไม่เคยสมหวังในความรักเลย
จนมาคบกับแฟนคนนี้ รู้สึกว่าเขาเป็นคนดีมาก เอาใจ ดูแล ยอมเราทุกอย่าง แต่ค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นตลอดระยะเวลา ปีกว่า เราเป็นฝ่ายออก 99% เลยก็ว่าได้ ไปไหนมาไหน เราจ่าย รถยนต์เขาก็ไม่มี ใช้รถเราตลอด บางเดือนเงินไม่พอใช้ก็มายืมเรา ซึ่งเราคือมนุษย์เงินเดือน มีหนี้สิน ผ่อนทั้งบ้าน ทั้งรถ และภาระรายจ่ายในครอบครัวเรา ที่เราต้องดูแล เงินจึงไม่มีมากพอ ที่จะมาคอย support ให้ใครยืม บางเดือนต้องไปหาลูก ค่าน้ำมันเราก็ต้องออก คือตั้งแต่เขามีเรา ไม่ต้องควักเงินเลย เรารู้สึกว่าเราต้องเลี้ยงเขาอีกคน ทั้งที่เงินที่เลี้ยงเขาเอามาให้แม่ เอามาจ่ายหนี้สินหน้าจะมีประโยชน์มากกว่า
ความจนไม่ใช่ประเด็นสำคัญในการจะเลือกคบใครซักคน ประเด็นอยู่ที่ว่า เขาไม่กระตือรือร้นที่จะทำให้ชีวิตมันดีขึ้น ใช้ชีวิตสบายๆ ทำแค่งานประจำ ไม่คิดสร้างรายได้เพิ่ม ลำพังรายจ่ายของเขา ที่ต้องส่งลูก ค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ากินไปวันๆ ก็ไม่พอที่จะมาจุนเจือหรือช่วยเหลือเรา ในยามที่เราช็อตเลย โอกาสพิเศษไม่เคยซื้ออะไรให้ วันเกิด เค๊กซักชิ้นก็ไม่มี เหตุผลเพราะไม่มีเงิน ตรงกันข้าม เราใส่ใจทุกอย่างที่เป็นเขา วันเกิด แม่เขา ลูกเขา เราต้องหาของขวัญ หาเค๊ก ทำทุกอย่าง เงินหมดไปไม่ใช่น้อย ให้กับเขาและครอบครัวเขา เราไม่ได้เสียดายหรอก เพราะเรารักเขา
ส่วนกับทางครอบครัวเรา ไม่เคยปริปากบ่นว่าเขาจน เรารักใครแม่ก็รักด้วย
แต่มาถึงวันนี้ ด้วยภาระหน้าที่ ที่ผู้หญิงคนเดียวแบกรับอยู่ ทำงานประจำ หารายได้เสริม เหนื่อยแสนเหนื่อยกระตือรือร้นเพื่อจะทำให้ชีวิตดีขึ้น แต่เขาไม่ทำอะไร ไม่สร้างอะไรเพื่ออนาคตของเราเลย พูดถึงเรื่องแต่งงาน ก็เงียบ คือชีวิตไม่มีอนาคตเลย อยู่ไปวันๆ พอบ่น พอว่า ก็ผมมันจน ผมมันดีไม่พอ ขอให้โชคดี ขอให้เจอคนดี ๆ แต่ไม่เคยคิดทำอะไรให้มันดีขึ้น เพื่อที่จะได้มีกันต่อไป สรุปผู้ชายคนนี้รักเรามั้ย แล้วจำเป็นแค่ไหนที่เราต้องทน หน้าที่การงานเราก็ดี โอกาสที่จะเจอคนที่พร้อมจะดูแลเรา ก็น่าจะไม่ใช่เรื่องยาก .... แต่ติดที่ว่าเราตัดใจไม่ได้ ตั้งใจจะเลิกทีไร สุดท้ายก็ใจอ่อนทุกที
ใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้กับตัวบ้าง มาแชร์กันหน่อยค่ะ ตอนนี้เราห่างกัน เราเองพยายามฝืนตัวเอง ตัวเราไม่มีใคร ไม่มีคนใหม่ แต่ความรู้สึกตอนนี้ เบื่อหน่าย กับความไม่เอาไหน และความเห็นแก่ตัวของเขา ที่นับวันจะมากขึ้นเรื่อยๆ
ไม่ต้องรวยมาก แต่อย่าเบียดเบียนกัน ดูแลเราได้บ้าง ใส่ใจในโอกาสพิเศษๆ คงไม่ขอมากไปมั้ง T_T