เมื่อวานวันพ่อคะ แม่เราชวนไป พารากอนเพื่อไปถ่ายรูป ตอนแรกเราบอกว่าไม่ไปรถติด เค้าเลยบอกว่านั่งรถไฟฟ้าไปสิ เอาก็ดีนะเพราะว่าลูกเราก็ไม่เคยขึ้นรถไฟฟ้า ได้ประสบการณ์ดีเราขึ้นกันทั้งหมด 4 คน พ่อ แม่ ลูก 10 ขวบ และ 6 ขวบ  จอดรถบ้านสามีแล้วขึ้นสถานีต้นทางคะ ขาไปก็ปกติดีไม่อะไร ส่วนขากลับต้องขึ้นสยาม ตอนที่รอรถไฟฟ้าอยู่ ตรงทางขึ้น เราสังเกตุเห็นแล้ว่ามีลูกศร คงต้องต่อแถวสินะ เพราะเค้าต่อกันทุกประตู รวมถึงแถวของเราด้วย พวกเราต้องคอยจับลูก คนละ 1 เอาไว้ บอกลูกว่าต้องต่อแถวนะ ไม่แซงคิวคนอื่น พูดจบรถไฟฟ้ามาพอดี หันมาอีกที มีผู้ใหญ่ ทั้งหญิงและชาย วัยรุ่นและวัยทำงาน รีบปรี่เข้ามาที่หัวแถวเพื่อแย่งขึ้น ประมาณ สัก 8 คนได้ เราก็งงเนอะ เอ่อไม่เป็นไร พอขึ้นรถไฟฟ้าเท่านั่นแหละ อ๋อไม่น่าละ ที่แท้แย่ง(เด็ก)กันขึ้นมานั่งนี่เอง เรากับลูกๆก็ยืนกันแรกๆก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะเด็กเค้าไม่เคยก็จับเสา อยากจะโหนตามภาษาเด็กบ้านๆ ตื่นเมือง พอไปสัก 4 สถานี คนเล็กเริ่มเดินไปหาพ่อ พ่อหนูเมื่อย (พ่อก็อุ้มไม่ได้พึ่งบาดเจ็บมา) ก็ได้แต่จับลูกไว้ น้องก็เดินมาหาแม่อีก บอกว่าหนูเมื่อย เริ่มลงไปนั่งที่พื้น เราก็เลยจับเค้าให้เค้ายืนขึ้นเพื่อจับเสาและเกาะแม่เอาไว้ ก็เลยบอกเค้า(ไม่รู้จะปลอบยังไง) เราเป็นลูกผู้ชายก็อดทน ยืนแป๊ปเดียวเดี๋ยวก็ถึง อยู่บ้านเราก็ไม่วิ่งเล่นยังไม่เหนื่อยเลยหนิ อดทนนิดเดียว ระหว่างสนทนาดูนั่ง ทั้ง 2 ฝั่ง ก็เห็นเหตุการณ์ตลอด แต่ก็ไม่ได้มีใครลุกให้นั่ง น้องเค้าทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นอีกครั้ง แต่เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ตลอดการสนทนาของเราก็ผ่านไปหลายสถานีได้ ถึงจุดนึง ไม่แน่ใจว่าสถานีอะไรลงกันเยอะมาก เกือบทั้งตู้เรา อืม....เราได้แต่คิดในใจ ขนาด เวลา 1-2 สถานี เวลา แค่ 1-5 นาทีแม้แต่เสี้ยววินาที ก็ไม่มีใครลุกให้เด็กน้อย(แม้บางคนแซงคิวเค้า) ให้เค้าได้นั่งบ้าง พอถึงที่หมายแล้วลง เราก็ถามเค้าว่านั่งรถไฟฟ้าสนุกมั้ย มานั่งอีกมั้ย ตอบพร้อมกัน 2 เสียงเลย ไม่ครับ ... 555 สงสัยจะเข็ด

ลูกเราเสียเต็มคะ ไม่ได้มีสิธิพิเศษอะไร เหมือนพลเมืองคนนึง ถึงแม้เค้าจะตัวเล็ก ก็เต็มใจเสีย แต่เรากลับมีความรู้สึกว่า ยุติธรรมหรือเปล่าสำหรับเด็กๆ พวกเราไม่เท่าไหร่เพราะตามปกติชีวิตประจำวันเราขับรถกันตลอดไม่ค่อยโดยสารรถสาธารณะ  ยังมีเด็กๆ อีกเยอะที่ต้องขึ้นรถไฟฟ้า หรือรถโดยสารสาธารณะ จริงๆแล้วสังคมเราน่าจะรับรู้ได้ว่า เด็ก สตรีมีครรภ์ คนชรา คนพิการ ควรจะเป็นคนที่มีสิทธิพิเศษในสังคม ที่คนแข็งแรงอย่างพวกเราต้องให้สิทธินั้นเพื่อเอื้อเฟื้อแต่ผู้ที่อ่อนแอกว่าเรา ในเมื่อ มันเกิดเหตุการณ์แบบนี้แล้ว หาน้ำใจไม่ได้แล้ว อย่างน้อยๆทางหน่วยงาน ก็ควรให้ความสำคัญมีเก้าอี้เฉพาะสำรองเอาไว้(เหมือนสำรองให้พระบนรถเมล์) ก็ยังดี เช่น  2 ฝั่ง เก้าอี้ เก้าอี้ละ 3 ตัว ติดแถบสีไปเลย สีอะไรสำหรับคนแบบไหน   ถ้าเค้าขึ้นมาแล้วคนที่นั่งไม่ลุกให้ ก็เหมือนคนที่นั่งอยู่ก่อนผิด ให้เป็นกฎมาบังคับ น่าจะดีสังคมจะได้น่าอยู่ขึ้น
เด็กๆ และ คนที่ควรได้รับสิทธิพิเศษในสังคม  จะได้ไม่ต้องมีคำถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับสังคม???