เราปิดกั้นตัวเองอย่างนี้มานานพอสมควรละ ถามว่าเหงาไหม เหงามาก เหงาจนร้องไห้ เหงาจะไม่รู้จะทำยังไงให้หายเหงา เรามีแฟนนะ มีไปก็เท่านั้น ทุกคนใครเขาก็อยากไปเที่ยวกับแฟนตัวเองทั้งนั้น เราก็อยากไปนะ แต่เราไม่เคยได้ไปเลย เราขอไปกับเพื่อนก็ได้แต่เราก็ไม่ได้ไป ส่วนมันอ่ะหรอ ไปทุกที่แต่ไปกับเพื่อนนะ ไม่เคยถามสักคำว่าจะไปด้วยไหม ไปไหนไม่เคยชวน ไม่เคยเอ่ยปากถามอยากไปเที่ยวป่าว เราไม่ว่าเว้ยถ้าอยากไปกับเพื่อน แต่ไม่เคยมีเวลาให้เราเลย เรานั่งคิดทุกวันว่าทุกวันนี้มีแฟนทำไม อิจฉาคนอื่นนะเวลาเห็นเขาไปเที่ยว เราขอไปกับเพื่อนเรายังไม่ได้เลย ทุกวันนี้เราได้แต่อยู่ในห้อง จะออกทีก็นู้นแหละไปเรียน จะเจอหน้ากันอะหรอ อาทิตย์ละครั้ง จนพี่เราเพื่อนเราแถวบ้านเขาบอกเราบ้า ไม่คิดจะออกไปไหนเลยหรอ เราก็อยากไปนะ แต่ถ้าเราอยู่แบบนี้แล้วทำให้มันสบายใจ เราก็ยอมไม่รู้ว่ายอมทำไม มันเหมือนอยู่คนเดียวมีแฟนแต่เหมือนไม่มีต้องอยู่คนเดียว เหมือนจะเป็นโรคซึมเศร้า เราไม่พูดกับไม่ยิ้มกับใครเลยนะ เหมือนอิบ้าอ่ะ 5555 ตลกตัวเองเนอะ จนตอนนี้เราไม่รู้สึกอยากออกไปไหน รู้สึกว่าตัวเองชินกับการอยู่แบบนี้ กับการนั่งๆ นอนๆ อยู่ในห้อง ไม่รู้ว่าโลกภายนอกเป็นยังไง 55555 เหมือนอยู่ในกะลาอ่ะ ทุกวันได้แต่เปิดเพลงกลบเกลื่อนความเหงาตัวเอง แล้วก็ยิ้มอย่างร่าเริงว่าเราไม่เป็นอะไร