เพื่อนเราทำงานเกี่ยวกับสถานศึกษา มาคุยกับเราว่า เบื่อกิจกรรมวันพ่อวันแม่ตามโรงเรียน
เพราะสงสารคนที่มีปัญหาครอบครัว เขาต้องมานั่งลำบากใจเพราะโรงเรียนชอบจัดกิจกรรมที่แสดงความรักพ่อแม่ลูก
เราคุยๆกับเพื่อนก็คิดได้ว่า เออตอนเราเด็กๆเราก็ลำบากใจเหมือนกันนะ เพราะครอบครัวเราก็ไม่สมบูรณ์เหมือนคนอื่น
สิ่งที่อึดอัดใจที่เจอกับตัวเองคือ
- โรงเรียนตั้งแต่อนุบาล ประถม มัธยม ชอบบังคับให้เด็กทุกคนร่วมกิจกรรมวาดการ์ดวันพ่อ
แล้วเราเองก็ลำบากใจที่จะวาด เพราะเราไม่มีความทรงจำดีๆเท่าไรนัก แต่ก็จำใจวาดๆขึ้นมา
โดยบางทีก็ลอกภาพในการ์ตูนเอา หรือบางทีก็วาดๆโดยที่ไม่ได้คิดว่ามันเป็นภาพครอบครัวเราหรอก
คือวาดให้มันจบๆไป มีส่งไปก็พอ บางทีคิดไม่ออก แล้วครูอนุญาตก็จะวาดในหลวงไป สบายใจสุด ไม่ฝืนใจด้วย
- ตอนประถม จำได้แม่นว่าเคยมีวิชาห้องสมุด (วิชาห้องสมุดมันเรียนไปทำไม = =')
ครูให้วาดการ์ดวันพ่ออีกแล้ว มีเพื่อนคนนึงพ่อเพิ่งเสียไปไม่นาน ก็นั่งเงียบจนกระทั่งเพื่อนอีกคนที่นั่งข้างคนนี้
ก็เดินไปบอกครูว่า ครูครับ คนนี้เขาพ่อเพิ่งเสีย เขาไม่อยากทำการ์ด
ครูบอกว่า ก็ต้องให้เขาวาดออกมา ถ่ายทอดจินตนาการและความทรงจำออกมา อาจจะวาดเป็นว่า ถ้าพ่อยังอยู่จะทำอะไรด้วยกันก็ได้
คือเราจำแม่นว่าครูพูดด้วยน้ำเสียงแบบโลกสวยมากอะ แต่เดี๋ยวก่อน นั่นมันชั่วโมงเรียนเด็กป.5 นะ แล้วเด็กพ่อเพิ่งเสีย
คือจะมาบิ๊วซึ้งอะไรกัน มองตามความเป็นจริงนิดนึง ว่าเขาไม่มีอารมณ์จะมานั่งทำแล้ว
- ตอนมัธยม ในวันแม่ โรงเรียนเรามีปีนึงจัดกิจกรรมให้นักเรียนขึ้นหอประชุมแล้วให้พระมาเทศน์เรื่องเกี่ยวกับแม่
ก็เป็นเรื่องที่ดีนะคะ จำได้ว่ามีเรื่องราวหลากหลายทั้งแนวแม่แสนดี แม่ไม่ดีแต่ลูกดี หลายๆแบบอะค่ะ
คือเนื้อหาไม่โลกสวยมาก เหมาะกับเด็กมัธยมที่โตขึ้นมาหน่อยแล้วล่ะ จำได้ว่าพระเทศน์ดีมากๆเลยค่ะ ทั้งตลกทั้งซึ้ง ขำไปร้องไห้ไป
ปรากฏว่า พอพระเทศน์จบก็มีการซ้ำเติมด้วยการเปิดคลิปวิดิโอแม่คลอดลูก แล้วก็ย้ำกับเด็กว่า ยังไงนี่ก็คือเป็นโรงเรียนหญิงล้วน
นอกจากให้สำนึกพระคุณแม่แล้วก็อย่าลืมระวังเรื่องเพศสัมพันธ์ด้วยเพราะเราเป็นคนที่ต้องคลอดไม่ใช่ผู้ชาย // โอเคๆ อันนี้ยังดีอยู่
ท้ายที่สุด ก็มีการให้คุณแม่ของเด็กนักเรียนที่แจ้งไว้ว่าสามารถมาร่วมกิจกรรมได้ ขึ้นนั่งบนเวที
แล้วให้คุณลูกขึ้นไปกราบพร้อมเปิดเพลงค่าน้ำนม สลับกับคือหัตถาครองพิภพสลับกันรัวๆ = =''
อาจารย์ก็ประกาศทางเครื่องกระจายเสียงว่า นักเรียนคนไหนที่คุณแม่ไม่สามารถมาร่วมงานได้ ก็ให้ไปกราบแม่เพื่อนแทน
หรือไม่ก็จะมีอีกออพชั่น คือ มีอาจารย์ผู้หญิงขึ้นไปนั่งแทน 4-5 คน แล้วก็ให้นักเรียนไปกราบอาจารย์แทนก็ได้
ซึ่งตอนนั้นเรากำลังซึ้งๆเรื่องที่พระเทศน์อยู่ ปรากฏเจอแนวนี้เข้าไปอารมณ์หายไปหมด
เราไม่สามารถระลึกถึงพระคุณแม่แล้วก็ไปกราบแม่เพื่อนหรืออาจารย์ได้หรอก = =''
ทำเอาเด็กหลายๆคนที่ แม่มีปัญหา แม่งานยุ่ง แม่ไม่ว่าง ไม่มีแม่ ฯลฯ นั่งอึนหลังติดพนักพิงเก้าอี้ในหอประชุมเลยทีเดียว
เราเองอยู่กับแม่เป็นหลัก มีความทรงจำดีๆกับแม่มากกว่า แต่ก็ไม่สามารถจะไปกราบคนอื่นที่ไม่ใช่แม่ ไม่มีความผูกพันใดๆกัน แล้วจินตนาการว่ากราบแม่ได้
เราเลยไม่ได้ลุกไป และเพื่อนๆอีกหลายๆคน (เป็นสิบ) ที่แม่มาร่วมงานไม่ได้ก็ไม่ได้ลุกไปเหมือนกัน เพราะมันแทนกันไม่ได้เลย
ในที่สุดเราก็จบมัธยมมาได้อย่างทุลักทุเลกับพวกกิจกรรมวันพ่อวันแม่อะไรต่างๆ
ที่ทางโรงเรียนได้จัดขึ้นมา ไม่รู้ว่าเพื่อกระตุ้นความรักในสถาบันครอบครัว
หรือบางทีแค่อยากได้ภาพกิจกรรมสวยๆ ซึ้งๆน้ำตาท่วมจอไว้อัพเดทในเวป หรือ บนบอร์ดกิจกรรมก็ไม่รู้เหมือนกัน
แต่ส่วนตัวเราค่อนข้างลำบากใจกับกิจกรรมอะไรพวกนี้ เราคิดว่า ถ้าเป็นวันพ่อวันแม่ โรงเรียนน่าจะละเอียดอ่อนกับสถาบันครอบครัวมากกว่านี้
โดยเฉพาะโรงเรียนมันเป็นสถาบันที่เกี่ยวข้องกับเด็กโดยตรง ถ้าอยากจัดกิจกรรม น่าจะเป็นกิจกรรมกว้างๆ
แบบที่ คนที่เขาเข้าร่วมไม่ได้จะไม่ต้องลำบากใจมากดีกว่า ไม่ใช่ว่าบังคับให้ร่วมด้วยทุกคนขนาดนี้
จริงๆเราก็วัยทำงานแล้ว ลืมไปแล้วว่าตัวเองเคยตกอยู่ในสถานการณ์น่าอึดอัดขนาดนั้นมาก่อน
ก็ดีใจนะที่พ้นมาได้สักที แต่พอดีวันนี้เราได้รู้จากเพื่อนว่า ก็มีคนลำบากใจเหมือนกับเราอยู่เหมือนกัน
เราเลยอยากมาคุยในนี้ ว่ามีใครเคยเจออะไรคล้ายๆกันแบบนี้บ้างมั้ย
หรือว่ามีแต่เราเป็นแค่คนกลุ่มเล็กๆที่มีปัญหากับกิจกรรมแนวนี้ไปเอง
มีเพื่อนมาบ่นให้ฟังว่า เบื่อกิจกรรมวันพ่อวันแม่ที่โรงเรียน
เพราะสงสารคนที่มีปัญหาครอบครัว เขาต้องมานั่งลำบากใจเพราะโรงเรียนชอบจัดกิจกรรมที่แสดงความรักพ่อแม่ลูก
เราคุยๆกับเพื่อนก็คิดได้ว่า เออตอนเราเด็กๆเราก็ลำบากใจเหมือนกันนะ เพราะครอบครัวเราก็ไม่สมบูรณ์เหมือนคนอื่น
สิ่งที่อึดอัดใจที่เจอกับตัวเองคือ
- โรงเรียนตั้งแต่อนุบาล ประถม มัธยม ชอบบังคับให้เด็กทุกคนร่วมกิจกรรมวาดการ์ดวันพ่อ
แล้วเราเองก็ลำบากใจที่จะวาด เพราะเราไม่มีความทรงจำดีๆเท่าไรนัก แต่ก็จำใจวาดๆขึ้นมา
โดยบางทีก็ลอกภาพในการ์ตูนเอา หรือบางทีก็วาดๆโดยที่ไม่ได้คิดว่ามันเป็นภาพครอบครัวเราหรอก
คือวาดให้มันจบๆไป มีส่งไปก็พอ บางทีคิดไม่ออก แล้วครูอนุญาตก็จะวาดในหลวงไป สบายใจสุด ไม่ฝืนใจด้วย
- ตอนประถม จำได้แม่นว่าเคยมีวิชาห้องสมุด (วิชาห้องสมุดมันเรียนไปทำไม = =')
ครูให้วาดการ์ดวันพ่ออีกแล้ว มีเพื่อนคนนึงพ่อเพิ่งเสียไปไม่นาน ก็นั่งเงียบจนกระทั่งเพื่อนอีกคนที่นั่งข้างคนนี้
ก็เดินไปบอกครูว่า ครูครับ คนนี้เขาพ่อเพิ่งเสีย เขาไม่อยากทำการ์ด
ครูบอกว่า ก็ต้องให้เขาวาดออกมา ถ่ายทอดจินตนาการและความทรงจำออกมา อาจจะวาดเป็นว่า ถ้าพ่อยังอยู่จะทำอะไรด้วยกันก็ได้
คือเราจำแม่นว่าครูพูดด้วยน้ำเสียงแบบโลกสวยมากอะ แต่เดี๋ยวก่อน นั่นมันชั่วโมงเรียนเด็กป.5 นะ แล้วเด็กพ่อเพิ่งเสีย
คือจะมาบิ๊วซึ้งอะไรกัน มองตามความเป็นจริงนิดนึง ว่าเขาไม่มีอารมณ์จะมานั่งทำแล้ว
- ตอนมัธยม ในวันแม่ โรงเรียนเรามีปีนึงจัดกิจกรรมให้นักเรียนขึ้นหอประชุมแล้วให้พระมาเทศน์เรื่องเกี่ยวกับแม่
ก็เป็นเรื่องที่ดีนะคะ จำได้ว่ามีเรื่องราวหลากหลายทั้งแนวแม่แสนดี แม่ไม่ดีแต่ลูกดี หลายๆแบบอะค่ะ
คือเนื้อหาไม่โลกสวยมาก เหมาะกับเด็กมัธยมที่โตขึ้นมาหน่อยแล้วล่ะ จำได้ว่าพระเทศน์ดีมากๆเลยค่ะ ทั้งตลกทั้งซึ้ง ขำไปร้องไห้ไป
ปรากฏว่า พอพระเทศน์จบก็มีการซ้ำเติมด้วยการเปิดคลิปวิดิโอแม่คลอดลูก แล้วก็ย้ำกับเด็กว่า ยังไงนี่ก็คือเป็นโรงเรียนหญิงล้วน
นอกจากให้สำนึกพระคุณแม่แล้วก็อย่าลืมระวังเรื่องเพศสัมพันธ์ด้วยเพราะเราเป็นคนที่ต้องคลอดไม่ใช่ผู้ชาย // โอเคๆ อันนี้ยังดีอยู่
ท้ายที่สุด ก็มีการให้คุณแม่ของเด็กนักเรียนที่แจ้งไว้ว่าสามารถมาร่วมกิจกรรมได้ ขึ้นนั่งบนเวที
แล้วให้คุณลูกขึ้นไปกราบพร้อมเปิดเพลงค่าน้ำนม สลับกับคือหัตถาครองพิภพสลับกันรัวๆ = =''
อาจารย์ก็ประกาศทางเครื่องกระจายเสียงว่า นักเรียนคนไหนที่คุณแม่ไม่สามารถมาร่วมงานได้ ก็ให้ไปกราบแม่เพื่อนแทน
หรือไม่ก็จะมีอีกออพชั่น คือ มีอาจารย์ผู้หญิงขึ้นไปนั่งแทน 4-5 คน แล้วก็ให้นักเรียนไปกราบอาจารย์แทนก็ได้
ซึ่งตอนนั้นเรากำลังซึ้งๆเรื่องที่พระเทศน์อยู่ ปรากฏเจอแนวนี้เข้าไปอารมณ์หายไปหมด
เราไม่สามารถระลึกถึงพระคุณแม่แล้วก็ไปกราบแม่เพื่อนหรืออาจารย์ได้หรอก = =''
ทำเอาเด็กหลายๆคนที่ แม่มีปัญหา แม่งานยุ่ง แม่ไม่ว่าง ไม่มีแม่ ฯลฯ นั่งอึนหลังติดพนักพิงเก้าอี้ในหอประชุมเลยทีเดียว
เราเองอยู่กับแม่เป็นหลัก มีความทรงจำดีๆกับแม่มากกว่า แต่ก็ไม่สามารถจะไปกราบคนอื่นที่ไม่ใช่แม่ ไม่มีความผูกพันใดๆกัน แล้วจินตนาการว่ากราบแม่ได้
เราเลยไม่ได้ลุกไป และเพื่อนๆอีกหลายๆคน (เป็นสิบ) ที่แม่มาร่วมงานไม่ได้ก็ไม่ได้ลุกไปเหมือนกัน เพราะมันแทนกันไม่ได้เลย
ในที่สุดเราก็จบมัธยมมาได้อย่างทุลักทุเลกับพวกกิจกรรมวันพ่อวันแม่อะไรต่างๆ
ที่ทางโรงเรียนได้จัดขึ้นมา ไม่รู้ว่าเพื่อกระตุ้นความรักในสถาบันครอบครัว
หรือบางทีแค่อยากได้ภาพกิจกรรมสวยๆ ซึ้งๆน้ำตาท่วมจอไว้อัพเดทในเวป หรือ บนบอร์ดกิจกรรมก็ไม่รู้เหมือนกัน
แต่ส่วนตัวเราค่อนข้างลำบากใจกับกิจกรรมอะไรพวกนี้ เราคิดว่า ถ้าเป็นวันพ่อวันแม่ โรงเรียนน่าจะละเอียดอ่อนกับสถาบันครอบครัวมากกว่านี้
โดยเฉพาะโรงเรียนมันเป็นสถาบันที่เกี่ยวข้องกับเด็กโดยตรง ถ้าอยากจัดกิจกรรม น่าจะเป็นกิจกรรมกว้างๆ
แบบที่ คนที่เขาเข้าร่วมไม่ได้จะไม่ต้องลำบากใจมากดีกว่า ไม่ใช่ว่าบังคับให้ร่วมด้วยทุกคนขนาดนี้
จริงๆเราก็วัยทำงานแล้ว ลืมไปแล้วว่าตัวเองเคยตกอยู่ในสถานการณ์น่าอึดอัดขนาดนั้นมาก่อน
ก็ดีใจนะที่พ้นมาได้สักที แต่พอดีวันนี้เราได้รู้จากเพื่อนว่า ก็มีคนลำบากใจเหมือนกับเราอยู่เหมือนกัน
เราเลยอยากมาคุยในนี้ ว่ามีใครเคยเจออะไรคล้ายๆกันแบบนี้บ้างมั้ย
หรือว่ามีแต่เราเป็นแค่คนกลุ่มเล็กๆที่มีปัญหากับกิจกรรมแนวนี้ไปเอง