ก็เป็นครั้งแรกที่ลองเขียนนิยายนะค่ะ ว่าจะเขียนส่งสนพอยู่เป็นนิยายรักวัยรุ่น มุ้งมิ้งน้าา
มีข้อบกพร่องตกไหนก็ติได้นะค่ะ แล้วจะนำไปพัฒนานะค่ะ ขอบคุณค่ะ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!
    “คุณหนูคะ! คุณหนู ตื่นได้แล้วค่ะ สายแล้วนะคะ” เสียงเรียกปลุกที่แสนคุ้นชินจากหญิงมีอายุคนหนึ่งที่พูดประโยคซ้ำเดิมไปมาแบบนี้อยู่หลายครั้งโดยไม่มีทีท่าว่าจะยอมหยุดหรือจากไปไหนหากไม่ได้ยินเสียงหญิงสาวในห้องขานตอบกลับ
    “อือ...ตื่นแล้ววว” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยบนที่นอนหนานุ่มสีขาวครีมที่แสนอบอุ่น มันยากที่จะปลุกตัวเองให้ตื่นจากภวังค์ในตอนนี้จริงๆนะ
    “คุณหนูคะ! ตื่นหรือยังคะ”
    “ค่ะ” ฉันตะโกนเสียงแข็งอย่างไม่พอใจที่ต้องทนฟังเสียงดังแต่เช้า ฝันหวานของฉันต้องสลายทุกทีซินะ เฮ้อออ เบื่อๆๆ ฉันไม่ชอบเสียงปลุกที่สุดเลยย  
    ฉันลุกขึ้นจากเตียงอย่างเอื่อยเฉื่อยแล้วลากร่างบางของตัวเองไปเปิดประตูและแสร้งทำหน้ายิ้มและบอกกับคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยประโยคซ้ำเดิม
    “ไมนี่ ตื่นแล้วค่ะป้ารวี”
    “อ่อ มีอีกอย่างป้าลืมบอกไป คุณท่านให้ป้ามาเรียกคุณหนูไปทานข้าวพร้อมกันด้วยนะค่ะ”
    “= [] = !! ฮ่ะ! อะไรนะทานข้าวพร้อมกัน” นี่มันเรื่องอะไรกันทานข้าวพร้อมกัน เรื่องบ้าชัดๆ ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะรอแล้วมารอทำไมวันนี้ วันที่ฉันตื่นสายละเนี่ย โอ๊ยย แล้ววันนี้มันจะเป็นวันอะไร วันที่ซวยหรือโคตรซวยละเนี่ย เอ่อ แล้วนี่มันกี่โมงแล้วละ
สายตาของฉันเหลือบไปเห็นเวลาบนนาฬิกาสีเงินเพียงชั่วครู่ก็รู้แล้วว่าตอนนี้มันสายแล้ว ไหนๆก็ไหนๆละอยากทานข้าวพร้อมกันก็ดีฉันจะไม่ปล่อยให้ท่านรอนาน ฉันควรรีบไปอาบน้ำแต่งตัวซินะ
30 นาทีต่อมา
    วันนี้ฉันจะมัดผมแบบไหนดี?? มัดรวบดึงเปิดเถิกเอ้ยไม่ใช่เปิดหน้าผาก เปิดโหงวเฮ้งรับทรัพย์กันดีกว่าไม่แน่วันนี้อาจจะได้เงินจากป๋าก็ได้ ฮ่าๆๆ ไม่ใช่ละ ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ยย ทรงนี้แหละเร็วที่สุดแล้วว่าแต่จะใช้โบว์ประดับผมสีอะไรดีน่า? ฉันเปิดลิ้นชักที่เต็มไปด้วยโบว์หลากสี หลายขนาดที่ถูกจัดเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบ(โดยคุณแม่บ้านที่เคารพ)
อืม..ใช้ขนาดใหญ่สีน้ำเงินดีไหมน่า  เอ๊ะ ไม่เอาดีกว่าใช้ขนาดกลางน่าจะพอดีกว่าและก็ไม่เอาสีน้ำเงินด้วยใช้สีดำดีกว่า
ไม่รู้ทำไมวันนี้ฉันรู้สึกว่าสีดำน่าจะเหมาะกับฉัน สงสัยต้องมีอะไรแน่ๆ ช่างเถอะ
    โอเคเรียบร้อยแล้วนี่ก็รีบสุดๆแล้วนะเนี่ย(??)
แอ๊ดดดดด...ขวับ!!! ฉันหันมองไปทางประตูทันที
“โธ่ ป้ารวี มาอะไรเงียบๆเนี่ย ตกใจหมดเลย”
“ป้าขอโทษนะค่ะ แต่ตอนนี้มันแปดโมงครึ่งแล้วนะค่ะ คุณหนูยังไม่ลงไปทานข้าวเลย”
“ฮ่ะ!! อะไรนะ แปดโมงครึ่งแล้วหรอเนี่ย” ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋ากระโปรงเพื่อเช็คดูเวลาให้แน่ใจ
”จริงด้วยนี่มันแปดโมงกว่าแล้ว แย่แล้วๆ ฉันต้องรีบไปแล้วล่ะ” ฉันบ่นกับตัวเองแล้วรีบไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน ฉันหยิบกระเป๋าที่ไม่ได้จัดตารางเรียนไว้ ขึ้นมาสะพายบนบ่าอย่างรวดเร็ว
“ป้ารวี ฝากบอกพ่อด้วยนะค่ะว่า ขอโทษ” สั่งลาจบฉันก็รีบลงไปข้างล่างทันที ป้ารวียังคงยืนงงอยู่กับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าและคอยยืนมองแผ่นหลังของฉันจนฉันลับสายตาไป

    “ไมนี่..” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยทักขึ้น
    “คะ..ค่ะ” ฉันหันหน้าไปตามต้นเสียงนั้นทันที “เอ่ออ พ่อ สวัสดีค่ะ คือว่า.”
    “เรื่องนั้นน่ะหรอ ช่างมันเถอะ” พ่อพูดตัดบท “แต่หวังว่าวันนี้ พ่อคงจะได้ฟังข่าวดีจากลูกนะ”
    “ข่าวดี..อะไรหรอค่ะ?”
    “......” พ่อนิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไร และส่งยิ้มให้ฉันเล็กน้อย “วันนี้ให้คนของพ่อไปส่งละกันนะ”
    “อ่อ..ขอบคุณค่ะ”
    
    หลังจากบทสนทนาได้สิ้นสุดลงแต่ฉันยังคงงงกับพฤติกรรมแปลกๆของพ่อในวันนี้ การที่พ่อมาคอยดูแลเอาใจใส่แบบนี้มันเหมือนเป็นครอบครัวที่อบอุ่นดีอยู่หรอกนะแต่ที่แปลกก็คือพ่อไม่เคยเป็นแบบนี้น่ะซิ จิตใจของฉันก็เลยแผ่วๆหวังว่าวันนี้คงไม่มีเรื่องร้ายๆอะไรเกิดขึ้นกับฉันนะ ‘แต่หวังว่าวันนี้ พ่อคงจะได้ฟังข่าวดีจากลูกน่ะ’ ประโยคนี้ยังคงก้องอยู่ในหัว ปริศนาคำใบ้แปลกๆที่พ่อได้ทิ้งไว้ให้ฉัน ข่าวดีที่ว่ามันจะดีจริงๆหรอ O.o??

    ณ เซนดิแอร์ไฮสคูล
    “เฮ้อ..” ฉันถอนหายใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วค่อยๆเดินลงมาจากรถคันหรู
    ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนอย่างไม่เร่งรีบมากนักแต่ก็ต้องชะงักปลายเท้าทั้งสองข้าง สายตาของฉันสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่าง สมองอันน้อยนิดของฉันเริ่มประมวลผลกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ผู้คนหายไปไหนกันหมดนะ ที่ฉันยืนอยู่ตรงนี้มันเงียบไปไหม...
    
ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าเร่งรีบของใครคนหนึ่งวิ่งตรงมาทางฉัน
    “เฮ้!! รุ่นพี่ครับ พี่ไมนี่” เสียงเอ่ยเรียกของใครบ้างคนที่แสนคุ้นชิน ทำให้ฉันต้องหันหน้าไปตามต้นเสียงนั้นในทันที
    “โซนิก”  
    “ครับผม ว่าแต่ทำไมวันนี้พี่ไมนี่มาช้าจังผมรอพี่ตั้งนานนะ” เด็กหนุ่มเริ่มขมวดคิ้วแสดงอาการไม่พอใจแต่ริมฝีปากของเขาก็ยังคงยิ้มให้ฉันอยู่เสมอ
    “เปล่า..พี่ไม่ได้มาสายสักหน่อย พี่ก็มาปกตินะยังไม่ชินอีกหรอ” ฉันใช้มือบางขยี้ผมสีบลอนด์ทองของเขา
    “นั้นสินะแต่วันนี้เป็นวันประกาศคะแนนสอบกลางภาคนะครับ พี่น่าจะมาเร็วกว่านี้นะ”
    “ =[]= !! ฮ่ะ ประกาศคะแนนวันนี้หรอ”
    “ใช่ครับ อย่าบอกนะว่าพี่ลืม คนแก่ก็อย่างนี้แหละขี้ลืม” โซนิกคว้าข้อมือของฉันเอาไว้แน่นแล้วรีบพาฉันไปยังป้ายประกาศผลคะแนนสอบกลางภาคที่อยู่ห่างจากที่นี้ไม่มากนัก
    “แหม ไอ้เด็กบ้า จะไปดูคะแนนก็ไปดูคนเดียวเลยไป!” ฉันแกล้งผลักโซนิกให้เซไปเล็กน้อยพร้อมกับฝากกำปั้นเล็กๆไว้บนหัวของเขา ป๊อกก
    “T^T คนแก่ใจร้ายย ทำอย่างนี้กับผมได้ยังไง”
    “ก็แกมันเด็กบ้า ปากเสีย ต้องโดนแบบนี้แหละ”
    “ถีงจะแก่แต่ก็น่ารักอยู่นะ” โซนิกพูดเสียงเบา
    “ฮ่ะ ว่าอะไรนะ”
    “ปะ ป่ะ เปล่าครับ ผมว่ารีบไปกันเถอะ”

    ณ บอร์ดประกาศคะแนนสอบกลางภาค
    ทามกลางผู้คนมากมายฉันได้เพียงแต่คอยมองดูบอร์ดอยู่ห่างๆที่ตรงนี้เพราะมีอาสาสมัครไปดูคะแนนให้ คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าใครก็เจ้าจอมกวนโซนิกนะสิ น้อยครั้งนะที่โซนิกจะทำตัวมีประโยชน์คือแบบว่านับครั้งได้อ่ะ
    
“เอเดลนี่เก่งเนาะ”
    “รุ่นพี่เอเดลสุดยอดไปเลย เพิ่งย้ายมาปีแรกก็ล้มแชมป์พี่ซินเดียร์เฉยเลยอ่ะ”
    “กรี๊ดดด เห็นเขาว่ากันว่าพี่เขาหน้าตาดีสุดๆไปเลยนะ”
    “ฮ่ะ จริงหรอ อยากถ่ายรูปคู่ด้วยจัง”
    
ในระหว่างที่ฉันยืนรอผลคะแนนของตัวเองอยู่นั้น กลุ่มหญิงสาวต่างก็พากันพูดถึงชายปริศนาชื่อว่าเอเดล
บุคคลที่กำลังเป็นที่ถูกกล่าวถึงกันอย่างคับคั่งในตอนนี้ ก็แน่ล่ะชายคนที่เขาพูดถึงกันนั้นคงเก่งมากๆเลยสินะถึงสามารถล้มแชมป์ซินเดียร์ได้ หญิงสาวที่มีคะแนนท็อปมาทุกๆปีตั้งแต่เข้าโรงเรียนมา และทุกๆครั้งที่มีการประกาศผลคะแนนทุกคนก็มักจะพูดถึงแต่ ซินเดียร์ ซินเดียร์ แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปหลายๆคนต่างก็พูดถึงแต่ เอเดล เอเดลและเอเดล
    “เอเดลงั้นหรอ น่าสนใจดีแฮะ”

ก็ประมาณนี้นะค่ะ เป็นยังไงบ้างพอจะได้มั๊ยต้องปรับปรุงตรงไหนอีกไหมค่ะ??