หัวข้ออาจจะน้ำเน่า แต่มันก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆกับผม
  ผมขอเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคับ ผมคบกับผู้หญิงคนนึง คบกันตั้งแต่ มอ 3 จะว่าเป็นรักครั้งแรกเลยก็ว่าได้ เธอเปนคนที่ดีมากคนนึง ตามใจผมไปซะทุกเรื่อง จนผมกลายเป็นคนเอาแต่ใจไม่ว่าเรื่องไหนๆเธอไม่เคยขัดใจผมเลย
  ช่วงที่จะสอบเข้ามหาลัย ผมวางแผนว่าเราจะไปเรียนต่อที่เดียวกัน แต่เธอบอกว่า เธอเรียนไม่เก่งคงสอบไม่ติดหรอก ผมก็พยายามหามหาลัย ที่คิดว่าเธอน่าจะติด แต่สุดท้าาย เราก็ได้เรียนคนละที่ครับ เนื่องจากมหาลัยที่เธอเรียน พ่อกับแม่ผมไม่อยากให้ไปเรียนที่นั่นสักเท่าไหร่
    เข้าปี 1 เฟรชชี่ ผมก็ยังคงติดต่อคุยกะเธออยู่ จนผมอดทนกับระยะห่างไม่ได้ ผมมีผู้หญิงอิกคนครับ (เลวเนอะ) ผมเริ่มห่างจากเธอไปเรื่อยๆจนสุดท้ายเราก็เลิกกัน เธอร้องไห้แทบเป็นแทบตาย อ้อนวอนขอให้ผมอยู่ แต่ผมกลับไม่สนใจเธอเลย
    เหมือนฟ้าแกล้งมากเลยครับ ผมคบกับผู้หญิงคนใหม่ได้ไม่นาน ก็ต้องเลิกกัน เพราะหลายๆเรื่องที่เข้ากันไม่ได้ ต่างคนต่างไม่ยอมกัน(สมน้ำหน้าผมเนอะ)
ผมเอาคนที่ผมรู้จักไม่กี่วัน มาตัดสินกับคนที่ผมรู้จักเป็นสามปี สี่ปี
    หหลังจากนั้นมา ผมไม่ค่อยเชื่อใจใครง่ายๆเลย ณ ตอนนี้ เธอมีรักใหม่แล้วครับ ดูเธอมีความสุขดี สุขมากกว่าคบกับผมซะอีก
    จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ตั้งแต่ปี1 ที่เราเลิกกัน จนตอนนี้ ผมจะจบปี 4 ยุแล้ว ผมยังลืมเธอไม่ได้เลยครับ ผมไม่รู้ว่าผมจะทำอย่างไรดี
    ผมเคยคิดนะ ว่ามันต้องมีสักวันที่เขาจะทะเลาะกัน ที่เขาจะเบื่อกัน คุณเคยได้ยินเรื่องอาถรรพ์รัก 7 ปีไหม ผมเชื่อนะ มันเป็นความหวังเล็กๆของผม แม้จะดูเหมือนไม่มีหวังแต่ผมก็หวัง ผมจะรอเธอ รอจนถึง วันนั้น ถ้าเรารักใครสักคนจริง ๆ ผมว่ามันแป๊ปเด่วนะ
   แต่สุดท้ายความหวังของผมก็ต้องพังลง ดูเหมือนเขารักกันมาก ผมเป็นเพื่อนในเฟสกับเธอ เธอไปไหน ทำไร ผมรู้หมด เพราะผมส่องทุกวัน  จนสุดท้าย ผมก็ตัดสินใจขอลบเธอออกจากการเป็นเพื่อน ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงทำอย่างนั้น แต่ทุกที ที่ผมเห็นเธออัฟรูปกับแฟนเธอ น้ำตาผมก็ไหล (นี่ผมยังรักเธอยุใช่ไหม)
              คนที่เป็นคนบอกเลิกเองในวันนั้น กลับต้องมานั่งร้องไห้เสียใจ ผมรู้ว่าต่อให้ผมพูดว่าขอโทดเป็นล้านครั้ง มันก็ไม่ช่วยดึงเธอกลับคืนมา ผมเคยคิดอยากจะเข้าไปแทรก อยากจะเข้าไปป่วนให้เขาทะเลาะกัน แต่ผมก็ทำไม่ลง ผมไม่อยากเห็นน้ำตาเธออีก (แลดูพระเอก)  ตอนนี้ผมตัดสินใจเดินออกมา ผมทำถูกแล้วใช่ไหมครับ จากที่เคยติดต่อกันอยู่ ผมลบทุกอย่าง ทั้งที่ในใจผมอยากจะคุยด้วยแทบตาย
               คำบางคำที่ผมอยากจะพูดกับเธอ แต่มันก็คงไม่มีโอกาส  >>เรายังรอเธออยู่นะ รอเสมอ แม้ว่ามันจะไม่มีหวังเหลืออยู่เลยก็ตาม ณ ตอนนนี้ เราไม่อยากคุยกับใครอีกแล้ว เราไม่เจ้าชู้แล้ว เราเปลี่ยนตัวเองทุกอย่าง จากที่อารมร้อน ชอบโวยวาย ตอนนี้เราใจเย็นแร้วนะ  จากที่เราไม่ชอบกินผัก ไม่ชอบกินนั่นนี้ตอนนี้เรากินได้ทุกอย่างแร้วนะ  เราไม่ติดเกม ไม่เล่นจนห่ามรุ่งห่ามค่ำ ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง เราเปลี่ยนไปมากเลยเธอรู้ไหม สิ่งไหนที่เธอไม่ชอบ เราไม่ทำมันเลย เรารู้ว่าเราทำเธอเสียใจมากแค่ไหน ตอนนนี้มีใครมาคุยด้วย เราไม่อยากคุย เรารู้สึกว่าเราพอแล้ว เราไม่สามารถรักใครได้อีกแล้วนอกจากเธอ
            แม้วันนี้จะไม่ได้มีโอกาสได้พูด แต่ขอสักครั้งให้เธอผ่านมาเห็น ขอแค่นั้น
            ไม่ว่านานแค่ไหน เราก็จะยืนรอเธออยู่ตรงนี้ ที่เดิมตรงนี้  หากเหนื่อย หันกลับกลับมานะ เราพร้อมให้กำลังใจเสมอ อ้อมแขนของเรา กอดได้แค่เธอรู้ไหม ใจของเราที่เคยให้เธอไป มันก็ยังเป็นของเธอเสมอ ตั้งแต่วันนั้นมา เรารู้ในหลายๆเรื่อง รู้ว่าเธอดีที่สุด ดีซะคนอย่างเราคงไม่มีโอกาสได้เจออีก กุญแจหัวใจ ที่ใช้เปิดหัวใจเรา เราโยนมันทิ้งไปแล้วนะ  โยนทิ้งตั้งแต่ตอนที่เราแน่ใจว่าเป็นเธอ
                       คำพูดที่อยู่ก้นบึ้งของหัวใจ +++กลับมาชอบกุอิกครั้งได้ไหม?++++