นักศึกษา : อาจารย์ครับ!! อาจารย์คะ!! พวกเราจ่ายเงินค่าลงทะเบียนตั้ง X,XXX (หลักพันบาท) ทำไมมหาวิทยาลัยไม่มีสิ่งนั้น สิ่งนี้ให้ผมเลย
เนี่ย!!! เราก็จ่ายเงินมานะ ทำไมไม่จัดการให้มันคุ้มค่ากับเงินที่พวกเราจ่ายหน่อย
อาจารย์ : ครูเข้าใจในสิ่งที่พวกเธอคิดและเธอนั้นก็ไม่ผิดหากพวกเธอจะคิดแบบนี้ ครูเชื่อว่าหากครูเป็นพวกเธอครูก็คงจะคิดเหมือนกัน
เอาล่ะครูจะบอกอะไรให้พวกเธอฟังหน่อยนะ
1. ครูเชื่อว่าไม่ว่าจะเป็นอาจารย์ทุกคน นักศึกษาทุกคน ในสถาบันแห่งนี้ เชื่อว่าใครๆย่อมอยากให้ที่ๆอยู่นั้นสมบูรณ์ที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้นะ
2. ครูขอเล่าอะไรให้พวกเธอฟังนะ หากสมมติพวกเธอคิดว่า เงินที่พวกเธอจ่ายลงทะเบียนต้องตอบแทนด้วยสิ่งของนั้น ครูขอให้เธอหยิบอิฐในตึกที่เราเรียนไปคนละก้อน หยิบไปเลย หยิบไปทุกๆก้อน เท่าที่เธอคิดว่าครบกับจำนวนเงินที่เธอจ่ายมาหากครบแล้วให้ถือว่าจบกันนะ
3. ในปีถัดไปครูก็จะเอาเงินจากรุ่นน้องของพวกคุณไปซื้ออิฐก้อนใหม่มาแทนที่เดิม แทนที่พวกเธอหยิบออกไป ซึ่งหากรุ่นน้องมีความคิดแบบพวกเธออีก ครูก็ให้พวกเขาหยิบออกไปเช่นเดียวกับพวกเธอ
4. ถ้ารุ่นน้องของพวกเธอไม่คิดแบบเดียวกับพวกเธอ ครูก็จะได้นำเงินของรุ่นน้อง มาซื้ออิฐก้อนใหม่ๆต่อเติมให้ตึกของเราใหญ่ขึ้น ทำให้สวยงามขึ้น หรือเอาสีมาทาลงบนอิฐก้อนเดิมของพวกเธอนั้นให้สวยงามขึ้น หรือพัฒนานำเครื่องปรับอากาศมาติดที่อิฐก้อนเดิมของพวกเธอนั้นให้เย็นสบายทั้งพวกเธอและรุ่นน้องกับพวกเธอด้วยนะ สุดท้ายเราก็จะได้อิฐของตึกที่สวยงามและพร้อมสรรพให้พวกเธอได้ใช้กันไง
5. ครูจะบอกอะไรให้อีกอย่าง สถาบันของเราเป็นสถาบันของรัฐ ค่าลงทะเบียนของพวกเธออาจจะไม่เพียงพอด้วยซ้ำ ไม่อาจจะซื้ออิฐเต็มก้อนได้ เราจึงยังต้องใช้เงินจากรัฐบาลซึ่งได้จากภาษีของประชาชนมาสมทบกับค่าอิฐเพื่อให้อิฐนั้นเต็มก้อนด้วยนะ
อย่างไรก็ตามครูเชื่อว่าทุกๆคนในที่นี้ไม่ว่าจะเป็นครู นักเรียน ย่อมอยากจะเห็นความเจริญงอกงามของสถาบันที่ตนอยู่พัฒนา แต่ในระหว่างการก้าวเดินไปในทางที่พัฒนานั้นต้องใช้เวลาและระเบียบ กฏ ห้ามปรามหรือป้องกันไม่ให้ใครมาหยิบอิฐก้อนนั้นไป ไม่ให้ตกไปอยู่มี่คนใดคนหนึ่ง หรือสูญเสียไปในระหว่างที่มันเป็นอิฐบนตึกของเรา ครูคิดว่าพวกเธอต้องใจเย็นๆนะ หากผู้ดูแลอิฐเขาบอกว่าไม่ให้ใช้อิฐในบางกรณีเขาอาจจะมีเหตุผลก็ได้ อย่าใช้อารมณ์และวลีเด็ดที่บอกว่า "ผมมีสิทธิ์จะใช้ของทุกอย่างในสถาบันได้ทุกกรณี เพราะผมก็จ่ายเงินนะ" เมื่อครูได้ฟังอย่างนี้ครูก็รู้สึกว่าพวกเธอ เห็นแก่ตัวเกินไป ใจร้อน แถมยิ่งแสดงออกให้เห็นว่าไม่เคยเจอการ
ปฏิเสธสักครั้งในชีวิต เมื่อไม่สมใจอะไรมีแต่พาลไปทุกเรื่อง ครูรู้สึกไม่ดีเลย เพราะคิดว่าจะเป็นบัณฑิตที่ดีไม่ใช่ที่ฝีมือ เรียนเก่ง อย่างเดียว แต่มันต้องมีอะไรอีกหลายอย่างที่คุณต้องแสดงออกมาและให้ครูและเพื่อนๆครูอีกหลายคน ลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันให้ได้ว่า
"คุณนะสมเป็นบัณฑิตจริงๆ"
หยิบไปเถอะอิฐคนละก้อน...ให้ครบเท่ากับจำนวนเงินที่เธอจ่ายค่าเรียน
เนี่ย!!! เราก็จ่ายเงินมานะ ทำไมไม่จัดการให้มันคุ้มค่ากับเงินที่พวกเราจ่ายหน่อย
อาจารย์ : ครูเข้าใจในสิ่งที่พวกเธอคิดและเธอนั้นก็ไม่ผิดหากพวกเธอจะคิดแบบนี้ ครูเชื่อว่าหากครูเป็นพวกเธอครูก็คงจะคิดเหมือนกัน
เอาล่ะครูจะบอกอะไรให้พวกเธอฟังหน่อยนะ
1. ครูเชื่อว่าไม่ว่าจะเป็นอาจารย์ทุกคน นักศึกษาทุกคน ในสถาบันแห่งนี้ เชื่อว่าใครๆย่อมอยากให้ที่ๆอยู่นั้นสมบูรณ์ที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้นะ
2. ครูขอเล่าอะไรให้พวกเธอฟังนะ หากสมมติพวกเธอคิดว่า เงินที่พวกเธอจ่ายลงทะเบียนต้องตอบแทนด้วยสิ่งของนั้น ครูขอให้เธอหยิบอิฐในตึกที่เราเรียนไปคนละก้อน หยิบไปเลย หยิบไปทุกๆก้อน เท่าที่เธอคิดว่าครบกับจำนวนเงินที่เธอจ่ายมาหากครบแล้วให้ถือว่าจบกันนะ
3. ในปีถัดไปครูก็จะเอาเงินจากรุ่นน้องของพวกคุณไปซื้ออิฐก้อนใหม่มาแทนที่เดิม แทนที่พวกเธอหยิบออกไป ซึ่งหากรุ่นน้องมีความคิดแบบพวกเธออีก ครูก็ให้พวกเขาหยิบออกไปเช่นเดียวกับพวกเธอ
4. ถ้ารุ่นน้องของพวกเธอไม่คิดแบบเดียวกับพวกเธอ ครูก็จะได้นำเงินของรุ่นน้อง มาซื้ออิฐก้อนใหม่ๆต่อเติมให้ตึกของเราใหญ่ขึ้น ทำให้สวยงามขึ้น หรือเอาสีมาทาลงบนอิฐก้อนเดิมของพวกเธอนั้นให้สวยงามขึ้น หรือพัฒนานำเครื่องปรับอากาศมาติดที่อิฐก้อนเดิมของพวกเธอนั้นให้เย็นสบายทั้งพวกเธอและรุ่นน้องกับพวกเธอด้วยนะ สุดท้ายเราก็จะได้อิฐของตึกที่สวยงามและพร้อมสรรพให้พวกเธอได้ใช้กันไง
5. ครูจะบอกอะไรให้อีกอย่าง สถาบันของเราเป็นสถาบันของรัฐ ค่าลงทะเบียนของพวกเธออาจจะไม่เพียงพอด้วยซ้ำ ไม่อาจจะซื้ออิฐเต็มก้อนได้ เราจึงยังต้องใช้เงินจากรัฐบาลซึ่งได้จากภาษีของประชาชนมาสมทบกับค่าอิฐเพื่อให้อิฐนั้นเต็มก้อนด้วยนะ
อย่างไรก็ตามครูเชื่อว่าทุกๆคนในที่นี้ไม่ว่าจะเป็นครู นักเรียน ย่อมอยากจะเห็นความเจริญงอกงามของสถาบันที่ตนอยู่พัฒนา แต่ในระหว่างการก้าวเดินไปในทางที่พัฒนานั้นต้องใช้เวลาและระเบียบ กฏ ห้ามปรามหรือป้องกันไม่ให้ใครมาหยิบอิฐก้อนนั้นไป ไม่ให้ตกไปอยู่มี่คนใดคนหนึ่ง หรือสูญเสียไปในระหว่างที่มันเป็นอิฐบนตึกของเรา ครูคิดว่าพวกเธอต้องใจเย็นๆนะ หากผู้ดูแลอิฐเขาบอกว่าไม่ให้ใช้อิฐในบางกรณีเขาอาจจะมีเหตุผลก็ได้ อย่าใช้อารมณ์และวลีเด็ดที่บอกว่า "ผมมีสิทธิ์จะใช้ของทุกอย่างในสถาบันได้ทุกกรณี เพราะผมก็จ่ายเงินนะ" เมื่อครูได้ฟังอย่างนี้ครูก็รู้สึกว่าพวกเธอ เห็นแก่ตัวเกินไป ใจร้อน แถมยิ่งแสดงออกให้เห็นว่าไม่เคยเจอการปฏิเสธสักครั้งในชีวิต เมื่อไม่สมใจอะไรมีแต่พาลไปทุกเรื่อง ครูรู้สึกไม่ดีเลย เพราะคิดว่าจะเป็นบัณฑิตที่ดีไม่ใช่ที่ฝีมือ เรียนเก่ง อย่างเดียว แต่มันต้องมีอะไรอีกหลายอย่างที่คุณต้องแสดงออกมาและให้ครูและเพื่อนๆครูอีกหลายคน ลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันให้ได้ว่า "คุณนะสมเป็นบัณฑิตจริงๆ"