...สวัสดียามเช้าที่หนาวฉ่ำ
เมื่อท้องฟ้าสีดำนั้นจางหาย
เสียงนาฬิกาดังอยู่ข้างกาย
อยากจะตื่นสายสายไม่ได้เลย
...บิดตัวลุกปลุกตัวตื่นแล้วยืนตรง
แต่ม่านตายังคงแนบนิ่งเฉย
เปิดหน้าต่างชื่นชมสายลมเชย
ใจเจ้าเอ๋ยสับสนในหนทาง
...ทางหนึ่งโปรยไปด้วยกลีบดอกไม้
หากแต่ใจได้เดินแล้วเมินหมาง
ทางหนึ่งมองไม่เห็นไร้เส้นทาง
เริ่มจืดจางความหวังเคยตั้งใจ
...ความรู้สึกข้างในใช่แนบนิ่ง
สรรพสิ่งหมุนเลื่อนและเคลื่อนไหว
ดั่งพายุก่อตัวในหัวใจ
ฉันหวั่นไหวในโลกแห่งความจริง
...ได้แต่ปลอบตัวเองในยามเช้า
ว่าตัวเรานั้นสุขในทุกสิ่ง
แม้ความเหงานั้นเข้ามาแอบอิง
ฉันจะนิ่งแนบไป..ในสายลม