เป็นเรื่องที่อยู่ในใจมานานครับ ตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย จนวันนี้ อายุสามสิบกว่า บางครั้งยังนึกถึงเรื่องนี้อยู่เลย .....
เรื่องนี้เริ่มสมัยมัธยมปลายครับ เป็นความรักในวัยรุ่น กับเพื่อนในห้องนั่นแหละ ตอนนั้นผมย้ายโรงเรียนมาเข้าที่นี่ตอน ม.4
แต่เธออยู่ที่นั่นมาตั้งแต่ ม.1ครับ เริ่มชอบเค้าตอน ม.4 เป็นแฟนกันจริงๆตอน ม.5 สมัยนั้นใช้เวลาจีบกันนานครับ
ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกเหมือนสมัยนี้ กว่าจะได้เป็นแฟนกัน เค้าเป็นเด็กต่างจังหวัด มาอยู่บ้านเช่ากับพี่ชาย (ดุมาก >_<)
เวลาจะคุยกัน ต้องนัดเวลา เพราะทั้งตึกมีโทรศัพท์เครื่องเดียว .... ทั้งๆที่กว่าจะเป็นแฟนกัน มันก็นานนะ แต่ พอเป็นแฟนกันแล้วนี่สิ
สันดานผู้ชายอ่ะนะ ค่านิยมผิดๆ มีแฟนหลายคนมันเท่ห์ ตอนนั้นก็ไปจีบเด็กพานิช (ผมเรียนสายสามัญครับ เด็กวิทย์)
ยังมีหน้ามาคุยให้เพื่อนๆในห้องฟังอีกนะ คิดว่าเท่ห์มากเลยตอนนั้น แฟนผมบอกว่า ไหนๆ พามาดูซิน่ารักมั้ย
ไอ้เราก็นะ ไม่รู้เลยว่าเขาประชด พามาถึงห้องเรียนเลยตอนเลิกเรียน (พอดีโรงเรียนผมเป็นศูนย์ ก.ศ.น.ครับ เค้าเรียนที่นี่)
ปรากฏว่า ไม่เจอแฟนนะ เพื่อนผู้หญิงบอกว่า ร้องไห้กลับบ้านไปแล้ว ตอนนั้นยังไม่คิดนะ ยังพาน้องพานิชย์ไปส่งบ้านอยู่เลย
ง้อแฟนตั้งนานกว่าจะหายงอน แต่ก็ยังแอบคุยกับน้องพานิชย์เรื่อยๆนะ (บอกไว้ก่อนว่า ความรักวัยเรียนในสมัยนั้น ยังไม่มีอะไรกันนะครับ แค่คุยกัน ไปเที่ยวกันจับมือกัน แค่นั้นก็มีความสุขแล้ว) ยังนะครับ ยังไม่หมดแค่นั้น ยังมีจีบเด็กแถวบ้านอีก สรุปว่าตอนนั้น 3 คนครับ ในเวลาเดียวกัน
ภูมิใจมากๆ(ตรงไหนฟระ) ในวันเกิด ก็ได้ของขวัญจากทุกคนนะ แต่.... คนที่เป็นเพื่อนในห้องน่ะ พิเศษหน่อย เค้าพับดาวใส่ขวดโหลให้
เราก็ อืมๆๆ ขอบคุณๆ แล้วก็เอามาตั้งไว้หัวเตียง เหมือนของชิ้นอื่นๆ แค่นั้นแหละครับ ไม่มีความหมายอะไรในเวลานั้น
เวลาผ่านไป รักๆเลิกๆกันไป คนที่พับดาวให้นี่คบกัน5-6ปีเลยนะครับ จนเค้าทนไม่ไหว บวกกับ เรียนจบแล้วไปทำงาน มีพี่ในที่ทำงานมาจีบ
เราเองก็ทิ้งๆขว้างๆเค้าอยู่แล้ว กว่าจะรู้ตัว เค้าก็ไปแล้วล่ะ จำได้ว่าตอนนั้นเสียใจอยู่นานนะ ประมาณครึ่งปี นึกถึงทีไร ร้องไห้ทุกที
ก็นะ... เหมือนที่เค้าพูดกัน "กว่าจะรู้ว่าอะไรสำคัญ ก็เสียสิ่งนั้นไปแล้ว" หลังจากนั้นก็ดีขึ้น ก็มีแฟนไปตามปกติ แต่ยังคงนิสัยเดิมนะ
คบทีนึง 3-4 คน สับรางเหนื่อยนะ บางครั้งหนังเรื่องนึง ต้องดู3รอบ .... 5555 เรียกชื่อผิดนี่ประจำ บางทีไปที่นี่กับคนนี้ แต่จำว่าไปกับคนนั้น
อยู่แบบเครียดๆนะ แต่ก็สนุกดี .... ใช้ชีวิตแบบนี้มานาน จนมาวันนึง รถไฟชนกัน คนนึงขึ้นเครื่องมาจากเชียงใหม่เลยเพื่อการนี้
ไม่รู้ว่าสามสาวไปนัดกันได้ยังไง ... ตู้ม !!! กลายเป็นโกโก้ครั้นช์เลยผม..... สรุปว่า เดินหนีเลย เคลียไม่ออก จบทุกฝ่าย
กลับมานอนที่ห้องแบบเหนื่อยๆ กลิ้งไปกลิ้งมา แขนไปโดน ขวดโหลใส่ดาวใบนั้น กลิ้งลงมาบนที่นอน ดาวข้างในมี4สี
เรียงเป็นเกลียวแยกสีตั้งแต่ก้นขวด ขึ้นมาที่ปากขวด ด้านข้าง เรียงเป็นชื่อ ผมกับเค้า มีกระดาษสาปิดปากขวดผูกโบว์ไว้
พอมั้นกลิ้งลงมา ดาวข้างในปนกันไปหมด .... ตอนนั้นดูแล้วก็ อืมมมมม.... ปนกันมั่ว ไม่สวยเลย ไอ้เราก็ว่างๆนะ
เอามาเรียงใหม่ดีกว่า ........... นั่นแหละครับ จุดเริ่มต้น (ใช่ครับ อ่านมานาน เพิ่งเข้าเรื่อง 5555)
ผมแยกดาวออกเป็นสีๆ และ นับดาวแต่ละสี อยากบอกว่า ตั้งแต่เริ่มนับ น้ำตาก็เริ่มซึม
ดาวดวงเล็กๆ พับด้วยมือ 3999 ดวง ผมลองแกะออกมา แล้วพับใหม่ มันพับยากมากๆ
แล้วสิ่งที่ทำให้น้ำตาไหลคือ ผมพยายามเรียงดาวให้เป็นเกลียวขึ้นมาแบบที่เค้าทำ
ผม.... ทำไม่ได้ ตอนนั้นน้ำตาไหลจนมองดาวไม่ชัดแล้วนะ รู้เลยว่า เค้าต้องเรียงดาวทีละดวงๆจนครบ
ไหนจะต้องเรียงเป็นชื่อด้านข้างขวดอีก เค้าต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะทำมันขึ้นมา
และ ผมสัมผัสได้ถึงความรักที่บรรจุอยู่ในขวดโหลนั้น แต่....ทุกอย่างมันสายไปแล้ว
ผมรับรู้ความรู้สึกนั้น หลังจากเลิกกันไปได้ 2 ปี ที่ผ่านมา ผมทำอะไรอยู่ ภาพทุกอย่างกลับมาอีกครั้ง
ผมทำให้คนที่รักผมที่สุด เสียใจมากๆ กว่าผมจะสำนึกได้ มันก็ผ่านมาหลายปี .....
ตั้งแต่วันนั้น ผมตั้งใจว่า "ผมจะไม่ล้อเล่นกับความรู้สึกใครอีก" แต่..... เหมือนเวรกรรมครับ
ผมยังไม่พบความรักที่ดีอีกเลย แม้ว่าผมจะเลิกสันดานเดิมๆแล้วก็ตาม จนกระทั่งวันนี้
วันที่ผมคิดว่า อยากจะมีความรักดีๆอีกซักครั้ง และ ผมจะดูแลเค้าให้ดีที่สุด
อยากจะมี ..... ความรัก "ครั้งสุดท้าย"
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะครับ