คือเรื่องมีอยู่ว่า ผมได้ไปมีเรื่องชกต่อยกับผู้ชายคนนึง ซึ่งผมก็รู้ตัวว่าผมเป็นฝ่ายผิด ที่ลงใม้ลงมือก่อน เกิดจากการเข้าใจผิดนิดหน่อย จนเพื่อนเขามาเคลียร์ แล้วเพื่อนเขาบางคน ดันรู้จักกับผม เลยเคลียร์เรื่องจบได้ใม่ยากนัก ผมได้ขอโทษไป วันนั้นจึงรอดจากดงพระบาทมาได้ แต่เหมือนเจ้าตัวใม่ได้ยอมจริง(ตามฟอร์ม)  ผมเหมือนรู้ตัวเอง ว่าหลังจากนี้ ชีวิตผมใม่เหมือนเดิมแน่ แล้วมันก็จริงครับ เพราะกลุ่มเค้าดันอาศัยอยู่ซอยเดียวกันทั้งหมด  แต่ผมตัวคนเดียว วันแรกดักตรงทางเข้าเลยครับ ผมเห็นแต่ไกล เลยขี่มอไซค์อ้อมไปอีกทาง แต่กลุ่มมันรู้ตัวครับ ชี้นู่นนี่แล้วขับรถมอเตอร์ไซค์ตามมา  ตอนนั้นผมรีบเร่งรถให้ถึงตึกให้ไวที่สุด พยายามซิกแซกตามซอกซอยเพื่อพรางสายตา และแล้วก็ถึงที่หมาย  ผมรีบฉกคีย์การ์ดจากกระเป๋า ทาบไปตรงประตูแบบรนๆ  กลุ่มนั้นยังตามมาไม่ทัน ผมดิ่งไปหน้าลิฟท์อย่างเร็ว  เฮ้ย ตัวลิฟท์อยู่ตั้งชั้น 5 เสียงมอเตอร์ไซค์ก็ตามมาด้านหลัง ผมรนครับตอนนั้น ลงเร็วๆสิเว้ยย ได้แต่พูดในใจ ป้าข้างๆก็ชวนคุย แล้วชี้ไปทางรูปพระครับ แกบอกว่าสวยเนอะ ใจนึงอยากจะวิ่งขึ้นบันไดแล้ว หันไปหาป้าแกก็ได้แต่ยิ้มให้ไม้พูดอะไร จนเสียงมอไซค์จอดครับ ได้ยินเสียงตะโกน มันจะขึ้นห้องแล้ว ดีที่ประตูทาง้ข้าต้องไช้คีย์การ์ดเข้ามา    เสียงลิฟท์ดังกิ๊งโชคช่วย ผมรู้สึกปลอดภัย ใจเต้นตุบตับๆ ป้าก็ถามว่าเป็นอะไร ผมก็ได้แต่บอกว่า ใม่มีไรครับป้า ถึงห้องผมรู้สึกเหนื่อย จริง เหนื่อยทั้งกาย ตั้งใจ คืนนั้นทั้งคืนใม่ออกไปไหนเลย เดี๋ยวมาต่อครับ