หยุด หรือ ควรไปต่อ
มันเป็นคำถามที่คาใจมานาน
เรื่องมันมีอยู่ว่า เเรกๆที่เราคบกับเเฟน เขามักจะค่อยเป็นห่วง สนใจเราตลอด ไม่ว่าเราจะไปไหน ก็จะค่อยโทรถาม ค่อยไปรับส่ง
ทุกอย่างในชีวิตเรา มันมีความสุขไปหมด เราจากที่เคยเป็นคนซึมเศร้า เขาก็ทำให้ทุกๆวันของเรามีเเต่รอยยิ้มเสียงหัวเราะ
เเต่เวลาผ่านไปเเค่ 3-4 เดือน ทุกอย่างมันเริ่มเปลี่ยน เขาเริ่มสนใจเราน้อยลง เริ่มไม่ว่าง เริ่มดุ ว่าเรา เเต่เราก็ไม่เคยคิดจะเลิก เเละประคองความรักมาถึงทุกวันนี้ เพราะ ชีวิตผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่มีใครอยากมีเเฟนหลายคน เมื่อรักใครเเล้ว ก็อยากจะหยุดที่คนคนนี้เคยเดียว เราทน พยายามรักษาช่วงเวลาดีๆเอาไว้ให้มากที่สุดที่เราจะทำได้ เเต่เหมือนยิ่งพยายามรักษาเท่าไร มันก็เหมือนยิ่งวิ่งหนี จนมันเริ่มรู้สึกเเย่ ยิ่งเข้าช่วง2-3 เดือนที่ผ่านมานี้เอง
เราทำทุกอย่างเพื่อให้ความสัมพันธ์ที่เคยมีมันดีขึ้น จากที่เขาโทรหาเรา กลายเป็นว่า เราเป็นคนที่โทรหาเขาตลอด เราโทรเพราะเราคิดถึงเราอยากคุย เเต่เสียงเเละคำพูดของเขาเวลารับสายเราคือ"มีอะไรก็รีบพูดมา" เราได้ยินเเบบนี้ถึงกับพูดอะไรอีกไม่ออก เลยเงียบบ้าง ตอบว่าไม่มีอะไรบ้าง บ้างครั้งความรู้สึกมันเเย่ จนเราต้องร้องไห้ ยอมรับว่ารักผู้ชายคนนี้มาก เวลาเราเหนื่อย เราอยากได้กำลังใจ เเต่เขากับว่าเรางี่เง่า ด่าเราบ้าง อะไรบ้าง ผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องทนรองรับอารมณ์ทุกอย่าง หงุดหงิดงานก็มาลงที่เรา โมโหคนอื่นพอเราถามเราพูดอะไรก็ตะคอกใส่เรา
จนเรารู้สึกว่า เราไม่ไหว เราอยากเลิก เราเหนื่อยกับรัก ที่เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเเท้จริงเเล้ว เราอยู่ในสถานะอะไรของเรา เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า
เราเคยพูดถึงเรื่องเเต่งงาน พูดถึงเรื่องสร้างครอบครัว เเต่เขาไม่เคยสนใจในสิ่งที่เราพูด เพราะเราถามว่าเงียบทำไม เขาก็มักจะด่าเรา
เราไม่เคยปิดบังเขากับเพื่อนๆ กับครอบครัว เเต่เขาไม่เคยคิดจะเข้ากับคนที่เราอยากให้เขารู้จักเลย เราช่วยมาบ้านเรา เขาก็เหมือนไม่อยากมา มาก็นั่งเล่นโทรศัพท์ ไม่พูดไม่พูดกับพ่อเเม่เรา พอเราถามถึง ว่า ไม่คิดจะพาเราไปบ้านไปรู้จักพ่อเเม่บ้างหรอ เขาก็บอกเเต่ยังไม่ถึงเวลา อยากพาไปจะพาไปเอง เราก็เฉยๆไปซักพัก เเต่เรารู้สึกว่า เฮ้ย นี้เราเป็นอะไรกัน ทำไมเรารู้สึกเหมือนเป็นตัวอะไรซักอย่างที่เขานึกอยากจะรักก็รัก นึกอยากจะไม่รักก็ไม่รัก ทุกครั้งที่เราไม่สบาย เราปวดท้อง เราหายใจไม่ออก เขาไม่เคยคิดจะชายตามองเรา ไม่เคยคิดจะพาเราไปหาหมอ ไม่เคยคิดจะทำอะไรเลย มีเเต่ด่าเป็นเราเป็น เชี้ย!!! อะไรอีก เคยมีครั้งหนึ่ง เขาด่าเราว่าตายๆไปซะ เราถึงกับจุก ไม่คิดว่า ผู้ชายที่เรารักที่สุดจะพูดเเบบนี้กับเรา เราน้อยใจ เราเสียใจ เเละรู้สึกโมโหด้วย เลยพูดไปบางว่า เราเป็นอะไรกัน เคยรักเราบางไหม เขาไม่ตอบ เเถมยังด่าเราอีก พอเราจะห่าง ก็มาว่าเราว่าไม่รักก็ไปเถอะ ไม่เคยง้อเรา ไม่เคยยื้อเรา เเละเราเองที่ทนไม่ไหวต้องเป็นคนที่ง้อ เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา เเม่เราเรียกเขามาคุยว่า จะเอาไงกับเรา จะเเต่งเมื่อไร หรือจะผูกข้อมือ ก็ขอให้บอก เราเป็นผู้หญิง เราเสียหาย เเม่เราก็บอกว่า ไม่เคยอยากได้สินสอดอะไรมากมาย ขอเเค่เเต่งกันในญาติๆสนิทได้รับรู้ ว่าเรามีครอบครัว คนอื่นๆจะได้เลิกนินทาว่าร้ายเรา เเต่รู้ไหม เขาทำยังไงกับเเม่เรา เขาเฉย ไม่พูดกับเเม่เรา ไม่ตอบอะไรเลยซักอย่าง เเม่เราก็เคืองๆว่าเพราะอะไร ไม่พร้อมหรือติดปัญหาอะไรทำไมไม่บอก เล่นเงียบ ใครจะรู้ว่าคิดอะไร เราเลยบอกเขาว่า เเม่เราพูดเเบบนี้ ยังไม่คิดจะพาเราไปบ้านอีกหรอ เราก็บอกเราว่า ยัง บ้านเขากับเเฟนเก่าอะไรซักอย่าง ซึ้งเขาเขาเหตุผลเราเเค่ว่า เเฟนเก่าเขาเคยมาที่บ้านบ่อย เเล้วก็ไม่ตอบเราอีก คืออะไร เราก็งง ว่าอะไรกับเเฟนเก่าก็เลิกกันไปนานเเล้ว
จนเมื่อคืน เรากะจะไปหาเขาที่ออฟฟิต เเต่เราไม่บอก พอไปใกล้จะถึง เราก็โทรถามเขาว่า อยู่ไหน เขาบอกว่าอยู่ออฟฟิต เราก็เออ ดีใจว่า เเฟนยังคงทำงานอยู่ เเละเราก็จะได้เจอเเฟนเเน่นอน เเต่พอเราไปถึง เราไม่เห็นรถเขา เราเลยโทรถามถามว่า อยู่ไหนเนี้ย ทำไมไม่เห็นรถเลย เขาก็ด่าเราใหญ่ว่ามาทำไมไม่บอก เราก็ถามว่าทำไมต้องโกหกเรา เขาก็ยังเเถว่าโกหกอะไร เราก็วีนเลยว่าไหนบอกอยู่ออฟฟิตไง ตกลงอยู่ไหนเเน่ เขากับมาด่าว่าเราว่า บอกไปเเล้วว่าออกมาข้างนอก ทั้งที่เราโทรหาเขาตลอดเขาก็บอกว่าอยู่ออฟฟิต เราเสียใจทำไมต้องโกหกเรา อยู่ไหน ทำอะไรทำไมไม่บอกเราตรงๆพอเราจับได้ก็มาด่าเรา เรากับมาถึงบ้านร้องไห้มาตลอดทาง พอเรามาถึงบ้านเขาก็มารับเราออหไปคุยกัน เเต่เชื่อไหม เราเหมือนอยู่คนเดียวในห้อง เขาเอาเเต่ดูทีวี เอาเเต่เล่นคอม เรานอนร้องไห้เเทบตาย เขาไม่เคยคิดจะปลอบใจ จะกอดเราเลย มีเเต่ด่าเราอีกเเล้ว
เรานะรักเขา ไม่อยากเลิก เเต่เป็นเเบบนี้ คำถามคือ เราเคยหยุด เเล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ หรือสู้ต่อไป ทำความรักให้มันดีเหมือนเดิม
เราเเค่กำลังคิดหนัก เราที่ผ่านมา เขารักเราไหม เขาอยู่กับเราเพราะอะไร เราเป็นอะไรของเขา ทำไมเขาถึงไม่อยากพาเราไปบ้าน
คำถามมากมายมันเต็มสมอง เเต่ไม่รู้จะสื่อสารออกมายังไง
มันเหนื่อย ล้า ท้อเเท้ ไปหมด
ต้องขอโทษด้วย เราไม่รู้ว่าเรา เเท็คถูกห้องไหม เราไม่รู้ว่าคนอื่นจะเข้าใจที่เราเล่าไหม
เเต่เราเเค่อยากพูดออกมา ระบายออกมาบ้าง เเค่หวังจะมีใครซักคน ที่ค่อยให้คำปรึกษา
หยุด หรือ ควรไปต่อ
มันเป็นคำถามที่คาใจมานาน
เรื่องมันมีอยู่ว่า เเรกๆที่เราคบกับเเฟน เขามักจะค่อยเป็นห่วง สนใจเราตลอด ไม่ว่าเราจะไปไหน ก็จะค่อยโทรถาม ค่อยไปรับส่ง
ทุกอย่างในชีวิตเรา มันมีความสุขไปหมด เราจากที่เคยเป็นคนซึมเศร้า เขาก็ทำให้ทุกๆวันของเรามีเเต่รอยยิ้มเสียงหัวเราะ
เเต่เวลาผ่านไปเเค่ 3-4 เดือน ทุกอย่างมันเริ่มเปลี่ยน เขาเริ่มสนใจเราน้อยลง เริ่มไม่ว่าง เริ่มดุ ว่าเรา เเต่เราก็ไม่เคยคิดจะเลิก เเละประคองความรักมาถึงทุกวันนี้ เพราะ ชีวิตผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่มีใครอยากมีเเฟนหลายคน เมื่อรักใครเเล้ว ก็อยากจะหยุดที่คนคนนี้เคยเดียว เราทน พยายามรักษาช่วงเวลาดีๆเอาไว้ให้มากที่สุดที่เราจะทำได้ เเต่เหมือนยิ่งพยายามรักษาเท่าไร มันก็เหมือนยิ่งวิ่งหนี จนมันเริ่มรู้สึกเเย่ ยิ่งเข้าช่วง2-3 เดือนที่ผ่านมานี้เอง
เราทำทุกอย่างเพื่อให้ความสัมพันธ์ที่เคยมีมันดีขึ้น จากที่เขาโทรหาเรา กลายเป็นว่า เราเป็นคนที่โทรหาเขาตลอด เราโทรเพราะเราคิดถึงเราอยากคุย เเต่เสียงเเละคำพูดของเขาเวลารับสายเราคือ"มีอะไรก็รีบพูดมา" เราได้ยินเเบบนี้ถึงกับพูดอะไรอีกไม่ออก เลยเงียบบ้าง ตอบว่าไม่มีอะไรบ้าง บ้างครั้งความรู้สึกมันเเย่ จนเราต้องร้องไห้ ยอมรับว่ารักผู้ชายคนนี้มาก เวลาเราเหนื่อย เราอยากได้กำลังใจ เเต่เขากับว่าเรางี่เง่า ด่าเราบ้าง อะไรบ้าง ผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องทนรองรับอารมณ์ทุกอย่าง หงุดหงิดงานก็มาลงที่เรา โมโหคนอื่นพอเราถามเราพูดอะไรก็ตะคอกใส่เรา
จนเรารู้สึกว่า เราไม่ไหว เราอยากเลิก เราเหนื่อยกับรัก ที่เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเเท้จริงเเล้ว เราอยู่ในสถานะอะไรของเรา เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า
เราเคยพูดถึงเรื่องเเต่งงาน พูดถึงเรื่องสร้างครอบครัว เเต่เขาไม่เคยสนใจในสิ่งที่เราพูด เพราะเราถามว่าเงียบทำไม เขาก็มักจะด่าเรา
เราไม่เคยปิดบังเขากับเพื่อนๆ กับครอบครัว เเต่เขาไม่เคยคิดจะเข้ากับคนที่เราอยากให้เขารู้จักเลย เราช่วยมาบ้านเรา เขาก็เหมือนไม่อยากมา มาก็นั่งเล่นโทรศัพท์ ไม่พูดไม่พูดกับพ่อเเม่เรา พอเราถามถึง ว่า ไม่คิดจะพาเราไปบ้านไปรู้จักพ่อเเม่บ้างหรอ เขาก็บอกเเต่ยังไม่ถึงเวลา อยากพาไปจะพาไปเอง เราก็เฉยๆไปซักพัก เเต่เรารู้สึกว่า เฮ้ย นี้เราเป็นอะไรกัน ทำไมเรารู้สึกเหมือนเป็นตัวอะไรซักอย่างที่เขานึกอยากจะรักก็รัก นึกอยากจะไม่รักก็ไม่รัก ทุกครั้งที่เราไม่สบาย เราปวดท้อง เราหายใจไม่ออก เขาไม่เคยคิดจะชายตามองเรา ไม่เคยคิดจะพาเราไปหาหมอ ไม่เคยคิดจะทำอะไรเลย มีเเต่ด่าเป็นเราเป็น เชี้ย!!! อะไรอีก เคยมีครั้งหนึ่ง เขาด่าเราว่าตายๆไปซะ เราถึงกับจุก ไม่คิดว่า ผู้ชายที่เรารักที่สุดจะพูดเเบบนี้กับเรา เราน้อยใจ เราเสียใจ เเละรู้สึกโมโหด้วย เลยพูดไปบางว่า เราเป็นอะไรกัน เคยรักเราบางไหม เขาไม่ตอบ เเถมยังด่าเราอีก พอเราจะห่าง ก็มาว่าเราว่าไม่รักก็ไปเถอะ ไม่เคยง้อเรา ไม่เคยยื้อเรา เเละเราเองที่ทนไม่ไหวต้องเป็นคนที่ง้อ เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา เเม่เราเรียกเขามาคุยว่า จะเอาไงกับเรา จะเเต่งเมื่อไร หรือจะผูกข้อมือ ก็ขอให้บอก เราเป็นผู้หญิง เราเสียหาย เเม่เราก็บอกว่า ไม่เคยอยากได้สินสอดอะไรมากมาย ขอเเค่เเต่งกันในญาติๆสนิทได้รับรู้ ว่าเรามีครอบครัว คนอื่นๆจะได้เลิกนินทาว่าร้ายเรา เเต่รู้ไหม เขาทำยังไงกับเเม่เรา เขาเฉย ไม่พูดกับเเม่เรา ไม่ตอบอะไรเลยซักอย่าง เเม่เราก็เคืองๆว่าเพราะอะไร ไม่พร้อมหรือติดปัญหาอะไรทำไมไม่บอก เล่นเงียบ ใครจะรู้ว่าคิดอะไร เราเลยบอกเขาว่า เเม่เราพูดเเบบนี้ ยังไม่คิดจะพาเราไปบ้านอีกหรอ เราก็บอกเราว่า ยัง บ้านเขากับเเฟนเก่าอะไรซักอย่าง ซึ้งเขาเขาเหตุผลเราเเค่ว่า เเฟนเก่าเขาเคยมาที่บ้านบ่อย เเล้วก็ไม่ตอบเราอีก คืออะไร เราก็งง ว่าอะไรกับเเฟนเก่าก็เลิกกันไปนานเเล้ว
จนเมื่อคืน เรากะจะไปหาเขาที่ออฟฟิต เเต่เราไม่บอก พอไปใกล้จะถึง เราก็โทรถามเขาว่า อยู่ไหน เขาบอกว่าอยู่ออฟฟิต เราก็เออ ดีใจว่า เเฟนยังคงทำงานอยู่ เเละเราก็จะได้เจอเเฟนเเน่นอน เเต่พอเราไปถึง เราไม่เห็นรถเขา เราเลยโทรถามถามว่า อยู่ไหนเนี้ย ทำไมไม่เห็นรถเลย เขาก็ด่าเราใหญ่ว่ามาทำไมไม่บอก เราก็ถามว่าทำไมต้องโกหกเรา เขาก็ยังเเถว่าโกหกอะไร เราก็วีนเลยว่าไหนบอกอยู่ออฟฟิตไง ตกลงอยู่ไหนเเน่ เขากับมาด่าว่าเราว่า บอกไปเเล้วว่าออกมาข้างนอก ทั้งที่เราโทรหาเขาตลอดเขาก็บอกว่าอยู่ออฟฟิต เราเสียใจทำไมต้องโกหกเรา อยู่ไหน ทำอะไรทำไมไม่บอกเราตรงๆพอเราจับได้ก็มาด่าเรา เรากับมาถึงบ้านร้องไห้มาตลอดทาง พอเรามาถึงบ้านเขาก็มารับเราออหไปคุยกัน เเต่เชื่อไหม เราเหมือนอยู่คนเดียวในห้อง เขาเอาเเต่ดูทีวี เอาเเต่เล่นคอม เรานอนร้องไห้เเทบตาย เขาไม่เคยคิดจะปลอบใจ จะกอดเราเลย มีเเต่ด่าเราอีกเเล้ว
เรานะรักเขา ไม่อยากเลิก เเต่เป็นเเบบนี้ คำถามคือ เราเคยหยุด เเล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ หรือสู้ต่อไป ทำความรักให้มันดีเหมือนเดิม
เราเเค่กำลังคิดหนัก เราที่ผ่านมา เขารักเราไหม เขาอยู่กับเราเพราะอะไร เราเป็นอะไรของเขา ทำไมเขาถึงไม่อยากพาเราไปบ้าน
คำถามมากมายมันเต็มสมอง เเต่ไม่รู้จะสื่อสารออกมายังไง
มันเหนื่อย ล้า ท้อเเท้ ไปหมด
ต้องขอโทษด้วย เราไม่รู้ว่าเรา เเท็คถูกห้องไหม เราไม่รู้ว่าคนอื่นจะเข้าใจที่เราเล่าไหม
เเต่เราเเค่อยากพูดออกมา ระบายออกมาบ้าง เเค่หวังจะมีใครซักคน ที่ค่อยให้คำปรึกษา