ผมกับแฟนคบกันมาเกือบ 10 ปี ทุกครั้งที่มีปัญหากันผมนิ่งเงียบ ไม่พูดคุย ไม่ติดต่อ ไม่สนใจ ส่วนใหญ่เป็นเรื่องเล็กน้อยที่ผมไม่ถูกใจ  เวลาโกรธผมไม่รับโทรศัพท์ บางทีรับแต่พูดไม่ดี วางสายใส่ ถ้ามีธุระต้องไปไหนกันผมไม่ไป ใช้ชีวิตตัวคนเดียว กินข้าวคนเดียว ทั้งที่เราอยู่ด้วยกัน ผมเคยโกรธเธอเกือบปีเพราะเธอเรียนต่อปริญญาโท ตอนนั้นผมยังไม่เรียนต่อ แต่เธอยังทำดีกับผมทุกอย่าง อดทนมาก ถ้าเป็นคนอื่นคงทิ้งไปแล้ว
      สองเดือนก่อนผมโกรธที่เธอวางกระเป๋าเสียงดัง เลยไม่พูดไม่คุย เหมือนเดิมเกือบเดือน เธอขอโทษและพยายามพูดด้วย แต่ผมไม่สนใจเลยและวางสายใส่ทุกครั้งที่โทรมา จนผมกลับบ้านไปกลับมาอีกทีเธอไม่อยู่แล้ว เก็บของไปจนหมด ติดต่อไม่ได้ เพื่อนเธอบอกว่าเธอเครียด ทุกข์ เสียใจมากทุกครั้งที่มีปัญหากัน ไม่ว่าเรื่องอะไรเธอผิดและยอมตลอด ขอโทษแล้วผมก็ไม่หาย เธอเสียใจที่ผมทำเหมือนเธอเป็นสสาร วางโทรศัพท์ใส่ ขนาดไม่สบายก็ไม่สนใจ และไม่เคยขอโทษเธอเลยถึงผมเป็นคนผิด น้อยมากที่เธอจะโกรธผมและไม่ได้ทำแบบที่ผมทำกับเธอ ที่สำคัญเธอคิดว่าผมเงียบเพราะไม่รักเธอแล้ว ยอมเจ็บวันนี้ดีกว่าต้องเจอแบบนี้อีก
      ผมเสียใจมากเธอเป็นผู้หญิงที่ดี เรียบร้อย เรียนเก่ง นิสัยดี ไม่เคยรู้เลยว่าผมทำร้ายจิตใจเธอขนาดนี้ ผมอยากขอโทษเธออยากให้รู้ว่าผมรักเธอ ผมโง่เองที่เอาแต่ใจ ไม่รู้จักรักษาความรักไว้ ถ้าผมย้อนเวลาไปได้ผมจะทำดีกับเธอ ปรับความเข้าใจแทนการเงียบ ทุกวันนี้ได้แต่โทษตัวเองว่าเพราะทิฐิและอารมณ์ทำให้คนรักที่ดีที่สุดที่อยากแต่งงานด้วยหายไป