เพิ่งเคยตั้งกระทู้ครั้งแรก ถ้าพิมผิดหรือเขียนงงก็ขอโทษด้วยนะคะ
คือ...เรื่องมีอยู่ว่า เรามีเพื่อนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ม.1(ปัจจุบันเราอยู่ม.6)อยู่ 2 คน
แต่ด้วยความที่เป็นกลุ่มที่กระจัดกระจายมาอยู่รวมกัน(ประมาณว่าหลุดออกมาจากอีกกลุ่มกันทุกคน)เลยไม่ค่อยมีความเป็นปึกแผ่นกันเท่าไหร่
เราเป็นคนตรงๆ แล้วก็ชอบอยู่เงียบๆ ส่วนเพื่อนอีกสองคนชอบมีเพื่อนเยอะๆ หลายครั้งเราเลยเหมือนอยู่คนเดียว แต่ด้วยความที่เราไม่สนิทกะคนอื่นเลยนอกจากพวกมันสองคน เราก็เลยเลือกที่จะอยู่เงียบๆมากกว่า
หนึ่งในเพื่อนสองคนเป็นผู้หญิง ขอเรียกว่าAละกัน ให้บอกตรงๆก็ เป็นคนที่มักจะคิดว่าตัวเองมีปมด้อยน่าสงสารอยู่เสมอ ประมาณว่า ไม่มีแฟน อกหัก บ้านมีปัญหา แต่เอาจริงๆคือเรื่องที่Aเล่าจะใส่ไข่ซะส่วนใหญ่ (ประมาณว่าเปิดประเด็นคุย ให้คนสนใจ)
พอขึ้นม.3 มีผู้หญิงต่างกลุ่มคนหนึ่งเข้ามาอยู่ในกลุ่ม เราก็คุยกะผู้หญิงคนนี้ซะส่วนใหญ่ เพราะไม่ค่อยทิ้งให้เราอยู่คนเดียว ไปไหนก็ชวนไปด้วย รสนิยมก็ค่อนข้างตรงกัน
กลายเป็นว่าAโกรธ พูดถึงเราประมาณว่าได้ของใหม่ลืมของเก่า แต่ทั้งกลุ่มก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะรู้นิสัยA พยายามคุยแล้วก็บอกปัดประมาณว่าไม่ต้องมีชั้นอยู่ก็ได้มั้ง ทั้งๆที่ไม่มีใครไล่Aเลย แล้วก็เอาเราไปเล่าให้คนอื่นฟังเสียๆหายๆ ร้องไห้จะเป็นจะตายทั้งๆที่ปกติก็ทิ้งเราอยู่คนเดียวแท้ๆ ทั้งเพื่อนในห้องเพื่อนนอกห้อง
เราก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่เถียง ไม่อะไรทั้งนั่น
พอเราขึ้นม.ปลาย ผู้หญิงที่สนิทกับเรา แยกห้องอยู่กะเรา แต่เราก็ไม่ได้เหงาอะไร เพราะตอนปิดเทอมเราได้เที่ยวได้คุยกะคนอื่นเยอะ(เราคอสเพลย์ด้วยช่วงนั่น) เราก็เลยเริ่มคุยกะคนอื่นเป็น พอจะเฮฮาได้บ้างแล้ว กลุ่มม.ปลายของเราเป็นกลุ่มใหญ่ แล้วเพื่อนเราทั้งสองคนตอนแรกก็อยู่กลุ่มเดียวกะเรา
ตอนนั่นมีเพื่อนในห้องคนนึงไม่ชอบเรา เพื่อนคนนั่นเป็นกลุ่มแรงในห้อง เราก็เลยไม่อยากมีเรื่องด้วย แต่เหตุผลที่ไม่ชอบเราก็ประมาณว่าจริตไม่ตรงกัน ซึ่งเราก็ไม่ได้ชอบอะไรเพื่อคนนี้อยู่แล้ว ด้วยเหตุผลเดียวกัน เราก็เลยไม่ยุ่งไม่คุยเพื่อเลี่ยงปัญหา
พอเราขึ้นม.5 อยู่ๆAก็พูดกับเพื่อนคนนึงในกลุ่มว่า อยากออกจากกลุ่ม ซึ่งก็ไม่มีใครพูดอะไรเลย(ไม่พูดเลยจริงๆ คือไม่พูดถึง ไม่บ่นถึง ไม่คร่ำครวญ)แต่แล้วต่อมาเราก็ได้ยินจากเพื่อนคนนึงในกล่มว่า Aบอกว่าเราเปลี่ยนไปมาก Aเลยไม่ชอบเรา แล้วAก็ยังว่าเพื่อนคนอื่นในกลุ่มด้วยเหตุผลที่แถสุดๆ อย่างเช่นเพื่อน1ไปว่าเพื่อน2 ก็ไปคุยกะเพื่อน2ว่า เราไม่พอใจที่1พูดแบบนั่นกับเธอ(ให้เราคิดก็คือหาพวกสุดๆ)
เราก็เริ่มสงสัยตั้งแต่ตอนนั่นว่า เราเปลี่ยนไปในทางที่ไม่ดีหรือยังไง?เราคุยมากขึ้น สนุกกะชีวิตมากขึ้น แต่เราก็ตั้งใจเรียน ไม่เที่ยวเตร่ ไม่กินเหล้า สูบบุหรี่ เกือบๆจะเด็กเรียนอยู่แล้ว แล้วเราทำอะไรผิด???? เราไม่ได้ว่า ไม่ได้ด่าหรือพูดอะไรกระทบAเลย เรายังถามเพื่อนในกลุ่มอยู่เลยว่า กูทำไรผิด เพื่อนก็บอกว่าไม่รู้ แต่กูว่ายังไม่ทำไรเลยนะเท่าที่เห็น แล้วAก็ทำนิสัยเดิมๆคือไปโพทะนาให้เพื่อนกลุ่มอื่นแล้วก็เพื่อนนอกห้องฟัง รวมทั้งรุ่นน้อง รุ่นพี่ แถมยังใส่ไข่เรื่องให้เสร็จสรรพ(เรื่องนี้ทำให้เราฉุนมาก เป็นเพื่อนกันมาก็นาน ทำไมต้องทำร้ายกันแบบนี้ด้วย)
ม.5เทอม2 ได้ไปเข้าค่ายพระพุทธบุตร ก่อนจบค่ายมีกิจกรรมให้เราไปขอโทษคนที่เราอยากขอโทษ เราได้ไปคุยกะผู้หญิงที่ไม่ชอบเราในห้อง ซึ่งก็จับมือกันดี ดูดีสุดๆ(แต่ต่อมาเธอคนนั่นก็ทำเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้นอยู่ดี แต่ก็ไม่ได้มาหาเรื่องเรา) แล้วAก็มาขอโทษเรา เราก็ให้อภัยไปแล้ว ตอนนั่นเราก็คิดว่าจบซักทีปัญหา แต่พอกลับมาเรียน เรื่องก็เข้าอิหลอบเดิม ไปเล่าให้ใครต่อใครฟัง บอกว่าเราเปลี่ยนไปบลาๆ ตอนนั่นเราก็เริ่มฉุนขึ้นมาจริงๆ คือเวลาเปลี่ยนไปคนก็เปลี่ยนนะคะ มันผิดรึไง Aเองก็บ้าผู้ชายขึ้นมาก ตั้งแต่ขึ้นม.ปลาย แต่งหน้าหนา ไม่ตั้งใจเรียน เหลวไหลสุดๆ แต่เราไม่เห็นเกลียดAเลย คนเป็นเพื่อนกัน แค่นี้ก็เกลียดกันแล้วหรอคะ มันใช่มิตรภาพแน่หรอ? เศร้า เราเลยตัดสินใจไม่คุยกะAตั้งแต่นั่นมา
ต่อมาคือเรื่องปัจจุบันตอนนี้คะ เพื่อนตั้งแต่ม.1อีกคนของเราเป็นผู้ชาย(ไม่แท้) ขอเรียกว่าBละกัน คือตอนม.ต้นไม่สนิทกัน แต่พอม.ปลาย Bก็เริ่มออกลายสาวมากขึ้น(แค่ตุ้งติ้งแต่ไม่สาวแตกนะ) อยากเด่นอยากดัง เริ่มห่วงหน้าตาบนเฟสบุ๊ค ห่วงไลค์ ห่วงชื่อเสียง เราก็ไม่ว่าอะไร แต่ก็คอยเตือนเวลาเยอะไปเป็นระยะๆ
Bไปชอบน้องผู้ชายคนนึงในร.ร. แล้วอกหักมา ก็พร่ำเพ้อกับเพื่อนอีกคนในกลุ่มมาก งมงายมาก รวมกลุ่มกะรุ่นน้องที่สนิทกันเป็นกลุ่มอกหัก ไปเที่ยวกัน แล้วเรื่องก็เกิดด้วยเหตุที่ว่าBไปทะเลาะกะเพื่อนคนนึงในกลุ่มเข้า แล้วเราก็คิดว่าBผิด ตามนิสัยของBคือมักจะไม่ค่อยขอโทษ เราก็เลยว่าB ว่าBผิดนะ(คนอื่นในเหตุการณ์ก็คิดเหมือนกันหมด) แต่เราก็พูดไปว่าเราไม่อยากพูด แต่ก็บอกให้พูดมาเถอะ เราก็เลยพูดไป (เราเป็นคนตรง พูดแรง รู้ตัวเลยไม่อยากพูด)
วันต่อมา เพื่อนในกลุ่มมาเล่าให้ฟังว่าBบอกว่าไม่ชอบเรา เราพูดแรง แล้วก็เริ่มพูดว่าเราเปลี่ยนไป(เป็นเหตุผลที่เอามาจากA) แล้วก็บอกว่าตัวเองเข้าใจAกับผู้หญิงที่ไม่ชอบเราแล้ว แล้วเพื่อนคนที่Bไประบายด้วยก็สวนไปว่าทำไมคิดกะเพื่อนแบบนี้ แล้วก็พยายามอธิบายว่าเราหวังดีนะ ถึงจะพูดแรง
ด้วยความที่เราอยู่กะBมานาน เรารู้ว่าBพยายามหาพวกนั่นแหละ
มาถึงตรงนี้บอกตรงๆว่าเรารู้สึกเสียใจ แล้วก็เหนื่อยกับเรื่องที่เกิดซ้ำๆซากๆแล้ว เราไม่เข้าใจด้วยว่า ถ้าเราทำผิดจริงๆ ทำไมไม่มาคุยกะเราเลยละ ต้องไปพูดให้คนอื่นฟังแบบนี้ด้วยหรอ เพื่อนกันทำกันอย่างงี้หรอ ด้วยความที่เรามีเพื่อนน้อย เราเลยแคร์เพื่อนที่เรามีมาก เราเสียใจแล้วก็ท้อ เราอุตส่าห์หวังดี แต่เพื่อนกันมันจะให้พูดว่า"ไม่เป็นไรนะเธอ เราเข้าใจเธอ เธอยังมีเราเสมอ"มันไม่ใช่อ่ะคะ ผิดก็คือผิด ทำดีคือทำดี เพื่อนกันพูดตรงๆกันมันไม่ดีหรอคะ อยากจะถามเพื่อนๆว่าคิดยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้น
พรุ่งนี้เราจะไปทำงาน ได้เจอBด้วย ซึ่งก็คุยกะเพื่อนคนอื่นๆแล้วว่า จะต้องเคลียร์ [เรื่องนี้เพื่อนหลายคนอยู่ข้างเรา]
เราควรจะพูดว่ายังไงดีคะ
*ขอความคิดเห็น* เพื่อนพูดถึงเราไม่ดีให้คนอื่นฟัง
คือ...เรื่องมีอยู่ว่า เรามีเพื่อนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ม.1(ปัจจุบันเราอยู่ม.6)อยู่ 2 คน
แต่ด้วยความที่เป็นกลุ่มที่กระจัดกระจายมาอยู่รวมกัน(ประมาณว่าหลุดออกมาจากอีกกลุ่มกันทุกคน)เลยไม่ค่อยมีความเป็นปึกแผ่นกันเท่าไหร่
เราเป็นคนตรงๆ แล้วก็ชอบอยู่เงียบๆ ส่วนเพื่อนอีกสองคนชอบมีเพื่อนเยอะๆ หลายครั้งเราเลยเหมือนอยู่คนเดียว แต่ด้วยความที่เราไม่สนิทกะคนอื่นเลยนอกจากพวกมันสองคน เราก็เลยเลือกที่จะอยู่เงียบๆมากกว่า
หนึ่งในเพื่อนสองคนเป็นผู้หญิง ขอเรียกว่าAละกัน ให้บอกตรงๆก็ เป็นคนที่มักจะคิดว่าตัวเองมีปมด้อยน่าสงสารอยู่เสมอ ประมาณว่า ไม่มีแฟน อกหัก บ้านมีปัญหา แต่เอาจริงๆคือเรื่องที่Aเล่าจะใส่ไข่ซะส่วนใหญ่ (ประมาณว่าเปิดประเด็นคุย ให้คนสนใจ)
พอขึ้นม.3 มีผู้หญิงต่างกลุ่มคนหนึ่งเข้ามาอยู่ในกลุ่ม เราก็คุยกะผู้หญิงคนนี้ซะส่วนใหญ่ เพราะไม่ค่อยทิ้งให้เราอยู่คนเดียว ไปไหนก็ชวนไปด้วย รสนิยมก็ค่อนข้างตรงกัน
กลายเป็นว่าAโกรธ พูดถึงเราประมาณว่าได้ของใหม่ลืมของเก่า แต่ทั้งกลุ่มก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะรู้นิสัยA พยายามคุยแล้วก็บอกปัดประมาณว่าไม่ต้องมีชั้นอยู่ก็ได้มั้ง ทั้งๆที่ไม่มีใครไล่Aเลย แล้วก็เอาเราไปเล่าให้คนอื่นฟังเสียๆหายๆ ร้องไห้จะเป็นจะตายทั้งๆที่ปกติก็ทิ้งเราอยู่คนเดียวแท้ๆ ทั้งเพื่อนในห้องเพื่อนนอกห้อง
เราก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่เถียง ไม่อะไรทั้งนั่น
พอเราขึ้นม.ปลาย ผู้หญิงที่สนิทกับเรา แยกห้องอยู่กะเรา แต่เราก็ไม่ได้เหงาอะไร เพราะตอนปิดเทอมเราได้เที่ยวได้คุยกะคนอื่นเยอะ(เราคอสเพลย์ด้วยช่วงนั่น) เราก็เลยเริ่มคุยกะคนอื่นเป็น พอจะเฮฮาได้บ้างแล้ว กลุ่มม.ปลายของเราเป็นกลุ่มใหญ่ แล้วเพื่อนเราทั้งสองคนตอนแรกก็อยู่กลุ่มเดียวกะเรา
ตอนนั่นมีเพื่อนในห้องคนนึงไม่ชอบเรา เพื่อนคนนั่นเป็นกลุ่มแรงในห้อง เราก็เลยไม่อยากมีเรื่องด้วย แต่เหตุผลที่ไม่ชอบเราก็ประมาณว่าจริตไม่ตรงกัน ซึ่งเราก็ไม่ได้ชอบอะไรเพื่อคนนี้อยู่แล้ว ด้วยเหตุผลเดียวกัน เราก็เลยไม่ยุ่งไม่คุยเพื่อเลี่ยงปัญหา
พอเราขึ้นม.5 อยู่ๆAก็พูดกับเพื่อนคนนึงในกลุ่มว่า อยากออกจากกลุ่ม ซึ่งก็ไม่มีใครพูดอะไรเลย(ไม่พูดเลยจริงๆ คือไม่พูดถึง ไม่บ่นถึง ไม่คร่ำครวญ)แต่แล้วต่อมาเราก็ได้ยินจากเพื่อนคนนึงในกล่มว่า Aบอกว่าเราเปลี่ยนไปมาก Aเลยไม่ชอบเรา แล้วAก็ยังว่าเพื่อนคนอื่นในกลุ่มด้วยเหตุผลที่แถสุดๆ อย่างเช่นเพื่อน1ไปว่าเพื่อน2 ก็ไปคุยกะเพื่อน2ว่า เราไม่พอใจที่1พูดแบบนั่นกับเธอ(ให้เราคิดก็คือหาพวกสุดๆ)
เราก็เริ่มสงสัยตั้งแต่ตอนนั่นว่า เราเปลี่ยนไปในทางที่ไม่ดีหรือยังไง?เราคุยมากขึ้น สนุกกะชีวิตมากขึ้น แต่เราก็ตั้งใจเรียน ไม่เที่ยวเตร่ ไม่กินเหล้า สูบบุหรี่ เกือบๆจะเด็กเรียนอยู่แล้ว แล้วเราทำอะไรผิด???? เราไม่ได้ว่า ไม่ได้ด่าหรือพูดอะไรกระทบAเลย เรายังถามเพื่อนในกลุ่มอยู่เลยว่า กูทำไรผิด เพื่อนก็บอกว่าไม่รู้ แต่กูว่ายังไม่ทำไรเลยนะเท่าที่เห็น แล้วAก็ทำนิสัยเดิมๆคือไปโพทะนาให้เพื่อนกลุ่มอื่นแล้วก็เพื่อนนอกห้องฟัง รวมทั้งรุ่นน้อง รุ่นพี่ แถมยังใส่ไข่เรื่องให้เสร็จสรรพ(เรื่องนี้ทำให้เราฉุนมาก เป็นเพื่อนกันมาก็นาน ทำไมต้องทำร้ายกันแบบนี้ด้วย)
ม.5เทอม2 ได้ไปเข้าค่ายพระพุทธบุตร ก่อนจบค่ายมีกิจกรรมให้เราไปขอโทษคนที่เราอยากขอโทษ เราได้ไปคุยกะผู้หญิงที่ไม่ชอบเราในห้อง ซึ่งก็จับมือกันดี ดูดีสุดๆ(แต่ต่อมาเธอคนนั่นก็ทำเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้นอยู่ดี แต่ก็ไม่ได้มาหาเรื่องเรา) แล้วAก็มาขอโทษเรา เราก็ให้อภัยไปแล้ว ตอนนั่นเราก็คิดว่าจบซักทีปัญหา แต่พอกลับมาเรียน เรื่องก็เข้าอิหลอบเดิม ไปเล่าให้ใครต่อใครฟัง บอกว่าเราเปลี่ยนไปบลาๆ ตอนนั่นเราก็เริ่มฉุนขึ้นมาจริงๆ คือเวลาเปลี่ยนไปคนก็เปลี่ยนนะคะ มันผิดรึไง Aเองก็บ้าผู้ชายขึ้นมาก ตั้งแต่ขึ้นม.ปลาย แต่งหน้าหนา ไม่ตั้งใจเรียน เหลวไหลสุดๆ แต่เราไม่เห็นเกลียดAเลย คนเป็นเพื่อนกัน แค่นี้ก็เกลียดกันแล้วหรอคะ มันใช่มิตรภาพแน่หรอ? เศร้า เราเลยตัดสินใจไม่คุยกะAตั้งแต่นั่นมา
ต่อมาคือเรื่องปัจจุบันตอนนี้คะ เพื่อนตั้งแต่ม.1อีกคนของเราเป็นผู้ชาย(ไม่แท้) ขอเรียกว่าBละกัน คือตอนม.ต้นไม่สนิทกัน แต่พอม.ปลาย Bก็เริ่มออกลายสาวมากขึ้น(แค่ตุ้งติ้งแต่ไม่สาวแตกนะ) อยากเด่นอยากดัง เริ่มห่วงหน้าตาบนเฟสบุ๊ค ห่วงไลค์ ห่วงชื่อเสียง เราก็ไม่ว่าอะไร แต่ก็คอยเตือนเวลาเยอะไปเป็นระยะๆ
Bไปชอบน้องผู้ชายคนนึงในร.ร. แล้วอกหักมา ก็พร่ำเพ้อกับเพื่อนอีกคนในกลุ่มมาก งมงายมาก รวมกลุ่มกะรุ่นน้องที่สนิทกันเป็นกลุ่มอกหัก ไปเที่ยวกัน แล้วเรื่องก็เกิดด้วยเหตุที่ว่าBไปทะเลาะกะเพื่อนคนนึงในกลุ่มเข้า แล้วเราก็คิดว่าBผิด ตามนิสัยของBคือมักจะไม่ค่อยขอโทษ เราก็เลยว่าB ว่าBผิดนะ(คนอื่นในเหตุการณ์ก็คิดเหมือนกันหมด) แต่เราก็พูดไปว่าเราไม่อยากพูด แต่ก็บอกให้พูดมาเถอะ เราก็เลยพูดไป (เราเป็นคนตรง พูดแรง รู้ตัวเลยไม่อยากพูด)
วันต่อมา เพื่อนในกลุ่มมาเล่าให้ฟังว่าBบอกว่าไม่ชอบเรา เราพูดแรง แล้วก็เริ่มพูดว่าเราเปลี่ยนไป(เป็นเหตุผลที่เอามาจากA) แล้วก็บอกว่าตัวเองเข้าใจAกับผู้หญิงที่ไม่ชอบเราแล้ว แล้วเพื่อนคนที่Bไประบายด้วยก็สวนไปว่าทำไมคิดกะเพื่อนแบบนี้ แล้วก็พยายามอธิบายว่าเราหวังดีนะ ถึงจะพูดแรง
ด้วยความที่เราอยู่กะBมานาน เรารู้ว่าBพยายามหาพวกนั่นแหละ
มาถึงตรงนี้บอกตรงๆว่าเรารู้สึกเสียใจ แล้วก็เหนื่อยกับเรื่องที่เกิดซ้ำๆซากๆแล้ว เราไม่เข้าใจด้วยว่า ถ้าเราทำผิดจริงๆ ทำไมไม่มาคุยกะเราเลยละ ต้องไปพูดให้คนอื่นฟังแบบนี้ด้วยหรอ เพื่อนกันทำกันอย่างงี้หรอ ด้วยความที่เรามีเพื่อนน้อย เราเลยแคร์เพื่อนที่เรามีมาก เราเสียใจแล้วก็ท้อ เราอุตส่าห์หวังดี แต่เพื่อนกันมันจะให้พูดว่า"ไม่เป็นไรนะเธอ เราเข้าใจเธอ เธอยังมีเราเสมอ"มันไม่ใช่อ่ะคะ ผิดก็คือผิด ทำดีคือทำดี เพื่อนกันพูดตรงๆกันมันไม่ดีหรอคะ อยากจะถามเพื่อนๆว่าคิดยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้น
พรุ่งนี้เราจะไปทำงาน ได้เจอBด้วย ซึ่งก็คุยกะเพื่อนคนอื่นๆแล้วว่า จะต้องเคลียร์ [เรื่องนี้เพื่อนหลายคนอยู่ข้างเรา]
เราควรจะพูดว่ายังไงดีคะ