เมื่อประมาณ มกราปี56 ผมได้พบกับน้องคนหนึ่ง เค้าทำงานเป็นพนักงานร้านหนังสือที่ซีเอ็ดครับ
เป็นผู้ชายตัวเล็กๆน่าจะสูงไม่เกิน170 ผิวแทนๆออกขาวๆหน้าตี๋ๆหน่อย
อันที่จริงผมเคยเจอน้องเค้าในมหาวิทยาลัยรามคำแหงในห้องสมุดแต่ไม่กล้าเข้าไปทัก
ดูลักษณะแล้วน้องเค้าน่าจะเรียนป.ตรีอยู่และมาทำงานที่ร้านหนังสือไปด้วย

ตอนเจอในมหาลัยผมก็ไม่กล้าทัก  ได้แต่แอบส่งสายตาและเค้าก็มองกลับมาแล้วหลบตาแบบเขิลๆด้วยอยู่หลายครั้ง ผมก็หลบตามเหมือนกัน ผมก็ยังไม่เคยมีแฟนไม่รู้ต้องจีบคนที่ชอบยังไงได้แต่มองและมอง

พอมาเจอในร้านหนี่งสือตอนนั้นผมก็เลยรวบรวมความกล้าแกล้งทำเป็นเข้าไปถามหนังสือโน้นนี่บ่อยๆ ผมแอบคิดไปเองว่าน้องเค้าต้องชอบผมด้วยแน่ๆ   มีครั้งหนึ่งยังจำได้ ผมแกล้งเอาหนังสือเล่มหนึ่งที่ดูเก่าๆและน่าจะมีเล่มเดียวในร้านย้ายที่ไปซ่อนในซอกหลืบไกลๆจากที่หมวดหมู่ที่มันวางอยู่

แล้วเดินไปบอกน้องเค้าหาหนังสือเล่มนี้ชื่อนี้ให้หน่อย  น้องเค้าก็ค้นข้อมูลในคอมสักพัก
บอกเหลืออยู่1เล่มเดี๋ยวไปหาให้นะครับแล้วเค้าก็ไปหาทันทียังชั้นหนังสือพิกัดที่ผมเพิ่งย้ายมัน  พอไม่เจอก็เดินไปมาตามหมวดข้างๆระหว่างนั้นผมก็ชวนคุยไปด้วยปรากฏว่าเรียนรามจริงด้วยเรียนนิติ ยังไม่จบแต่ใกล้แล้ว ผมก็ไม่กล้ารุกหนักกว่านี้กลัวน้องเค้ากลัว สักพักพอเค้าหาไม่เจอจริงๆแล้วเค้าก็ไปเรียกเพื่อนมาเกือบทั้งร้าน ประมาณครึ่งร้านได้มั้งมากันเยอะมากพวกแคชเชียร์ก็มากันผมแอบกลั้นขำเลยตอนนั้น มารุมกันช่วยหาหนังสือเล่มนั้นกัน บางคนก็ไปหาในโกดังหลังร้าน บางคนก็ไปหาที่ไหนสักทีไกลๆผมจำชื่อไม่ได้ ดูน้องเค้าจริงจังมาก ระหว่างที่หาหนังสือเล่มนั้นกันพนักงานในร้านก็คุยสนุกสนานกันยกใหญ่กับน้องคนนั้นของผมด้วย คุยกันไปเล่นกันไป จนผมไม่กล้าคุยกับเค้าต่อได้แต่กลับมาทำเป็นเนียนหาหนังสือกับเค้าด้วย ก็แอบเห็นน้องเค้ามองมาทางผมอยู่บ่อยๆนะ จนสุดท้ายประมาณ20นาที   น้องตัวเล็กก็เลยเดินมาบอกผม"ขอโทษครับหาไม่เจอจริงๆครับ..... " (ก็หาไม่เจออยู่แล้วละ(เพราะผมเอาไปซ่อนใต้ชั้นหนังสือเลย ..ยังแอบรู้สึกผิด)  "ยังไงลูกค้าสั่งจองได้นะครับ ได้ภายใน7วัน ....... "   ผมก็แกล้งจองไป ตอนจองเค้าขอเบอด้วย ผมก็ให้เบอร์ไป  แต่ตอนโทรมาเรียกให้รับหนังสือเป็นเสียงผู้หญืงคนหนึ่งในร้านโทรมา ผมนี่เซ็งมากเลย    วันมารับหนังสือก็เดินตามหาน้องเค้าทั้งร้านกะว่าจะขอบคุณและเอาขนมไปให้ก็ไม่เจอเลย น่าจะเป็นวันหยุด  ...นั้นเป็นเหตุการณ์ครั้งเดียวที่ผมพยายามใกล้ชิดที่สุดที่จะตีสนิทแล้ว แต่ก็เหมือนโชคชะตากลั่นแกล้ง

หลังจากนั้นผมก็มีเหตุต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดมีโอกาสกลับมา กทม. อีกทีก็ราว มิย. 57 ที่ผ่านมา ผมก็มาร้านนั้นแล้ว มาแล้ว มาอีก ติดกันทุกวัน จากวันเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือน จนแน่ใจแน่ๆว่าน้องเค้าไม่อยู่แล้ว   ผมไม่รู้ว่าน้องเค้าคงจะเรียนจบยัง แล้วคงลาออกแล้วมั้ง ผมเสียใจที่ตอนนั้นไม่พยายามให้มากกว่านี้  ผมถูกชะตากับน้องเค้ามากแบบบอกไม่ถูก น้องเค้าน่ารักจริงๆดูเป็นคนดีมากๆอย่างตอนหาหนังสือให้ผมรวมถึงลูกค้าคนอื่นดูน้องเค้าจริงจังมาก ผมเคยถามกับพนักงานคนอื่นไม่มีใครจริงจังขนาดนั้นหาแค่นาทีเดียวไม่เจอก็เชิดหนีไปกันแล้ว ผิดกับน้องคนนี้   หรืออย่างครั้งหนึ่งมีเด็กๆมอมแมมน่าจะเป้นลูกแม่ค้าตลาดด้านล่างขึ้นมาเล่นกันซุกซนเสียงดังเอะอะจนโดนพนักงานผู้หญิงหน้าดุดุคนหนึ่งในร้านไล่ด่าแกล้งจะตีจนเกือบร้องไห้น้องผู้ชายคนนี้ของผมก็เข้าไปช่วย แถมควักลูกอมช็อคโกแลตในกระเป็าให้เด็กๆกลุ่มนั้นอีก ผมพยายามไปตามหาตามซีเอ็ดสาขาอื่นบ้างเผื่อว่าน้องเค้าอาจย้ายสาขา ในละแวกใกล้เคียง ทั้งเดอะมอลราม เดอะมอลบางกะปิ โลตัสบางกะปิก็ไม่เจอเลย

ไปเดินในห้องสมุดอีกเผื่อว่าเค้าอาจจะจบแล้วแต่ต่อโทก็ได้ก็ไม่เจออีกเลย


ผมไม่รู้ต้องทำยังไง จะถามพนักงานคนอื่นในร้านก็ไม่กล้า เค้าคงจะมองผมน่าดูเลยอยู่ดีๆมีผู้ชายมาถามหาพนักงานผู้ชาย มันดูแปลกๆใช่ไหมครับ

ใครพอมีวิธีเนียนๆให้ผมถามพนักงานแบบไม่น่าเกลียดหน่อยได้ไหมครับ ผมว่าเป็นทางเดียวที่น่าจะง่ายที่สุดแล้วแต่หาวิธีปฏิบัติได้ยากแค่นั้นเองTT


หรือถ้าน้องเค้ามาเห็นช่วยหลังไมค์มาหาพี่หน่อยนะครับ พี่ชอบน้องมากและคิดถึงน้องจริงๆ  ถ้าเราได้พบกันพี่สัญญาจะดูแลถนุถนอมน้องเป็นอย่างดี และจะรักน้องแค่คนเดียว



.....ทุกวั้นนี้ผมก็ยังไปที่ร้านนั้นอยู่นะ เผื่อว่าเค้าอาจจะแวะมา  แต่ก็ไม่เคยเจอเลย .....TT  TT