คนที่โชคดีที่สุดคงเป็น อายุ ที่ได้รับทั้งความรักจากพ่อแม่ กินดีอยู่ดี

ส่วนคนที่โชคร้ายน้อยที่สุดในเรื่อง น่าจะเป็นมาฮา ถึงแม้ตายตอนยังไม่รู้ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงคือใคร แต่ตอนมีชีวิตตั้งแต่แรกเกิดก็ได้รับความรัก ความเอาใจใส่จาทานาชิลี ตอนนั้นซาบซึ้งกับความรักของนางที่มีต่อมาฮามาก ถึงขนาดยอมสวดภาวนาเอาน้ำเย็นราดหัวเพื่อขอให้มาฮาหายดี เพราะนางคิดว่ามาฮาได้รับผลกระทบจากตัวเองที่ทำพิธีสาปแช่งซึงนยัง โดยที่ลืมไปว่ามาฮาไม่มีสายเลือดตัวเองแม้แต่น้อย ตรงนี้สงสารทานาชิลีมาก (แม้จริงๆแล้ว นางต้องการใช้มาฮาเป็นเครื่องมือเพื่อตัวเองจะได้เป็นผู้สำเร็จราชการ) โตมาก็ได้รับการเอาใจใส่ ได้รับการปฏิบัติอย่างองค์ชายจากพระพันปี ถึงแม้นางคิดจะหลอกใช้มาฮาก็ตาม แต่มาฮาก็มีความเป็นอยู่ที่ดี สุขสบาย ตายตั้งแต่เด็ก จะได้ไม่ต้องเห็นความโหดร้ายของมนุษย์ ไม่ต้องทำบาป ไม่ต้องสังหาร หรือสั่งฆ่าใครๆ ตายตอนยังไม่ทำบาปซะยังดีกว่าอยู่กับการรบราฆ่าฟัน หรือต้องมาเห็นคนที่ตนรักเสียชีวิต แล้วช่วยเหลืออะไรไม่ได้ มันจะเจ็บปวดทรมานกว่าการตายซะอีก


ขันที ของ โทกอน ในตอนแรกที่ตายก็น่าสงสารมาก ถูกฆ่าเพราะคนร้ายเข้าใจว่าเป็นองค์ชาย ตอนตายยังร้องเรียกแม่ น่าสงสารจริงๆ เพื่อปกป้อง โทกอน ต้องสูญเสียชีวิตคนจำนวนมากเหลือเกิน ทั้งขันทีคนนี้ ทั้งพ่อนยัง ทั้งทหารที่ต้องการฆ่า ทั้งทหารองครักษ์โทกอนเอง ทั้งคนของโครยอ เป็นเรื่องน่าเศร้ามาก เหมือนกับชีวิตโทกอนมีค่าคนเดียว คนอื่นตายช่างมัน ทั้งทืคนเหล่านั้นก็มีลูก เมีย แม่ที่รอคอยพวกทหารกลับไปหา


ไม่ว่าจะทรยศหรือภักดี ทหารก็ได้รับความตายเป็นการตอบแทน  เป็นอะไรที่หดหู่มาก ตอนที่วังยูปั่นหัวแอลเทมัวเรื่องจดหมายเลือด โดยใช้หมึกของนักเวทย์ ก็น่าสงสารพวกนักเวทย์ทุกคนในเมืองที่ต้องถูกเรียกตัวมาทำการทรมาน เพื่อให้สารภาพ ทั้งที่ไม่ได้ทำการใดผิด เป็นผู้บริสุทธิ์ แต่ก็ต้องได้รับการทารุณ วังยูคนปั่นหัวตัวจริงกลับได้รับการไว้วางใจ คงกรรมเก่าของทุกคน เป็นกรรมมาแต่ชาติก่อน ชาตินี้ถึงต้องมาตาย มาทรมานอย่างอยุติธรรม


วังยู เราชอบเขามาก น่าสงสารที่ต้อง สูญเสียบัลลังก์ เสียภรรยา เสียลูก เสียองครักษ์ที่ภักดีสุดๆ  และเสียสละชีวิตตัวเองเพื่อปกป้องซึงนยัง  ช่างประเสิรฐซะจริง หวังว่าตายไปจะพบกันกับมาฮานะคะ


โทกอน คือคนที่เราเกลียด ตั้งแต่ตอนให้ขันที นอนในกระโจมแทนตัวแล้ว จนถึงตอนที่ 51 แถวครึ่งเรื่อง มาตอนจบ ถึงสงสารที่ขันทีที่ตนไว้ใจทรยศ แม่แท้ๆยังคิดทำลายล้างเพียงเพราะต้องการอำนาจ เข้าใจผิดมาตลอด 5 ปี ว่าได้ซึงนยังเพียงตัว ทั้งที่ซึงนยังก็รักตัวเองเหมือนที่ตัวเองรักซึงนยัง น่าสงสาร แต่ความจริง คงผิดตั้งแต่โทกอนเกิด ผิดตังแต่เจงกิสข่าน ไล่ล่าฆ่าผู้คนเพื่อขยายดินแดน


ทัลทัล หล่อ ฉลาด ที่สุดในเรื่อง ไม่ควรตายเลย เป็นผู้ชายที่มีค่ามาก Y__Y


บายัน ก็ต้องการแต่จะทำให้หยวนยิ่งใหญ่ โดยการทำสงคราม ไม่สนใจราษฎรที่ต้องอดอยาก ขนาดโทกอนขี่ม้าออกไปดูนอกวังกับนางเอก เห็นประชาชนแร้นแค้นขนาดนั้น ก็ยังยืนกรานจะทำสงคราม เพื่อให้หยวนรุ่งเรือง เพื่อเกียรติ เฮ่ออออออ แย่จัง ศักดิ์ศรีจะมีความหมายอะไรเมื่อไม่มีใครร่วมยินดี ประชาชนต่างสาปแช่งให้ตกนรกหมกไหม้  แต่ก็นะ ถึงหยวนไม่ไปรุกรานโครยอ หยวนก็ถูกรุกรานโดยเมืองอื่นอยู่ดี นี่หรือมนุษย์ เข่นฆ่ากันเหมือนสัตว์เดรัจฉาน เพียงเพื่ออำนาจ เงินทอง ต้องทำกันขนาดนี้ โลกความจริงก็เป็นแบบนี้สินะ แบบว่าเราอ่อนต่อโลก ห้าๆ


เฟยซู หญิงผู้น่าสงสาร รักวังยูแต่ยังไม่มีโอกาสได้บอก ซึ้งกับความรักของนางมาก ยังดีที่ได้อยู่ 2 ต่อ 2 กับวังยูก่อนตาย T__T
ซึงนยัง คือคนที่เราชอบที่สุดในเรื่อง สวยมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ยิ่งดูตอนท้ายๆยิ่งสวยขึ้นๆๆ รวบผมก็สวย ปล่อยผมก็สวย ใส่ชุดไหนก็สวย ยิงธนูก็สวย ขี่ม้าก็สวย ที่สำคัญ ฉลาด  เด็ดขาด เข้มแข็ง (ตอนสั่งแขวนคอทานาชิลีที่ตลาดนั้น โหดมากๆ) สมกับเป็นหญิงที่ชายทั้งเรื่องหมายปอง

สรุป ดูเรื่องนี้แล้วเครียดและหดหู่มาก มีให้ยิ้มตามแค่ตอนที่ นยังอยู่กับวังยู ตอนยังไม่ได้เป็นสนมของโทกอนเท่านั้น จากนั้นมาตั้งแต่ซึงนยังคลอดลูก เราก็ดูเรื่องนี้ต่อแบบไร้รอยยิ้มเลย  นางเอกสวยมากจริงๆ แต่ละฉากอลังการมาก







ซึงนยังสวยมาก