เราถูกสอนมาในคน Gen Y ตั้งใจเรียน หางานที่ดี มีเงินเยอะ ใช้สร้างความสุข หรือความสนุกให้ตัวเอง หาคู่ครองที่สมกัน

แรงบันดาลใจที่ถามเรื่องนี้เป็นกระทู้ใหม่คือหนังเรื่อง Eat Pray Love และ Shall we dance บวกกับประสบการณ์และความรู้สึกของตัวเอง

ปัจจุบันทำงานเป็นผู้บริหารระดับกลาง ค่อนไปทางสูง ของบริษัทเอกชน เงินเดือนหลายแสน ทำงานมาสองที่ อายุใกล้ 40 มีบ้านและคอนโดผ่อนเดือนละมากๆ แต่ใกล้หมด มีรถสองคันแพงๆที่ผ่อนหมด มีเงินเก็บและมีการลงทุน แฟนก็ดี คบกันมานาน ฉลาดหน้าตาดี การศึกษาสูง ทำงานได้เงินมากเหมือนกัน (มากสำหรับลูกจ้างแต่คงน้อยสำหรับเจ้าของกิจการ)

ชีวิตมนุษย์เงินเดือน บริษัทมีการเมืองพอสมควร กดดันจากความคาดหวังภายนอกและภายใน ชอบงานแต่ไม่ชอบที่ทำงาน แต่ที่ทำงานที่อื่นก็เป็นแบบเดียวกัน วิ่งวนหางาน หาเงินเพิ่ม เอาใจลูกน้อง ตามใจลูกค้า เข้าใจเจ้านาย

ชีวิตคู่ยังไม่ได้แต่งงานแต่อยู่ด้วยกันมาหลายปี ก็ดี แต่รู้สึกได้ว่ารักกันน้อยลง ทะเลาะกันมากขึ้น ตัวใกล้แต่ใจห่างกันมากขึ้น สุขภาพดี เหล้าไม่ดื่ม บุหรี่ไม่สูบ อบายมุขไม่มี

พ่อแม่ ก็เป็นปัญหาเยอะ ส่วนมากเรื่องเงินทั้งนั้น มีเงินมากและมากกว่าผมเยอะแต่หาความสุข ความรักไม่ได้สักวัน

เป็นชีวิตที่เราต้องการมี เมื่อเราเด็กๆ และดูเหมือนว่าเราเป้นที่อิจฉาของคนอื่น เว้นแต่ตัวเราเอง ตื่นมาตอนเช้าแล้วหมดแรง เศร้าได้โดยไม่ต้องอ่านบทกวี เบื่อโดยไม่ต้องเห็นหน้าสรยุทธอ่านข่าว และก็ไม่ได้เบื่อแบบอยากเป็นเจ้าของธุรกิจ sme ใดๆทั้งสิ้น อยากหายไปเฉยๆ ไม่ต้องตื่น หรือไม่เจอครอบครัว เพื่อน เพื่อนสนิท แฟนหรือใครทั้งนั้น  คิดไว้หลายอย่าง

1. ลาออก ขายรถ บ้าน ไปอยู่ ตปทซักปี
2. เลิกกันแฟน หยุดคุยกับครอบครัวซักพัก
3. ทนๆมันต่อ เดี๋ยวคงดีขึ้น

ประสบความสำเร็จในสายตาคนอื่น แต่ล้มเหลวในความคิดของตน