สวัสดีค่ะ  เรามีเรื่องอยากจะปรึกษา เพื่อนๆ พี่ๆ เครียดมากเลยค่ะ
คือเราเพิ่งเรียนจบ และเข้าทำงานบริษัทหนึ่งได้เดือนกว่าแล้ว เป็นงานที่ชอบ เงินดี สวัสดิการดี เจ้านายดีมากถึงมากที่สุด
แต่เราเข้ากับเพื่อนร่วมงาน ที่เป็นผู้ชายล้วน 7-8คนไม่ได้เลยค่ะ

ตอนแรกที่มาสมัคร  เจ้านายก็ถามแล้วว่า แผนกที่เราอยู่มีแต่ผู้ชายล้วนๆ จะไหวมั้ย? จะเข้ากับพวกเขาได้หรือเปล่า
ด้วยความที่ตลอดระยะเวลาที่เรียนมหาลัยอยู่ เราทำงาน"เกี่ยวกับ"ผู้ชายมาตลอด  ตั้งแต่ PG PR Pretty MC ซึ่งก็เป็นงานที่happyดี
ได้คุยได้เจอกับผู้ชายมาตลอด เราก็สร้างสัมพันธ์ได้ดีเสมอ บางคนยังเป็นเพื่อนที่ดีมาจนถึงทุกวันนี้  เราเลยตอบไปทันทีเลยว่า "เข้ากันได้แน่นอนค่ะ"
โดยไม่ทันได้คิดว่า [ทำงาน"เกี่ยวกับ"ผู้ชาย] กับ [ทำงาน"กับ"ผู้ชาย] มันต่างกันมากขนาดไหน

วันแรกๆที่เราเข้ามาใหม่ มีน้องผู้ชายอีกคนเข้ามาไล่เลี่ยกันกับเรา เราก็เลยสนิทกันคุยกันอยู่แค่สองคนค่ะ
พักเที่ยงก็กินข้าวด้วยกัน มีงานอะไรก็ช่วยกัน  เรารู้สึกว่าเข้ากับน้องเขาได้ดี  บางทีเลิกงานก็แวะไปหาอะไรกินกัน เราคิดว่าเราค่อนข้างสนิทกันนะ
ได้สักประมาณอาทิตย์หนึ่ง เราสองคนก็เริ่มสนิทกับพี่อีกคน ซึ่งทำงานที่นี่มา 5-6 ปีแล้ว
ด้วยความที่เรามีงานอดิเรกเหมือนๆกัน แนวเพลง แนวหนังที่ชอบ ไปกันได้  เราเลยคุยกันได้ยาวๆ
พี่เขาเป็นเด็กศิลป์ หัวยุ่งๆ หน้าตากวนบาทา และเป็นคนที่มุขเยอะ ตลกมากๆ เรียกเราว่า ซูฉีๆ ไม่ยอมเรียกชื่อ (บอกว่าเพราะหน้าเหมือนซูฉี)
พักหลังๆเราจึงเริ่มไปไหนมาไหนกัน 3 คน
ตอนนั้นเราสนุกมาก อยากไปทำงานทุกวัน  น้องเขาติดพี่คนนี้มาก และตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ที่พวกเขาเริ่มคุยกันรู้เรื่องแค่สองคน

ทำไปได้สองสามอาทิตย์ น้องคนที่เราเคยสนิทก็มีเพื่อนเข้ามาทำงานด้วย  และเพื่อนน้องเขาเป็นคนที่ก๋ากั่นมาก สักลาย ดูดกัญชา บ้าเพลงร็อค
แต่ทำงานเก่งมาก เป็นที่ถูกอกถูกใจคนในกลุ่ม  และเราก็เพิ่งมารู้ว่า พี่คนนี้ เป็นหัวโจกของแก๊งค์เลย  เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆก็นับถือ และชื่นชอบพี่เขากันมาก

ตอนแรกเรานึกว่าเราคิดมากไปเองที่รู้สึกเหมือนพี่เขาจะค่อยๆดึงน้องสองคนนั้นไปอยู่กลุ่ม  ชวนกันไปกินเบียร์  เที่ยวเตร่กันเป็นแก๊งค์หลังเลิกงาน
แล้วกันเราออกจากกลุ่มแบบซึ่งๆหน้า จนเราเริ่มรู้ตัว
เช่น วันก่อน เราได้ยินแว่วๆว่า ชวนกันไปกินเนื้อย่างหลังเลิกงาน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ จะมีเราสามคนไปกันบ่อยๆ แต่คราวนี้เรารอจนใกล้เลิกงานก็ไม่มีใครชวนเรา  เราเลยเอ่ยปากถามว่า จะไปกินเนื้อย่างกันหรอ  พี่เขาก็บอก เปล่า ไม่แน่ใจอ่ะ  ตอบแบบอ้ำๆอึ้งๆ  เราก็ อืม ไม่เป็นไร ก็กลับบ้านไป
พอค่ำๆมาก็เจอรูปกลุ่ม แท็กกันในเฟซบุค ไปกินเนื้อย่างมางั้นงี้
เราเสียใจมาก  แต่ก็ยังคิดว่า เค้าอาจจะไม่ตั้งใจก็ได้

แต่มันก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ  ไม่มีใครคุยกับเรา ไม่ชวนไปไหนอีก  พี่บางคนในกลุ่ม(ไม่สนิท)ที่เคยพูดจากระเซ้าเย้าแหย่เรา ก็ไม่ทำอีก
บางคนเคยดีกับเรานะ  เราทำงานใหม่ๆ นั่งทำหน้าง่วงๆก็เคยถาม เป็นอะไร เอากาแฟไหม เทคแคร์อะไรแบบนี้  แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว
เรางงมากว่ามันเกิดอะไรขึ้น  เราไม่น่าไปสะดุดติ่งใครเข้า  เพราะเราเป็นคนสุภาพ และระวังคำพูดเสมอ
ตอนญาติของคนในแผนกไม่สบาย เราก็เคยเอาของไปเยี่ยมทั้งๆที่ไม่สนิท  เคยไปส่งบางคนในกลุ่มจนถึงบ้านเพราะรถเสีย ฯลฯ

เราเครียดมากจนนอนไม่หลับมาหลายวันแล้ว  เราตัดสินใจว่าจะตั้งใจทำงานอย่างเดียวไม่สนใจอะไรแล้ว
แต่เวลานั่งทำงานอยู่คนเดียว แล้วคนอื่นๆไปนั่งกองรวมกันที่โซฟา คุยเล่นกันงั้นงี้  เราก็เจ็บแปลบในใจเสมอ
จนเราเริ่มทำงานผิดๆถูกๆ  แต่เจ้านายก็ดีมาก  ถามว่าช่วงนี้พลาดบ่อยนะ เป็นอะไรหรือเปล่า มีอะไรให้ช่วยไหม
เราก็ ขอโทษค่ะๆๆ  เขาก็เอามือจับหัวเราแล้วหัวเราะ

ได้ยินว่า คนในบริษัทหลายคนยืมเงินเขา บางคนทำงานได้เดือนสองเดือน ยืมเป็นหมื่น เขาก็ให้ คือเป็นคนใจดีมาก
ลูกน้องทุกคนรัก  คนในแผนกเราเองก็เช่นกัน แล้วเราจะหาเจ้านายดีๆ งานดีๆแบบนี้ได้ที่ไหนอีก  เพื่อนเราหลายคนยังหางานไม่ได้ด้วยซ้ำ
ถ้าเราออกจากที่นี่ไปก็ไม่รู้จะเป็นยังไง

เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิด  แต่ถ้าเข้าไปคุยกับเขาก่อน ก็คุยกับเราทุกคน แต่ถ้าเราไม่คุย ก็ไม่มีใครคุยกับเราเลย
เราเคยพยายามแทรกตัวเข้ากลุ่ม  เวลาไปกินเบียร์กันเราก็ไปด้วย ช่วยแชร์แต่ก็ไม่ค่อยกิน  ไปนั่งฟังเขาคุยกัน
เวลาเขาเปิดอะไรดูที่ทำงาน แล้วเข้าไปมุงๆกัน เราก็เข้าไปมุงบ้าง  คือพยายามทำตัวเนียนๆไป แต่ก็รู้สึกแปลกแยกทุกที
จนสุดท้ายทนไม่ได้ เราก็กลับมาอยู่กับตัวเองคนเดียวเหมือนเดิม ทำๆๆๆงานของเราให้เสร็จๆไป  รอเวลาเลิกงาน

เราอึดอัด เครียด ทรมานมาก  อยากลาออกไปให้พ้นๆ แต่ก็ไม่รู้จะอธิบายกับเจ้านายยังไง  ไม่รู้อนาคตจะหางานได้ไหม แล้วงานจะดีแบบนี้ไหม
เราเคยโดนเพื่อนทั้งห้องแบน สมัย ม.ต้นครั้งหนึ่ง  มันเหมือนตกนรกทั้งเป็น เราไม่อยากจะเจออะไรแบบนี้อีกแล้ว
เราจะทำยังไงดีคะ  เราต้องทำตัวยังไงถึงจะเป็นที่ยอมรับของสังคม  เรายิ้มแย้มเสมอ เราพูดจาสุภาพ พยายามใส่ใจทุกคน
และมันก็ไม่เคยเกิดกับเราอีกเลยตั้งแต่จบม.ต้น  จนตอนนี้