อาจจะยาวนิดนึงนะครับ เป็นเรื่องของเพื่อนผมเอง พอดีเขาเครียดมากเลยอยากให้เพื่อนๆช่วยให้ทางออกทีครับ เพื่อนผมคนนี้เป็นผู้หญิงครับแทนชื่อว่า A แล้วกัน ส่วนแฟนเก่าเขาแทนชื่อว่า B นะครับ โดยทั้งสองคนเรียนอยู่คนละที่กัน
ก่อนที่ A จะเลิกกับ B ก็คบกันมาประมาณ 2 ปีครึ่ง โดยเป็นเหมือนเพื่อนสนิทกัน พูดกูกันปกติ B มักจะมาปรึกษาเรื่องแฟนกับ A อยู่เสมอๆ จน B เลิกกับแฟน ซึ่งตอนนั้น A ก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว และได้บอกให้ B รู้แค่คนเดียว ต่อมาเมื่อ B เลิกกับแฟน ก็ได้คุยกันแบบเพื่อนสนิททั่วไป แต่ด้วยความผูกพันธ์ของทั้งสองฝ่ายจึงทำให้เกิดความรักกันขึ้น แล้วมาทราบในภายหลังว่าต่างคนก็ต่างชอบกัน และได้ตกลงเป็นแฟนกัน
เพื่อนผม A เป็นผู้หญิงที่นิสัยห้าวๆ ลุยๆ แต่ก็ขี้งอนตามประสาผู้หญิง ช่วงแรกที่ทะเลาะกันกับ B ก็เพราะความใจร้อนและความที่ปากไม่ตรงกับใจรวมไปถึงการพูดไม่คิดของ A แต่ B ก็ยังให้อภัยกับ A มาเสมอๆ ซึ่ง B จะเป็นคนที่อารมณ์ดีขี้เล่น ต่างกับ A ซึ่ง A เคยตั้งคำถามกับ B ว่า ''นิสัยเราต่างกันแบบนี้จะรับได้เหรอ'' ซึ่ง B ก็ตอบกลับมาว่า ''ทำไมจะไม่ได้ละ คนที่นิสัยเหมือนกันบางคู่คบไม่นานก็เลิก เพราะนิสัยเหมือนกันเกินไป'' A จะมีนิสัยที่เป็นคนขี้ลืม ไม่ค่อยละเอียดกับความรัก ส่วน B ฝ่ายชาย จะเป็นคนที่ค่อยข้างใส่ใจในรายละเอียดต่างๆเช่น จะมีของมาเซอร์ไพรในวันสำคัญเสมอ ไม่ว่าจะทำการ์ดหรือช๊อคโกแลต
จนเข้าสู่ปีที่ 2 ของการเป็นแฟนกัน A และ B เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น เพราะต่างมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้น ไม่ว่าจะเรื่องเรียนหรือเรื่องครอบครัว แต่ก็ยังคงสัญญาว่าจะบอกรักให้แก่กันทุกๆวัน ทุกๆครั้งที่ A มีเรื่องไม่สบายใจ B จะเป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างและให้กำลังใจอยู่ตลอด แต่บางครั้ง A ก็มักจะเถียงหรือโต้แย้งในคำปลอบหรือให้กำลังใจของ B แต่ A ก็กลับมาขอโทษ B ที่ไปต่อว่าในเรื่องคำแนะนำของ B เพราะได้สำนึกผิด และสัญญาว่าจะไปทำแบบนี้อีก แต่บางครั้ง A ก็ลืมตัวและได้เถียงในคำแนะนำของ B อยู่บ้างบางครั้ง เวลาทะเลาะกัน A มักจะพูดกับ B ว่า''แกมีอะไรจะบอกเค้าไหม'' ซึ่งก็เป็นแบบนี้บ่อย ซึ่ง B มักจะตอบกลับมาว่าไม่มีและตัดสินใจค่อยคุยกับ A ก่อน(ประมาณว่าหายโกรธแล้วค่อยมาคุยกัน)
เมื่อเริ่มต้นเข้าสู่ปีที่ 3 ช่วงตุลาคมที่ผ่านมาเป็นช่วงที่ A สอบมิดเทอมของมหาลัย ทำให้ A รู้สึกเครียดมาก และอยากคุยกับ B มากๆ ซึ่งช่วงนั้น B เองก็มีเรื่องที่ให้ต้องคิดเยอะเหมือนกัน เพราะเป็นช่วงที่ B ไม่ค่อยมีเวลาเพราะทำงาน แต่ A ก็ยังโทรคุยกับ B เยอะเหมือนเดิม โดยลืมไปว่า B เองก็เหนื่อยจากการทำงานมาเหมือนกัน แต่ B เองก็ยอมคุยกับ A เยอะอยู่ แม้ว่าจะเหนื่อยจากการทำงานมามากก็ตาม ซึ่ง A ไม่รู้เลยว่า B เองก็รู้สึกอึดอัดที่ทำแบบนี้
จนอยู่มาวันหนึ่ง B ออกไปข้างนอกกับเพื่อนที่ทำงาน โดย A เองก็รู้เพราะ B ก็บอกแล้ว B กลับดึกมาก ทำให้ A งอนเพราะติด B มาก วันนั้นจึงไม่ได้คุยโทรศัพท์กัน วันต่อมา B ถาม A ว่าเป็นอะไร แต่ A ก็ไม่ตอบ ตอบแค่ว่า''ไม่มีอะไร'' แล้ว A ก็พูดขึ้นมาแบบเดิมว่า''แกมีอะไรจะบอกเค้าไหม'' แต่ครั้งนี้ B กลับตอบกลับมาว่า''ขอเวลาคิดสามวันนะจะมาบอก'' ซึ่ง A ตกใจกับคำตอบนี้มากและรู้สึกผิดที่พูดไปแบบนั้น ช่วงเวลาที่ B ขอเวลาสามวันนั้น A และ B ไม่ได้ติดต่อกันเลย ซึ่ง A รู้สึกทรมานมากเหมือนขาดอะไรไป A ได้แต่ดูของต่างๆที่ B เคยให้ไว้ ไม่ว่าจะเป็นรูปถ่ายหรือการ์ดต่างๆทำให้ A ร้องไห้ทั้งคืน
เมื่อวันนั้นมาถึง B ได้มาบอกกับ A ว่า B ขอถอยดีกว่า พอแล้ว รู้สึกเหนื่อย Bเองก็ได้ขอโทษ A ที่ตัดสินใจแบบนี้ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา A ก็ง้อ B โดยหวังว่า B จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอยู่ตลอดมา วันต่อมา A นั่งรถไปหา B ที่มหาลัยของเขา และได้ลองง้ออยู่หลายวิธีไม่ว่าจะขอโอกาสเท่าใด B ก็ยังยินยันคำตอบเดิมและพูดกับ A ว่า ''อย่าทำแบบนี้เลย''
หลังจากที่ A ง้อ B อยู่ได้ประมาณ 2 สัปดาห์ A ก็ง้อ B อยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นทางไลน์หรือแชตเฟส ซึ่งเพื่อนๆทุกคนก็ให้กำลังใจแต่ไม่ว่าจะบอกให้ A ตัดใจยังไงก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี A เองก็สำนึกในความผิดของตัวเองที่ทำกับ B ไว้ แต่ก็สายไปแล้ว A รู้สึกเครียดมาก ปวดหัว ร่างกายทรุดโทรม ทุกครั้งที่ A ขอโอกาสที่จะปรับปรุงตัว A จะถาม B เสมอว่ายังรักกัน A อยู่ไหม B ก็จะตอบกลับมาเสอมว่า ''รักนะ แต่ขอพอดีกว่า'' A เองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป เพราะที่ผ่านมาก็มี B อยู่ข้างๆโดยตลอด แม้ A จะเจ็บมากแต่ก็ร้องไม่ออก
ทุกวันนี้ A ตัดสินใจที่จะไม่ง้อ B อีกแล้ว แต่ปัญหาคือ A เองยังคงทรมานกับความรู้สึกตอนนี้ ซึ่ง A ก็เคยถาม B ไปว่าเป็นอย่างไรบ้างหลังจากเลิกกัน B ก็ตอบได้ว่าก็ปกติดี ซึ่ง A เองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าที่ผ่านมา B ยังรักอยู่หรือพยายามรักกันแน่
คนบอกเลิกกับคนถูกบอกเลิกทำไมความรู้สึกหลักจากที่เลิกมันถึงช่างต่างกันเช่นนี้?
ขอบคุณครับสำหรับผู้ที่อ่านจบ ผมเองก็ช่วยให้กำลังใจเพื่อนคนนี้มาตลอดแล้วจนไม่รู้จะให้ยังไงแล้ว ถ้าคนไหนมีคำแนะนำดีๆก็บอกได้เลยนะครับ^^
รักหรือพยายามรัก ?
ก่อนที่ A จะเลิกกับ B ก็คบกันมาประมาณ 2 ปีครึ่ง โดยเป็นเหมือนเพื่อนสนิทกัน พูดกูกันปกติ B มักจะมาปรึกษาเรื่องแฟนกับ A อยู่เสมอๆ จน B เลิกกับแฟน ซึ่งตอนนั้น A ก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว และได้บอกให้ B รู้แค่คนเดียว ต่อมาเมื่อ B เลิกกับแฟน ก็ได้คุยกันแบบเพื่อนสนิททั่วไป แต่ด้วยความผูกพันธ์ของทั้งสองฝ่ายจึงทำให้เกิดความรักกันขึ้น แล้วมาทราบในภายหลังว่าต่างคนก็ต่างชอบกัน และได้ตกลงเป็นแฟนกัน
เพื่อนผม A เป็นผู้หญิงที่นิสัยห้าวๆ ลุยๆ แต่ก็ขี้งอนตามประสาผู้หญิง ช่วงแรกที่ทะเลาะกันกับ B ก็เพราะความใจร้อนและความที่ปากไม่ตรงกับใจรวมไปถึงการพูดไม่คิดของ A แต่ B ก็ยังให้อภัยกับ A มาเสมอๆ ซึ่ง B จะเป็นคนที่อารมณ์ดีขี้เล่น ต่างกับ A ซึ่ง A เคยตั้งคำถามกับ B ว่า ''นิสัยเราต่างกันแบบนี้จะรับได้เหรอ'' ซึ่ง B ก็ตอบกลับมาว่า ''ทำไมจะไม่ได้ละ คนที่นิสัยเหมือนกันบางคู่คบไม่นานก็เลิก เพราะนิสัยเหมือนกันเกินไป'' A จะมีนิสัยที่เป็นคนขี้ลืม ไม่ค่อยละเอียดกับความรัก ส่วน B ฝ่ายชาย จะเป็นคนที่ค่อยข้างใส่ใจในรายละเอียดต่างๆเช่น จะมีของมาเซอร์ไพรในวันสำคัญเสมอ ไม่ว่าจะทำการ์ดหรือช๊อคโกแลต
จนเข้าสู่ปีที่ 2 ของการเป็นแฟนกัน A และ B เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น เพราะต่างมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้น ไม่ว่าจะเรื่องเรียนหรือเรื่องครอบครัว แต่ก็ยังคงสัญญาว่าจะบอกรักให้แก่กันทุกๆวัน ทุกๆครั้งที่ A มีเรื่องไม่สบายใจ B จะเป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างและให้กำลังใจอยู่ตลอด แต่บางครั้ง A ก็มักจะเถียงหรือโต้แย้งในคำปลอบหรือให้กำลังใจของ B แต่ A ก็กลับมาขอโทษ B ที่ไปต่อว่าในเรื่องคำแนะนำของ B เพราะได้สำนึกผิด และสัญญาว่าจะไปทำแบบนี้อีก แต่บางครั้ง A ก็ลืมตัวและได้เถียงในคำแนะนำของ B อยู่บ้างบางครั้ง เวลาทะเลาะกัน A มักจะพูดกับ B ว่า''แกมีอะไรจะบอกเค้าไหม'' ซึ่งก็เป็นแบบนี้บ่อย ซึ่ง B มักจะตอบกลับมาว่าไม่มีและตัดสินใจค่อยคุยกับ A ก่อน(ประมาณว่าหายโกรธแล้วค่อยมาคุยกัน)
เมื่อเริ่มต้นเข้าสู่ปีที่ 3 ช่วงตุลาคมที่ผ่านมาเป็นช่วงที่ A สอบมิดเทอมของมหาลัย ทำให้ A รู้สึกเครียดมาก และอยากคุยกับ B มากๆ ซึ่งช่วงนั้น B เองก็มีเรื่องที่ให้ต้องคิดเยอะเหมือนกัน เพราะเป็นช่วงที่ B ไม่ค่อยมีเวลาเพราะทำงาน แต่ A ก็ยังโทรคุยกับ B เยอะเหมือนเดิม โดยลืมไปว่า B เองก็เหนื่อยจากการทำงานมาเหมือนกัน แต่ B เองก็ยอมคุยกับ A เยอะอยู่ แม้ว่าจะเหนื่อยจากการทำงานมามากก็ตาม ซึ่ง A ไม่รู้เลยว่า B เองก็รู้สึกอึดอัดที่ทำแบบนี้
จนอยู่มาวันหนึ่ง B ออกไปข้างนอกกับเพื่อนที่ทำงาน โดย A เองก็รู้เพราะ B ก็บอกแล้ว B กลับดึกมาก ทำให้ A งอนเพราะติด B มาก วันนั้นจึงไม่ได้คุยโทรศัพท์กัน วันต่อมา B ถาม A ว่าเป็นอะไร แต่ A ก็ไม่ตอบ ตอบแค่ว่า''ไม่มีอะไร'' แล้ว A ก็พูดขึ้นมาแบบเดิมว่า''แกมีอะไรจะบอกเค้าไหม'' แต่ครั้งนี้ B กลับตอบกลับมาว่า''ขอเวลาคิดสามวันนะจะมาบอก'' ซึ่ง A ตกใจกับคำตอบนี้มากและรู้สึกผิดที่พูดไปแบบนั้น ช่วงเวลาที่ B ขอเวลาสามวันนั้น A และ B ไม่ได้ติดต่อกันเลย ซึ่ง A รู้สึกทรมานมากเหมือนขาดอะไรไป A ได้แต่ดูของต่างๆที่ B เคยให้ไว้ ไม่ว่าจะเป็นรูปถ่ายหรือการ์ดต่างๆทำให้ A ร้องไห้ทั้งคืน
เมื่อวันนั้นมาถึง B ได้มาบอกกับ A ว่า B ขอถอยดีกว่า พอแล้ว รู้สึกเหนื่อย Bเองก็ได้ขอโทษ A ที่ตัดสินใจแบบนี้ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา A ก็ง้อ B โดยหวังว่า B จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอยู่ตลอดมา วันต่อมา A นั่งรถไปหา B ที่มหาลัยของเขา และได้ลองง้ออยู่หลายวิธีไม่ว่าจะขอโอกาสเท่าใด B ก็ยังยินยันคำตอบเดิมและพูดกับ A ว่า ''อย่าทำแบบนี้เลย''
หลังจากที่ A ง้อ B อยู่ได้ประมาณ 2 สัปดาห์ A ก็ง้อ B อยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นทางไลน์หรือแชตเฟส ซึ่งเพื่อนๆทุกคนก็ให้กำลังใจแต่ไม่ว่าจะบอกให้ A ตัดใจยังไงก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี A เองก็สำนึกในความผิดของตัวเองที่ทำกับ B ไว้ แต่ก็สายไปแล้ว A รู้สึกเครียดมาก ปวดหัว ร่างกายทรุดโทรม ทุกครั้งที่ A ขอโอกาสที่จะปรับปรุงตัว A จะถาม B เสมอว่ายังรักกัน A อยู่ไหม B ก็จะตอบกลับมาเสอมว่า ''รักนะ แต่ขอพอดีกว่า'' A เองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป เพราะที่ผ่านมาก็มี B อยู่ข้างๆโดยตลอด แม้ A จะเจ็บมากแต่ก็ร้องไม่ออก
ทุกวันนี้ A ตัดสินใจที่จะไม่ง้อ B อีกแล้ว แต่ปัญหาคือ A เองยังคงทรมานกับความรู้สึกตอนนี้ ซึ่ง A ก็เคยถาม B ไปว่าเป็นอย่างไรบ้างหลังจากเลิกกัน B ก็ตอบได้ว่าก็ปกติดี ซึ่ง A เองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าที่ผ่านมา B ยังรักอยู่หรือพยายามรักกันแน่
คนบอกเลิกกับคนถูกบอกเลิกทำไมความรู้สึกหลักจากที่เลิกมันถึงช่างต่างกันเช่นนี้?
ขอบคุณครับสำหรับผู้ที่อ่านจบ ผมเองก็ช่วยให้กำลังใจเพื่อนคนนี้มาตลอดแล้วจนไม่รู้จะให้ยังไงแล้ว ถ้าคนไหนมีคำแนะนำดีๆก็บอกได้เลยนะครับ^^