สามารถข้ามไปอ่านคอมเมนท์ที่ 4 ได้เลยค่ะ

สวัสดีคะพันทิป ขอประเดิมกระทู้แรกหลังจากส่องมานาน
ขอแนะนำตัวเองก่อนว่าชื่ออัญ ทำหลายอาชีพมาก 55 (ทั้งโปรดักชันเฮ้าส์ เขียนคอลัมให้นิตยสารบ้าง รับจ้างถ่ายรูป เงินไม่พอใช้ 555)
เพิ่งจบป.โท ม.ในประเทศมาหมาดๆ (ปีกว่า) อายุตอนนีก็ 26 ปีแล้ว

เรื่องมันมีอยู่ว่าฉันแอบชอบผู้ชายคนหนึ่งตอนอายุ 18 ปี เรารู้จักกันที่งานแต่งของลูกน้องคุณพ่อ ส่วนเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจ้าสาว อายุมากกว่าฉัน 9 ปี
ฉันชอบเขามาก คือเขาเป็นคนที่อยู่ในอุดมคติ แถมยังเล่นดนตรีเป็นของขวัญวันแต่งงานให้พี่สาวกับพี่เขย ฉันนี่กรี๊ดลมจับเลย ชอบนักดนตรี เสียงเขาก็ดีอีก
ตอนชอบยังไม่รู้อายุเขา พอรู้แล้วถึงกับ หืมมมมมม นี่มากโขเชียวนะพี่ชาย แต่ยังไงก็ยังชอบอะ 55555555555
แต่ฉันไม่กล้าทำอะไร ไม่เอาตัวเข้าไปยุ่งนะ อาจเป็นเพรากลัว ไม่เคยมีความรัก เคยแต่ชอบๆคนอื่นแล้วอกหัก ไม่เคยสมหวังมาก่อนเลย
ต่อให้กรี๊ดแค่ไหน ชอบมากแค่ไหน ได้คุยกันแล้วรู้สึกถูกคอ ถูกชะตา อยากรู้จักมากกว่านั้น ฉันก็ไม่กล้า ปล่อยเขาไปเฉยๆ

ผ่านมาปีนึง ฉันได้รับการติดต่อว่าจ้างไปถ่ายภาพงานรับปริญญาน้องชายเขาที่ม.รัฐชื่อดังแถวบางเขน (ตอนนั้นเริ่มรับถ่ายภาพระหว่างเรียนแล้ว)
แล้วฉันก็เจอเขา แหม ตอนนั้นอัญก็คิดนะนี่มันพรหมลิขิตหรือเปล่า อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น แล้วก็ได้รู้ในตอนนั้นแหละว่าพี่เขยเขาแนะนำฉัน
เขาเลยจ้างฉันแค่นั้นเอง แป่ววววว กำลังจะร้องเพลงพรหมลิขิตรอเลย 55555555
หลังจากได้ถ่ายรูปให้น้องชายเขาวันนั้น ทำให้ฉันมีเบอร์เขา แต่ฉันก็ยังไม่กล้าคุย ก็ เขาหล่อหนิ มีเสน่ห์ เฟรนลี่ สาวน่าจะเยอะ ฉันไม่กล้ายุ่งหรอก

3 ปีต่อมา (ระหว่างนั้นมีคุยๆกับผู้ชายคนนึง แล้วก็แห้วไปตามระเบียบ) ฉันได้มีโอกาสเข้าไปจัดเวดดิ้งให้เพื่อนคนสนิทของเขา เขียนบทเอย
เซ็ตฉาก ดูเสื้อผ้า เป็นผู้ช่วยผกก. นี่หน้าที่ฉันหมด (ก็คนมันน้อย 555) มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆที่คราวนี้เจอกัน เพื่อนสนิทเขาเลือกบริษัทฉัน
เหมือนสวรรค์เห็นใจ ตอนนั้นดีใจเวอร์ และเพราะเคยเจอกันมาก่อน แถมไม่ใช่คนอื่นคนไกล เราจึงสนิทกันอย่างรวดเร็ว แลกเปลี่ยนเฟซบุคคุยกัน

เราคุยกันทุกวัน และที่สำคัญ ปกติเขาเป็นคนโทรหาฉัน ชวนคุยเล่น เช้าโทรหนนึง เย็นโทรอีกหนนึง แต่ถ้าถามว่าจีบไหม คำตอบยังไม่ชัดเจน
เขาดูแฮปปีดีเวลาคุยกัน ดูเหมือนเพื่อน แค่เป็นห่วงเป็นใยกันมากกว่าปกติ ชวนไปกินข้าว ชวนไปดูหนัง แต่เราไม่จับมือถือแขนกัน
(ก็เหมือนจีบในแง่ที่ว่าซื้อของให้เป็นระยะๆ บางอย่างหลุดปากว่าอยากได้ก็จะได้ ไม่ได้ก็มี 555 บางอย่างเขาเห็นแล้วนึกถึงก็ซื้อให้)

5 เดือนกว่าผ่านไป ฉันเห็นเขาไม่ชัดเจนสักที มีแต่ฉันที่ตกหลุมรักเอา ตกหลุมรักเอา ยอมรับว่าหลงหัวปักหัวปำ เขาเทคแคร์เราดีกว่าผช.ที่เคยคุยทุกคน
ฉันตัดสินใจพูดออกไปเลย ไม่เก็บมันแล้ว ฉันรู้สึกดีกว่าเขามาก ฉันอบอุ่น ฉันสุขใจ ฉันก็อยากรู้ว่าเขาคิดเหมือนฉันมั้ย
แต่คำตอบที่ได้ทำฉันหงายเงิบ น้ำตาไหลนอง "เขาบอกว่าเขาไม่ได้คิดเหมือนกัน" ฉันเองก็ไม่เคยคาดหวังขนาดนี้มาก่อน ทุกสิ่งทุกอย่างพังทลาย
เนื่องจากฉันรู้สึกอะไรๆมันช่างเป็นใจให้ฉันมารักกับคนนี้ (แบบมโนไปเอง) ฉันก็เริ่มร้องไห้ ต่อหน้าเขานั่นแหละ แล้วเขาก็ดูใจเสีย ดูสงสาร
ฉันก็กลับบ้านไป ขาดการติดต่อกับเขาไปประมาณอาทิตนึง เขาเป็นฝ่ายติดต่อกลับมาก่อน เริ่มจากโทร โทรแล้วไม่รับก็SMSมา บอกว่าจะมารับไปกินข้าวนะ
ให้แต่งตัวคอย หลังจากนั้นชม.นึงเอง เขาก็มา ฉันก็ใส่ชุดอยู่บ้านสภาพโทรมๆไปกินข้าวกับเขา (ที่ห้างหรูด้วย เวรกรรม ทำไมเขาไม่บอกช้านนน 5555)

ไคลแม๊กซ์มันอยู่ตรงที่เขาบอกกับฉันว่าเรามาลองคบกันมั้ย ฉันก็อ้าว ไหงตอนนั้นเมิงบอกไม่ได้คิดอะไรไง ไมทำตัวแบบนี้ อันนี้คือคิดในใจนะ
ถามว่าดีใจมั้ย ขอบอกว่าบ้าง ลึกๆคือมันเฮิร์ทอยู่ สับสนไปหมด แต่ก็เซย์เยสไป ตกลงคบกันจากวันนั้นแหละ เขาบอกฉันว่าฉันเป็นคนเก่ง น่ารัก จิตใจดี ฮิ้ววววว 555555 เฮฮา อยู่ด้วยแล้วสบายใจ คิดๆดูแล้วเขาไม่อยากเสียฉันไป เขาไม่รู้ว่าความรักคืออะไร แต่เขารู้สึกดีและพอใจที่ฉันอยู่เป็นเพื่อนเขา
เขาก็ยังไม่มีใคร ฉันก็ไม่มีใคร ลองคบกันดูเผื่อจะรู้ว่าใช่ไม่ใช่ ทุกอย่างเป็นเรื่องของอนาคต ฉันก็เออออห่อหมกไป

แรกๆก็ดี เหมือนเขาจะเริ่มหยอดบ้าง สวีทบ้าง มีลูบหัวเอ็นดู มีเดินจับมือ ยอมให้ป้อนไอติม ยืมไหล่ซบได้ ไปไหนไปกัน (แต่ไม่มีอะไรกันนะ)
ไปเที่ยวถึงพัทยา ไปแม่ฮ่องสอน ไป 2คนบ้าง เป็นกรุ๊ปบ้าง ที่บ้านเราก็รับรู้ และฉันก็สนิทสนมกับที่บ้านเขาเป็นอย่างดี

มันดีได้ไม่ถึง 2 ปี ก็มีผู้หญิงเข้ามา หน้าที่การงานเขาดี แถมยังเป็นอาจารย์พิเศษให้มหาลัยด้วย สาวๆมาชอบเขาเยอะอยู่ แต่ไม่มีใครกล้า(เช่น ฉันตอนแรก)
คนนี้โปรไฟล์ค่อนข้างดี สวย รวย จบโทเมืองนอก และที่สำคัญกล้ามาชวนคุยทั้งๆที่รู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว ฉันไม่เคยรู้เรื่องเลย
จนกระทั่งวันนึง เรื่องแดงที่ฉันเอาไอแพดเขามาเล่น แล้วมันแจ้งเตือนว่ามีการแท็กรูปจากคนๆหนึ่ง ฉันก็เลยกดเข้าไปดู เจอรูปมันตกค้าง
แบบ ยังไงดี คือมันต้องให้เจ้าตัวกดยืนยัน รูปถึงจะขึ้นหน้าวอล รูปนี่เด็ดเลยค่ะ ไปเที่ยวผับด้วยกัน เมาปลิ้น สนุกเชียว ฉันนี่นั่งน้ำตาไหลเลย

เขาบอกว่าที่ฉันเห็นไม่มีอะไร ฉันก็พยายามจะเชื่อนะ ถ้าหลังจากนั้นอีกชม.นึงเธอคนนั้นไม่โทรมาชวนเขาคุย จบลงตรงนั้นแหละ
ฉันรักเขามาก ไม่อยากเสียเขาไป แต่ทำยังไงได้ ถ้าเขารักอีกคน ฉันจะรั้งไปทำไม นาทีนั้นจุกสุดๆ ร้าวรานไปทั้งใจ ฉันถามเขาจะเอายังไง
เขาบอกให้ฉันใจเย็น ให้เชื่อว่าไม่มีอะไร มันคารังคาซังเป็นเดือน จนผู้หญิงคนนั้นหายไป ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมจู่ๆถึงหายไป แต่ก็โล่งใจ
4 เดือนจากเหตุการณ์นี้ผ่านไป ฉันกลายเป็นคนขี้หึงมากขึ้น กลัวไปหมด เขากลับมาบอกฉันว่าเราห่างกันสักพักนะ ฉันงง ล้มทั้งยืน ถามเขาว่าทำไม
ฉันทำอะไรผิด นี่เป็นการบอกเลิกชัดๆ  เขาบอกว่าเปล่า ฉันไม่ผิด แต่เรามีเรื่องต้องกลับไปทบทวนกันใหม่ ฉันยื้อไม่ไหวก็ปล่อยไป

เดือนแรกๆร้องไห้เป็นบ้า เมามายมากไป แบบเมาถึงเช้า ไม่ยอมนอน โหวกเวยตลอดเวลา จนเพื่อนถึงขั้นจับขังไม่ให้ออกไปตอนดึกๆ ฉันก็ดีขึ้นเรื่อยๆ
เริ่มปลง ชอบเข้าวัดทำบุญ พยายามลืม และก็คิดว่าฉันเป็นฝ่ายไปชอบเขาก่อน เข้าหาก่อน เขาพยายามแล้ว แต่ฉันไม่ใช่คนที่ใช่เอง
เริ่มเลิกคิดที่เขาจะกลับมา อยู่โดยไม่ต้องมีใครก็ไม่เป็นไร ทรมานบ้างเป็นบางคืน ถึงเขาจะไม่เคยแสดงออกว่ารักฉัน (มันเรื่อยๆ) เหมือนที่ฉันทำมาตลอด
แต่ฉันก็รักเขามาก ผูกพันมาก เสียใจมาก จนเวลาผ่านไป เกือบ 7 เดือน(อันนี้ติ๊กปฏิทินไว้ // ขนาดบอกว่าไม่คิดว่าเขาจะกลับมา)
เขามาหาที่ทำงาน เริ่มจากรับไปทานข้าว ฉันนึกว่าเอาแล้ว กลับมาบอกเลิกชัวร์ พอขึ้นรถเขาปั๊บ ฉันก็ร้องไห้เลย ถามเขาว่าที่มานี่ต้องการอะไร
เขาตอบสั้นๆว่า คิดถึง ฉันทั้งงง ทั้งเบลอ หลังจากนั้นฉันก็ไม่พูดอะไรอีก ถามคำตอบคำ ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ เอาแต่งง

(มีต่อ)