- แบบสอบถามอนาคตของฮิโยริยังว่างอยู่ทุกช่อง เพื่อนของเธอทั้งสองคนจึงเตือนว่าแบบสอบถามนั่นต้องส่งภายในวันนี้ แต่ฮิโยริไม่ได้ฟังเลยแม้แต่น้อย ในใจเธอยังคิดถึงเรื่องความลับของเทพที่หมายถึงนามแท้ของอาวุธเทพ ซึ่งถ้าบอกออกไปแล้วก็จะไม่สามารถช่วยเหลือวิญญาณดวงนั้นได้อีก และโนระเองก็อาจจะกำลังวางแผนที่จะเปิดเผยนามแท้ของยูกิเนะอยู่ก็ได้ ... ฮิโยริย้อนกลับมามองแบบสอบถามอนาคตบนโต๊ะของตัวเองอีกครั้ง จากนั้นก็คิดว่ามีเพียงเวลาของเธอเท่านั้นที่ไหลผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อคิดอย่างนี้แล้ว เธอก็ไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ...

บนสวรรค์
- คาซึมะก้มลงไปถามยาโตะที่กำลังขุดดินอยู่ในพื้นที่ของตัวเองว่ากำลังทำอะไรอยู่ ยาโตะตอบว่าเขาจะเลิกอาศัยอยู่บนดินแล้ว เพราะฉะนั้นเขาเลยจะสร้างวังขนาดยักษ์ซึ่งอยู่ที่ใต้ดินแทน (ในจินตนาการของยาโตะ วังใต้ดินกินพื้นที่ไปถึงวังของบิชามอนที่อยู่ข้างๆเลยทีเดียว ...) ยาโตะยังคงพล่ามต่อไปว่าถ้าทำวังใต้ดินแล้ว ยูกิเนะก็จะได้เรียนอย่างสบายใจ ส่วนตัวเขาเองก็จะได้นอนหลับสบายๆเช่นกัน นอกจากนั้นแล้วผิวจะได้ขาวขึ้นอีกด้วย ... คาซึมะที่ยืนฟังอยู่ข้างบนไม่ได้ตอบอะไร เขาทำเพียงแค่เทดินที่อยู่ในรถขนดินกลับลงไปหาไอ้ตัวที่พล่ามอยู่ข้างล่างเท่านั้น ...

- หลังจากยาโตะโดนคาซึมะเทดินใส่แล้ว เขาก็มาอาบน้ำล้างตัวที่บ่อน้ำในวังของบิชามอน คาซึมะพาดกิโมโนสีขาวสำหรับให้ยาโตะผลัดเปลี่ยนไว้ที่ต้นไม้ไปพลางบ่นไปพลางว่า เรื่องข้อพิพาทกันระหว่างเพื่อนบ้านเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมาก ขอให้ยาโตะอย่าเอามาล้อเล่นเด็ดขาด (หมายถึงเรื่องที่จะสร้างวังใต้ดิน) ยาโตะที่อยู่ในบ่อน้ำฟังแล้วก็หันมาแลบลิ้นใส่ว่าคาซึมะจะทำตัวเป็นคนดีไปไหน ... ยาโตะเหลือบไปเห็นห่วงยางเล็กๆที่อยู่ในบ่อน้ำและทักขึ้นมา คาซึมะบอกว่าห่วงยางนั่นน่าจะเป็นของที่เอบิสึตัวน้อยกำลังตามหาอยู่ล่ะมั้ง ยาโตะหยิบห่วงยางขึ้นมาดูแล้วก็พูดว่าเอบิสึคราวนี้ท่าทางจะมีนิสัยขี้เล่นน่าดู


"ผมได้ยินมาว่าคุณไปที่โยมิเพราะถูกคุณพ่อไหว้วานมา ... 'ไปช่วยท่านเอบิสึออกมา' อย่างนั้นสินะครับ ..."
"นั่นเป็นใครกันแน่ครับ ?"

"... เป็นพ่อแล้วจะทำไม นายคิดจะไปเยี่ยมที่บ้านหรือไง ?"
"ถ้ารับสมัครลูกเขยอยู่ล่ะก็ ไม่ได้หรอกนะ เพราะฉันจะเป็นเจ้าบ่าวของฮิโยริ !!"

- คาซึมะบอกว่าตอนนี้พวกเขากำลังตามหาตัวผู้ใช้อาคมอยู่ เพราะมันคือศัตรูของเอบิสึ พวกเขาเชื่อว่าผู้ใช้อาคมที่แกล้งทำเป็นตายไปแล้วโดยใช้เอบิสึรุ่นก่อนบังหน้ากำลังซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่อดีตหมอยาของบิชามอนที่เป็นเพียงเบาะแสเดียวของพวกเขา หลังจากเจอกับปีศาจที่แฝงตัวมากับมนุษย์ในวันนั้นนับวันก็ยิ่งมีพฤติกรรมแปลกประหลาดมากขึ้นเรื่อยๆ ... คาซึมะถามยาโตะอีกครั้งว่าเขารู้เรื่องอะไรบ้างรึเปล่า แต่ยังถามไม่ทันจบประโยค เขาก็สังเกตเห็นสีหน้าของยาโตะที่ซีดลงไปเสียก่อน

"Rōrō" คาซึมะชี้ไปทางยาโตะด้วยนิ้วชี้กับนิ้วกลาง

"อะ อะไรน่ะ ?"

"อาคมที่ทำให้พูดความจริงออกมายังไงล่ะครับ"

"โหดร้าย !!"

"ล้อเล่นน่า ! อาวุธเทพจะใช้อาคมกับเทพได้ยังไงกันล่ะครับ"

"ไอ้บ้า !"


"แต่คุณพ่อก็มีตัวตนอยู่จริงสินะครับ ..."

"ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าเป็นความตั้งใจของฉันเองที่อยากจะไปช่วยเอบิสึ"
"... อยากจะช่วย ... ก็พอแล้วไม่ใช่หรือ"

"นะ นั่นสินะครับ ... ขอโทษด้วย"

'ดูท่าความจะแตกเมื่อไหร่ก็คงขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น ... '
'ยิ่งไปกว่านั้น ให้ปีศาจสิงมนุษย์นี่มันคิดจะทำอะไรกันแน่ '
'ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะก็ พ่ออยู่ที่ ... '
'ฮิโยริอยู่ในอันตราย '

ที่โรงเรียน
- สุดท้ายฮิโยริก็ยังไม่ได้กรอกแบบสอบถามอนาคตลงไปสักช่อง เธอเก็บแบบสอบถามลงไปในกระเป๋ากระโปรง และเตรียมตัวที่จะกลับบ้าน แต่ฟูจิซากิก็เข้ามาทักเธอเสียก่อน ฮิโยริรีบผละออกมาทันทีและขอให้ฟูจิซากิอย่ามายุ่งกับเธออีก แต่ในขณะที่เธอกำลังจะเดินหนี ฟูจิซากิกลับจับแขนของเธอเอาไว้แน่น


"นั่นควรจะเป็นคำพูดของฉันมากกว่านะ"
"ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ช่วยอย่ามายุ่งอีกจะได้ไหม กับยาโบคุของฉันน่ะ"

- ตอนนี้ฮิโยริรู้แล้วว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้คือท่านพ่อของยาโตะ ซึ่งเป็นทั้งคนที่ใช้ประโยชน์จากคุกาฮะที่ทำร้ายบิชามอน ผู้ใช้อาคมที่สังหารเอบิสึ คนที่บังคับให้ยาโตะสังหารผู้คนมาตลอด และยังเป็นคนที่ยาโตะหวาดกลัว ... ฮิโยริเดินตามท่านพ่อมาจนถึงบริเวณที่ปลอดคน เธอเป็นฝ่ายเปิดคำถามใส่ท่านพ่อก่อนว่าทำไมเขาถึงไม่ให้อิสระกับยาโตะ ทั้งๆที่ยาโตะก็ทำให้ความปรารถนาของเขาเป็นจริงมาตลอด

"ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ยาโตะก็ ..."

"น่าสงสารงั้นหรือ"
"อย่างที่คิดเลย ฮิโยริจังชอบยาโบคุสินะ"

- ฮิโยริหน้าแดงขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำถามนี้ แต่เธอดันคิดถึงพฤติกรรมสุดเสื่อมของยาโตะที่แอบใส่ชุดนักเรียนของเธอ วาดโดจินและเขียนชื่อของเธอบนสมุดกับยางลบจนเต็มไปหมด ตั้งใจจะทำร้ายผู้ชายที่เข้ามาคุยกับเธอ ขึ้นทวิตว่า 'ทายสิ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน !?' พร้อมกับลงรูปคู่ที่เขาแอบถ่ายกับเธอตอนที่เธอหลับอยู่ ... สุดท้ายเธอเลยจิตตกและตอบไม่ได้ว่าชอบยาโตะหรือไม่ (ฮาาาา อะไรจะเสื่อมขนาดนี้ฟระ?)



"สมกับเป็นยาโบคุ ทำให้สาวน้อยตกอยู่ในสภาพนี้ได้เนี่ย" (มันใช่เรอะ ? ท่านพ่อเลี้ยงลูกชายออกมาให้เสื่อมเรอะ !!)
"เอาเถอะ ไม่ว่าเธอจะชอบหรือจะสงสารเขายังไงก็ช่าง"
"น่ารำคาญ"
"ฉันหวังว่าเธอจะไม่เข้ามายุ่งด้วยความรู้สึกครึ่งๆกลางๆแบบนี้อีกนะ"
"เพราะไม่ว่าจะยังไง สิ่งที่เธอทำได้มันก็แค่พูดคำพูดสวยหรูออกมาเท่านั้นแหละ"
"ถึงเธอจะไม่รู้ แต่ฉันคอยปกป้องยาโบคุอยู่ตลอดนะ"
"แน่นอนว่าจากนี้ไปก็ยังคิดที่จะทำแบบนี้อยู่ ไม่ว่าจะอีกกี่สิบปี อีกกี่ร้อยปีหลังจากนี้"
"แต่เมื่อถึงตอนนั้น อิกกิ ฮิโยริก็จะไม่อยู่แล้ว"
"แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น ยาโบคุก็ยังคาดหวังในตัวเธอ
"คิดว่าเธออาจจะส่งผ่านเรื่องราวของเขาไปยังรุ่นลูกรุ่นหลานของเธอ"
"ไม่แน่ว่า ... ถ้าทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ก็อาจจะกลายเป็นสายใยชีวิตของเขาก็ได้"

"เอ๊ะ ... ?"

"แต่ว่าฉันรู้นะ ว่าเธอเคยลืมยาโบคุ"
"สวยงามจริงๆเนอะ พวกเราสองคนที่ไปเที่ยวกันตอนนั้นน่ะ ♥" ฮิโยริหน้าแดงขึ้นมาเพราะนึกถึงเรื่องจูบ

"ฮะๆๆ ว่าแล้ว สีหน้าแบบนี้ต้องน่ารักกว่าจริงๆด้วย"
"ส่งรูปให้ยาโบคุดูดีกว่า แล้วก็เขียนว่า ... ไปเดทกับฮิโยริจังหลังเลิกเรียน เจ้านั่นต้องร้องไห้ขี้มูกโป่งแน่"


"ปากคุณก็บอกว่าเป็นสายใยชีวิต แต่ที่จริงแล้วคุณก็แค่ล่ามโซ่เขาเอาไว้ใช่ไหมล่ะคะ ..."
"เพื่อที่จะผูดมัดยาโตะเอาไว้ คุณคงพยายามแทบตายเลยสินะคะ"
"ยาโตะที่ฆ่าฟันมนุษย์กำลังพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อมนุษย์ ... คุณเกลียดเขาที่เป็นอย่างนั้นมากเลยหรือคะ"
"เพราะว่ายาโตะเปลี่ยนแปลงไป คุณถึงวางแผนทำลายซากุระซังอย่างนั้นหรือคะ !?"
"ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นสิ่งต้องห้าม แต่เพราะยาโตะเชื่อฟังคำพูดของคุณ เขาก็เลย ..."
"ซากุระซังที่ได้รู้ถึงนามแท้ของตัวเอง จึงได้รับความทรงจำตอนที่ยังมีชีวิตอยู่มาอีกครั้ง ... !"
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้













"พูดอย่างกับเคยเห็นมาด้วยตาของตัวเองเลยนะ"
"ให้ตายสิ"
"เจ้ายาโบคุไว้ใจยัยหนูอย่างเธอมากเสียจริง"

"... คุณรู้ไหมคะ? ว่ายาโตะที่เจ็บปวดกับเรื่องของซากุระซัง"
"พอถึงฤดูใบไม้ผลิทีไรก็จะนึกถึงเรื่องของซากุระซังขึ้นมา ..."

"เรียกยาโตะ ยาโตะ อยู่ได้ น่ารำคาญจริง ..."
"ชื่อของเขาคือยาโบคุต่างหาก !"

"ยาโตะชอบชื่อที่ซากุระซังตั้งให้เขาค่ะ !"


"ฉันเล่นงานเธอแน่"

"ฉันยินดีรับคำท้าค่ะ !"

"... น่ากลัวจัง ฉันว่าฉันกลับก่อนที่จะโดนดีดีกว่าแฮะ"
"จริงสิๆ เธอช่วยเข้าใจตรงจุดนี้ไว้ด้วยนะ"
"ว่าหลังจากนี้ไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันเป็นเพราะเธอกับยาโบคุได้พบกัน"
"จำเอาไว้ให้ดีล่ะ ว่าเจ้านั่นเป็นเทพเจ้าแห่งภัยพิบัติ"

- หลังจากท่านพ่อเดินจากไปแล้ว ยาโตะที่วิ่งตามหาฮิโยริอยู่ข้างนอกก็มองผ่านกระจกใสเข้ามาเจอฮิโยริกำลังนั่งก้มหน้าอยู่ที่พื้นพอดี เขาตะโกนเรียกฮิโยริและถามว่าเกิดอะไรขึ้น ฮิโยริที่ได้ยินเสียงเรียกเงยหน้าขึ้นมาด้วยใบหน้าซึมเศร้าและวิ่งเข้าไปหายาโตะ

---

รูปท้ายตอนค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้'อยากเจอนะ'

ปกเล่ม 12 ค่ะ (โคตรสุดยอดอลังการงานสร้าง งามมากค่ะ)

---

ตรงที่เราไม่แปล ก็คือเราแปลไม่ออกนะคะ ไม่ลืมหรืออะไรทั้งสิ้น ฮ่าาา (อิท่านพ่อพูดไรว้าาา)
ตอนนี้เป็นตอนที่พิมพ์เป็น dialog เกือบทั้งตอนเลยค่ะ เพราะถ้าบรรยายมันจะไม่ได้อารมณ์แน่ๆ

ท่านพ่อยังคงสเต็ปน่าหมั่นไส้เหมือนเดิมจริงๆค่ะ อยากจะตบกบาลท่านพ่อ ฮ่าาา
สงสารฮิโยริมาก เป็นนางเอกที่เข้มแข็งจริงๆ ในใจคงจะกลัวมากแน่ๆ ...
ส่วนเรื่องของยาโตะตัวน้อยกับซากุระ ... น่าสงสารทั้งคู่ค่ะ สงสารทั้งซากุระที่โดนฆ่าและขืนใจ
สงสารทั้งยาโตะที่ต้องฆ่าซากุระเองกับมือ และคนที่ทำให้เซากุระเป็นแบบนี้ไปก็คือตัวเขาเองอีกด้วย ...
ตอนนี้ยังดีที่อาจารย์ใส่มุกมาให้ผ่อนคลายหน่อย อย่างตอนที่คาซึมะกับยาโตะเล่นมุกกันทั้งๆที่คุยเรื่องเครียดกันอยู่
หรือตอนที่ท่านพ่อแซวฮิโยริว่าชอบยาโตะเหรอ แล้วฮิโยริดันนึกถึงพฤติกรรมเสื่อมของยาโตะขึ้นมา ฮ่าาา

ป.ล.นี่ยาโตะเป็นพระเอกหรือสโตรกเกอร์คะ? ไปอยู่กับซากุระจากเรื่องโนซากิไหม??
ป.ล.ล.ยาโตะตอนผมเปียกน้ำ+เอาผมทัดหูคือดีงาม~