นอื่นต้องบอกก่อนว่า เรื่องของเรามันเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมเท่าไร เรารู้ว่ามันผิด แต่ถ้าไม่เจอกับตัวไม่มีทางรู้เลยจริง ๆ .. แต่การเลือกทางไหนมันก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน ... เจ็บและทรมานจนอยากหาที่ระบาย
เขา - เป็นผู้ชายที่เรียกว่าเป็นรักครั้งแรก เป็นผู้ชายคนเรกของเรา เราเจอเขาครั้งแรกตอนที่เราอายุ 15 ตอนนั้นเราทำได้แค่แอบชอบเขาข้างเดียวมาตลอดจนเราอายุ 18 เราได้เป้นแฟนกับเขา และคบกัน ตอนนั้นเราก็รู้นะว่าเขาไม่ได้รักเราเลย แต่เรารักเขามาก มากจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ไม่ว่าจะเป็นเสียงเตือนจากเพื่อน ๆ หรือพ่อแม่ แต่เราก็คบกันระยะเวลาสั้น ๆ แค่ ไม่ถึง 4 เดือนมั้ง เขาก็กลับไปคืนดีกับแฟนเก่าของเขา ปล่อยเรางง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทั้ง ๆ ที่คืนก่อนเขายังบอกว่ารักเราอยู่เลย ตอนนั้นเหมือนโลกทั้งโลกมันดับ คิดสภาพ ความรักครั้งแรก ผู้ชายคนแรก และงง กับสิ่งที่เกิดขึ้นเราทำอะไรผิด เราไม่สวยหรอ หรือเราทำผิดตรงไหน เราร้องไห้หนักมาก ร้องทุกเวลาที่คิดถึงเขา ตลอด 3 เดือน ร้องตลอด ไม่พูดกับพ่อแม่ เพราะโทษว่าเป็นเพราะพ่อแม่ ที่กีดกันเรา ทำให้เราเลิกกัน เราเคยคิดฆ่าตัวตาย แต่ดีที่แม่มาเจอยาที่เราจะกินก่อน เราเลยไม่ได้ทำ หลังจากนั้นเราพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่างให้ดีขึ้นให้สวยขึ้น คบกับเพื่อนเขา เพียงแค่อยากประชด แค่อยากให้เขารับรู้ แต่เราก็ไม่รู้หรอกว่าเขารู้หรือเปล่า เพราะเราไม่เคยเจอเขาอีกเลย จนวันที่เราตัดสินใจมาเรียนต่อ มีคนที่บ้านบอกว่าเขาไปหาเราที่บ้าน .. เป็นอีกคำถามว่า เป็นเขาจริง ๆ หรอ แล้วเขาไปทำไม ไปเพื่ออะไร ..
เธอ - เข้ามาตอนที่เราเคว้งคว้าง หลายๆ เรื่องที่เราคุยกับใครปรึกษาใครไม่ได้เราก็ได้เธอเป็นที่พึ่ง จนเราคิดเปิดใจตัวเองอีกครั้ง และคบเธอ จนเราอยู่ด้วยกัน มีลูกด้วยกัน แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยลืมเขาไปจากใจได้เลย ทุกครั้งที่คิดถึง หรือฟังเพลงที่เคยฟังด้วยกันเราก็ยังร้องไห้เสมอ เรากับเธออยู่ด้วยกัน 10 ปี จนคิดว่าจะตายไปด้วยกัน แต่วันหนึ่งเราได้เจอเขาอีกครั้ง ผู้ชายที่เราอยากเจอมาตลอด 11 ปี ตอนแรกเราแค่อยากคุย อยากจะถามว่าเขาสบายดีหรือเปล่า เป็นอย่างไงบ้าง แต่เพราะความผูกผัน หรืออะไรก็แล้วแต่ มันทำให้หัวใจเรามีความรู้สึกพิเศษอีกครั้ง เรานัดเจอกัน เราบอกเขาทุกเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวของเรา แต่วินาทีนั้น เรายอมรับเราเองก็ลืม และอยากหยุดเวลาไว้แค่นั้น เราคุยกันมากขึ้น และความรู้สึกมันก่อตัวอีกครั้ง จนวันนึงที่ เธอจับได้ เราทะเลาะกับเธอ มีปากเสียงกัน เธอให้เขามารับเรา และเธอกับเขาก็ทะเลาะกัน เธอเอาปืนออกมายิง แต่โชคดีที่วันนั้น ปืนยิงไม่ออก ไม่อย่างนั้นคงมีคนตาย ถึง 2 คน คือเขาและเรา เธอกับเขาต่อยกัน เขาหัวแตกคงเพราะเธอเอาด้ามปืน กระแทก เย็บ 9 เข็ม เลือดเปือนเสิ้อเต็มไปหมด แต่คำถามแรกแทนที่เขาจะโมโห เขากลับถามเราว่าเจ็บไหม หัวโนเลย เพราะเขารู้ว่าเราโดนลูกหลง ที่ห้ามเธอกับเขา ไม่ให้ทะเลาะกัน คืนนั้นเราไปบ้านเขาที่ต่างจังหวัด และเราตัดสินใจ กลับมาทำงาน หาห้องเช่าอยู่ เราคิดว่ามันคงจบ แต่เธอกับเขาก็มาเจอกันอีกครั้ง เธอเอามีดจะแทงเขา ส่วนเขาก็เอาเก้าอี้ตีจนเธอหัวแตก เลือดเธอไหลออกมาเยอะมาก มากจนเรากลัวว่าเธอจะตาย พอมีคนมาข้ามเรากระโดดขึ้นรถไปโรงพยาบาลกับเธอ ปล่อยเขาทิ้งไว้ซึ่งตอนนั้น ตำรวจมา และใส่กุญแจมือเขา คำถามที่เธอถามเรา กลับถามเราว่า เจ็บตรงไหนไหม วินาทีนั้นเราบอก เราสับสน เราสองใจ เรากลัวกังวลไปหมด พอเสร้จจากโรงพยาบาล เรารีบไปหาเขาที่โรงพัก ตำรวจปล่อยตัวเขาเพราะเป็นการป้องกันตัวเอง และให้เขาไปทำแผล เพราะถูกมีดถาก หมอเย็บแผลให้เขาอีก 6 เข็ม นี่เป็นครั้งแรกที่เราอยากจะหยุด แต่เราก็ทำไม่ได้เรารักเขา รักเขามากเหลือเกินเราไม่อยากปล่อยเขาไว้คนเดียว เราเลือกเขา เรากับเขาคบกันมาเรื่อย ๆ
เขาไม่ได้มีเหมือนกับเธอให้ความสุขสบายเราไม่ได้ คบกันแบบบ้าน ๆ แต่เขาก็ไม่เคยให้เราอด หรือลำบาก พยายามทำให้เรารู้สึกดีที่สุด เราไม่เคยรู้สึกลำบากหรือว่าไม่มี ระหว่างที่อยู่กับเขาเลย อาจจะมีบ้างที่เราไม่ชอบ เช่นตากแดด ซ้อนมอไซค์ หรือนอนกับพื้น มีเงินไม่เยอะเหมือนเมื่อก่อนอยากได้อะไรก็ต้องคิดแล้วคิดอีก แต่เราไม่เคยคิดเลยว่านั้นมันลำบาก แต่ระหว่างนั้น เราก็ยังคุยกับเธออยู่ เพราะเธอก็รักเรามากเหมือนกัน เธอไม่ยอมที่จะปล่อยเรา และด้วยเหตุผลของคำว่าแม่ เรายังเจอกับลูกอยู่บ่อย ไปเที่ยวด้วยกัน สร้างรอยยิ่มให้ลุกมากที่สุดเพื่อให้ลูกไม่มีปมด้อยจนเวลาผ่านมา 5 เดือน เราตัดสินใจบอกเลิกเขา ทั้งๆ ที่เรายังรักเขามาก แต่เราต้องเลือกที่จะสร้างอนาคต ไม่ใช่อนาคตของตัวเอง แต่เพื่อลูก และเพื่อรอยยิ้ม ของพ่อแม่เราจะได้ไม่ต้องห่วงเราอีก
วันนี้เราเจ็บเหลือเกิน เราร้องไห้ทุกคืน ทุกเวลาที่คิดถึงเขา อีกใจก็สงสารที่ทำเหมือนทำร้ายเธอทั้ง ๆ ที่เธอก็ดีกับเรา รับเราได้ ทำเพื่อเราได้ทุกอย่าง แต่เราเองก็ไม่รู้ว่าเราจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ใจเราจะกลับไปรักเธอได้อีกหรือเปล่า ทุกครั้งที่มองหน้าเธอมีแต่ความรู้สึกผิดล้านคำขอโทษก็ไม่พอ เต่เราจะเลิกรัก เลิกรู้สึกคิดถึงเขาได้อย่างไง ในเมื่อใจเรายังอยากเจอ ยังคิดถึงเขาตลอด หลับตาก็คิดถึงแต่หน้าเขา เราไม่รู้จริง ๆ ว่าสิ่งที่เราเลือกวันนี้มันถูกที่สุดแล้วจริง ๆ หรอ หรือที่เราทำ เราทำร้าย เธอเจ็บมากกว่าเดิมกันแน่
ความรักที่รอคอย กับความรักที่ถูกศีลธรรม เมื่อต้องเลือกเลือกความรักที่ถูกศีลธรรมแล้วมันถูก จริง ๆ หรอ
เขา - เป็นผู้ชายที่เรียกว่าเป็นรักครั้งแรก เป็นผู้ชายคนเรกของเรา เราเจอเขาครั้งแรกตอนที่เราอายุ 15 ตอนนั้นเราทำได้แค่แอบชอบเขาข้างเดียวมาตลอดจนเราอายุ 18 เราได้เป้นแฟนกับเขา และคบกัน ตอนนั้นเราก็รู้นะว่าเขาไม่ได้รักเราเลย แต่เรารักเขามาก มากจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ไม่ว่าจะเป็นเสียงเตือนจากเพื่อน ๆ หรือพ่อแม่ แต่เราก็คบกันระยะเวลาสั้น ๆ แค่ ไม่ถึง 4 เดือนมั้ง เขาก็กลับไปคืนดีกับแฟนเก่าของเขา ปล่อยเรางง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทั้ง ๆ ที่คืนก่อนเขายังบอกว่ารักเราอยู่เลย ตอนนั้นเหมือนโลกทั้งโลกมันดับ คิดสภาพ ความรักครั้งแรก ผู้ชายคนแรก และงง กับสิ่งที่เกิดขึ้นเราทำอะไรผิด เราไม่สวยหรอ หรือเราทำผิดตรงไหน เราร้องไห้หนักมาก ร้องทุกเวลาที่คิดถึงเขา ตลอด 3 เดือน ร้องตลอด ไม่พูดกับพ่อแม่ เพราะโทษว่าเป็นเพราะพ่อแม่ ที่กีดกันเรา ทำให้เราเลิกกัน เราเคยคิดฆ่าตัวตาย แต่ดีที่แม่มาเจอยาที่เราจะกินก่อน เราเลยไม่ได้ทำ หลังจากนั้นเราพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่างให้ดีขึ้นให้สวยขึ้น คบกับเพื่อนเขา เพียงแค่อยากประชด แค่อยากให้เขารับรู้ แต่เราก็ไม่รู้หรอกว่าเขารู้หรือเปล่า เพราะเราไม่เคยเจอเขาอีกเลย จนวันที่เราตัดสินใจมาเรียนต่อ มีคนที่บ้านบอกว่าเขาไปหาเราที่บ้าน .. เป็นอีกคำถามว่า เป็นเขาจริง ๆ หรอ แล้วเขาไปทำไม ไปเพื่ออะไร ..
เธอ - เข้ามาตอนที่เราเคว้งคว้าง หลายๆ เรื่องที่เราคุยกับใครปรึกษาใครไม่ได้เราก็ได้เธอเป็นที่พึ่ง จนเราคิดเปิดใจตัวเองอีกครั้ง และคบเธอ จนเราอยู่ด้วยกัน มีลูกด้วยกัน แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยลืมเขาไปจากใจได้เลย ทุกครั้งที่คิดถึง หรือฟังเพลงที่เคยฟังด้วยกันเราก็ยังร้องไห้เสมอ เรากับเธออยู่ด้วยกัน 10 ปี จนคิดว่าจะตายไปด้วยกัน แต่วันหนึ่งเราได้เจอเขาอีกครั้ง ผู้ชายที่เราอยากเจอมาตลอด 11 ปี ตอนแรกเราแค่อยากคุย อยากจะถามว่าเขาสบายดีหรือเปล่า เป็นอย่างไงบ้าง แต่เพราะความผูกผัน หรืออะไรก็แล้วแต่ มันทำให้หัวใจเรามีความรู้สึกพิเศษอีกครั้ง เรานัดเจอกัน เราบอกเขาทุกเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวของเรา แต่วินาทีนั้น เรายอมรับเราเองก็ลืม และอยากหยุดเวลาไว้แค่นั้น เราคุยกันมากขึ้น และความรู้สึกมันก่อตัวอีกครั้ง จนวันนึงที่ เธอจับได้ เราทะเลาะกับเธอ มีปากเสียงกัน เธอให้เขามารับเรา และเธอกับเขาก็ทะเลาะกัน เธอเอาปืนออกมายิง แต่โชคดีที่วันนั้น ปืนยิงไม่ออก ไม่อย่างนั้นคงมีคนตาย ถึง 2 คน คือเขาและเรา เธอกับเขาต่อยกัน เขาหัวแตกคงเพราะเธอเอาด้ามปืน กระแทก เย็บ 9 เข็ม เลือดเปือนเสิ้อเต็มไปหมด แต่คำถามแรกแทนที่เขาจะโมโห เขากลับถามเราว่าเจ็บไหม หัวโนเลย เพราะเขารู้ว่าเราโดนลูกหลง ที่ห้ามเธอกับเขา ไม่ให้ทะเลาะกัน คืนนั้นเราไปบ้านเขาที่ต่างจังหวัด และเราตัดสินใจ กลับมาทำงาน หาห้องเช่าอยู่ เราคิดว่ามันคงจบ แต่เธอกับเขาก็มาเจอกันอีกครั้ง เธอเอามีดจะแทงเขา ส่วนเขาก็เอาเก้าอี้ตีจนเธอหัวแตก เลือดเธอไหลออกมาเยอะมาก มากจนเรากลัวว่าเธอจะตาย พอมีคนมาข้ามเรากระโดดขึ้นรถไปโรงพยาบาลกับเธอ ปล่อยเขาทิ้งไว้ซึ่งตอนนั้น ตำรวจมา และใส่กุญแจมือเขา คำถามที่เธอถามเรา กลับถามเราว่า เจ็บตรงไหนไหม วินาทีนั้นเราบอก เราสับสน เราสองใจ เรากลัวกังวลไปหมด พอเสร้จจากโรงพยาบาล เรารีบไปหาเขาที่โรงพัก ตำรวจปล่อยตัวเขาเพราะเป็นการป้องกันตัวเอง และให้เขาไปทำแผล เพราะถูกมีดถาก หมอเย็บแผลให้เขาอีก 6 เข็ม นี่เป็นครั้งแรกที่เราอยากจะหยุด แต่เราก็ทำไม่ได้เรารักเขา รักเขามากเหลือเกินเราไม่อยากปล่อยเขาไว้คนเดียว เราเลือกเขา เรากับเขาคบกันมาเรื่อย ๆ
เขาไม่ได้มีเหมือนกับเธอให้ความสุขสบายเราไม่ได้ คบกันแบบบ้าน ๆ แต่เขาก็ไม่เคยให้เราอด หรือลำบาก พยายามทำให้เรารู้สึกดีที่สุด เราไม่เคยรู้สึกลำบากหรือว่าไม่มี ระหว่างที่อยู่กับเขาเลย อาจจะมีบ้างที่เราไม่ชอบ เช่นตากแดด ซ้อนมอไซค์ หรือนอนกับพื้น มีเงินไม่เยอะเหมือนเมื่อก่อนอยากได้อะไรก็ต้องคิดแล้วคิดอีก แต่เราไม่เคยคิดเลยว่านั้นมันลำบาก แต่ระหว่างนั้น เราก็ยังคุยกับเธออยู่ เพราะเธอก็รักเรามากเหมือนกัน เธอไม่ยอมที่จะปล่อยเรา และด้วยเหตุผลของคำว่าแม่ เรายังเจอกับลูกอยู่บ่อย ไปเที่ยวด้วยกัน สร้างรอยยิ่มให้ลุกมากที่สุดเพื่อให้ลูกไม่มีปมด้อยจนเวลาผ่านมา 5 เดือน เราตัดสินใจบอกเลิกเขา ทั้งๆ ที่เรายังรักเขามาก แต่เราต้องเลือกที่จะสร้างอนาคต ไม่ใช่อนาคตของตัวเอง แต่เพื่อลูก และเพื่อรอยยิ้ม ของพ่อแม่เราจะได้ไม่ต้องห่วงเราอีก
วันนี้เราเจ็บเหลือเกิน เราร้องไห้ทุกคืน ทุกเวลาที่คิดถึงเขา อีกใจก็สงสารที่ทำเหมือนทำร้ายเธอทั้ง ๆ ที่เธอก็ดีกับเรา รับเราได้ ทำเพื่อเราได้ทุกอย่าง แต่เราเองก็ไม่รู้ว่าเราจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ใจเราจะกลับไปรักเธอได้อีกหรือเปล่า ทุกครั้งที่มองหน้าเธอมีแต่ความรู้สึกผิดล้านคำขอโทษก็ไม่พอ เต่เราจะเลิกรัก เลิกรู้สึกคิดถึงเขาได้อย่างไง ในเมื่อใจเรายังอยากเจอ ยังคิดถึงเขาตลอด หลับตาก็คิดถึงแต่หน้าเขา เราไม่รู้จริง ๆ ว่าสิ่งที่เราเลือกวันนี้มันถูกที่สุดแล้วจริง ๆ หรอ หรือที่เราทำ เราทำร้าย เธอเจ็บมากกว่าเดิมกันแน่