แต่งโดย นิธิจันทร์ ภุชงคมะ

                  สมุนไพรตามป่าวันนี้มีมากมาย เพราะเป็นช่วงฤดูฝน สมุนไพรต่างแตกหน่อ ออกช่อ ออกใบงดงาม  ทำให้เขาเก็บสมุนไพรได้หลายชนิดเขาเดินลัดเลาะแนวป่าออกมาจากทางเดิมที่คุ้นเคย เสียงร้องของจิ้งหรีด เรไร ดังระงมทั่วราวป่า อีกไม่นานก็จะถึงท่าข้ามฝากไปยังหมู่บ้านแล้ว...

                  เพราะหูสัมผัสกับเสียงร้องของนกที่ดังก้องกังวาลไพรดังกว่าทุกวันในบ่ายวันนี้ เขาจึงวางถุงย่ามสมุนไพรที่เข้าไปเก็บในป่าแล้วนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่  หยิบผ้าขึ้นมาซับเหงื่อที่ไหลรินสองข้างพวงแก้ม และทั่วใบหน้าเรียบร้อยแล้วจึงจับกระบอกไม้ไผ่ขึ้นมาเพื่อรินน้ำใส่ปาก เมื่อดื่มแก้กระหายเรียบร้อยแล้วก็ห้อยไว้ที่ตัวเหมือนเดิม

                   เขาตั้งใจพักผ่อนสักครู่ก่อนจะเดินทางกลับบ้าน  นกฝูงใหญ่ฝูงหนึ่งบินทะยานขึ้นไปสู่ท้องฟ้าสีฟ้าสดสลับขาว เบื้องหน้าคือลำน้ำขนาดไม่ใหญ่นัก และมีสะพานไม้เก่าๆขนาดยาวข้ามไปหมู่บ้านฝั่งตรงข้าม

                    เสียงน้ำในลำธารดังซัดซ่า เสียงน้ำไหลแรง ปะทะก้อนหินใหญ่น้อยเรื่อยไป เป็นเหมือนทุกครั้งที่เขาออกมาหาของป่าและล่าสัตว์ป่าตัวเล็กเพื่อนำกลับบ้าน

                    กลิ่นหอมของดอกไม้ป่าลอยลมมาปะทะจมูก เขาเริ่มรู้สึกว่าตนเองโอนเอนเหมือนมีสิ่งใดทำให้เคลิ้มเหมือนจะหลับลงไป

                    “โอ้พี่ยา อย่าทำอะไรฉันเลย...” เสียงของหญิงสาวนางหนึ่งลอยมาให้เขาได้ยิน  เสียงนั้นเหมือนหนุ่มสาวแอบเข้ามาพร่ำพรอดรักกันริมลำเนาป่า  เขาจึงไม่สนใจเท่าใดนัก แล้วเสียงของหญิงสาวก็ค่อยๆ เลือนหายไป