เราแต่งงานมาแล้ว 2 ปีค่ะ อายุ 31 ปีทั้งคู่ ก่อนแต่งงานคบกัน 4 ปี ไม่ได้อยู่ก่อนแต่ง ก็นัดเจอกันบ้าง ดึกๆ ก่อนนอนโทรคุยกัน 15-30 นาที เรารู้มาตลอดว่าแฟนชอบเล่นเกม เล่นเฟซบุค เพราะตั้งแต่สมัยก่อนแต่งงาน เราก็จะโทรคุยกันเป็นเวลา คือรู้เลยว่าต้องโทรประมาณดึกๆ โทรก่อนหน้านี้จะเล่นเกมค้างอยู่ พูดด้วยไม่รู้เรื่องไม่มีสมาธิ แต่พอหลังแต่งงานมาอยู่ด้วยกัน เรากลับรู้สึกเหงา เพราะระหว่างที่เค้าเล่นเกม เราก็จะนั่งอยู่คนเดียวหาอะไรทำเรื่อยเปื่อย จริงๆ ก็ถือเป็นเวลาพักผ่อนส่วนตัว แต่เราก็อดรู้สึกไม่ได้ทุกครั้งว่า เราคุยกันน้อยกว่าตอนก่อนแต่งงานเสียอีก พูดกันแค่ไม่กี่คำแล้วก็เข้านอน ยกเว้นคืนที่เค้าอยากจะมีกิจกรรมเค้าถึงจะมาคลอเคลีย มาคุยด้วยบ้างเป็นพิเศษ เราไม่ได้อยากจะเปลี่ยนนิสัยเค้า เพราะรู้ว่าเค้าเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว และมันคือความสุข การผ่อนคลายของเค้า เคยพูดเรื่องนี้ไปแล้วเค้าก็จะรู้สึกผิด พยายามเล่นเกมน้อยลงอยู่ได้ไม่กี่วัน แล้วก็กลับไปเล่นอีก เลยไม่อยากพูดอีก
บางทีเราก็คิดว่า คงเพราะคู่เราใช้ชีวิตเรียบๆ ยังไม่มีลูก ไม่มีธุระอะไรให้คุยกันมากมาย พอไม่มีอะไรคุยแฟนก็เลยเล่นเกมเป็นหลัก แต่เราก็รู้สึกว่า ชีวิตคู่มันไม่ควรเป็นแบบนี้ มันเหมือนเรามีความชอบ lifestyle ไม่ตรงกัน เราไม่ได้แต่งงานแค่เพราะ แฟนเป็นคนดี ไม่กินเหล้าไม่เจ้าชู้ แต่เราควรรู้สึกว่า แต่งงานแล้วมีเพื่อนคู่คิดรึเปล่า ถ้าแต่งแล้วรู้สึกเหมือนต่างคนต่างอยู่ แค่นอนเตียงเดียวกัน มันเพื่ออะไร เรากลับไปอยู่บ้านดูแลพ่อแม่ไม่ดีกว่าเหรอ
เราไม่รู้ว่าเราใจร้อน ไม่มีเหตุผลเกินไปรึเปล่า หรือไม่พยายามปรับตัวมากพอ เรารู้ว่ามันเพิ่งแค่ 2 ปี ถ้าเลิกกันพ่อแม่ก็คงขายหน้า แต่เราก็พยายามถามตัวเองว่า ความสุขเรามันอยู่ที่ไหน
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกความเห็นค่ะ
เหนื่อยกับชีวิตแต่งงานที่สามีอยู่แต่กับคอม เกม เฟซบุค มือถือ และต่างคนต่างอยู่
บางทีเราก็คิดว่า คงเพราะคู่เราใช้ชีวิตเรียบๆ ยังไม่มีลูก ไม่มีธุระอะไรให้คุยกันมากมาย พอไม่มีอะไรคุยแฟนก็เลยเล่นเกมเป็นหลัก แต่เราก็รู้สึกว่า ชีวิตคู่มันไม่ควรเป็นแบบนี้ มันเหมือนเรามีความชอบ lifestyle ไม่ตรงกัน เราไม่ได้แต่งงานแค่เพราะ แฟนเป็นคนดี ไม่กินเหล้าไม่เจ้าชู้ แต่เราควรรู้สึกว่า แต่งงานแล้วมีเพื่อนคู่คิดรึเปล่า ถ้าแต่งแล้วรู้สึกเหมือนต่างคนต่างอยู่ แค่นอนเตียงเดียวกัน มันเพื่ออะไร เรากลับไปอยู่บ้านดูแลพ่อแม่ไม่ดีกว่าเหรอ
เราไม่รู้ว่าเราใจร้อน ไม่มีเหตุผลเกินไปรึเปล่า หรือไม่พยายามปรับตัวมากพอ เรารู้ว่ามันเพิ่งแค่ 2 ปี ถ้าเลิกกันพ่อแม่ก็คงขายหน้า แต่เราก็พยายามถามตัวเองว่า ความสุขเรามันอยู่ที่ไหน
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกความเห็นค่ะ